ΜΑΡΙΧΟΥΑΝΑ Γιατί Πρέπει Να Απαγορεύεται

 

ΜΑΡΙΧΟΥΑΝΑ

Γιατί Πρέπει Να Απαγορεύεται

Γράφει ο Δρ. Αναστάσιος  Β. Κοβάτσης

Καταρχάς πρέπει να αποσαφηνίσουμε τι είναι η μαριχουάνα (Marijuana), για ποια μαριχουάνα ομιλούμε και εννοούμε και γιατί γίνεται αυτή η διεθνής και ελληνική διαμάχη και από πού πηγάζει.

Ως μαριχουάνα (λέγεται και «χόρτο») εννοούμε το πρασινωπό μείγμα αποξηραμένων θρυμμάτων, από όλα τα μέρη του φυτού (φύλλα, λουλούδια, στελέχη κτλ.) του φυτού Κάνναβις. Το φυτό υπάρχει στη Φύση σε τρεις κυρίως ποικιλίες: Cannabis Sativa,  Cannabis Indica  και  Cannabis  Ruredalis. Η διάκριση και διαχωρισμός τους είναι δυσχερέστατος αν όχι ανεφάρμοστος, όχι μόνο για τους άσχετους, αλλά ακόμα και για τους ειδικούς. Η πρώτη, η ήμερη (οικιακή) κάνναβη, υπάρχει στη Φύση σε περισσότερες από εκατό παραλλαγές. Από την «ήμερη» κάνναβη κατασκευάζονται διάφορα οικιακά είδη όπως σχοινιά, ρούχα, ποτά  σάκοι κτλ. Το φυτό αυτό είναι γνωστό στη Κίνα εδώ και 6000 χρόνια.

Η κάνναβη είναι ένα αμφιλεγόμενο φυτό και το πρόβλημα προέρχεται από το γεγονός ότι, όταν ομιλούμε για μαριχουάνα, δεν διευκρινίζουμε από ποια κάνναβη προέρχεται η μαριχουάνα(ήμερη ή οικιακή, Ινδική ή από την Rurendalis). Έτσι δημιουργήθηκε, σκόπιμα και νομοτελειακά, η παγκόσμια διαμάχη, για το αν η μαριχουάνα είναι βλαπτική ή όχι, δεδομένου ότι η διαφορά τους στη συγκέντρωση των δραστικών συστατικών τους είναι πολύ μεγάλη ποσοτικά, με αποτέλεσμα, αν κάνει κάποιος πειράματα και παρατηρήσεις με τη μια ή άλλη ποικιλία, θα πάρει τελείως διαφορετικά αποτελέσματα, τα οποία πολλές φορές είναι τελείως αντικρουόμενα. Επομένως, η επιστημονική διαφορά, με αυτούς που λένε να απαγορευθεί, με εκείνους τους άλλους, που λένε να αποποινικοποιηθεί, είναι πλασματική και έχει ως βάση το ότι οι μεν ομιλούν για τη μαριχουάνα από την Ινδική κάνναβη και οι άλλοι για την ήμερη ή οικιακή.

Τα γράφω αυτά εξ αρχής για να δώσω το στίγμα της διαφαινομένης διαφοράς μου με άλλους επιστήμονες, που καλόπιστα, πήραν ή και θα πάρουν αντίθετη θέση και πιθανόν να φανεί περίεργο, ότι δύο ή πέντε επιστήμονες εκφράζουν τελείως διαφορετική άποψη για το ίδιο αντικείμενο ενώ στη πραγματικότητα δεν είναι το ίδιο, είναι τελείως διαφορετικό.

Είμαι αναγκασμένος να κάνω τις αναγκαίες διευκρινίσεις, πριν αναφερθώ γενικά και ειδικά στα αποτελέσματα της μακροχρόνιας χρήσης της μαριχουάνας, της προερχομένης από την Ινδική και μόνο κάνναβη, δεδομένου ότι αυτή η ποικιλία είναι η σήμερα εμπορεύσιμη και κυκλοφορεί και δεν είναι εύκολο να διαχωριστεί και ξεχωριστεί μακροσκοπικά από την άλλη, την ήμερη (οικιακή) κάνναβη.

Τι Είναι το Χασίς;

Το χασίς είναι μια ρητινώδης ουσία, η οποία παράγεται από τους παράνθιους αδένες του φυτού, όλων των ποικιλιών, αλλά σε τελείως διαφορετικά ποσοστά και αναλογίες. Το χασίσι βρίσκεται και σε άλλα μέρη του φυτού αλλά σε πολύ μικρότερες ποσότητες. Το χασίς περιέχει 5 με 10 φορές μεγαλύτερη συγκέντρωση σε δραστικά συστατικά, από ότι τα άλλα μέρη του φυτού και της μαριχουάνας. Μια άλλη μορφή και παρασκεύασμα είναι το χασισέλαιο (εκχύλισμα με οινόπνευμα), το οποίο περιέχει μεγαλύτερες συγκεντρώσεις σε δραστικά συστατικά. Έτσι, ενώ το χασίς περιέχει 10% τετραυδροκανναβινόλης, το χασισέλαιο περιέχει 66,5%!!! Το χασισέλαιο είναι σε μορφή παχύρρευστη, όπως το μέλι, με χρώμα σκούρο καφέ.

Κατά την 15ετή θητεία μου, ως εντεταλμένος Υφηγητής της Τοξικολογίας στο Ιατροδικαστικό εργαστήριο, μόνο μία φορά μας στάλθηκε προς ανάλυση χασισέλαιο.(έναντι χιλιάδων αναλύσεων μαριχουάνας). Υπάρχουν και άλλα παρασκευάσματα του φυτού όπως είναι το Barug (εκχύλισμα σπόρων), το Canja (χυμός εκ συνθλίψεως) κ.α.

Τα χημικά συστατικά της καννάβεως είναι πάρα πολλά και ξεπερνούν τα 460, εκ των οποίων τα 60 είναι κανναβοειδή, με κύριο εκπρόσωπο τους –και πιο δραστικό– την Δ-9-τετραυδροκανναβινόλη (THC), η οποία ενοχοποιείται για το σύνολο της δραστικότητάς της κάνναβης, διότι και τα άλλα (όπως είναι η Δ-8-ΤΗC, η κανναβιδιόλη, η κανναμπιμόλη κτλ) συστατικά, σε πολύ μικρότερη συγκέντρωση, μπορούν να συμβάλουν στη συνολική επίδραση της μαριχουάνας.

Τα σκευάσματα της μαριχουάνας συνήθως καπνίζονται, είτε σε τσιγάρα (τσιγαρλίκια) ή με το λουλά (ναργιλέ), είτε τρώγονται με μάσημα. Άλλοτε πάλι, το φυτό υφίσταται ειδική κατεργασία και ψήνεται μετατρεπόμενο σε πλακίδια, τα οποία αποτελούν την συνήθη μορφή εμπορίου, από τα οποία παρασκευάζονται οι άλλες μορφές.

Η χρήση της κάνναβης είναι γνωστή από τα αρχαία χρόνια και αναφέρεται στο 4^ο βιβλίο του Ηροδότου. Σύμφωνα με πληροφορίες, που παρέχουν οι κυβερνήσεις διαφόρων κρατών, η συνολική παγκόσμια έκταση, όπου φύεται ή καλλιεργείται η κάνναβη (δεν διευκρινίζεται αν πρόκειται για την ινδική ή την ήμερη), κυμαίνεται από 670.000 έως 1.800.000 εκτάρια (τρεις με έξι φορές περισσότερες απ’ όπου καλλιεργείται η οπιο-παπαρούνα, από την οποία εξάγεται το όπιο και η κόκα).

 

Το Πρόβλημα της Χρήσης της Μαριχουάνας

Ερχόμαστε τώρα στο επίμαχο θέμα της απαγόρευσης ή αποποινικοποίησης της μαριχουάνας, και θα πρέπει πάλι εδώ να τονίσω ότι τα στοιχεία και τα επιστημονικά δεδομένα, που παραθέτω παρακάτω,  αφορούν τη μαριχουάνα από την ινδική κάνναβη και όχι την προερχομένη από την ήμερη ή οικιακή κάνναβη. Το επισημαίνω διαρκώς αυτό, διότι φοβούμαι ότι μερικοί (ακόμη και διεθνή Ινστιτούτα) σκόπιμα ή εξ αμελείας ή και από άγνοια, αναφέρουν τη μαριχουάνα ως αθώα, χρησιμοποιώντας στοιχεία και δεδομένα από την μαριχουάνα της ήμερης κάνναβης, ενώ το πρόβλημα αφορά, αποκλειστικά τη μαριχουάνα από την ινδική κάνναβη.

Η χρήση της μαριχουάνας γίνεται τόσο από τους νεαρούς, όσο και τους ενήλικες. Η αναλογία είναι υπέρ των νέων (είναι οι περισσότεροι) και για τους ενήλικες είναι γνωστό ότι κάποιοι από αυτούς, μεταπίπτουν σε σκληρότερα εξαρτησιογόνα (κυρίως ηρωίνη, κοκαΐνη, LSD κτλ), άλλοι διακόπτουν ή την αντικαθιστούν με αλκοόλ, κάπνισμα, ψυχοτρόπα χάπια κτλ. Τελικά, το πρόβλημα έχει γίνει μια διεθνής μάστιγα και οι μέχρι τώρα προσπάθειες περιορισμού δεν απέδωσαν, ούτε υπάρχει μια διεθνώς καθιερωμένη και αποτελεσματική μέθοδος αντιμετώπισης του προβλήματος αυτού. Το θέμα επικεντρώνεται κυρίως στους νέους, λόγω της πιθανής μετάπτωσής των σε σκληρότερα ναρκωτικά (κυρίως ηρωίνη), αν και μερικοί το αμφισβητούν, ενώ εγώ το είδα, το μελέτησα και το διαπίστωσα στα 15 χρόνια που εξέτασα  εκατοντάδες τοξικομανών νέων.

Αν και η κυρία αιτία της διαφοράς της δυσμενούς ή μη επίδρασης της μαριχουάνας είναι αν αυτή (η μαριχουάνα) προέρχεται από την ινδική ή την ήμερη κάνναβη, θα πρέπει να τονίσουμε ότι στην τελική δράση συμβάλλουν, τόσο τα άλλα συμπαραμαρτούντα χημικά συστατικά, όσο και άλλοι παράγοντες όπως είναι το κλίμα, το έδαφος, ο χρόνος συλλογής, το υψόμετρο κτλ, τα οποία διαμορφώνουν όλα μαζί τη βιολογική δράση της μαριχουάνας.

Μερικά από τα προϊόντα μεταβολισμού (μεταβολίτες) της μαριχουάνας είναι τα ίδια (εκτός της THC) αρκετά δραστικά, και μας κάνουν ικανούς να αξιολογήσουμε τη δράση των αρχικών συστατικών, από τα οποία προέρχονται, καθώς και την τύχη τους μέσα στον ανθρώπινο οργανισμό. Επιπροσθέτως, μερικά συστατικά της μαριχουάνας, μπορούν να μπλοκάρουν σημαντικά ένζυμα, τα οποία μεταβολίζουν διάφορα φάρμακα στο ήπαρ. Αυτό το μπλοκάρισμα μπορεί να προκαλέσει τοξικές δράσεις, όταν η μαριχουάνα λαμβάνεται μαζί με φάρμακα τα οποία κανονικά, δηλαδή χωρίς τη μαριχουάνα, θα αποτοξικώνονταν φυσιολογικά στο ήπαρ. Έχει επίσης σημασία αν η μαριχουάνα λαμβάνεται από το στόμα (μάσημα) ή με το κάπνισμα, γιατί ο μεταβολισμός της ποικίλει, και θα μπορούσα να αναφέρω πολλές άλλες παραμέτρους, που επιδρούν στην επίδραση της μαριχουάνας στον ανθρώπινο οργανισμό, αλλά θα ξέφευγα από τον προορισμό μου να αναδείξω τις βλαπτικές και ανεπιθύμητες δράσεις της μαριχουάνας της προερχομένης (επιμένω σε αυτό) από την Ινδική κάνναβη.

Παρενέργειες από τη Χρήση Μαριχουάνας

Τα περισσότερα από τα στοιχεία ,που παραθέτω παρακάτω προέρχονται από ειδικές μονογραφίες του National Institute on Drug Abuse (ΗΠΑ) και από το Internet, καθώς και από άλλες επιστημονικές δημοσιεύσεις (όπως π.χ. το εξαίρετο βιβλίο του Ν. Νικολάου Μαρξισμός και Βιολογία Ναρκωτικά, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2004), αλλά με προσεκτική επιλογή, για το αν τα αναφερόμενα στοιχεία αφορούν στην μαριχουάνα από την ινδική κάνναβη ή την προερχομένη από την ήμερη (οικιακή) κάνναβη (γεγονός που είναι πολύ δύσκολό διότι δεν διευκρινίζεται στα διάφορα δημοσιεύματα), δεδομένης της μεγάλης διαφοράς αυτών, τόσο σε δραστικά συστατικά (ποσοτικά), όσο και ιατρικές επισημάνσεις και ανεπιθύμητες ενέργειες. Για λόγους διδακτικούς και σύγκρισης, θα παραθέσω τις επιδράσεις της μαριχουάνας  σε διάφορα συστήματα και όργανα.

Η επίδραση της μαριχουάνας στο καρδιαγγειακό μελετήθηκε εκτεταμένα και βρέθηκε ότι το κύριο σύμπτωμα είναι η ταχυκαρδία. Το παραπάνω σύμπτωμα, αν αφορά ανθρώπους με άλλες συμπαραμαρτούσες καρδιακές ανωμαλίες, γίνεται επικίνδυνο. Υπάρχουν ενδείξεις ότι η μαριχουάνα, όχι μόνο προκαλεί ταχυκαρδία, αλλά μπορεί να προκαλέσει περιοδική εξασθένιση των καρδιακών μυϊκών συσπάσεων. Άνθρωποι με στηθάγχη (καρδιακός πόνος) δεν έχουν την ίδια επίπτωση από την μαριχουάνα από αυτήν των φυσιολογικών. Πολλές έρευνες έγιναν πάνω σε πειραματόζωα και έδειξαν –ένα από αυτά σε σκύλους– ότι η Δ-9-ΤΗC απέτυχε να προκαλέσει βραδυκαρδία σε ξύπνιους σκύλους ενώ προσκάλεσε σε ναρκωμένους με πεντοθάλη. Μια άλλη έρευνα σε απομονωμένη καρδία επίμυος έδειξε ότι η Δ-8 κανναβινόλη προκάλεσε αρρυθμία, ενώ η Δ-9 ταχυκαρδία. Στο ίδιο πείραμα εδείχθη ότι η κανναβιδιόλη προκάλεσε βραδυκαρδία, αρρυθμία και ασυστολία. Πάνω στο θέμα αυτό υπάρχει πληθώρα πειραματισμών και αποτελεσμάτων, αλλά η περιγραφή και αξιολόγησή τους θα ήταν μάλλον αδόκιμος και περιττή.

Άλλο πεδίο έρευνας προσανατολίσθηκε στους πνεύμονες. Το πρόβλημα γίνεται σύνθετο δεδομένου ότι στη μαριχουάνα, που λαμβάνεται με το κάπνισμα, δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις από πού προήλθε η βλάβη, από τον καπνό ή την μαριχουάνα. Η ερεθιστική, που συνοδεύει την βαθιά εισπνοή καπνού, είναι γνωστή στους καπνιστές και υπάρχουν πολλές εκθέσεις για τον ερεθισμό του λάρυγγα και των πνευμόνων. Αν και υπάρχουν επαρκείς ενδείξεις ότι η Δ-9-ΤΗC, όταν χορηγείται (σε μεγάλες δόσεις) προκαλεί αύξηση της διαμέτρου των αεροφόρων οδών των πνευμόνων, η χρόνια χρήση μπορεί να έχει τελείως διαφορετικά αποτελέσματα. Υπάρχουν έρευνες ,που δείχνουν ότι η μαριχουάνα προκαλεί βλάβη στη πνευμονική λειτουργία. Νεώτερες έρευνες έδειξαν ότι οι ίδιες βλάβες μπορούν να προκληθούν ακόμα και με 6-8 εβδομάδες εντατικό κάπνισμα μαριχουάνας.

Ειδικά Προβλήματα Υγείας από Χρήση Μαριχουάνας

Υπάρχουν έξι κατευθύνσεις υγείας προς τις οποίες εδόθη μεγάλη προσοχή και έγιναν σημαντικές έρευνες:

1. Βλάβη του ανοσοποιητικού συστήματος.

2. Χρωμοσωμικές ανωμαλίες.

3. Βασικές αλλαγές στο μεταβολισμό των κυττάρων.

4. Βλάβη του  ενδοκρινικού και αναπαραγωγικού  συστήματος.

5. Βλάβες του εγκεφάλου.

6. Ψυχοπαθολογικές.

Το ζήτημα της βλάβης του ανοσοποιητικού είναι ένα σύνθετο πρόβλημα, του οποίου η διαταραχή  είναι πολυδιάστατη και έχει πολύπλευρες επιπτώσεις, στην υγεία του ανθρώπου. Οι πρώτες παρατηρήσεις, έγιναν σε καλλιέργειες λευκών αιμοσφαιρίων και βρέθηκε ότι στους χρήστες μαριχουάνας υπάρχει μια μείωση, σε σύγκριση με τους μη καπνιστές, της ανοσοποιητικής ανταπόκρισης και ότι η μείωση αυτή είναι συγκρίσιμη με άλλες μετρήσεις σε ασθενείς, με τη γνωστή «Τ-κύτταρο» ανοσοποιητική βλάβη, ουραιμία, καρκίνο και μεταμοσχευμένα άτομα. Παραπέρα έρευνες έδειξαν ότι οι καπνιστές μαριχουάνας παρουσίαζαν μείωση της ανοσοποιητικής ανταπόκρισης, που περιλαμβάνει Τ-κύτταρα ή λεμφοκύτταρα, εξαρτώμενα από τον θύμο αδένα. Παρ’ όλα αυτά δεν υπάρχουν απόλυτες και τεκμηριωμένες αποδείξεις ότι στο κεφάλαιο της βλάβης του ανοσοποιητικού συστήματος συγκαταλέγονται περιστατικά, που οι χρήστες μαριχουάνας είναι πολύ περισσότερο επιδεκτικοί σε ασθένειες, οι οποίες έχουν σχέση με προσβολές από ιούς και καρκίνο, γεγονότα τα οποία, ως γνωστόν, συνοδεύονται με μείωση της παραγωγής Τ-κυττάρων. Στους χρόνιους καπνιστές μαριχουάνας, αλλά και σε πειραματόζωα, παρατηρείται μείωση των κυκλοφορούντων στο αίμα αντισωμάτων και της ικανότητας παραγωγής τους.

Οι πρώτες παρατηρήσεις για τις χρωμοσωμικές ανωμαλίες έγιναν σε καλλιέργειες και έδειξαν, με κάποιους περιορισμούς, ότι η χρήση μαριχουάνας προκαλεί την εμφάνιση χρωμοσωμικών ανωμαλιών. Μια ομάδα ερευνητών ερεύνησε την επίδραση της καπνιζομένης μαριχουάνας σε  καλλιεργούμενα  κύτταρα πνευμόνων ανθρώπου, και βρήκαν ότι περιέχονταν σε αυτές τις καλλιέργειες περισσότερες ανώμαλες μορφές χρωμοσωμάτων. Μια παρόμοια έρευνα σε λεμφοκύτταρα έδειξε ότι πέραν των ανώμαλων μορφών υπήρχε, στις καλλιέργειες, μικρότερος αριθμός χρωμοσωμάτων (έναντι φυσιολογικών και χωρίς επίδραση μαριχουάνας).Για τη σημασία των παραπάνω ευρημάτων δεν έχει γίνει ακόμη συστηματική αξιολόγηση και σύνδεση με ορισμένες ασθένειες. αλλά πιθανολογείται με αυτές.

Οι βλάβες στον μεταβολισμό των κυττάρων κατευθύνονται κυρίως στην παρεμπόδιση σύνθεσης πρωτεϊνών και DNA-RNA (βασικά δομικά και λειτουργικά συστατικά του κυττάρου.) Έτσι δείχθηκε ότι τα συστατικά της μαριχουάνας αναστέλουν την ενσωμάτωση των αμινοξέων σε πρωτεΐνες, αναστέλλουν την ενσωμάτωση νουκλεοσιδίων σε RΝΑ και DNA και παρεμποδίζουν τον μεταβολισμό της γλυκόζης, η οποία είναι απαραίτητη για τη λειτουργία του εγκεφάλου και την παραγωγή σπέρματος (ως πηγή  ενεργείας). Οι παραπάνω παρατηρήσεις επιβεβαιώθηκαν και σε καλλιέργειες κυττάρων, ανθρωπίνων και από πειραματόζωα. Ομοίως παρατηρήθηκε παρεμπόδιση του πολλαπλασιασμού και αναστολή της σύνθεσης μακρομορίων σε καλλιέργεια ανθρωπίνων λεμφοκυττάρων και η αναστολή αυτή πιθανόν να γίνεται μέσω παρεμπόδισης της μεταφοράς αμινοξέων καθώς και πουρινών και πυριμιδινών (βασικών δομικών μονάδων του DNA και RNA) διαμέσου της κυτταρικής μεμβράνης. Τέλος, ο βαθμός αλλοίωσης του  DNA από τη χρήση της μαριχουάνας είναι ανάλογος  του χρόνου χρήσης αυτής. Αυτό είναι ανησυχητικό γιατί μεταλλάξεις στα σωματικά κύτταρα οδηγούν σε καρκινικές καταστάσεις, ενώ στα γεννητικά κύτταρα στη γέννηση παιδιών με σωματικές ή ψυχολογικές διαταραχές.

Οι βλάβες του ενδοκρινικού και αναπαραγωγικού συστήματος είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες και έχουν γίνει τελευταία οι πιο επίκαιρες και προβαλλόμενες θεωρίες. Αυτό δε σημαίνει ότι οι άλλες δυσμενείς επιδράσεις είναι μικρότερης σημασίας. Πάνω στο θέμα αυτό έχουν γίνει πάρα πολλές έρευνες αλλά θα περιορίσω την παράθεσή τους σε όσο το δυνατόν πιο ενδιαφέροντα στοιχεία για να μην καταχραστώ, τόσο τον πολύτιμο χώρο του περιοδικού, όσο και την δική σας ανοχή και προσοχή. Από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία και αποτελέσματα είναι η μείωση της τεστοστερόνης του αίματος και η αραίωση του σπέρματος του άνδρα. Αμφότερα έχουν σχέση με την αναπαραγωγή –και εμάς τους Έλληνες μας ενδιαφέρει πάρα πολύ δεδομένης της υπογονιμότητάς μας και της συνεχώς αυξανόμενης χρήσης της μαριχουάνας. Πέραν αυτών  έγιναν έρευνες για να διαπιστώσουν εάν η μαριχουάνα δρα και με πιο τρόπο στη μήτρα όταν χορηγείται μακροχρονίως. Από τις διάφορες έρευνες προέκυψε ότι η οξεία και μακροχρόνια χρήση της μαριχουάνας έχει στα θηλυκά ποντίκια αντιοιστρογόνο δράση στη μήτρα τους, η οποία αποδεικνύεται από την δραστικότητα της μονοαμινοξειδάσης στη μήτρα και την ελάττωση της δραστικότητας της οιστραδιόλης, ενώ το εκχύλισμα καννάβεως αυξάνει αυτήν σε αμφότερες τις περιπτώσεις και σε ζώα τα οποία δέχθηκαν οιστραδιόλη. Σε αντίθεση με αυτά η χορήγηση Δ-9-ΤΗC (1-10 χιλ/στα/ημέρα για 14 ημέρες) είχε ως αποτέλεσμα να επιδειχθεί μια οιστρογονούχος δράση στη μήτρα των ωοθηλακιοκτομηθέντων ποντικιών. Πάνω στο μυελό των οστών παρατηρήθηκε από την επίδραση της τετραυδροκανναβινόλης σε ποντίκια, μυελώδης υπερπλασία συνοδευόμενη από κοκκιοκυττάρωση αίματος, και σε αναπτυσσόμενα ποντίκια, βρέθηκα ότι αυτή η επίδραση παραμένει μέχρι τέσσερις μήνες, μετά το τέλος της μεταχείρισης (με μαριχουάνα).

Όσον αφορά στην τερατογένεση από τη χρήση μαριχουάνας υπάρχουν μερικά αντικρουόμενα αποτελέσματα, ίσως λόγω των διαφορετικών ειδών ζώων τις διαφορές στην παρασκευή της μαριχουάνας, στη δόση, το χρόνο της  χορήγησης, σε σχέση με το χρόνο εμβρυογέννεσης, όπως και το δρόμο χορήγησης. Εδώ είναι η πρώτη φορά, το 1976, που αναφέρθηκε, ότι ο τρόπος παρασκευής της μαριχουάνας (δηλαδή αν  προφανώς προέρχεται από φυτό ινδικής ή ημέρου κάνναβης) παίζει κάποιο ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα, αλλά από εκεί και πέρα, κανένας άλλος δεν αναφέρει αυτή τη διαφορά αν και είναι το πιο σοβαρό και χαρακτηριστικό σημείο των ερευνών, όλοι το παρασιωπούν, το αγνοούν, και το παραμερίζουν σκόπιμα ή από άγνοια και κακή πληροφόρηση. Πάντως παραμένει ένα μυστήριο να παρασιωπάται ένα τόσο βασικό σημείο και χαρακτηριστικό των ερευνών και να οδηγούνται οι διάφοροι επιστήμονες σε τόσο αμφισβητούμενα και αμφιλεγόμενα αποτελέσματα. Από εκεί και πέρα το θέμα το παραλαμβάνουν (δικαίως) τα διάφορα ΜΜΕ και το κάνουν μυστήριο, μύθο, αποκάλυψη κτλ.

Η Επίδραση της Μαριχουάνας σε Πειραματόζωα

Το ενδιαφέρον για την τερατογόνο δράση της Δ-9-τετραυδροκανναβινόλης είναι τόσο μεγάλο ώστε όχι μόνο τα γνωστά πειραματόζωα να χρησιμοποιούνται κατά κόρον, αλλά και άλλα είδη ζώων να έχουν μπει στον έλεγχο της επίδρασης της μαριχουάνας πάνω τους. Έτσι χρησιμοποιήθηκαν μη και θηλαστικά για τις έρευνες αυτές ως, όπως είναι έμβρυα ψαριών ζέμπρα, έμβρυα κότας, όπως και tetrahymena pyriformis. Στην έρευνα με έμβρυα ψαριών ζέμπρα η Δ-9-τετραυδροκανναβινόλη  προξένησε  μορφολογικές αλλαγές σε συγκεντρώσεις γύρω από 2,0 μ.α.ε. (μέρη ανά εκατομμύριο), αλλά στα έμβρυα κότας το παραπάνω δραστικό συστατικό μαζί με αλκοόλη δεν έπεφερε καμία αλλαγή. Απεναντίας η Δ-9-τετραυδροκαννβινόλη σε έμβρυα κότας και σε tetrahymena pyriformis μείωσε την ανάπτυξή τους και τη διαίρεση κυττάρων, όπως και τη σύνθεση πρωτεϊνών και νουκλεινικών οξέων. Εννοείται ότι η μεταφορά αποτελεσμάτων από πειραματόζωα στον άνθρωπο είναι προβληματική και δεν μπορεί να γίνεται με ευκολία.

Άλλο ένα πολύ βασικό πείραμα έγινε για να διαπιστωθεί εάν η δράση της Δ–9-τετραυδροκανναβινόλης πάνω στο ενδοκρινικό σύστημα είναι κεντρική ή έγκειται σε απ΄ ευθείας δράση πάνω στο όργανο-στόχος. Για το σκοπό αυτό χορηγήθηκε με ένεση ΤΗC, καθημερινά, επί μία εβδομάδα, στη πλάγια κοιλία του εγκεφάλου δύο ομάδων επιμύων, ανηλίκων και ενηλίκων. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι στα ανήλικα πειραματόζωα, τα βάρη του προστάτη μειώθηκαν συγκριτικά, όπως και τα ποσά της αυξητικής ορμόνης στο αίμα, ενώ στην υπόφυση αυξήθηκαν. Οι συγκεντρώσεις της προλακτίνης στην υπόφυση αυξήθηκε ,σε αμφότερες τις ομάδες, ενώ τα βάρη των επινεφριδίων και τα επίπεδα της κορτοκοστερόνης στο πλάσμα αυξήθηκε στα ενήλικα πειραματόζωα. Τα παραπάνω αποτελέσματα δείχνουν ότι η Δ-9-τετραυδροκανναβινόλη ελέγχει μερικές λειτουργίες του ενδοκρινικού συστήματος με κεντρικό μηχανισμό. Επομένως, νεαρά και ενήλικα πειραματόζωα μπορούν να ανταποκρίνονται διαφορετικά στη χορήγηση επανειλημμένες δόσεις του παραπάνω μορίου.

Τελειώνοντας το θέμα αυτό θα λέγαμε ότι δύο είναι οι σοβαρές επιπτώσεις από τη χρήση της μαριχουάνας. Η χρήση της μαριχουάνας προκαλεί αραίωμα και  έχει δυσμενή επίδραση στη ποιότητα του ανδρικού σπέρματος, ενώ συγχρόνως έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση της αυξητικής ορμόνης και τεστοστερόνης. Αυτά είναι πολύ βασικά  και καθοριστικά για το χαρακτηρισμό της.

Βλάβες στον Εγκέφαλο και Ψυχοπαθολογικές Διαταραχές από Μαριχουάνα

Οι βλάβες στον εγκέφαλο είναι από τις πιο δύσκολα ερευνούμενες αλλοιώσεις διότι είναι μικρής απόκλισης από το φυσιολογικό, και μόνο με τα πιο σύγχρονα μέσα είναι δυνατόν να επισημανθούν και αποδειχθούν.

Οι πρώτες  έρευνες για τον εγκέφαλο έγιναν και απέδειξαν, αλλά με κάποια επιφυλαξη, ότι η χρήση της μαριχουάνας προκαλεί ατροφία του εγκεφάλου. Σε μια έρευνα μεταξύ 850 καπνιστών μαριχουάνας, σε φυλακή της Αιγύπτου, έναντι 839 μη καπνιστών, έδειξε ότι οι καπνιστές μαριχουάνας παρουσίαζαν μείωση των ψυχοκινητικών εκτελέσεων, βλάβη του οπτικού συντονισμού και έκπτωση της μνήμης.

Όσον αφορά στην επίπτωση του καπνίσματος μαριχουάνας στην οδήγηση αυτοκινήτου και αεροπλάνου, είναι πλήρως εξακριβωμένο ότι η μαριχουάνα, όπως και όλα τα ψυχοτρόπα φάρμακα, επιδρά δυσμενώς στην οδήγηση και άλλες παρόμοιες επιδεξιότητες. Παρ’ όλα αυτά πολλοί χρήστες οδηγούν, κυρίως αυτοκίνητο, ύστερα από κάπνισμα μαριχουάνας, θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους και τη ζωή των συνεπιβατών τους. Σίγουρα τα αντανακλαστικά και οι άλλες λειτουργίες είναι μειωμένες, και το πρόβλημα είναι ότι η επίδραση αυτή διαρκεί αρκετά μετά το κάπνισμα, χωρίς να το αντιλαμβάνεται ο χρήστης.

Η επίδραση των κανναβινοειδών στο χολινεργικό σύστημα εξετάστηκε με ένα ειδικό πείραμα και βρέθηκε ότι η Δ-9-τετραυδρικανναβινόλη αναχαιτίζει τη σύνθεση της ακετυλοχολίνης στο φλοιό, στον υποθάλαμο και σε τομές του ραβδωτού  σώματος του εγκεφάλου. Το αποτέλεσμα, γενικά, παραμένει ύστερα από επανειλημμένες καθημερινές δόσεις τουλάχιστον πέντε ημερών. Ο μηχανισμός της καταστολής στην παραγωγή που προκαλείται από την Δ-8- και Δ-9-τετραυδροκανναβινόλη δεν συνδέεται με μεταβολές στη δράση της χολινο-ακετυλοτρανσφεράσης ή την υψηλή συγγένεια προσλήψεως του συστήματος για χολίνη , αλλά το αποτέλεσμα ανταγωνίζεται από τα ιόντα καλίου. Σε αντίθεση οι Δ-8- και Δ-9-τετραυδροκνναβινόλες δεν τροποποιούν την περιεχόμενη στον εγκέφαλο ακετυλοχολίνη. Από τα παραπάνω συμπεραίνεται ότι οι δράσεις της Δ-9-ΤΗC είναι αντιχολινεργικές. Άλλη επίδραση είναι αυτή επί της αδρεναλίνης, την οποία μειώνουν ακόμα και μικρές δόσεις Δ-9-τετραυδροκανναβινόλης.

Η επίδραση της Δ-9-ΤΗC και 18 από τα ανάλογά της στην πρόσληψη σεροτονίνης στα συναπτοσωμάτια μελετήθηκε διεξοδικά και βρέθηκε ότι τα κανναβινοειδή, γενικά, αναχαιτίζουν τη πρόσληψη σεροτονίνης, αλλά η δραστηριότητα αυτή ποικίλει στις διάφορες ενώσεις. Επίσης  βρέθηκε ότι η ΤΗC δρα, όπως και το LSD, στο σύστημα της σεροτονίνης για να προκαλέσει ψευδαισθήσεις και υπνηλία.

Μια άλλη μελέτη είχε ως σκοπό να ερευνήσει την επίδραση της μαριχουάνα στα αγγεία του εγκεφάλου και φυσικά η έρευνα αυτή έγινε σε πειραματόζωα. Έτσι η ροή του αίματος ερευνήθηκε σε διάφορες περιοχές του εγκεφάλου σε επίμυες, στους οποίους χορηγήθηκε 1 mg/Kg  i.v. και βρέθηκε ότι η ροή του αίματος, σε αυτή την ανταπόκριση, μειώθηκε σημαντικά στον οπίσθιο (ραχιαίο) ιππόκαμπο, υποθάλαμο, παρεγκεφαλίδα και σε βασικά γάγγλια, αλλά ήταν ανεπηρέαστη στην  περιοχή του φλοιού. Οι ερευνητές του παραπάνω πειράματος, συμπέραναν ότι  η μεταβολή αυτή στη ροή του αίματος αντανακλά σε λειτουργικές και επομένως μεταβολικές δραστηριότητες.

Θα μπορούσα να παραθέσω και άλλα πειραματικά αποτελέσματα, αλλά θα  επεκτεινόμουν σε μάκρος και για το λόγο αυτό τελειώνω με την επίδραση και ψυχοπαθολογική κατάσταση αυτών, που παίρνουν μαριχουάνα και που αποτελεί,  ίσως τον επιδιωκόμενο σκοπό έστω και αν η διάσταση αυτή φαίνεται ,σε μερικούς, ασήμαντη.

Στις ψυχοπαθολογικές διαταραχές από την μαριχουάνα αναφέρεται η μονογραφία Νο 14 του  National Institute on Drug Abuse των ΗΠΑ (σελ.21 και 22). Η πρώτη και πιο γνωστή ψυχολογική αντίδραση των χρηστών μαριχουάνα στις ΗΠΑ είναι η οξεία ανησυχία πανικού, που καταλαμβάνονται μετά την λήψη μαριχουάνας. Αυτή βέβαια αποτελεί μια υπερβολή κατά την χρήση μαριχουάνας, στην οποία το άτομο χάνει την προοπτική και γίνεται αμέσως ανήσυχος. Αυτή η αντίδραση φαίνεται πιο έντονη σε άτομα που δεν έχουν την εμπειρία του χρήστη, αν και, ακόμα και ο χρήστης μπορεί να επιδείξει την ίδια συμπεριφορά, αν λάβει μεγαλύτερες δόσεις. Ελαφρό παροδικό παρανοϊκό αίσθημα είναι επίσης συχνό στους χρήστες μαριχουάνας και πιστεύεται ότι αυτοί οι οποίοι χαρακτηρίζονται από ισχυρότερους μηχανισμούς αντίστασης στη παράνοια, έχουν μικρότερες πιθανότητες να επιδείξουν οξείες ανεπιθύμητες αντιδράσεις. Πιστεύεται γενικά ότι η ανησυχία και η ελαφρά παρανοϊκή αντίδραση είναι  πιο πιθανή, αν ο χρήστης είναι από την αρχή (πριν τη χρήση) ανήσυχος  τόσο για την εμπειρία, που θα αποκτήσει , όσο κι  αν η χρήση προκαλεί ανησυχία.

Ένα οξύ εγκεφαλικό σύνδρομο σχετιζόμενο με τη δηλητηρίαση της κάνναβης περιλαμβάνει διάφορα χαρακτηριστικά, όπως θόλωση διανοίας, αποπροσανατολισμό, σύγχυση και έκπτωση της μνήμης. Περιγραφές μιας ειδικής ψύχωσης εκ καννάβεως, περιγράφεται από ανατολικούς συγγραφείς, όπου τόσο η χρήση όσο και οι δόσεις που δίνονται είναι, σύνήθως, μεγαλύτερες από αυτές των ΗΠΑ.

Μια κλινική έρευνα, που έγινε στις Ινδίες, αντιπαράβαλε τα χαρακτηριστικά ης παρανοϊκής ψύχωσης, που οφείλονταν στη μακροχρόνια χρήση καννάβεως, με αυτήν της παρανοϊκής σχιζοφρένειας. Οι χρήστες καννάβεως, αναφέρθηκε, πως χρησιμοποιούσαν επί 5 ή περισσότερα χρόνια υψηλές δόσεις (γραμμάρια την ημέρα) και η ψύχωσής τους χαρακτηρίζονταν από συμπεριφορά χιονοστρόβιλου, με πολύ βία και πανικό, αλλά απουσία σχιζοφρενικής σκέψης.

«Χασισικές Ψυχώσεις»

Οι ενέργειες, που εμφανίζονται, μετά την απορρόφηση της ΤΗC, αποτελούν την κύρια δράση και μπορούν να πάρουν, είτε τη μορφή ονειρικού παραληρήματος (σελ.75  Ν. Νικολάου, Μαρξισμός και Βιολογία, Ναρκωτικά) κατά το οποίο κυριαρχεί αίσθημα ευφορίας, είτε της αντίδρασης πανικού. Η μακροχρόνια χρήση μαριχουάνας μπορεί να προκαλέσει τις λεγόμενες «χασισικές ψυχώσεις».

Το «ονειρικό παραλήρημα» εμφανίζεται ύστερα από το κάπνισμα μαριχουάνας, αρχίζοντας από μια γενική διέγερση και φθάνοντας σε γενική καταστολή. Ένα αίσθημα αυξανομένης ευδαιμονίας καταλαμβάνει τον εξαρτημένο… Παραισθήσεις οπτικές και ακουστικές ψευδαισθήσεις (κυρίως ερωτικού περιεχομένου), αυξημένη φαντασία, αίσθηση αυξημένης δύναμης, υπερκινητικότητα, ομιλητικότητα, κυματώδης ψυχική κατάσταση (ευχάριστη αίσθηση που ακολουθείται από δυσάρεστη) αυξημένη ή ελαττωμένη δραστηριότητα, ελάττωση ή εξαφάνιση των αναστολών, εναλλαγή ονείρου-πραγματικότητας, άμβλυνση και διαλυτοποίηση των αισθημάτων, απώλεια του λογικού συνειρμού των σκέψεων, αυξημένη ευαισθησία και τελικά μια εξοντωτική εναλλαγή διαφόρων επιπέδων διέγερσης και καταστολών («τροπική καταιγίδα») με βασανιστικές αμφιβολίες κτλ. συνθέτουν το «ονειρικό ταξίδι» (παρόμοιο «ταξίδι» προκαλεί και το LSD, αλλά 100 φορές πιο ισχυρό) της μαριχουάνας.

Η χρόνια χρήση της μαριχουάνας οδηγεί σε ανάπτυξη «ανοχής».Ψυχική εξάρτηση εμφανίζεται γρήγορα και φαίνεται δύσκολη η διακοπή της χρήσης ,αν και φαινόμενα φυσικής εξάρτησης απουσιάζουν. Μέρος της δυσκολίας για τη διακοπή του καπνίσματος της μαριχουάνας μπορεί να οφείλεται στην αλλαγμένη ερμηνεία της πραγματικότητας, που υπάρχει στον εξαρτημένο. Του φαίνεται ότι μοναδικές ουσιαστικές εμπειρίες είναι εκείνες που έχει κάτω από την επίδραση του ναρκωτικού. Εξαρτημένα άτομα χάνουν κάθε ενδιαφέρον για να καθημερινά γεγονότα, γίνονται όλο και πιο παθητικά και ευπαθή στην ονειροπόληση, ακόμα και χωρίς την επίδραση  της ΤΗC.

Θα σταματήσω εδώ για να φθάσω στο τελικό μου συμπέρασμα και να δικαιολογήσω τη αρχική φράση της «παγκόσμια απάτης» που γίνεται από όλους, σκόπιμα ή από άγνοια, τους ασχολουμένους με το θέμα αυτό.

Αποκάλυψη Παγκόσμιας Απάτης Τώρα!

Απ όσα αναφέρθηκαν παραπάνω βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι η χρήση και κατάχρηση της μαριχουάνας από ινδική κάνναβη προκαλεί πολλές βλάβες στο ανθρώπινο οργανισμό και εισάγει τον νέο στη παραπέρα χρήση πιο δραστικών εξαρτησιογόνων ουσιών όπως είναι η κοκαΐνη, η μορφίνη, το κράκ, η ηρωίνη κτλ.

Γιατί λοιπόν μερικοί ή πολλοί ζητούν την αποποινικοποίησή της; Απλούστατα διότι όταν ομιλούν για μαριχουάνα (αποξηραμένα θρύμματα όλου του φυτού) δεν διευκρινίζουν αν ομιλούν για τη μαριχουάνα της ινδικής κάνναβης (Marihuana Cannabis indica) ή για τη μαριχουάνα από την ήμερη (ή κοινή) κάνναβη (Marihuana Cannabis Sativa). Η διαφορά είναι σημαντική και εκεί στηρίζονται αυτοί που λένε ότι η μαριχουάνα δεν είναι βλαπτική.

Αν λοιπόν, ένας επιστήμων διεθνούς κύρους ή ένα μεγάλο ερευνητικό ινστιτούτο κάνει έρευνα με μαριχουάνα από την ήμερη κάνναβη θα βγάλει αρνητικά αποτελέσματα για την δυσμενή επίδραση στον άνθρωπο και θα δηλώσει ότι η μαριχουάνα είναι αθώα και μπορεί να λαμβάνεται χωρίς περιορισμούς. Από την άλλη μεριά η εμπορία μαριχουάνας οργιάζει παγκοσμίως με αποτέλεσμα να  αφορά το 2,4 % του παγκόσμιου πληθυσμού, έναντι 0,23 % της κοκαΐνης και 0,14 % της ηρωίνης. Καταλαβαίνει κανείς τι τεράστιο οικονομικό συμφέρον υπάρχει διεθνώς για την πώληση της μαριχουάνας από ινδική κάνναβη και πόσο εύκολα θα χρηματοδοτήσουν μια έρευνα με μαριχουάνα, από την ήμερη κάνναβη, για να παρουσιάσουν το εμπόρευμά (από την ινδική κάνναβη) τους, να συνοδεύεται με το πιστοποιητικό ενός αθώου και ακίνδυνου προϊόντος.

Αυτή είναι η διεθνής απάτη και δεν ξέρω πόσοι την ξέρουν και πόσοι την αγνοούν. Πιστεύω όμως ότι αυτοί που ζητούν την αποποινικοποίηση της μαριχουάνας, δεν ξέρουν και καλόπιστα πιστεύουν στην αθωότητα της, μόνο που αφορά τη μαριχουάνα από την ήμερη κάνναβη, ενώ αυτή που πωλείται παγκοσμίως, προέρχεται από την ινδική σύμφωνα με αποτελέσματα χιλιάδων αναλύσεων που έκανα τη 15ετία 1965-1981,  όπου σε όλα τα δείγματα υπήρχε υψηλή συγκέντρωση ΤΗC (άρα ήταν μαριχουάνα από ινδική κάνναβη). Θα μου πείτε  βέβαια μόνο εσύ τη σκέφθηκες αυτή, την  παγκόσμια απάτη και την δημοσιοποιείς χωρίς ενδοιασμούς και επιφυλάξεις, Μα το ίδιο δεν έκανα και στην περίπτωση άλλων ανάλογων περιπτώσεων, όπως είναι του αμιάντου (1992), στην περίπτωση του τετρααιθυλιούχου μολύβδου (1972), στα προσθετικά τροφίμων (2004) και σε άλλες περιπτώσεις μικροτέρας σημασίας, και δικαιώθηκα σε όλα, έστω και με καθυστέρηση ή ταλαιπωρίες ή απειλές ποινικής δίωξης για διάδοση ψευδών ειδήσεων; Έτσι και εδώ, στην περίπτωση της καννάβεως, δεν κάνω και πάλι τίποτε παραπάνω παρά το καθήκον  μου.

Επειδή όμως κατάλαβα ότι είναι μεγάλο το βάρος που σηκώνω, με το να κατηγορήσω διεθνώς όλη την επιστημονική-δημοσιογραφική και ενημερωτική κοινότητα του κόσμου για ένα μεγάλο ψέμα και αποπροσανατολισμό, και αισθανόμενος ότι έχω μεγάλη ευθύνη για τα παραπάνω, αποτάθηκα στον διεθνούς φήμης καθηγητή της τοξικολογίας και διευθυντή του Διεθνούς Πανεπιστημιακού Εργαστηρίου Αναφοράς(Τοξικολογίας) στη Γάνδη του Βελγίου, στον Δρ. AUBIN HEYNDRICKX, ο οποίος, σε απάντηση σχετικού ερωτήματός μου, αν συμφωνεί με τις απόψεις και θέσεις μου, μου απάντησε με Fax ότι συμφωνεί ΠΛΗΡΩΣ μαζί μου.

Επομένως, καταλήγω ότι από τη μία μεν μεριά η κυκλοφορούσα μαριχουάνα (προερχομένη από ινδική κάνναβη, με κύριο δραστικό συστατικό την THC)είναι επιβλαβής, με οποιονδήποτε τρόπο και αν λαμβάνεται, για τον άνθρωπο, ιδίως τους νέους, και από την άλλη, υπάρχει ένας διεθνής  αποπροσανατολισμός του θέματος, με το να ισχυρίζονται μερικοί (καλόπιστα ή σκόπιμα) ότι η μαριχουάνα είναι αθώα, προφανώς χρησιμοποιούντες στοιχεία και δεδομένα από την  μαριχουάνα, την προερχομένη από την κοινή ή ήμερη κάνναβη, η οποία και χρησιμοποιείται για παρασκευή και κατασκευή σχοινιών (τέως κανναβουργείο Εδέσσης), σάκων, ποτών κτλ., τα οποία  δεν περιέχουν ή περιέχουν ασήμαντα ποσά ΤΗC. Κανένας όμως από αυτούς, όταν γράφει μαριχουάνα δεν λέει για ποια μαριχουάνα ομιλεί ή γράφει. Εδώ είναι το λάθος, για να  χρησιμοποιήσω έναν επιεική όρο για τον διεθνή αποπροσανατολισμό, διότι άλλοτε χρησιμοποίησα τον όρο «κοινωνικό έγκλημα».

 

Ο Αναστάσιος  Β. Κοβάτσης είναι Δρ Χημικός-Βιοχημικός και Δρ Ιατρός-Τοξικολόγος, καθηγητής της Βιοχημείας και Τοξικολογίας του ΑΠΘ.

@ Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΖΕΝΙΘ Νο 1 (Οκτώβριος-Νοέμβριος 2004)

ΨΥΧΕΔΕΛΕΙΑ

& ΨΥΧΟΤΡΟΠΑ

ΟΛΑ ΟΣΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ….

ΨΥΧΟΤΡΟΠΕΣ ΟΥΣΙΕΣ ● ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΙΟΓΟΝΑ ● ΨΥΧΟΕΝΕΡΓΑ & ΨΥΧΟΧΗΜΕΙΑ ● ΚΑΝΝΑΒΙΣ, ΜΑΡΙΧΟΥΑΝΑ, ΧΑΣΙΣ ● LSD & ACID DREAMS ● ECSTACY ή MDΜA ● ΗΡΩΙΝΗ ΚΑΙ ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ ● ΚΟΚΑΪΝΗ ● ΟΠΙΟ ● ΜΕΣΚΑΛΙΝΗ ● ΨΙΛΟΚΥΒΙΝΗ ● ΑΓΙΑΧΟΥΣΚΑ ● ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΙΟΓΟΝΑ ΜΝΙΤΑΡΙΑ ● ΚΥΚΕΩΝΑΣ & ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ● ΨΥΧΕΔΕΛΙΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ● ΤΙΜΟΘΥ ΛΗΡΙ ● ΤΕΡΕΝΣ ΜΑΚΚΕΝΑ ● ΚΑΡΛΟΣ ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ ● ΑΛΝΤΟΥΣ ΧΑΞΛΕΥ ● ΦΙΛΙΠ Κ. ΝΤΙΚ ● ΨΥΧΕΔΕΛΙΚΟ ΡΟΚ ● ΨΥΧΕΔΕΛΙΚΟΣ ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟΣ ● ΟΛΟΤΡΟΠΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

«Όταν οι πύλες της αντίληψης ανοίξουν, τότε ο άνθρωπος θα δει τα πάντα όπως είναι, άπειρα».

William Blake

ΠΩΣ ΘΑ ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΩ TΗΝ ΕΙΔΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ

«ΨΥΧΕΔΕΛΕΙΑ & ΨΥΧΟΤΡΟΠΑ»;

Στο τηλέφωνο 2392-110215 

ή στο e-mail: stamkos@post.com 

(Kόστος 7€ + 5€ έξοδα αποστολής/αντικαταβολής μεσω ΕΛΤΑ)

ΤΟ ΝΑΡΚΩ-ΠΡΟΦΙΛ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

«Οι Ναζί έλεγαν ότι έχουν Εβραϊκό πρόβλημα. Εμείς λέμε πως έχουμε Πρόβλημα ναρκωτικών.

Στην πραγματικότητα, Εβραϊκό πρόβλημα ήταν το όνομα που έδιναν οι Ναζί στον διωγμό των Εβραίων και πρόβλημα ναρκωτικών είναι το όνομα που δίνουμε εμείς στο διωγμό των ατόμων που χρησιμοποιούν ναρκωτικά».

Thomas Szasz

 Γράφειο ο Κλεάνθης Γρίβας

Η κατασταλτική πολιτική απέναντι στις απαγορευμένες ουσίες που επιλέγεται και εφαρμόζεται από τους κατά τόπους εκάστοτε διαχειριστές της εξουσίας «χωρίς περίσκεψη, χωρίς λύπη και χωρίς αιδώ» επί πολλές δεκαετίες, έχει εμπλέξει την ανθρωπότητα σε μια ανθρωποβόρα συλλογική τραγωδία από την οποία η λύση της «κάθαρσης» έχει αποκλειστεί.

Η εξουσιαστική δαιμονολογία κατασκευάζει το «πρόβλημα των ναρκωτικών» και, εν συνεχεία, αναλαμβάνει να το «λύσει» στ’ όνομα της «προστασίας» του κοινωνικού συνόλου, εξοντώνοντας τα θύματα, ισχυροποιώντας τους θύτες και αποδιοργανώνοντας την κοινωνία.

Ακολουθώντας τους «ομοτέχνους» τους των άλλων χωρών, οι διαχειριστές της κρατικής εξουσίας στην Ελλάδα, εδώ και πολλές δεκαετίες, ενεργώντας ως εκτελεστικά όργανα μιας «αντιναρκωτικής» πολιτικής που σχεδιάζεται στις ΗΠΑ (και επιβάλλεται καταναγκαστικά στις εξαρτημένες ή υποτελείς χώρες διαμέσου ποικίλων οικονομικών, πολιτικών και στρατιωτικών εκβιασμών και ενός πλέγματος διεθνών «συνθηκών» που υπαγορεύονται από την Ουάσικτον), εφαρμόζουν ένα σύνολο μέτρων απαγόρευσης και καταστολής της χρήσης ορισμένων ουσιών, με αποτέλεσμα να αναπαράγουν διευρυμένα το «πρόβλημα» που υποτίθεται ότι επιδιώκουν να «λύσουν», σπρώχνοντας την ελληνική κοινωνία όλο και πιο βαθειά στο διαλυτικό φαύλο κύκλο της ενδυνάμωσης της καταστολής και της εξάρτησης.

Η Ελλάδα παίρνει μέρος σ’ αυτή τη συλλογική τραγωδία, καταβάλλοντας το υψηλό και δυσβάστακτο (ανθρώπινο, οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό) τίμημα που συνεπάγεται η συμμετοχή της στον αμερικανικό «πόλεμο κατά των «ναρκωτικών», εξ’ αιτίας της πλήρους ανεπάρκειας, της κραυγαλέας άγνοιας, της διανοητικής οκνηρίας και της πολιτικής ατολμίας των διαχειριστών της κρατικής εξουσίας, και των δεσμεύσεών τους από τα αμερικανικά κέντρα σχεδιασμού και αποφάσεων (και κυρίως της δουλικής πρόσδεσής τους στην Αμερικάνικη «αντιναρκωτική» πολιτική που είναι ενταγμένη στα πλαίσια του γενικής οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής στρατηγικής των ΗΠΑ και εξυπηρετεί ανάγκες και σκοπιμότητες απολύτως ξένες προς την περιστολή της χρήσης των απαγορευμένων ουσιών.

Αντιμέτωπη με το εξουσιαστικά κατασκευασμένο πρόβλημα των «ναρκωτικών», η Ελλάδα, όπως και όλες οι άλλες χώρες που εξαναγκάστηκαν να αποδεχτούν την καταστολή ως μέσο αντιμετώπισης της χρήσης ορισμένων ψυχοτρόπων ουσιών, διαπιστώνει με οδυνηρό τρόπο την πλήρη χρεοκοπία της κατασταλτικής «αντιναρκωτικής» πολιτικής η οποία, αντί να περιστέλλει, πολλαπλασιάζει δραματικά όλους τους δείκτες που συνθέτουν το «πρόβλημα των «ναρκωτικών», προκαλώντας:

• Την αλματώδη αύξηση του αριθμού των εξαρτημένων από απαγορευμένες εξαρτησιογόνες ουσίες.

• Την τραγική αύξηση του αριθμού των θανάτων των εξαρτημένων, εξαιτίας της χρήσης των νοθευμένων περιττωμάτων που προσφέρονται στη μαύρη αγορά.

• Την ταχύτατη αύξηση της εγκληματικότητας που συνδέεται με την εναγώνια προσπάθεια του χρήστη να εξασφαλίσει τη «δόση» του με κάθε τρόπο (με τη μικροδιακίνηση, την κλοπή και την εκπόρνευση).

• Τη δραματική αύξηση του ποινικού πληθυσμού (το ένα τρίτο του, αφορά αδικήματα σχετικά με τη νομοθεσία περί «ναρκωτικών».

• Την ανησυχητική αύξηση της εξάπλωσης των ασθενειών που συνδέονται με τις άθλιες συνθήκες πρόσκτησης και λήψης που επιβάλλει η παρανομία (AIDS, ηπατίτιδα Β, ηπατίτιδα C, διάφορες λοιμώξεις).

• Την πλήρη εκμηδένιση της όποιας αποτελεσματικότητας θα μπορούσαν να έχουν οι διωκτικές αρχές εναντίον των διαφόρων εκφάνσεων του οργανωμένου εγκλήματος που ελέγχει τη μαύρη αγορά.

• Την απάλειψη κάθε προοπτικής να καταστούν οι εξαρτημένοι κοινωνικά βιώσιμοι και ανακτήσιμοι.

• Την εκρηκτική μεγιστοποίηση του κοινωνικού και οικονομικού κόστους που συνεπάγεται το πρόβλημα της εξάρτησης και της καταστολής, κόστος που έχει ήδη υπερβεί άπειρες φορές και από πολλές απόψεις τις δυνατότητες της κοινωνίας και του κράτους.

 

Τα αποτελέσματα της καταστολής

Ο παραλογισμός δεν βρίσκεται στο γεγονός ότι οι μηχανισμοί που δημιούργησε ο άνθρωπος είναι, κάτω από ορισμένες συνθήκες, πιο ισχυροί και μάλιστα πιο έξυπνοι απ’ αυτόν.

Ο παραλογισμός βρίσκεται στο γεγονός ότι οι μηχανισμοί αυτοί δημιουργούν καταστάσεις που υποχρεώνουν τον άνθρωπο να παίζει σ’ ένα παιχνίδι όπου οι πιθανότητες της ολοκληρωτικής του συντριβής ολοένα μεγαλώνουν.

Jan Kott, Σαίξπηρ, ο σύγχρονός μας

1. Η μαύρη αγορά

Χάρη στην κατασταλτική αντιμετώπιση των απαγορευμένων ουσιών, τη δαιμονολογική «αντιναρκωτική» προπαγάνδα και το ζήλο του διωκτικού, ποινικού και του σωφρωνιστικού μηχανισμού, οι 2.000 εξαρτημένοι του 1980 έκαναν ένα εντυπωσιακό άλμα στις 20.000 το 1985, εκτοξεύθηκαν στις 80.000 το 1990 και στις 100.000 το 2000.[1]

Μερικοί από τους δείκτες που συνθέτουν το πρόβλημα της μαύρης αγοράς της νοθευμένης ηρωίνης στην Ελλάδα (2000):

Χρήστες ηρωίνης	2.000 (1980)     →   100.000 (2000) [130.000]
Μέση Ημερήσια Κατανάλωση κάθε εξαρτημένου	700 χιλιοστά του γραμμαρίου (ήτοι 0,2 έως 1,2 gr δια 2)
Μέση Ετήσια Κατανάλωση κάθε εξαρτημένου, ετήσια	260 γραμμάρια νοθευμένης ηρωίνης (ήτοι 700 mg Χ 365 ημέρες = 255,5 gr)
Συνολική Ετήσια κατανάλωση όλων των εξαρτημένων	26.000 κιλά ή 26 τόνοι νοθευμ. ηρωίνης (ήτοι 260 gr X 100.000= 26.000 κιλά)
Σύνολο ετήσιων κατασχέσεων νοθευμένης ηρωίνης (1991)	20-40 κιλά νοθευμένης ηρωίνης (δηλαδή το 0,15 % του συνόλου)
Τιμή της νοθευμένης ηρωίνης στη μαύρη αγορά	30-40  € το γραμμάριο (ή 30.000 – 40.000  € το κιλό)
Συνολικός ετήσιος τζίρος στη μαύρη αγορά της ηρωίνης	1 ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ  € (26.000 κιλά Χ 40.000 € = 1.040.000.000  €)

M’ άλλα λόγια, ο ετήσιος τζίρος που πραγματοποιείται στη μαύρη αγορά της νοθευμένης ηρωίνης στην Ελλάδα ξεπερνάει το 40% του συνόλου των κερδών που πραγματοποιούν οι 50 μεγαλύτερες εταιρείες της χώρας,[2] (εξαιρουμένων των μεγάλων τραπεζών).

Αυτό εξασφαλίζει στις διάφορες εκφάνσεις του μεγάλου κεφαλαίου, του παρακράτους και του οργανωμένου εγκλήματος που ελέγχουν τη μαύρη αγορά, μια οικονομική ισχύ που:

● Αυξάνεται διαρκώς με καλπάζοντες ρυθμούς,

● Διεισδύει επεκτατικά στο πεδίο των νόμιμων οικονομικών δραστηριοτήτων και

● Μετασχηματίζεται σε πολιτική δύναμη με τη μαζική αγορά μέσων και «κρατικών και κυβερνητικών αξιωματούχων».

Αυτό ανατρέπει τους κανόνες του οικονομικού παιχνιδιού, αποσυνθέτει τη συνοχή του κοινωνικού δικτύου και θέτει σε άμεσο κίνδυνο τη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών.

«Οι λαθρέμποροι ‘ναρκωτικών’ αποτελούν έναν εξαιρετικά μεγάλο κίνδυνο, ιδίως για τις χώρες της Κοινότητας ειδικά και τις δημοκρατικές χώρες γενικά… αποτελούν μια άνευ προηγουμένου επίθεση κατά της εθνικής και της διεθνούς κοινωνικής τάξης και εν δυναμει του οικονομικού συστήματος του δημοκρατικού κόσμου… και βρίσκονται ήδη σε θέση να επηρεάζουν την πολιτειακή λειτουργία ολόκληρων χωρών».[3]

Έτσι, εξαιτίας της εμμονής των διαχειριστών της εξουσίας στην καταστολή, στον ιστορικό ορίζοντα της ανθρωπότητας έχει ήδη προβάλλει η εικόνα ενός μέλλοντος που κυριαρχείται από τον εφιάλτη του «ναρκω-ολοκληρωτισμού».

2. Οι άλλοι δείκτες του προβλήματος

Στο πεδίο των απαγορευμένων εξαρτησιογόνων ουσιών, η αδιάψευστη γλώσσα των αριθμών σκιαγραφεί ένα ζοφερό παρόν και προδιαγράφει ένα απελπιστικό μέλλον για την ελληνική κοινωνία:

ΔΕΙΚΤΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ	1980	1990	2000	ΑΥΞΗΣΗ
Εξαρτημένοι	2.000	80.000	130.000	5.000 %
Θάνατοι από νοθευμένη ηρωίνη	5	90	370	7.200 %
Διωχθέντες (ναρκ. νομοθεσία)	800		6.000	750 %
Βεβαιωμένες παραβάσεις (ναρκ. νομοθ.)	400	4.000	6.000	1.000 %
Κρατούμενοι στις φυλακές	700		2.100	300 %
Ποσοστό στο σύνολο των κρατουμένων	19 %		40 %	100 %
Παραβατικότητα (εξαιτίας δόσης)	+	+ +	+ + + + +	500 %
Δραστηριότητα διωκτικών υπηρεσιών(α) αναποτελεσματική ως προς τους στόχους. (β) αποτελεσματική ως παράγων επιδείνωσης[4]	– +	– – + +	– – – – – + + + +
Τιμή νοθευμένης ηρωίνης στη μαύρη αγορά (γραμμάριο)	10 €	15 €	40 €	400 %

Για τα 4 πρώτα στοιχεία: Υπουργείο Δημόσιας Τάξης (Πίνακες 1-6)

3. Το κοινωνικό κόστος της καταστολής

Ένα πολιτικό μέτρο που φαίνεται απόλυτα δικαιολογημένο εφ’ όσον αγνοούνται οι έμμεσες συνέπειές του, συχνά αποκαλύπτεται πως είναι παράλογο μόλις ληφθούν υπ’ όψη όλες οι (οικονομικές) συνέπειές του.

Gunnar Myrdal

Το είδος και η έκταση των προβλημάτων που δημιουργούνται από τα λεγόμενα «ναρκωτικά» εξαρτώνται κυρίως από τον τρόπο με τον οποίο τα αντιμετωπίζει η κρατική εξουσία και η κοινωνία.

Η υιοθέτηση μιας έλλογης και συνετής στάσης απέναντι στις ψυχοτρόπες ουσίες επιτρέπει την ενσωμάτωσή τους στο υφιστάμενο πολιτιστικό πλαίσιο, και πυροδοτεί τη δημιουργία και την ενίσχυση της λειτουργίας ορισμένων κοινωνικών μηχανισμών αυτορρύθμισης της χρήση τους διαμέσου των οποίων καθίστανται ακίνδυνα για την κοινωνική συνοχή. Αντίθετα,

Η επιλογή μιας άλογης, απορριπτικής και κατασταλτικής αντιμετώπισης δημιουργεί ένα πλήθος προβλημάτων εκ του μη όντος, διασφαλίζει τη συνεχώς διευρυνόμενη αναπαραγωγή τους και παράγει μια σωρεία απρόβλεπτων παρενεργειών που συνεπάγοντα ένα τεράστιο θετικό και συγχρόνως ένα ανυπολόγιστο αρνητικό κόστος για την κοινωνία. Ένα κόστος που αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο, υπερβαίνει τις δυνατότητές της κοινωνίας να το αντιμετωπίσει, εκμηδενίζει τις άμυνές της, υπονομεύει το παρόν της και υποθηκεύει το μέλλον της.

• Με τον όρο θετικό κόστος υποδηλώνονται οι κάθε είδους δαπάνες τις οποίες καταβάλλει η κοινωνία προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι πολύπλευρες παρενέργειες που παράγονται από μια δραστηριότητα (νόμιμη ή παράνομη) και είναι δυνατό να εντοπιστούν, να αξιολογηθούν και να κοστολογηθούν οικονομικά.

• Με τον όρο αρνητικό κόστος εννοούνται οι πολύμορφες αρνητικές κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες που είναι δυνατόν να προκύπτουν από μια δραστηριότητα (νόμιμη ή παράνομη) αλλά είναι αδύνατο να ποσοτικοποιηθούν και να αποτιμηθούν οικονομικά.

α) Το θετικό κόστος της καταστολής

Για να έναν, κατά προσέγγιση, προσδιορισμό της οικονομικής επιβάρυνσης της κοινωνίας από την αναποτελεσματική κατασταλτική αντιμετώπιση των απαγορευμένων ψυχοτρόπων ουσιών (την ανέφικτη εξουδετέρωση των παρενεργειών ή την ουσιαστικά αδύνατη μείωση των πιο αιχμηρών συνεπειών του «προβλήματος», που παράγεται ευθέως και εξ’ ολοκλήρου από την παράλογη «αντιναρκωτική» πολιτική που εφαρμόζουν οι διαχειριστές της κρατικής εξουσίας) πρέπει να συνυπολογιστούν:

 

1) Οι συνολικές ετήσιες δαπάνες για τη συντήρηση και τη λειτουργία των μηχανισμών που έχουν επιφορτιστεί με την εφαρμογή της νομοθεσίας για τα «ναρκωτικών» (δίωξη, ποινική κύρωση, «σωφρωνισμός»), κατά το μέρος που αναλογεί στο ποσοστό των δραστηριοτήτων τους που αφορούν τις απαγορευμένες ουσίες.

     Στους μηχανισμούς αυτούς (που το κόστος τους επιβαρύνει το δημόσιο προϋπολογισμό και αυξάνεται με τόσο γοργούς ρυθμούς ώστε να καθίσταται προβληματική η λειτουργία τους), περιλαμβάνονται:

• Ο μηχανισμός της δίωξης των «ναρκωτικών» (αστυνομικός και τελωνειακός).

• Ο βοηθητικός αστυνομικός μηχανισμός, που καλύπτει τις απαιτήσεις της προδικαστικής φάσης των υποθέσεων των ατόμων που συλλαμβάνονται για πράξεις σχετικές με τη νομοθεσία περί «ναρκωτικών».

• Ο ποινικός μηχανισμός.

• Ο «σωφρονιστικός» μηχανισμός.

• Ο δήθεν θεραπευτικός μηχανισμός.

 

2) Οι συνολικές απώλειες των επενδύσεων που έκανε η κοινωνία για την παραγωγή ενός (ανειδίκευτου, έστω) εργατικού δυναμικού ισοδύναμου με τον αριθμό των εξαρτημένων σε κάθε δεδομένη χρονική στιγμή (π.χ. 100.000 άτομα για την Ελλάδα το 2000).

3) Η συνολική επιβάρυνση της κοινωνίας από το γεγονός ότι ένας, συνεχώς αυξανόμενος, αριθμός εξαρτημένων τίθεται εκτός παραγωγικής διαδικασίας.

4) Το σύνολο των δαπανών που βαρύνουν άμεσα τους ίδιους τους χρήστες και το οικογενειακό τους περιβάλλον (συντήρηση των χρηστών, αμοιβές δικηγόρων σε περίπτωση σύλληψης και παραπομπής, καταβολές εγγυήσεων για αποφυλάκιση, εξαγορές ποινών, αμοιβές γιατρών, νοσηλεία σε κλινικές του ιδιωτικού τομέα, κ.α.). Και, τέλος,

5) Οι διαφεύγουσες εισπράξεις του κράτους από τις αφορολόγητες συναλλαγές στη μαύρη αγορά της ηρωίνης στην οποία πραγματοποιείται τζίρος ύψους 1 δισεκατομμυρίου ευρώ ετησίως, προς αποκλειστικό όφελος των «καρτέλ» που την ελέγχουν.

Συνυπολογίζοντας όλα τα παραπάνω μεγέθη, οδηγείται κανείς στο συμπέρασμα ότι το συνολικό κόστος των διαφόρων παραμέτρων της εξάρτησης και της καταστολής, που, κατά τους κατά προσέγγιση ερασιτεχνικούς αλλά προσεκτικούς και μάλλον μετριοπαθείς, υπολογισμούς του γράφοντος, ξεπερνάει το 1 δισεκατομμυρίου ευρώ ετησίως.

Μ’ άλλα λόγια, η εξουσιαστική εμμονή στην κατασταλτική «αντιναρκωτική» πολιτική, εξαναγκάζει τους Έλληνες φορολογούμενους να πληρώνουν πάνω από 1 δισεκατομμυρίου ευρώ ετησίως (ή 3 εκατομμύρια ευρώ ημερησίως) και να εισπράττουν ως αντάλλαγμα μια (ανέφικτη) εξουσιαστική «προστασία» από έναν κίνδυνο που υπάρχει ως τέτοιος μόνο εξαιτίας αυτής της πολιτικής.

Με βάση τα παραπάνω, είναι εύλογο ότι μοναδικό αποτέλεσμα της κατασταλτικής πολιτικής απέναντι στα λεγόμενα ναρκωτικά είναι ότι

Διαμορφώνει μια επεκτατική κακοήθη νεοπλασία, από την ύπαρξη της οποίας όλα τα βάρη τα επωμίζεται η κοινωνία και όλα τα κέρδη τα προσπορίζονται τα εγκληματικά δίκτυα που ελέγχουν τη διακίνηση και τη διάθεση των απαγορευμένων ψυχοτρόπων ουσιών.

Όλα αυτά καθιστούν πρόδηλη την ανάγκη της διαμόρφωσης μιας πολιτικής οικονομίας των απαγορευμένων ουσιών, που θα εξαναγκάσει τους διαχειριστές της εξουσίας να αποκαλύψουν, επιτέλους, πόσο ακριβώς στοιχίζει στην κοινωνία η ατελέσφορη κατασταλτική πολιτική τους απέναντι στα «ναρκωτικά».

β) Το αρνητικό κόστος της καταστολής

Στη μαύρη αγορά των απαγορευμένων ψυχοτρόπων ουσιών στην Ελλάδα, πραγματοποιείται τζίρος ύψους 1 δισεκατομμυρίου ευρώ ετησίως από την εμπορία μιας εξαρτησιογόνας ουσίας (της ηρωίνης), η οποία στη διαδρομή της από την παραγωγή μέχρι τον τελικό καταναλωτή της, διακινείται με μικτό ποσοστό κέρδους από 1.400% έως 4.000%, ανάλογα με το βαθμό της νόθευσής της.

Ο λόγος είναι απλός: Το γεγονός ότι η νοθευμένη ηρωίνη που κυκλοφορεί στη μαύρη αγορά περιέχει ηρωίνη σε ποσοστό από 0% έως 10% (μέσος όρος = 5%), σημαίνει ότι

 

• Από 1 κιλό καθαρής ηρωίνης με κόστος παραγωγής 200 ευρώ παράγονται 7 κιλά νοθευμένης ηρωίνης με περιεκτικότητα 15%, τα οποία στην τελική κατανάλωση αποδίδουν 280.000 ευρώ (7 κιλά ή 7.000 γραμμάρια Χ 40 ευρώ το γραμμάριο = 280.000 ευρώ). Συνεπώς, η νοθευμένη ηρωίνη αυτής της περιεκτικότητας διακινείται με μικτό ποσοστό κέρδους 1.400%.

• Από 1 κιλό καθαρής ηρωίνης με κόστος παραγωγής 200 ευρώ  παράγονται 20 κιλά νοθευμένης με περιεκτικότητα 5% που στην τελική κατανάλωση αποδίδουν 800.000 ευρώ (20 κιλά ή 20.000 γραμμάρια επί 40 ευρώ το γραμμάριο = 800.000 ευρώ). Συνεπώς, η νοθευμένη ηρωίνη αυτής της περιεκτικότητας διακινείται με μικτό ποσοστό κέρδους 8.000%. Σημειωτέον ότι η νοθευμένη ηρωίνη με περιεκτικότητα 15% είναι η καλύτερη ποιότητα «ηρωίνης» που κυκλοφορεί στη μαύρη αγορά.

Η διαφορά ανάμεσα στις 280.000 ευρώ της νοθευμένης ηρωίνης με περιεκτικότητα 5% και τις 800.000 ευρώ ενός κιλού με περιεκτικότητα 15%, κάνει ολοφάνερη την τεράστια σημασία που έχει και η παραμικρή νόθευσή της ηρωίνης για όσους εμπλέκονται στις διάφορες φάσεις της διακίνησής της.

Πέρα απ’ αυτά, αυτή καθαυτή η ύπαρξη και η λειτουργία της μαύρης αγοράς θέτει ένα μείζον οικονομικό και πολιτικό πρόβλημα.

1) Το 1 δισεκατομμύριο ευρώ που αποτελεί τον συνολικό ετήσιο τζίρο στη μαύρη αγορά της νοθευμένης ηρωίνης, είναι αδύνατο να επαν-επενδύεται εξ’ ολοκλήρου σε δραστηριότητες σχετικές με την ηρωίνη, αποδεικνύεται περίτρανα ένα απλό «παιχνίδι αριθμών»:

Το 1 δισεκατομμύριο ευρώ του ετήσιου τζίρου στη μαύρη αγορά της νοθευμένης ηρωίνης αντιστοιχούν σε 500.000 κιλά καθαρής ηρωίνης με κόστος παραγωγής 200 ευρώ (ή σε 3.500.000 κιλά νοθευμένης ηρωίνης με περιεκτικότητα 15%  ή σε 10.000.000 κιλά νοθευμένης ηρωίνης με περιεκτικότητα 5%.

Εάν αυτό το ποσό επανεπενδυόταν σε δραστηριότητες σχετικές με την ηρωίνη, θα αντιστοιχούσε σε κάθε κάτοικο της Ελλάδας με ½ κιλό καθαρής ηρωίνης ή με 3,5 κιλά νοθευμένης με περιεκτικότητα 15% ή 10 κιλά νοθευμένης με περιεκτικότητα 5%, δηλαδή με μια ποσότητα που είναι υπερ-πολλαπλάσια από το μέσο όρο των ετήσιων αναγκών κάθε εξαρτημένου.[5]

Συνεπώς, εάν ο ετήσιος τζίρος που πραγματοποιείται στη μαύρη αγορά της νοθευμένης ηρωίνης (1 δισεκατομμύριο ευρώ) επαν-επενδυόταν εξ’ ολοκλήρου ή έστω κατά μεγάλο μέρος του σε δραστηριότητες σχετικές με την ηρωίνη, θα οδηγούσε αντικειμενικά στην εξάρτηση ολόκληρου του πληθυσμού σε χρονικό διάστημα δύο ή τριών μηνών. Το γεγονός ότι δε συμβαίνει κάτι τέτοιο, αποδεικνύει ότι:

• Ένα ελάχιστο μέρος των κερδών που αποφέρει η εμπορία της ηρωίνης επενδύεται στη μαύρη αγορά (με τρόπο ώστε να εξασφαλίζεται η σταθερή ανάπτυξη της ζήτησής της και η συνακόλουθη αύξηση των κερδών), ενώ

• Tο μέγιστο μέρος των κερδών «ξεπλένονται» κατάλληλα και επενδύονται σε νόμιμες οικονομικές δραστηριότητες, με αποτέλεσμα όλο και σημαντικότεροι τομείς της οικονομίας να τίθενται υπό τον έλεγχο των διαφόρων εκφάνσεων του οργανωμένου εγκλήματος που ελέγχουν τη μαύρη αγορά, και να αυξάνεται διαρκώς η οικονομική τους δύναμη που εν συνεχεία μετασχηματίζεται σε πολιτική ισχύ.

Μ’ άλλα λόγια, η αφανιστική πολιτική της επιλεκτικής απαγόρευσης ορισμένων ουσιών από τους εκάστοτε διαχειριστές της εξουσίας (η οποία δημιουργεί τη μαύρη αγορά των «ναρκωτικών» και την παραχωρεί στον αποκλειστικό έλεγχο των μεγάλων εγκληματικών οργανώσεων, περιχαρακώνοντας νομοθετικά την έκτασή της και περιφρουρώντας αστυνομικά τα όριά της) είναι η μοναδική υπεύθυνη για τη διαμόρφωση των όρων ενός αφανιστικού «παιχνιδιού» που επιτρέπει σ’ αυτές τις εγκληματικές οργανώσεις να αυξάνουν διαρκώς και τα παράνομα και τα νόμιμα κέρδη τους, να πολλαπλασιάζουν συνεχώς την οικονομική τους δύναμη, να την μετασχηματίζουν σε πολιτική ισχύ και να ελέγχουν όλο και ευρύτερους και ζωτικότερους τομείς της δημόσιας ζωής.

Αυτό σημαίνει ότι, με πλήρη και αποκλειστική ευθύνη των διαχειριστών της κρατικής εξουσίας και εξαιτίας της κατασταλτικής τους μονομανίας, δημιουργείται, λειτουργεί και αναπτύσσεται συνεχώς η μαύρη αγορά των «ναρκωτικών» που αποτελεί ένα μοναδικά προνομιούχο και απολύτως ανεξέλεγκτο πεδίο αφάνταστα κερδοφόρων συναλλαγών, στο πλαίσιο του οποίου οι εγκληματικές οργανώσεις που το ελέγχουν πραγματοποιούν ασύλληπτα (και αφορολόγητα) κέρδη που τους παρέχουν την αντικειμενική δυνατότητα αφενός να συντηρούν αυτή την αγορά σε κατάσταση σταθερής διεύρυνσης και αφετέρου να αλώνουν το πεδίο των νόμιμων οικονομικών δραστηριοτήτων και να υπονομεύουν τους κοινωνικούς θεσμούς, έχοντας στη διάθεσή τους απεριόριστα μέσα για τη μαζική εξαγορά όλο και περισσότερων οικονομικών μονάδων και παραγόντων της δημόσιας ζωής.[6]

---

[1] Αυτός ο -κατά προσέγγιση- προσδιορισμός του αριθμού των εξαρτημένων στις 80.000 (1990) και τις 100.000 (2000): 1) Ηταν προϊόν προσεκτικών υπολογισμών και ανακοινώθηκε από τον γράφοντα στην εισήγησή του στο Διεθνές βυνέδριο της Διεθνούς Αντιαπαγορευτικής Ενωσης (LIA, Αθήνα, 22/11/90). 2) Κατατέθηκε από ορισμένους «εμπειρογνώμονες» στη διακομματική Κοινοβουλευτική Επιτροπή για τα «ναρκωτικά» περίπου την ίδια περίοδο και έγινε δεκτός από τα μέλη της ως βάση των υπολογισμών τους. 3) Είναι σύμφωνος με τον ισχύοντα διεθνή κανόνα που καθορίζει τη σχέση μεταξύ των θανάτων από νοθευμένη ηρωίνη και του αριθμού των χρηστών σε ένα προς χίλια (1:1000). 4) Είναι σύμφωνος με τις γενικές τάσεις και τις αναλογίες που καταγράφονται στις χώρες της ΕΟΚ: Στην 1^η Έκθεση της «Εξεταστικής Επιτροπής για τα «ναρκωτικά» του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, το 1986, αναφέρεται ότι «υπάρχουν μέχρι 1,5 εκατομμύριο τακτικών χρηστών ηρωίνης στις χώρες της Κοινότητας» και ότι «κάθε μία από τις πέντε μεγάλες χώρες έχει από 200.000 χρήστες περίπου», πράγμα που σημαίνει ότι οι άλλες 7 μικρές χώρες έχουν 500.000 εξαρτημένους χρήστες ηρωίνης). 5) Υπολείπεται σημαντικά του αριθμού που δίνουν οι διάφορες ελληνικές κυβερνήσεις που ανάλογα με τις σκοπιμότητες της στιγμής τον ανεβοκατεβάζουν μεταξύ 25-120 χιλιάδων, εν είδει ανελκυστήρα.

[2] Στις εταιρείες αυτές περιλαμβάνονται οι BP, Shell, EKO, Mobil, Texaco, Toyota, Total, Alfa Romeo, Intercar, Mercedes, Philips, Siemens, Μαμιδάκης, κ.α., σύμφωνα με τα στοιχεία των ισολογισμών τους που δημοσιεύθηκαν στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» στις 15/11/1990.

[3] Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Έκθεση της Εξεταστικής Επιτροπής για το Πρόβλημα των «ναρκωτικών» στις χώρες της Ευρωπαϊκής Κοινότητας (Βρυξέλλες, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, 1986), παράγραφος 6 και 7.

[4] Γιατί κάθε «επιτυχία» τους στον πόλεμό τους κατά της κάνναβης ακολουθείται από την προώθηση της ηρωίνης.

[5] Κάθε εξαρτημένος, ανάλογα με το βαθμό και την ένταση της εξάρτησής του, χρειάζεται και καταναλώνει κάθε μέρα από 250 mg έως 1,2 gr νοθευμένης ηρωίνης. Δηλαδή, κατά μέσο όρο χρειάζεται 700 mg το 24ωρο ή (700 X 365 ημέρες) 280 gr το χρόνο.

[6] Έκθεση της Επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (1986), παρ. 6 και 7.

 

ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΠΛΑΚΕΤΑ ΤΕΣΛΑ

ΑΠΑΛΛΑΓΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ

ΘΩΡΑΚΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΜΥΝΑ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΣΑΣ

 

ΜΕ ΤΗΝ ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΠΟΡΦΥΡΗ

ΠΛΑΚΕΤΑ ΤΕΣΛΑ

ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΩ ΤΗΝ ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΠΟΡΦΥΡΗ ΠΛΑΚΕΤΑ ΤΟΥ ΤΕΣΛΑ;

 

Η Πλακέτα Τέσλα σας αποστέλλεται με Αντικαταβολή στη διεύθυνσή σας.

Τηλεφωνείστε τώρα στο

2392.110215

ή στο 6945354443

ή στείλτε στον ίδιο αριθμό SMS με τα στοιχεία σας (Ονοματεπώνυμο, Διεύθυνση, Ταχυδρομικός Κώδικας και Τηλέφωνο).

Μπορείτε επίσης να δώσετε την παραγγελία σας και τα στοιχεία σας στο mail: tesla.plate.gr@gmail.com

● Η κάθε Πλακέτα του Τέσλα κοστίζει 22 ευρώ (συν έξοδα αποστολής 3,8 ευρώ).  Για κάθε επιπλέον Πλακέτα Τέσλα παραγγείλετε, ισχύει έκπτωση 10%.

 

ΚΑΝΤΕ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΩΡΟ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΤΕ. ΕΝΑ ΔΩΡΟ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ ΚΑΙ ΕΝΙΣΧΥΕΙ ΤΗΝ ΑΜΥΝΑ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΜΑΣ.

 

 

«Το παρόν είναι δικό τους, το μέλλον είναι δικό μου».

Νίκολα Τέσλα

Οι Βιολογικές και Κοινωνικές Συνέπειες της Χρήσης Κάνναβης

Γράφει ο Robert Melamede

Όπως συμβαίνει με πολλές ουσίες που εισέρχονται στο ανθρώπινο σώμα, έτσι και με την κάνναβη μπορεί να προκύψουν θετικές ή αρνητικές συνέπειες για τον χρήστη, ανάλογα με την ποσότητα, τη συχνότητα, την ποιότητα και – ίσως το σημαντικότερο – το βιοχημικό προφίλ του χρήστη.

Οι υποστηρικτές της απαγόρευσης της χρήσης στηρίζουν την άποψή τους στις αρνητικές επιπτώσεις της κατανάλωσης κάνναβης, ενώ όσοι υποστηρίζουν την αντι-απαγόρευση τείνουν να επικεντρώνονται στις θετικές συνέπειές της. Αν υποθέσουμε ότι και οι δύο πλευρές έχουν βάσιμα επιχειρήματα, το  ζήτημα μεταξύ τους αφορά το συνολικό ισοζύγιο ανάμεσα στις αρνητικές και τις θετικές συνέπειες. Θα ήταν η πολιτική της ανοχής, ή εκείνη της απαγόρευσης, που θα είχε περισσότερες πιθανότητες να μειώσει συνολικά τη βλάβη; Ποιά πολιτική θα εξυπηρετούσε καλύτερα την κοινωνία σαν σύνολο, καθώς και τους προβληματικούς χρήστες ναρκωτικών;

Η επιστήμη της βιολογίας είναι περισσότερο επιδεκτική αντικειμενικής αποτίμησης, σε σχέση με τις κοινωνικές επιστήμες. Η βασική θέση που θα αναπτύξω στα παρακάτω είναι ότι η σωστή χρήση κάνναβης μειώνει τη βιολογική βλάβη που προκαλείται από βιοχημικές διαταραχές του οργανισμού, ιδιαίτερα εκείνες που σχετίζονται με την ηλικία. Η σωστή χρήση, σε διάκριση προς τη μη ενδεδειγμένη, μπορεί να έχει σημαντικές θετικές συνέπειες για την υγεία μας, λόγω του τρόπου με τον οποίο η κάνναβη μιμείται τα φυσικά κανναβινοειδή. Ουσιαστικά, ισχυρίζομαι ότι το ενδοκανναβιβοειδές σύστημα, όπως έχει διαμορφωθεί μετά από 600 εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης, είναι βασικός παράγοντας μείωσης της βιολογικής βλάβης, λόγω της ομοιοστατικής δράσης του. Τα κοινωνικά επακόλουθα της χρήσης κάνναβης θα αντιμετωπιστούν ως επιγενόμενα αυτού του βιολογικού υποβάθρου. Εδώ έγκειται το παράδοξο της σχέσης ανάμεσα στην κάνναβη και τη μείωση της βλάβης. Είναι μήπως προτιμότερη η σωστή χρήση της κάνναβης από τη μη χρήση;

Το Ενδοκανναβινοειδές Σύστημα

Σκευάσματα κάνναβης έχουν χρησιμοποιηθεί, εδώ και χιλιάδες χρόνια, στη θεραπεία ασθενειών όπως η επιληψία, οι ημικρανίες, προβλήματα εγκυμοσύνης και δυσμηνόρροιας. Ωστόσο, μόνο πρόσφατα ταυτοποιήθηκαν τα δραστικά συστατικά της κι άρχισαν να κατανοούνται οι μηχανισμοί της δράσης τους. Αν και    η Δ-9-Τετραϋδροκανναβινόλη (THC) είχε παραχθεί από τον Mechoulam ήδη από το 1967, μόλις το 1990 εντοπίστηκε στον εγκέφαλο και απομονώθηκε ο υποδοχέας κανναβινοειδών. Από τότε, η πρόοδος στο πεδίο αυτό έχει υπάρξει αλματώδης. Η ανακάλυψη υποδοχέων κανναβινοειδών στα κύτταρα εύλογα οδήγησε στην αναζήτηση ενδογενών ουσιών (συνδετών) που θα μπορούσαν να τους ενεργοποιήσουν, αφού έμοιαζε απίθανο τέτοιοι υποδοχείς να είχαν διαμορφωθεί για να καπνίζουμε εμείς χόρτο. Το 1992 ανακαλύφθηκε το λιπίδιο ανανδαμίδη. Αυτός ο μεταβολίτης ήταν η πρώτη από μία διαρκώς επεκτεινόμενη ομάδα ενώσεων, γνωστών ως ενδοκανναβινοειδών (ενδογενείς συνδέτες που μοιάζουν στη μαριχουάνα), που ανακαλύφθηκαν. Η σύνθεση, η αποικοδόμηση και η μεταφορά των κανναβινοειδών στους υποδοχείς, συγκροτούν μαζί το ενδοκανναβινοειδές σύστημα.

Το ευρύ θεραπευτικό δυναμικό, που απορρέει από τη σωστή διαχείριση του ενδοκανναβινοειδούς συστήματος, μόλις άρχισε να αναγνωρίζεται. Πράγματι, μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες και πανεπιστημιακοί ερευνητές σ’ όλο τον κόσμο κάνουν πια έρευνες που σχετίζονται με τα κανναβινοειδή. Προσπαθούν κυρίως να κατανοήσουν τη λειτουργία του ενδοκανναβινοειδούς συστήματος, καθώς και να μάθουν πώς μπορούμε να το επηρεάσουμε, αυξάνοντας ή ελαττώνοντας τη δραστηριότητά του, ανάλογα με την ασθένεια ή όποια άλλη κατάσταση μας ενδιαφέρει. Η Βρετανική GW Pharmaceuticals αναπτύσσει μια σειρά προϊόντων βασισμένων σε εκχύλισμα κάνναβης, που τώρα βρίσκονται σε στάδιο κλινικής δοκιμασίας, στη Βρετανία και στον Καναδά. Τα μέχρι τώρα αποτελέσματα είναι τόσο θετικά, που η Bayer AG μπήκε σε μια συμφωνία 25 εκατομμυρίων δολαρίων για τη διανομή του προϊόντος Sativa της GW. Από την άλλη μεριά, η Sanofi Research έχει αναπτύξει ένα σκεύασμα με ανταγωνιστική δράση ως προς τα ενδοκανναβινοειδή, που αποτρέπει το αίσθημα πείνας που αυτά επιφέρουν, και έτσι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τον έλεγχο του βάρους.

Βιολογική Ιστορία των Ενδοκανναβινοειδών

Η ιστορία του κανναβινοειδούς συστήματος φαίνεται να πηγαίνει πολύ πίσω στο χρόνο. Κάποια από τα στοιχεία του εμφανίστηκαν 600 εκατομμύρια χρόνια πριν, μαζί με τους πρώτους πολυκύτταρους οργανισμούς. Οι απαρχές του κανναβινοειδούς συστήματος, όπως το γνωρίζουμε σήμερα, απαντώνται στα μαλάκια και στην ύδρα. Καθώς προχωρούσε η εξέλιξη, ο ρόλος του κανναβινοειδούς συστήματος στη ζωή των οργανισμών γινόταν όλο και πιο σημαντικός. Σήμερα γνωρίζουμε ότι, για όλα τα ζώα, αυτό είναι που ευθύνεται για τη διατήρηση της ομοιόστασης στις διάφορες οργανικές ενότητές τους και ανάμεσα σ’ αυτές. Στο επίπεδο των κυττάρων, τα κανναβινοειδή ελέγχουν βασικές μεταβολικές διαδικασίες, όπως το μεταβολισμό της γλυκόζης. Τα κανναβινοειδή ρυθμίζουν τη μεσοκυτταρική επικοινωνία, ιδιαίτερα στο ανοσοποιητικό και στο νευρικό σύστημα. Γενικά, τα κανναβινοειδή ρυθμίζουν και συντονίζουν ιστούς, όργανα και οργανικά συστήματα (ανάμεσα στα οποία, το καρδιαγγειακό, το πεπτικό, το ενδοκρινικό, το απεκκριτικό, το ανοσοποιητικό, το μυοσκελετικό, το νευρικό, το αναπαραγωγικό και το αναπνευστικό). Οι επιδράσεις των κανναβινοειδών στη συνείδηση δεν έχουν κατανοηθεί επαρκώς ακόμα, είναι όμως αρκετά γνωστές κι έχουν να κάνουν με τη ψυχαγωγική χρήση της κάνναβης. Αυτές οι επιδράσεις μπορούν να έχουν επίσης και θεραπευτικές ιδιότητες.

Σκλήρυνση κατά Πλάκας

Έρευνες σε ζώα και ανθρώπους έχουν προσφέρει ισχυρές ενδείξεις για την ιδιότητα των κανναβινοειδών, να δρουν ανακουφιστικά σε κάποιες νευρολογικές παθολογικές καταστάσεις. Η χρήση κανναβινοειδών σε περιπτώσεις σκλήρυνσης κατά πλάκας (ΣΚΠ) αποτελεί ένα εξαιρετικό παράδειγμα της ιατρικής χρήσης της μαριχουάνας, ως σημαντικού παράγοντα μείωσης της βλάβης. Η ΣΚΠ είναι μια νευροεκφυλιστική πάθηση, κατά την οποία το ανοσοποιητικό σύστημα επιτίθεται σε δομές του νευρικού συστήματος. Οι νευρίτες πολλών νευρώνων του κεντρικού νευρικού συστήματος (ΚΝΣ) φέρουν ένα περίβλημα μυελίνης που λειτουργεί περίπου όπως το μονωτικό περίβλημα ενός καλωδίου. Η ΣΚΠ σχετίζεται με την αποσύνθεση αυτού του μυελινικού περιβλήματος, η οποία προκαλεί τα συμπτώματα της πάθησης, μέσα από την αποδυνάμωση των νευριτών και το θάνατο των κυττάρων.

Οι θεραπείες κάνναβης για τη ΣΚΠ μπορούν να προσφέρουν ανακούφιση των συμπτωμάτων, αλλά και ουσιαστικά θεραπευτικά αποτελέσματα. Από τη μια μεριά, τα κανναβινοειδή  περιορίζουν τη σπαστικότητα στη χρόνια υπόστροφη πειραματική αυτοάνοση εγκεφαλομυελίτιδα (CREAE) – ένα ζωικό μοντέλο της ΣΚΠ. Ωστόσο, η σχέση του κανναβινοειδούς συστήματος με την αιτιολογία της ΣΚΠ πάει πολύ πιο μακριά. Η ΣΚΠ είναι στην πραγματικότητα μια αυτοάνοση πάθηση. Για να κατανοήσουμε τη σημασία του ρόλου των κανναβινοειδών, πέρα από όσα έχουν ήδη ειπωθεί σε ένα μηχανιστικό επίπεδο προσέγγισης της ΣΚΠ, πρέπει να πούμε δυο λόγια για την ανοσολογία.

Τα Κανναβινοειδή και το Ανοσοποιητικό Σύστημα

Μπορούμε να πούμε, κάπως απλουστευτικά, ότι το ανοσοποιητικό σύστημα μας προστατεύει απέναντι σε επιθέσεις από εξωτερικούς εισβολείς. Πιο σωστά, θα λέγαμε ότι ο βιολογικός ρόλος του ανοσοποιητικού συστήματος είναι η ρύθμιση της ζωής, του θανάτου και της διαφοροποίησης των κυττάρων, με σκοπό την προστασία μας. Εν μέρει, αυτοί οι στόχοι επιτυγχάνονται μέσα από την εξισορρόπηση δυο αμοιβαία αντιτιθέμενων μηχανισμών, των ανοσοαποκρίσεων «Th1» και «Th2». Η ανοσοαπόκριση Th1 είναι κρίσιμης σημασίας για την καταπολέμηση λοιμώξεων που προκαλούνται από συγκεκριμένους νοσογόνους παράγοντες. Αυτή η λειτουργία αποτρέπεται από τα κανναβινοειδή, που άρα έχουν σημαντική ομοιοστατική ρυθμιστική δράση. Αν και συχνά θεωρούνται ανοσοαναστολείς, στην πραγματικότητα τα κανναβινοειδή, ενώ αποτρέπουν την Th1, υποστηρίζουν την Th2 ανοσοαπόκριση. Τα κανναβινοειδή είναι λοιπόν ρυθμιστές του ανοσοποιητικού συστήματος. Τα περισσότερα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος είναι εφοδιασμένα με έναν ειδικό υποδοχέα κανναβινοειδών (Cb2).

Th1 Ανοσοαπόκριση

Η Th1 είναι μια φλεγμονώδης οδός ανοσοαπόκρισης, η οποία λειτουργεί  προκαλώντας την παραγωγή ελευθέρων ριζών που είναι κρίσιμες για την απόκρουση των παθογόνων, ιδιαίτερα των ενδοκυτταρικών παθογόνων, όπως αυτών που προκαλούν τη νόσο των λεγεωναρίων, τη λεϊσμανίαση και τη φυματίωση. Αντίστοιχα, η χρήση της κάνναβης θα πρέπει να αποφεύγεται, όταν η Th1 οδός ανοσοαπόκρισης μας χρειάζεται για την καταπολέμηση αυτών των παθήσεων.

Καναβιννοειδή, Th1 και Αυτοάνοσα Νοσήματα

Σε αντίθεση με την Th1, η Th2 ανοσοαπόκριση υποστηρίζει τη χυμική δράση του ανοσοποιητικού συστήματος. Αποτρέπει την Th1 οδό απόκρισης, χαρακτηρίζεται από την παραγωγή αντισωμάτων και έχει αντιφλεγμονώδη συμπεριφορά. Στην ιδανική κατάσταση, οι λειτουργίες των Th1 και Th2 οδών ανοσοαπόκρισης ισορροπούν, έτσι ώστε να υποστηρίζουν με τον καλύτερο τρόπο τις ανάγκες επιβίωσης του οργανισμού στο περιβάλλον του. Στην πράξη όμως, πολλά αυτοάνοσα νοσήματα, καθώς και άλλες παθήσεις που σχετίζονται με την ηλικία, χαρακτηρίζονται από υπερβολική δραστηριοποίηση του Th1 ανοσοποιητικού μηχανισμού στους προσβεβλημένους ιστούς. Η σκλήρυνση κατά πλάκας, η αρθρίτιδα, η ασθένεια του Κρον και ο διαβήτης εμπίπτουν σε αυτήν την κατηγορία.

Η θεραπευτική δράση των κανναβινοειδών σ’ αυτές τις περιπτώσεις μπορεί να είναι θεαματική. Για παράδειγμα, εντυπωσιακά ήταν τα αποτελέσματα της αγωγής με κανναβινοειδή σε τρωκτικά με πειραματική αυτοάνοση εγκεφαλομυελίτιδα (ΕΑΕ), που είναι το ζωικό μοντέλο της ΣΚΠ. Σε μελέτη που χρησιμοποίησε ινδικά χοιρίδια και αρουραίους, το 98% των ζώων με ΕΑΕ, στα οποία δεν χορηγήθηκαν κανναβινοειδή, πέθαναν. Αντίθετα, το 95% όσων έλαβαν αγωγή THC επιβίωσαν. Εμφάνισαν με καθυστέρηση μόνο ήπια – ή και καθόλου – συμπτώματα. Η δυνατότητα των κανναβινοειδών, να θέτουν υπό έλεγχο ένα σύνολο αυτοάνοσων παθήσεων, θα πρέπει να μας υποψιάσει ενάντια στη μακρόχρονη χρήση αναστολέων των υποδοχέων CB1 για λόγους ελέγχου του βάρους. Τέτοια φάρμακα είναι αυτόν τον καιρό σε αναμονή για έγκριση, και ένας από τους συμμετέχοντες στις κλινικές δοκιμές εμφάνισε απροσδόκητα σκλήρυνση κατά πλάκας.

Διφασική Συμπεριφορά των Κανναβινοειδών

Οι σύντομες ματιές μας στα βιολογικά, νευρολογικά και ανοσολογικά δεδομένα μάς επιτρέπουν τώρα να εξετάσουμε την επίδραση των κανναβινοειδών σε διάφορες άλλες παθολογικές καταστάσεις. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι, λόγω του ομοιοστατικού ρυθμιστικού ρόλου της, πολύ υψηλά ή πολύ χαμηλά επίπεδα κανναβινοειδούς δραστηριότητας μπορούν να είναι επιβλαβή. Τα όρια διακύμανσης, για τις συγκεντρώσεις και τη δραστηριότητα των κανναβινοειδών, είναι συνάρτηση γενετικών παραμέτρων, του τύπου των κυττάρων και της κατάστασης της υγείας τους, καθώς και του περιβάλλοντος. Οι επιστημονικές δημοσιεύσεις πάνω στα κανναβινοειδή και τις επιδράσεις τους πρέπει να προσεγγίζονται με προσοχή. Τα κανναβινοειδή συχνά εμφανίζουν διφασικές αποκρίσεις. Σε χαμηλές δόσεις μπορούν να ενεργοποιήσουν την Th2 ανοσολογική απόκριση, ενώ σε υψηλές δόσεις μπορούν να αποτρέψουν την Th2 και να γείρουν την πλάστιγγα υπέρ της Th1 απόκρισης. Σε σχέση με τις πολιτικές μείωσης της βλάβης, τα παραπάνω καταδεικνύουν την ανάγκη να αντιμετωπιστεί η θεραπευτική δράση της κάνναβης ως συνάρτηση των δόσεων, της νόσου και της κατάστασης του οργανισμού του συγκεκριμένου ασθενή στον οποίο απευθύνεται.

Η χρήση των κανναβινοειδών στη θεραπεία της νόσου του Πάρκινσον είναι μια τέτοια περίπτωση, όπου υπερβολικά υψηλά ή χαμηλά επίπεδα κανναβινοειδούς δραστηριότητας μπορούν να είναι επιζήμια.

Κανναβινοειδή και Καρκίνος

Ίσως η μεγαλύτερη συνεισφορά των κανναβινοειδών στη μείωση της βλάβης να συναντάται στις περιπτώσεις καρκινοπαθών. Τα κανναβινοειδή διαθέτουν πολλές φαρμακολογικές ιδιότητες που είναι συχνά ευεργετικές για τους ασθενείς του καρκίνου. Η αντιεμετική δράση τους και η ιδιότητά τους να ανοίγουν την όρεξη είναι ευρέως γνωστές. Μια συγκεντρωτική μελέτη σχεδιάστηκε για να ποσοτικοποιήσει την αντιεμετική δράση των κανναβινοειδών, εξετάζοντας τα δεδομένα 30 τυχαιοποιημένων ελεγχόμενων μελετών που δημοσιεύτηκαν ανάμεσα στο 1975 και το 1997, στις οποίες 1366 ασθενείς υποβλήθηκαν σε αγωγή (όχι καπνιζόμενης) κάνναβης. Για τους ασθενείς που χρειάζονταν ένα μεσαίο επίπεδο ελέγχου, τα κανναβινοειδή ήταν η προτιμώμενη αγωγή (σε ποσοστό από 38 μέχρι 90%). Αυτό το πλεονέκτημα χάνεται στις περιπτώσεις ασθενών με ανάγκες για χαμηλά ή υψηλά επίπεδα ελέγχου. Η ηρεμιστική δράση και η ευφορία αναφέρονται ως επιθυμητές παρενέργειες, ενώ η ζάλη, η δυσφορία, οι παραισθήσεις και η αρτηριακή υπόταση ως αρνητικές.

Λιγότερο γνωστές όμως στο ευρύ κοινό είναι οι αναλγητικές ιδιότητες των κανναβινοειδών, καθώς και η δυνατότητά τους να σκοτώνουν καρκινικά κύτταρα. Τα κανναβινοειδή μπορεί επίσης να αποδειχθούν χρήσιμοι χημειοθεραπευτικοί παράγοντες. Τα κανναβινοειδή προσβάλλουν διάφορους τύπους καρκίνου στα ζώα και σε κυτταροκαλλιέργειες. Για παράδειγμα, σκοτώνουν τα καρκινικά κύτταρα σε διάφορες λεμφοβλαστικές κακοήθειες, όπως στη λευχαιμία και το λέμφωμα, στον καρκίνο του δέρματος, στο γλοίωμα, στον καρκίνο του στήθους και του προστάτη, στο φαιοχρωμοκύττωμα, στον καρκίνο του θυρεοειδούς και στον καρκίνο του παχέος εντέρου. Από το 2002, η THC δοκιμάζεται κλινικά στην Ισπανία, για τη θεραπεία του γλοιώματος. Ωστόσο, καθώς οι καρκίνοι δεν είναι όλοι ίδιοι μεταξύ τους, οι βιοχημικές επιδράσεις των κανναβινοειδών, αν και αποτελεσματικές στην προσβολή κάποιων καρκινικών κυττάρων, μπορούν να έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα σε άλλους τύπους καρκίνου. Για παράδειγμα, πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει ότι το μεθανανδαμίδιο, ένα συνθετικό κανναβινοειδές, μπορεί να ενισχύσει την ανάπτυξη του καρκίνου του πνεύμονα, μέσα από μια ανεξάρτητη υποδοχέων οδό, που σχετίζεται με τη διέγερση του αναστολέα COX2. Αν και έχουμε μάθει πολλά για το θεραπευτικό δυναμικό των κανναβινοειδών και των ανταγωνιστών τους, σε διάφορες περιπτώσεις, ωστόσο η επιστημονική κατανόηση της σωστής ρύθμισης των ενδοκανναβινοειδών μηχανισμών παραμένει ακόμα σε προκαρκτικό επίπεδο. Έχουμε ακόμα περισσότερα να μάθουμε.

Κανναβινοειδή και Πόνος

Ένα ερευνητικό πεδίο, που έλκει τελευταία το ενδιαφέρον του κοινού, είναι η αναλγητική χρήση των κανναβινοειδών, τόσο σε περιπτώσεις καρκίνου, όσο και σε άλλους ασθενείς. Φάρμακα βασισμένα σε εκχύλισμα κάνναβης έχουν δείξει καλή συμπεριφορά στο θέμα της ανακούφισης του πόνου. Πρόσφατα ανακαλύφθηκε ο ενδογενής ρόλος των κανναβινοειδών στο κύκλωμα του πόνου: το ενδοκανναβινοειδές ΑΕΑ ταυτοποιήθηκε ως ο φυσικός συνδέτης για τους υποδοχείς βανιλλοειδών. Οι υποδοχείς βανιλλοειδών, που είναι κατιοντικά κανάλια (cation channels), έχουν μεγάλο ενδιαφέρον για τη διαχείριση του πόνου. Τα κανναβινοειδή φαίνεται να ακολουθούν μια λειτουργική οδό, παράλληλη εκείνης των οπιοειδών, και θεωρείται ότι ασκούν antinociceptive δράση στο νωτιαίο μυελό και στον εγκέφαλο, αν και μπορούν να δράσουν καί περιφερειακά, αποτρέποντας την αποκοκκίωση των μαστοκυττάρων. Αναγνωρίζοντας την αναλγητική δράση των κανναβινοειδών, η Αγγλία και ο Καναδάς χρησιμοποιούν σκευάσματα κάνναβης, για την ανακούφιση πολιτών που υποφέρουν από διάφορες διαταραχές. Κλινικές δοκιμές σε ανθρώπους έχουν αποδείξει ότι η χορήγηση κανναβινοειδών μπορεί να περιορίσει δραματικά τη χρήση οπιοειδών και να δράσει ανακουφιστικά σε περιπτώσεις νευρογενών συμπτωμάτων, εκεί που άλλες μέθοδοι έχουν αποτύχει. Πρόσφατα, η τοπική εφαρμογή του συνθετικού κανναβινοειδούς WIN55,212-2 ενίσχυσε σημαντικά την antinociceptive δράση της μορφίνης, ανοίγοντας το δρόμο για μεθόδους ανακούφισης του πόνου στηριγμένες στην κάνναβη, με περιορισμένες παρενέργειες στο επίπεδο της συνείδησης. Ο ενδογενής ρόλος των κανναβινοειδών στη ρύθμιση του πόνου υποστηρίζεται περαιτέρω από τη διέγερση των CB1 υποδοχέων στα ποντίκια, μετά από νευρολογικές βλάβες. Και πάλι, η φύση επέλεξε τα κανναβινοειδή για τη μείωση της βλάβης.

Κάπνισμα και Καρκίνος των Πνευμόνων

Βασικό ζήτημα για τη συνεισφορά της κάνναβης στη μείωση της βλάβης – τόσο από τη σκοπιά της βιολογίας, όσο κι από εκείνη των πολιτικών μείωσης της βλάβης – είναι ο τρόπος χορήγησης του φαρμάκου. Το κάπνισμα της κάνναβης, σε αντίθεση με τη στοματική χορήγηση, έχει το πλεονέκτημα της άμεσης δράσης, που επιτρέπει την αυτοτιτλοδότηση της δραστηριότητας του φαρμάκου. Δυστυχώς όμως, ο καπνός της κάνναβης περιέχει πολυάριθμες καρκινογόνες ενώσεις. Στην πραγματικότητα, ο καπνός της κάνναβης μπορεί να περιέχει περισσότερη πίσσα από εκείνον του τσιγάρου. Παρά το γεγονός όμως ότι ο καπνός της κάνναβης προκαλεί κυτταρικές αλλοιώσεις που θεωρούνται προκαρκινικές, μια μεγάλη επιδημιολογική μελέτη δεν κατάφερε να συσχετίσει το κάπνισμα της κάνναβης με τους τύπους καρκίνου που σχετίζονται με το τσιγάρο. Πολλές πρόσφατες μελέτες παρέχουν πια μια επιστημονική βάση στην ξεκάθαρη σχέση ανάμεσα στο τσιγάρο και τον καρκίνο των πνευμόνων, μια σχέση που δεν υφίσταται στην περίπτωση του καπνού της κάνναβης.

 

Αντί για το Κάπνισμα

Ανεξάρτητα από το αν το κάπνισμα της κάνναβης μπορεί ή όχι να προκαλέσει καρκίνο των πνευμόνων, οτιδήποτε περιέχει μερικά οξειδωμένους υδρογονάνθρακες ή καρκινογόνες και ερεθιστικές ουσίες, είναι ανθυγιεινό και όταν καπνίζεται έχει αρνητικές συνέπειες. Ευτυχώς όμως υπάρχουν και εναλλακτικές οδοί μείωσης της βλάβης. Αν και συχνά αντιμετωπίζεται σαν πρόβλημα, η κάνναβη με υψηλή περιεκτικότητα σε THC, επιτρέπει τον περιορισμό της κάνναβης που πρέπει κάποιος να καπνίσει για θεραπευτικούς σκοπούς. Επιπλέον, μελέτες δείχνουν ότι η εξαέρωση των δραστικών συστατικών της κάνναβης μπορεί να απομακρύνει με επιτυχία τις ανεπιθύμητες ουσίες, κρατώντας μόνο τις επιθυμητές. Αυτά τα αποτελέσματα έρχονται σε αντίθεση με μια πρόσφατη μελέτη που έγινε στην Αυστραλία, σύμφωνα με την οποία η χρήση ναργιλέ δεν περιορίζει τις ποσότητες πίσσας και μονοξειδίου του άνθρακα που εισπνέει ο καπνιστής. Η GW Pharmaceuticals μελετά την παραγωγή ενός στοματικού σπρέι, που μάλλον θα αποτελέσει μια ακόμα ασφαλή και αποτελεσματική εναλλακτική οδό χορήγησης, πολύτιμη για όσους χρησιμοποιούν κάνναβη για θεραπευτικούς σκοπούς. Η εταιρεία έχει επίσης απομονώσει ποικιλίες κάνναβης με συγκεκριμένες αναλογίες διαφόρων κανναβινοειδών, που μπορούν να έχουν εξειδικευμένη ιατρική χρήση.

Κανναβινοειδή και Μεταβολισμός των Φαρμάκων

Είδαμε ότι, τόσο τα έξω- όσο και τα ενδοκανναβινοειδή, μπορούν να μειώσουν τη βλάβη σε διάφορες περιπτώσεις. Θεραπείες βασισμένες σ’ αυτά έχουν φανεί ιδιαίτερα χρήσιμες στο χειρισμό διαφόρων νευρολογικών και ανοσολογικών διαταραχών. Κι όμως, δεν έχουμε ρίξει παρά μια γρήγορη ματιά στην επιστημονική βιβλιογραφία που αφορά τα κανναβινοειδή και τις βιολογικές επιδράσεις τους. Θα πρέπει ωστόσο να έχει γίνει σαφές ότι τα κανναβινοειδή διαθέτουν τεράστιο θεραπευτικό δυναμικό, ιδιαίτερα καθώς μαθαίνουμε περισσότερα για το φυσικό κανναβινοειδή μηχανισμό μείωσης της βλάβης, που η εξέλιξη έχει διαμορφώσει στους ζωικούς οργανισμούς.

Κανναβινοειδή και Στρες

Το στρες και η απόλαυση είναι περίπλοκες παράμετροι της εξαρτησιακής συμπεριφοράς. Πώς τις επηρεάζει η επαναλαμβανόμενη χρήση THC; Μια πρόσφατη μελέτη προσεγγίζει το ερώτημα, μετρώντας την απορρόφηση γλυκόζης σε διάφορες περιοχές του εγκεφάλου των αρουραίων, μετά από επαναλαμβανόμενες χορηγήσεις THC. Μετά από 7 και 21 ημέρες χορήγησης, περιοχές του εγκεφάλου που κανονικά επηρεάζονται από μία μόνο δόση THC δεν εμφάνιζαν πια μειωμένη απορρόφηση γλυκόζης (οι περισσότερες περιοχές του φλοιού, του θαλάμου και των βασικών γαγγλίων). Αντίθετα, σε άλλες περιοχές του εγκεφάλου, οι μεταβολές στην απορρόφηση γλυκόζης παρέμειναν σταθερές (στον επικλινή πυρήνα, στον έσω ραχιαίο θάλαμο, στο βασικό και πλάγιο πυρήνα της αμυγδαλής, σε τμήματα του ιπποκάμπου και στον έσω πυρήνα της ραφής). Έτσι, ενώ ο οργανισμός αναπτύσσει ανθεκτικότητα στην επίδραση της επαναλαμβανόμενης χορήγησης THC στη θερμοκρασία και στην κινητικη δραστηριότητα του σώματος, εκείνες οι περιοχές που εμπλέκονται σε υψηλότερες εγκεφαλικές λειτουργίες παραμένουν ευαίσθητες στην THC. Αυτή η διαφορική προσαρμοστικότητα στη χορήγηση THC είναι συμβατή με ένα χαμηλό εθιστικό δυναμικό. Η καλύτερη απόδειξη ότι η χρήση της κάνναβης δεν προκαλεί εθιστικές αντιδράσεις είναι το γεγονός ότι οι περισσότεροι από εκείνους που τους χορηγήθηκε κάνναβη σταματούν τη χρήση της χωρίς κόπο.

Μια σημαντική διάσταση της φαρμακολογικής δράσης των κανναβινοειδών είναι οι αγχολυτικές ιδιότητές τους. Ενας ενδιαφέρων μηχανισμός, με τον οποίο τα κανναβινοειδή ανακουφίζουν το άγχος, είναι μέσω της επίδρασής τους στη μνήμη. Τα κανναβινοειδή ρυθμίζουν τη διαγραφή των οδυνηρών αναμνήσεων. Τι ευλογία για όσους υποφέρουν από βαριές ή και θανατηφόρες ασθένειες… Τα κανναβινοειδή τους επιτρέπουν να ξεχάσουν την ατυχία τους.

Επιπλοκές στη Συμπεριφορά

Η χρήση της κάνναβης – ή και οποιασδήποτε ψυχοτρόπας ουσίας – από νέους ανθρώπους, με μυαλά που ακόμα διαμορφώνονται, σωστά παραμένει ένα ζήτημα προς διερεύνηση. Υπάρχει, για παράδειγμα, σχέση ανάμεσα στη χρήση κάνναβης και τη σχιζοφρένεια; Η σχιζοφρένεια χαρακτηρίζεται από παραμορφωτική αντίληψη της πραγματικότητας, διαταραχές στη γλώσσα και τη σκέψη, καθώς και τάσεις απομόνωσης. Σίγουρα κάποιες πλευρές της τοξίνωσης από κάνναβη μπορούν να παραλληλιστούν με αυτά τα συμπτώματα. Υπάρχουν φόβοι ότι η κάνναβη μπορεί να επιταχύνει την εμφάνισή τους, ιδιαίτερα σε άτομα που έχουν τη σχετική προδιάθεση. Έχει υποστηριχτεί ότι οι σχιζοφρενείς (ή οι δυνάμει σχιζοφρενείς) ανήκουν σε δύο κατηγορίες, αναφορικά με τη χρήση κάνναβης. Η χρήση μπορεί να ανακουφίσει τα συμπτώματα όσων ανήκουν στη μία από αυτές, οι υπόλοιποι όμως ίσως κινδυνεύουν να ανοίξουν το δρόμο στην εκδήλωση της πάθησης. Οι περιπλοκότητες αυτού του ζητήματος μπορούν να διαλευκανθούν, αν εξετάσουμε τις απροσδόκητες αλληλεπιδράσεις ανάμεσα σε σύνθετα συστήματα, όπως το νευρικό και το ανοσολογικό.

Συμπεράσματα

Η εξέλιξη επέλεξε τα ενδοκανναβινοειδή ως ομοιοστατικούς ρυθμιστές πολυάριθμων βιολογικών διεργασιών, που συντελούνται σε όλα τα οργανωμένα συστήματα του σώματός μας, καθώς και για την αντιμετώπιση βιοχημικών διαταραχών που συνοδεύουν διάφορες καταστάσεις νόσου ή βλάβης, ιδιαίτερα εκείνες που σχετίζονται με την ηλικία. Ήδη στη φάση της γέννησης, τα κανναβινοειδή είναι παρόντα στο μητρικό γάλα, ενεργοποιώντας τις διεργασίες της σίτισης. Αν με κάποιον ανταγωνιστή ανασταλεί η δραστηριότητα των κανναβινοειδών στο γάλα των ποντικιών, τα νεογέννητα ποντίκια πεθαίνουν από ασιτία. Καθώς η ζωή προχωρά, τα κανναβινοειδή συνεχίζουν να ρυθμίζουν την όρεξη, τη θερμοκρασία του σώματος, την αναπαραγωγική δραστηριότητα και τις μαθησιακές λειτουργίες. Σε περιπτώσεις σωματικής βλάβης, τα κανναβινοειδή καλούνται να ελέγξουν τη φλεγμονή, να προστατεύσουν τους νευρώνες, να ρυθμίσουν τον καρδιακό ρυθμό και να προστατεύσουν την καρδιά από τη στέρηση οξυγόνου. Σε ασθενείς με καρκίνο του παχέος εντέρου, τα επίπεδα των κανναβινοειδών ενισχύονται, με σκοπό τον έλεγχο του καρκίνου. Βοηθούν ακόμα στην ανακούφιση του σωματικού, αλλά και του συναισθηματικού πόνου, μέσω της υπέρβασης των δυσάρεστων αναμνήσεων.

Αν και σίγουρα ελλιπής, η παραπάνω συνοπτική αναφορά προσπάθησε να υποστηρίξει ένα θεωρητικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο το ενδοκανναβινοειδές σύστημα παρουσιάζεται ως η φυσική μέθοδος μείωσης της βλάβης. Όλες οι διεργασίες που διαμεσολαβούνται από τα κανναβινοειδή ακολουθούν ένα κοινό μοτίβο. Πολλές από τις βιοχημικές διαταραχές, από τις οποίες μας προστατεύουν τα κανναβινοειδή, σχετίζονται με την ηλικία. Η ίδια η γήρανση αποτελεί μια κίνηση του συνόλου του οργανισμού προς τη χημική ισορροπία (μακριά από υψηλά ρυθμισμένες καταστάσεις αστάθειας), και ως τέτοια συνιστά μια διαταραχή, από την οποία πάσχουν όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί. Από την άλλη μεριά, οι βλαβερές επιπτώσεις της χρήσης κάνναβης, όσο υπερβολικές κι αν φαίνονται κάποιες φορές, αντανακλούν ίσως το υψηλό δυναμικό κινδύνου για μια μειοψηφία του πληθυσμού, για την οποία τα χαμηλά επίπεδα κανναβινοειδών μπορεί να ενισχύουν τη ψυχική ισορροπία, τη γονιμότητα, ή την καλύτερη ρύθμιση της κατανάλωσης τροφής.

Harm Reduction Journal 2005, Μετάφραση: Χάρης Χρόνης

ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΕ ΤΗΝ «ΠΟΡΦΥΡΗ ΠΛΑΚΕΤΑ» ΤΟΥ ΤΕΣΛΑ

ΑΠΑΛΛΑΓΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ

ΘΩΡΑΚΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΜΥΝΑ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΣΑΣ

ΜΕ ΤΗΝ ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΠΟΡΦΥΡΗ

ΠΛΑΚΕΤΑ ΤΕΣΛΑ

ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΩ ΤΗΝ ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΠΟΡΦΥΡΗ ΠΛΑΚΕΤΑ ΤΟΥ ΤΕΣΛΑ;

 

Η Πλακέτα Τέσλα σας αποστέλλεται με Αντικαταβολή στη διεύθυνσή σας.

Τηλεφωνείστε τώρα στο

2392.110215

ή στο 6945354443

ή στείλτε στον ίδιο αριθμό SMS με τα στοιχεία σας (Ονοματεπώνυμο, Διεύθυνση, Ταχυδρομικός Κώδικας και Τηλέφωνο).

Μπορείτε επίσης να δώσετε την παραγγελία σας και τα στοιχεία σας στο mail: tesla.plate.gr@gmail.com

● Η κάθε Πλακέτα του Τέσλα κοστίζει 24 ευρώ (συν έξοδα αποστολής-αντικαταβολης 5 ευρώ).  Για κάθε επιπλέον Πλακέτα Τέσλα παραγγείλετε, ισχύει έκπτωση 10%.

 

ΚΑΝΤΕ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΩΡΟ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΤΕ. ΕΝΑ ΔΩΡΟ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ ΚΑΙ ΕΝΙΣΧΥΕΙ ΤΗΝ ΑΜΥΝΑ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΜΑΣ.

 

 

«Το παρόν είναι δικό τους, το μέλλον είναι δικό μου».

Νίκολα Τέσλα

LEGALIZE IT! Με τα Μάτια Ενός Πρώην Χρήστη…

LEGALIZE IT!

Σταματήστε να Σκοτώνετε τους Φίλους μου!

(Με τα Μάτια Ενός Πρώην Χρηστή…)

Γεια και χαρά σας αγαπητοί φίλοι. Κατ’ αρχή να συστηθώ! Είμαι ένας εκ των πολλών τοξικομανών τέως ή νυν ή αυτών που θα έρθουν… Εγώ μπορεί (ευτυχώς) να ανήκω στην πρώτη κατηγορία (χωρίς να σημαίνει ότι «καθάρισα» άπαξ δια παντός γιατί, όπως έχει πει και ο Mustaine αν δεν κάνω λάθος: «Δεν θα πω ότι ‘’καθάρισα’’ μέχρι να πεθάνω καθαρός») και να παλεύω με το διάολο μέσα μου, γιατί αυτό είναι η ηρωίνη…

Ένας διάολος που αν κάνεις το λάθος να του «μιλήσεις» μια δυό φορές πετάγεται συνέχεια μπροστά σου και σου τάζει να σε πάει στους πιο ωραίους παραδείσους, ενώ τελικά σε σέρνει στα καζάνια της κόλασης. Μιας κόλασης την οποία κάνουμε χειρότερη εμείς οι ίδιοι με την συμπεριφορά μας και με την έλλειψη ευαισθητοποίησης πάνω στο ζήτημα. Το αποτέλεσμα…; Θα το δείτε στην συνέχεια!

Αν Έχετε την Ψευδαίσθηση πως Ζείτε σ’ έναν Κόσμο Αγγελικά Πλασμένο Μην Συνεχίσετε το Διάβασμα αυτού του Κειμένου…

Θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι. Το αν θα αποποινικοποιηθούν ή όχι τα ναρκωτικά είναι ένας πόλεμος μόνο που στη δική μου παράταξη υπάρχουν λίγοι αν όχι ελάχιστοι. Υπάρχουν φίλοι, εχθροί και πλανεμένοι. Ουδέτεροι δεν υπάρχουν γιατί η ουδετερότητα σε τέτοια ζητήματα συνιστά συναίνεση (η συν-ένεση, όπως θα μπορούσε να πει κάποιος άστοχα χαριτολογώντας)

Μέσα από το κείμενο αυτό θα προσπαθήσω να προσεγγίσω την αντιμετώπιση του κόσμου των ναρκωτικών από τον κόσμο μας. Και θα το κάνω μέσα απ’ τα μάτια του «ναρκομανή»

Θα προσπαθήσω, αν βέβαια έχετε την καλή διάθεση, να σας φέρω πρόσωπο με πρόσωπο με τις λανθασμένες τακτικές και αντιλήψεις μας για την καταπολέμηση ενός επικίνδυνου φαινομένου, όπως τα ναρκωτικά, που στο τέλος έχουν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα από το ζητούμενο. Όχι μόνο δεν το περιορίζουν… Όχι μόνο το συντηρούν… Το ωθούν να εξαπλώνεται ραγδαία.

Είμαι αναγκασμένος να πω ότι η προσέγγιση αυτή καταδεικνύει όχι μόνο το πασιφανές, δηλαδή την αναποτελεσματικότητα των μεθόδων μας, αλλά και τα άσχημα και απαράδεκτα αποτελέσματα τους.

Είμαι επίσης αναγκασμένος να πω ότι όλο αυτό το φαινόμενο, δηλαδή τα παιδιά με τα δυσβάσταχτα ψυχολογικά προβλήματα, τα παιδιά-φαντάσματα, τα παιδιά που αφού πρώτα λιώσουν στους πολιτισμένους μας δρόμους αφήνουν τη ζωή τους στα πολιτισμένα μας πάρκα, είναι στη μεγάλη τους έκταση προϊόντα μεθοδευμένων ενεργειών και τακτικών, πολλές δε φορές από τα ίδια άτομα που ευαγγελίζονται την σωτηρία των χρηστών. Όσοι λοιπόν έχετε την ψευδαίσθηση πως ζείτε σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο και δεν είστε ικανοί να αντιμετωπίσετε την πραγματικότητα μπορείτε επίσης να αποχωρήσετε…

 Οι απόψεις που θα εκφραστούν μέσα σε αυτό το κείμενο είναι άκρως ριζοσπαστικές, εκφρασμένες από σοβαρούς επιστήμονες, από αληθινούς και ευαίσθητους ανθρώπους, από ανθρώπους που δεν φοβούνται να δουν καθαρά όλη την εικόνα. Επίσης είναι απόψεις και η οπτική του κόσμου σας (μας) μέσα από τα μάτια τα δικά μου και τον «ομοίων» μου. Γι’ αυτό να είστε προετοιμασμένοι και για κακές κριτικές. Θα δηλώσω μια και μόνο φορά την θέση μου σχετικά με την ορθότητα ή μη της ναρκοληψίας. Το κείμενο δεν θα πραγματευτεί σε καμία άλλη περίπτωση κάτι τέτοιο.

Δηλώνω λοιπόν ότι το τι είναι σωστό και τι λάθος είναι στην διακριτική ευχέρεια του καθενός. Όσο δεν με επηρεάζουν οι επιλογές κάποιου δεν έχω κανέναν λόγο να του αλλάξω γνώμη και να τον πείσω για κάτι. Ο καθένας με βάση τον εαυτό του και με αυτά που ψάχνει κάνει τις επιλογές του. Δεν θα συνιστούσα τη χρήση ουσιών ποτέ, εφιστώντας την προσοχή στα καταστροφικά αποτελέσματα που θα μπορούσαν να έχουν, αλλά από ‘κει και πέρα η ελεύθερη επιλογή θα έπρεπε να είναι αναφαίρετο δικαίωμα όλων. Ποιος είμαι εγώ που θα σου πω τι θα βάλεις στο σώμα σου και τι όχι;

Το κείμενο αντίθετα δεσμεύεται να πραγματευτεί την αδυναμία στήριξης της ελεύθερης επιλογής και πολύ περισσότερο την εξωφρενική απαγόρευση της. Αυτό είναι μια παράμετρος του αυτονόητου της αποποινικοποίησης όλων των ουσιών. Η άλλη, η πιο επιτακτική είναι ότι η ποινικοποίηση και η πολιτική της καταστολής είναι η βάση για μύρια κακά που σχετίζονται με το ζήτημα. Μαύρη αγορά, ανύπαρκτη ποιότητα ζωής για τους εθισμένους, αναποτελεσματική έως ανύπαρκτη στήριξη σε αυτούς και τις οικογένειες τους κλπ, πράγματα που όσοι διαβάζετε αυτό το περιοδικό γνωρίζετε καλά.

Για να προλάβω κακοπροαίρετους και «έξυπνους» τύπους που ναι μεν όλα αυτά δεν είναι δική τους δουλειά αλλά θα φροντίσουν να ρίξουν την χολή τους για να αυτοεπιβεβαιωθούν ως προς την ανωτερότητα τους σε σχέση με τους παρακατιανούς ναρκομανείς, κάποιος θα μπορούσε να πει: «Ωραία ρε φίλε… Έκανες την προσωπική σου επιλογή, πήρες ότι ήταν να πάρεις. Τώρα τι κλαίγεσαι και ζητάς βοήθεια;»

Απαντώ εκ των προτέρων… Ναι, για τους λόγους μου έκανα την προσωπική μου επιλογή (σε αντίθεση με κάποιους που δεν ξέρουν τι ακριβώς είναι αυτό, αλλά αυτό δεν είναι επί του παρόντος). Η προσωπική μου επιλογή με έβαλε στη δυσάρεστη θέση να γνωρίσω με έναν εκ των δυσκολότερων των τρόπων έναν παράλογο κόσμο, που απ’ τη μια διατείνεται την ελευθερία, τα «ατομικά δικαιώματα», την ανυπέρβλητη αξία της ζωής και απ’ την άλλη αποδεικνύει ότι όλα αυτά είναι μέρος ενός τραγικού προσωπείου που κρύβει την μεγάλη αλήθεια.

Η ελευθερία πάντα είναι ψεύτικη, επίπλαστη, μια φαρσοκωμωδία που ακόμα και η έννοια της περιορίζεται από συνταγματικούς κανόνες και νόμους. Μα ούτε κι αυτοί τηρούνται!

Τα ατομικά δικαιώματα που έτσι κι αλλιώς είναι κατασκεύασμα των πολιτειών μας και είναι πολύ μακριά απ’ τους στοιχειώδεις ανθρωπιστικούς κανόνες καταπατούνται αδιακρίτως από τους «άρχοντες» του τόπου μας, κι όταν αυτό το νιώθεις στο πετσί σου θέλεις σε κάποιον να το πεις, πριν έρθει στην θέση σου.

Και η αξία της ζωής, αν φυσικά υπάρχει καθόλου, πράγμα για το οποίο αμφιβάλω ή για να είμαι ακριβής είμαι σίγουρος για την ανυπαρξία της, είναι πολύ μικρή και πέφτει συνεχώς στο χρηματιστήριο ηθικών αξιών.

Το κείμενο αυτό λοιπόν δεν το γράφω για να κλαφτώ, και σε προσωπικό επίπεδο την βοήθεια του κόσμου την έχω γραμμένη. Κι αυτό έρχεται απ’ τη συνειδητοποίηση της κατάστασης γύρω σου. Δεν μπορείς να ελπίζεις σε βοήθεια από το ανύπαρκτο και καταλαβαίνεις ότι πρέπει μόνος σου να βοηθήσεις τον εαυτό σου. Θα είναι δυσκολότερο μεν να το καταφέρεις αλλά όχι ανέφικτο. Αντίθετα καλώ σε βοήθεια σε συλλογικό επίπεδο. Εμείς… για τους άλλους. Γι αυτούς που δεν μπορούν.

Προσβλέπω στη συνειδητοποίηση του κόσμου, πάνω σε αυτό το ζήτημα. Να αρχίσει να βλέπει όλη την εικόνα. Τι κάνουν όλοι αυτοί οι νεκροζώντανοι στους δρόμους; Δεν ξέρουν ότι πεθαίνουν; Δεν το καταλαβαίνουν; Γιατί δεν σταματάνε; Τι φταίει; Είναι τόσο κολλημένοι; Είναι τόσο γλυκό πια αυτό που παίρνουν; Η μήπως φταίει κάτι άλλο; Τι είναι αυτό που τους κάνει να αρνούνται την αξιοπρέπεια τους; Τη ζωή τους; Ήταν πάντα έτσι; Γεννήθηκαν παραπαίοντες με άδεια βλέμματα ή είχαν κάποτε όνειρα; Είναι αργά γι’ αυτούς ή μπορούν ακόμα να σώσουν την παρτίδα; Κι εγώ; Μπορώ να κάνω τίποτα εγώ να τους βοηθήσω;

Όσοι έχετε διάθεση να απαντήσετε σε αυτά τα ερωτήματα μπορείτε να συνεχίσετε να διαβάζετε…

Έχω μακρηγορήσει όμως αρκετά και να με συγχωρείτε, αλλά τα τελευταία 10 μείον 1 χρόνια ήμουν απασχολημένος να ψάχνω την δόση μου, να φυλάω τα νώτα μου από όλους, να αγχώνομαι για το αν θα «πιω» γενικά, για το αν αυτό που θα πιω θα είναι όντως ηρωίνη ή ταλκ ή στρυχνίνη ή ακόμα και σοβάς(!) Το αντιλαμβάνεστε; Τα παιδιά σας, οι φίλοι μου, τ αδέρφια μας έχουν παραδομένες της ζωές τους στη μεγαλοψυχία του εκάστοτε εμπόρου ξεκινώντας απ’ αυτόν που θα διοχετεύσει τα κιλά μέχρι τον τελευταίο που θα σου φέρει το φιξάκι (αργκό: για την συσκευασία της περιεχόμενης ουσίας) και την απληστία τους.

Όταν ακούτε ότι κάποιος βρέθηκε νεκρός από υπερβολική δόση που πάει το μυαλό σας; Ότι έκανε παραπάνω χρήση απ’ ότι άντεχε; Λοιπόν ακούστε τι είναι αυτή η περίφημη «υπερβολική δόση». Είναι ο θάνατος είτε απ’ τις βρωμιές που παραγέμισαν την δόση του είτε μαθημένος στις προσμίξεις έκανε ένα κανονικό κατά τα φαινόμενα «βάρεμα» (αργκό της ενδοφλέβιας χρήσης) και η πρέζα έτυχε να είναι πιο καθαρή και… τον καθάρισε!

Σε κάποιους ίσως ξενίζει ο τρόπος που γράφω και να με συγχωρείτε αλλά όπως προείπα τα τελευταία χρόνια ήμουν αγχωμένος για διάφορα πράγματα και ένα απ’ αυτά ήταν το περιεχόμενο από το φιξάκι,

Λοιπόν γι αυτό είμαι εδώ σήμερα και με το βήμα που μου δίνεται «φωνάζω» για αποποινικοποίηση ώστε να μπορούμε να έχουμε αγορανομικούς ελέγχους και οργανωμένο σύστημα ιατρικής περίθαλψης. Ο αγορανομικός έλεγχος όμως και η ουσιαστική, και όχι για τα μάτια του κόσμου, ιατρική περίθαλψη, που όχι μόνο δε λύνει αλλά δημιουργεί προβλήματα (αυτά τα ‘χει πει και τα λέει και τον συγχαίρω μέσα απ’ την καρδιά μου για το έργο του ο Κ. Γρίβας) σε συνδυασμό με τα εκατομμύρια της μαύρης αγοράς και της μαφίας των μεγαλεμπόρων και όσων κάνουν τα στραβά μάτια για να πιάσουν εμένα η έναν άλλο τυχαίο τοξικομανή –τι γελοίοι που είμαστε πραγματικά!– κοστίζουν και δεν φαίνονται οι ιθύνοντες να θέλουν να κάνουν κάτι.

Όλο αυτό το σύστημα όμως εμένα δε με ενδιαφέρει ΠΩΣ θα ανατραπεί, με ενδιαφέρει ότι ΠΡΕΠΕΙ να ανατραπεί. Κάθε μέρα που περνάει και δεν γίνεται τίποτα χάνουμε παιδιά (τα παιδιά σας) στους δρόμους, σκοτώνουνε τους φίλους μου και όταν μιλάω για φίλους, ω, τι υπέροχα πλάσματα γνώρισα! Ακόμα και «πιωμένοι» επεδείκνυαν οξυδέρκεια τρομερή και συνομιλούσαν και εξέφραζαν άποψη που θα έβαζε μερικούς λέκτορες στην θέση τους. Άλλοι παλικάρια που χαιρόσουνα να βλέπεις και άλλοι πραγματικοί καλλιτέχνες. Κάποιοι γλίτωσαν, ή τουλάχιστον προσπαθούν, ακριβώς όπως κι εγώ, κάποιοι όχι. Αν θέλετε να μάθετε γιατί είναι τόσο δύσκολο να απαγκιστρωθείς απ’ αυτές τις ουσίες μπορείτε να ρίξετε μια ματιά στην σελίδα http://see-thetruth.blogspot.com/2007/09/blog-post_25.html από το προσωπικό μου blog (http://see-thetruth.blogspopt.com που περιέχει κάτι από αυτά που διαβάζετε εδώ πέρα μαζί με αρκετά άλλα). Είναι κρίμα να χάνουμε μερικούς απ’ τους καλύτερούς μας επειδή δεν προσπαθήσαμε… LEGALIZE IT! Φροντίστε τη ζωή και την αξιοπρέπεια των παιδιών μας.

Ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο του παραλογισμού της κοινωνίας έχει να κάνει με την θρησκεία! Θέλω να αναφερθώ στην σχέση της εκκλησίας με τους τοξικομανείς και επειδή η θέση μου απέναντι στις θρησκείες είναι ξεκάθαρα αρνητική. Αν και δεν σκοπεύω να επεκταθώ σε οποιοδήποτε θεολογικό ζήτημα παρά μόνο, όπως προείπα, στην σχέση της εκκλησίας και των ιερέων με τους τοξικομανείς.

Υπάρχει ένα ζήτημα λοιπόν, με αρνητικές συνέπειες, με τους τοξικομανείς που εμπιστεύονται την ζωή τους στα χέρια του κάθε τυχαίου ιερωμένου. Για τον Θεό είπαμε δεν θα μιλήσουμε, παρά μόνο θα κάνω αυτή τη μικρή σημείωση για να αποφευχθούν πιθανές μετέπειτα παρεξηγήσεις. Δεν λέω ότι δεν υπάρχει Θεός (ούτε και ότι υπάρχει) αλλά αν υπάρχει η ζωή του καθενός μας είναι έτσι κι αλλιώς στα χέρια του και ενδιάμεσοι δεν χρειάζονται. Λέγοντας αυτό λοιπόν επισημαίνω πως όταν ένας τοξικομανής ψάχνει βοήθεια απ’ τον Θεό και αφήνεται στα χέρια ενός ιερωμένου, ο Θεός δεν έχει καμία δουλειά στο πηγαδάκι αυτό και στην ουσία αφήνεται στα χέρια αποκλειστικά του ιερωμένου.

Τα λέω όλα αυτά, και αναφέρομαι στο ζήτημα γιατί υπάρχουν πραγματικά πολλοί ιερείς που δέχονται την «κηδεμονία» του εκάστοτε τοξικομανή (συνήθως με το αζημίωτο) και είτε τον κλείνουν σε κάποιο κοινόβιο, είτε με προσευχές προσπαθούν να απαλλαγούν απ’ το πρόβλημα. Για να μην παρεξηγηθώ να πω ότι έχω γνωρίσει ιερείς που πραγματικά ενδιαφέρονται και πονάνε και αγωνίζονται για τα παιδιά που έχουν ανάγκη, μέχρι και δικτύωση με κέντρα αποτοξίνωσης έχουν.

Αλλά υπάρχουν κι αυτοί που αναλαμβάνουν τον δύσμοιρο τοξικομανή, που δεν ξέρει που να σταθεί και πιάνεται από όπου βρει, χωρίς να έχουν την παραμικρή γνώση για την αντιμετώπιση που πρέπει να τύχει. Χωρίς την ελάχιστη φαρμακευτική περίθαλψη, χωρίς την ελάχιστη ψυχιατρική στήριξη. Νηστεία, προσευχή, τρεις λαλούν και δυό χορεύουν… Κι αν είναι σημαντικά η νηστεία και η προσευχή εγώ ένα έχω να πω… «Συν Αθηνά και χείρα κίνει»

Και μετά το παραμύθι είναι γνωστό για όσους την πάτησαν έτσι, το έχω δει πολλές φορές. Ξανά στους δρόμους και αυτή τη φορά χωρίς να περιμένει βοήθεια ούτε απ’ τον Θεό (μιας και ούτε αυτός κατάφερε κάτι)

Κλείνουν τα παιδιά σε μοναστήρια ή κοινόβια, χωρίς την παραμικρή στήριξη, παρά μόνο με την πρόταση «ο θεός είναι μεγάλος» και «κάνε υπομονή». Ρε!!! Δεν έχει μέσα του τον διάολο! Είναι άρρωστος! Άρρωστος πως το λένε; Χρειάζεται φάρμακα! Χρειάζεται ψυχολογική στήριξη. Χρειάζεται να ξέρει πως δεν είναι μόνος, πως δεν είναι ξεχασμένος στο έλεος του θεού.

«Ποιος είσαι εσύ που μιλάς με τέτοια σιγουριά για το έργο που επιτελούν ως προς αυτήν την κατεύθυνση οι ιερείς θα μου πεις…» Αυτός που είδε παιδιά να χάνονται στην παράνοια γιατί έμειναν μακριά από τον κόσμο και που είδε παιδιά απελπισμένα πλέον απ’ τα πάντα (αφού δεν τους βοήθησε ούτε ο θεός) να θρηνούν (περήφανα!) την χαμένη τους ζωή και αξιοπρέπεια βαδίζοντας συγκαταβατικά προς τον θάνατο.

Δηλώνω για άλλη μια φορά, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, πως υπάρχουν ιερείς καλοσυνάτοι, φιλάνθρωποι, οξυδερκείς και «ψαγμένοι» που πραγματικά έχουν βοηθήσει παιδιά να είναι μαζί μας και να συνεχίσουν να κάνουν όνειρα. Σε αυτούς δηλώνω τον απόλυτο σεβασμό μου και τους προτρέπω να συνεχίσουν. Αφού ο Θεός ενοικεί μέσα μας αγαπητοί ιερείς, σταματήστε να σκοτώνετε τον θεό που δοξάζετε!

Εν κατακλείδι αυτό που θέλω να πω είναι ότι αν κάποιος, ή κάποιος συγγενής του, έχει πρόβλημα με ουσίες να αποταθεί ΠΡΩΤΑ στους γιατρούς και μετά σε οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο. Ο θεός ακούει την ψυχή του ανθρώπου που πονάει χωρίς ενδιάμεσους, να είστε σίγουροι!

Θα τελειώσω το κείμενο με μια φράση που έχω ανηρτημένη και στο προαναφερθέν προσωπικό μου ιστολόγιο: «Η χρήση της ηρωίνης είναι μάλλον απ’ τα ελάχιστα σφάλματα που τιμωρούνται με εξευτελισμό και θάνατο στον Δυτικό κόσμο…»

Φιλικά, Χρήστος Διαμαντίδης

Για οποιαδήποτε επικοινωνία στο utopian@mail.gr

ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΕ ΤΗΝ «ΠΟΡΦΥΡΗ ΠΛΑΚΕΤΑ» ΤΟΥ ΤΕΣΛΑ

ΑΠΑΛΛΑΓΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ

ΘΩΡΑΚΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΜΥΝΑ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΣΑΣ

ΜΕ ΤΗΝ ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ

ΠΛΑΚΕΤΑ ΤΕΣΛΑ

ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΩ ΤΗΝ ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΠΟΡΦΥΡΗ ΠΛΑΚΕΤΑ ΤΟΥ ΤΕΣΛΑ;

 

Η Πλακέτα Τέσλα σας αποστέλλεται με Αντικαταβολή στη διεύθυνσή σας.

Τηλεφωνείστε τώρα στο

2392.110215

ή στο 6945354443

ή στείλτε στον ίδιο αριθμό SMS με τα στοιχεία σας (Ονοματεπώνυμο, Διεύθυνση, Ταχυδρομικός Κώδικας και Τηλέφωνο).

Μπορείτε επίσης να δώσετε την παραγγελία σας και τα στοιχεία σας στο mail: tesla.plate.gr@gmail.com

● Η κάθε Πλακέτα του Τέσλα κοστίζει 22 ευρώ (συν έξοδα αποστολής 3,8 ευρώ).  Για κάθε επιπλέον Πλακέτα Τέσλα παραγγείλετε, ισχύει έκπτωση 10%.

 

ΚΑΝΤΕ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΩΡΟ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΤΕ. ΕΝΑ ΔΩΡΟ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ ΚΑΙ ΕΝΙΣΧΥΕΙ ΤΗΝ ΑΜΥΝΑ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΜΑΣ.

 

 

«Το παρόν είναι δικό τους, το μέλλον είναι δικό μου».

Νίκολα Τέσλα

«ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΖΩΝΙΑΝΑ» ΚΑΙ Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΚΑΝΝΑΒΗΣ

«ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΖΩΝΙΑΝΑ»

ΚΑΙ Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΚΑΝΝΑΒΗΣ

 

Αυτό που συνέβη στα Ζωνιανά της Κρήτης ήταν ότι (έστω και με μη νόμιμους τρόπους) τέθηκε υπό αμφισβήτηση το καθεστώς της απαγόρευσης ορισμένων ουσιών: Μια πετυχημένη παράνομη επιχείρηση καλλιέργειας και εξαγωγής ενός προϊόντος (της ελληνικής κάνναβης), που βρίσκεται στο στόχαστρο της κρατικής εξουσίας. Πράγμα που διευκολύνει την κυριαρχία της αλβανικής «κάνναβης» στην ελληνική μαύρη αγορά.

 

 

Γράφει ο Κλεάνθης Γρίβας

Με αφορμή την εγκληματική επίθεση αγνώστων εναντίον ενός ειδικού φρουρού, η αστυνομία εξαπέλυσε μια πρωτοφανή επιχείρηση σε βάρος του πληθυσμού της ευρύτερης περιοχής των Ζωνιανών. Για ένα περίπου μήνα, οι κάτοικοι αυτής της περιοχής της Κρήτης έζησαν συνθήκες στρατιωτικής κατοχής, υπό πλήρη τηλεοπτική κάλυψη, στο πλαίσιο της οποίας, ένας αριθμός ατόμων που υποδύονταν τους δημοσιογράφους (και ήταν εμφανώς άσχετοι με το θέμα), αναμετέδιδαν θριαμβευτικά σε όλη τη χώρα τη βία και την αυθαιρεσία που εμπεριείχε η συμπεριφορά των «ένστολων» οργάνων της «τάξης».

• Από την άποψη της προβαλλόμενης αφορμής για την εν λόγω αστυνομική επέμβαση, είναι προφανές ότι όσοι από τους κατοίκους της περιοχής ασχολούνται με την καλλιέργεια της κάνναβης, δεν είχαν κανένα λόγο ή συμφέρον να θέσουν σε κίνδυνο μια επιχείρηση που λειτουργούσε απολύτως εύρυθμα και αποδοτικά επί δεκαετίας, ανοίγοντας μια βεντέτα με την αστυνομία (με μια εγκληματική επίθεση εναντίον ενός ειδικού φρουρού). Συνεπώς, οι δράστες θα πρέπει λογικά να αναζητηθούν εκτός αυτού του καλλιεργητικού δικτύου.

• Από την άποψη της προπαγανδιζόμενης αποτελεσματικότητας της αστυνομικής επέμβασης, τα «τρόπαια» υπήρξαν μάλλον αστεία. Γιατί, βεβαίως, δεν αποτελεί αστυνομική «επιτυχία» η κατάσχεση 100 ή 200 δενδρυλίων κάνναβης ή 50 ή 100 κιλών φούντας σε μια περιοχή όπου η κάνναβη αποτελεί σχεδόν μονοκαλλιέργεια. Ούτε η ανακάλυψη μερικών κυνηγετικών όπλων και 5-6 καλάσνικοφ σε μια περιοχή που η οπλοκατοχή αποτελεί παράδοση.

Είναι προφανές ότι τα αποτελέσματα θα ήταν ουσιαστικότερα χωρίς καμιά αστυνομική επιχείρηση, εάν οι αρχές αποφάσιζαν το απροειδοποίητο πάγωμα –και εν συνεχεία, τον έλεγχο– όλων των τραπεζικών λογαριασμών των υπόπτων για διακίνηση απαγορευμένων ουσιών. Αυτό θα ήταν ένα ουσιαστικό πλήγμα.

Όμως, στόχος της επέμβασης δεν ήταν να πληγεί ο πυρήνας της («διωκόμενης») δραστηριότητας αλλά, μια τηλεοπτική-τρομοκρατική επιχείρησης αποπροσανατολισμού, σε συνθήκες όπου «τα πράγματα έπρεπε να αλλάξουν για να παραμείνει η ίδια κατάσταση» (περιοδικό Γατόπαρδος),.

Γιατί αυτό που συνέβη στα Ζωνιανά ήταν ότι (έστω και με μη νόμιμους τρόπους) τέθηκε υπό αμφισβήτηση το καθεστώς της απαγόρευσης ορισμένων ουσιών: Μια πετυχημένη παράνομη επιχείρηση καλλιέργειας και εξαγωγής ενός προϊόντος (της ελληνικής κάνναβης) που βρίσκεται στο στόχαστρο της κρατικής εξουσίας. Πράγμα που διευκολύνει την κυριαρχία της αλβανικής «κάνναβης» στην ελληνική μαύρη αγορά.

Όταν η αγορά (νόμιμη ή παράνομη) εφοδιάζεται από χιλιάδες διαφορετικές εγχώριες πηγές, ο κεντρικός έλεγχος του εφοδιασμού και, συνεπώς, του κέρδους είναι αδύνατος. Αντιθέτως, όταν ο εφοδιάζεται από ορισμένες εξωτερικές πηγές, διασφαλίζεται απολύτως ο κεντρικός έλεγχος του εφοδιασμού και, συνεπώς, του κέρδους.

Η αλβανική «κάνναβη» εισάγεται στη χώρα και, ως τέτοια, εισάγεται από ορισμένα κανάλια. Συνεπώς, όποιος ελέγχει τα κανάλια εισαγωγής, ελέγχει τον εφοδιασμό της αγοράς και, κατά συνέπεια, το κέρδος.

Εξ’ ου και οι λόγοι της εξουσιαστικής επιλογής για δίωξη της ελληνικής κάνναβης, πράγμα που δημιουργεί ένα κενό στην αγορά της, το οποίο, εύλογα και φυσικά, καλύπτεται από την αλβανική δήθεν «κάνναβη» (η οποία, σημειωτέον, έχει πλείστες όσες αρνητικές επιπτώσεις στην ψυχοσωματική υγεία των χρηστών της –από τοξική δράση στο ήπαρ και τα νεφρά μέχρι την εμφάνιση ψευδο-ψυχωσικών επεισοδίων– εξαιτίας του ότι είναι εμποτισμένη με πολλά φυτοφάρμακα).

 

Η Απαγόρευση στο Στόχαστρο

Η απόρριψη της απαγορευτικής πολιτικής απορρέει λογικά (α) από την κριτική της ως εργαλείου που χρησιμοποιείται από την εξουσία για τη χειραγώγηση της κοινωνίας, και (β) από τη διαρκώς επαναβεβαιούμενη κραυγαλέα αναντιστοιχία της σε σχέση με τους διακηρυγμένους στόχους της.

Κεντρικοί στόχοι της αντι-απαγορευτικής πολιτικής είναι:

● Η εξάλειψη του μοναδικού κινήτρου της δράσης των εγκληματικών οργανώσεων, του κέρδους (πράγμα που σημαίνει κατάργηση του σπουδαιότερου εγκληματογενούς παράγοντα σε διεθνές επίπεδο) και

● Η μείωση της βλάβης για τους χρήστες και την κοινωνία.

Η εμμονή στην απαγόρευση επιτείνει τη διαδικασία διάλυσης της κοινωνικής συνοχής, γιατί, με την ανεύθυνη και δημαγωγική θέσπιση νόμων που δεν είναι δυνατό να καταστούν σεβαστοί, υπονομεύεται δραστικά η ιδέα της τήρησης του νόμου (δηλαδή των κανόνων που διέπουν τις  κοινωνικές σχέσεις), που αποτελεί κρίσιμο παράγοντα για την ύπαρξη κάθε δημοκρατικής κοινωνίας.

Πολιτικές Αντιμετώπισης

Όλες οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν μέχρι σήμερα για τα τυχερά παιχνίδια, το αλκοόλ, την πορνογραφία, την πορνεία και  τη χρήση απαγορευμένων ουσιών, κυμαίνονται ανάμεσα στην καταπίεση και την ενσωμάτωση, ανάλογα με τις αλλαγές που επιτελούνται σε κάθε εποχή, στην κουλτούρα, την οικονομία και την πολιτική. Το κύριο χαρακτηριστικό όλων αυτών των φαινόμενων είναι ότι αναφέρονται τόσο σε ατομικές όσο και σε δημόσιες συμπεριφορές.

Μερικές φορές ο νόμος στοχεύει και στις ατομικές και στις δημόσιες συμπεριφορές συγχρόνως, και άλλες φορές μόνο στις δημόσιες. Αλλά όσο περισσότερο επικαλείται την «ηθική», τόσο περισσότερο στοχεύει στον έλεγχο της ιδιωτικής συμπεριφοράς.

Είναι προφανές ότι κάθε νόμος έχει κάποιες «ηθικές» αναφορές, αλλά είναι εξίσου φανερό ότι η επιβολή της «ηθικής» με τη δύναμη του νόμου βρίσκεται εκτός των ορίων της νομιμότητας και αποτελεί τη χειρότερη μορφή τυραννίας. Ο νόμος πρέπει να δρα περιοριστικά μόνο σ’ εκείνες τις δημόσιες συμπεριφορές και τις ανθρώπινες αλληλοδράσεις που προκαλούν βλάβη σε τρίτο και θίγουν άμεσα τη δημόσια τάξη.

Η καταστολή οιασδήποτε συμπεριφοράς ορίζεται ως παράνομη, αποκλείει τόσο την κοινωνική ενσωμάτωση των φορέων της όσο και την επιχειρηματολογημένη ενημέρωση της κοινωνίας. Κι αυτό γιατί απλούστατα:

1) Ο κοινωνικός έλεγχος είναι το αποτέλεσμα της λειτουργίας ενός συνόλου κοινωνικών μηχανισμών που αποβλέπουν στη διαχείριση ορισμένων, κοινωνικά ανεπιθύμητων, συμπεριφορών. Ανάμεσα σ’ αυτούς τους μηχανισμούς, σημαντικότατο ρόλο διαδραματίζει η ενσωμάτωση, την οποία η απαγόρευση και η καταστολή αποκλείουν εξ’ ορισμού. Γιατί, τόσο η απαγόρευση όσο και η καταστολή πραγματώνονται διαμέσου της καταπίεσης των ανθρώπινων συμπεριφορών, πράγμα που αναγκαία συνεπάγεται την καταπίεση των ανθρώπινων υπάρξεων και την περιθωριοποίησή τους.

2) Όταν η χρήση ορισμένων ουσιών ορίζεται ως παράνομη, οποιαδήποτε πληροφόρηση, ενημέρωση και εκπαίδευση εκτός του «απαγορεύεται», είναι αντίθετη με το γράμμα και το πνεύμα του νόμου. Και κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, η ενημέρωση εκτοπίζεται από τη δαιμονολογία.

 

Απαγόρευση και Παράνομη Οικονομία

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις εμπειρογνωμόνων και διεθνών οργανισμών, οι δραστηριότητες που αφορούν τις απαγορευμένες ουσίες καλύπτουν, κατά χώρα, το 60 έως 80% του συνολικού όγκου των ποινικά κολάσιμων δραστηριοτήτων. Αυτές οι δραστηριότητες διεθνώς αποτιμώνται σε πάνω από 1 τρισεκατομμύριο δολάρια ετησίως, και διαμορφώνουν μια παράνομη οικονομία που αυξάνεται πολύ ταχύτερα από τη νόμιμη.

Μ’ άλλα λόγια, το παγκόσμιο σύστημα της απαγόρευσης ορισμένων ουσιών είναι ο κυριότερος παράγοντας ανάπτυξης της παράνομης οικονομίας (ακολουθούμενος από το λαθρεμπόριο των όπλων, τον τζόγο, την πορνεία και το οικονομικό έγκλημα), που τείνει να καταβροχθίσει τη νόμιμη οικονομία.

 

Κατασχέσεις και Κοινωνικό Κόστος

Οι κατασχέσεις των απαγορευμένων ουσιών είναι σταθερές και ανέρχονται στο 3% έως 5% της ποσότητας που διακινείται συνολικά. Τα προβλήματα που συνδέονται με τις απαγορευμένες ουσίες προκαλούνται από το 95% των ουσιών που δεν κατάσχονται από τις διωκτικές αρχές και φτάνουν στους χρήστες.

Απ’ αυτή τη διαπίστωση προκύπτουν δύο κρίσιμα ερωτήματα:

1) Τι θα αλλάξει εάν καταστεί δυνατός ο διπλασιασμός ή ο τριπλασιασμός της ποσότητας των απαγορευμένων ουσιών που κατάσχονται (δηλαδή, τι θα αλλάξει εάν οι κατασχέσεις των απαγορευμένων ουσιών αυξηθούν από το 5% στο 10% ή 15% του συνολικού τους όγκου); Η απάντηση είναι κατηγορηματική: Τίποτα Γιατί δεν υπάρχει καμιά διαφορά εάν φτάνει στους χρήστες το 95%, το 90% ή το 85% αυτών των ουσιών.

2) Ποιο θα είναι το κοινωνικό και οικονομικό κόστος, εάν η προσπάθεια επικεντρωθεί στην επίτευξη αυτού του στόχου με κάθε τρόπο;

Η απάντηση είναι το ίδιο σαφής και κατηγορηματική:

Θα πολλαπλασιαστεί το οικονομικό κόστος.

Θα ενδυναμωθεί το οργανωμένο έγκλημα (που συνεργάζεται αρμονικά με την κρατική εξουσία).

Θα ενταθεί η διαφθορά των κρατικών, κυβερνητικών και κομματικών αξιωματούχων και υπαλλήλων.

Θα ενισχυθεί η ισχύς των διωκτικών αρχών σε βάρος των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών με πρόσχημα την (μ’ αυτό τον τρόπο) ανέφικτη «προστασία» της κοινωνίας από τα «ναρκωτικά». Και

Θα συνεχίσουν να αυξάνονται όλοι οι δείκτες της ατομικής και κοινωνικής παθολογίας που συνδέονται με τη χρήση τους.

Καταστολή και Εγκληματικότητα

Συχνά υποστηρίζεται ότι υπάρχει μια σχέση αντιστρόφως ανάλογη ανάμεσα στην καταστολή και την εγκληματικότητα και ότι κάθε αύξηση της καταστολής συνοδεύεται από μια μείωση της συνολικής εγκληματικότητας.

Πρόκειται για ένα ιδεολόγημα που, ως τέτοιο, απλώς προβάλλει την κατάσταση ανεστραμμένη. Γιατί η σχέση ανάμεσα στην καταστολή και την εγκληματικότητα δεν είναι αντιστρόφως αλλά ευθέως ανάλογη: Κάθε ενδυνάμωση της καταστολής προκαλεί αύξηση της εγκληματικότητας.

Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, όλες οι κατασταλτικές πολιτικές απέναντι στις απαγορευμένες ουσίες προκαλούν αύξηση της εγκληματικότητας που συνδέεται μ’ αυτές και είναι καταδικασμένες σε αποτυχία.

 

Αποτελέσματα της Καταστολής

Η καταστολή έχει πολλαπλές και ανεξέλεγκτες αρνητικές συνέπειες στην κοινωνία.

1) Οι χρήστες στιγματίζονται ως εγκληματίες και εξαναγκάζονται σε ένα σταδιακό εξοστρακισμό από την κοινωνία στην οποία ανήκουν, μέσα από μια γενικότερη εξουσιαστική μεθόδευση που θέλει την κοινωνία κατακερματισμένη σε ομάδες «καλών» και «κακών» πολιτών.

2) Η κατάργηση της νόμιμης παραγωγής εξαλείφει κάθε δυνατότητα ελέγχου του όγκου και της ποιότητάς της (πράγμα που διασφαλίζεται με τη νόμιμη -και υπό κοινωνικό έλεγχο- παραγωγή).

3) Η ενδυνάμωση της καταστολής προκαλεί αύξηση της τιμής των ελεγχόμενων ουσιών στη μαύρη αγορά, πράγμα που συνεπάγεται μεγιστοποίηση των κερδών του οργανωμένου εγκλήματος: Ενδυνάμωση της καταστολής σημαίνει μεγαλύτερους οικονομικούς κινδύνους για το οργανωμένο έγκλημα και μεγαλύτερους ποινικούς κινδύνους για τους χρήστες. Και, όπως είναι φυσικό, το κόστος αυτών των κινδύνων ενσωματώνεται στην τιμή του προϊόντος, το οποίο αυξάνεται διαρκώς.

4) Η μεγιστοποίηση των κερδών του οργανωμένου εγκλήματος προκαλεί ενίσχυση των δραστηριοτήτων του και αύξηση της οικονομικής και, κατ’ επέκταση, της πολιτικής του ισχύος.

Καταστολή και Αστυνομία

Οι διωκτικές αρχές αναπτύσσουν μια συνεργατική σχέση με τον υπόκοσμο από τον οποίο εξαρτώνται σε ό,τι αφορά τις πληροφορίες (και όχι μόνο). Όπως είναι ευνόητο, αυτό συνεπάγεται μια συναλλακτική σχέση μεταξύ των διωκτικών αρχών και του υπόκοσμου, η οποία θεσμοποιεί και «νομιμοποιεί» τη συνεργασία της νόμιμης εξουσίας του κράτους με την παράνομη εξουσία του υπόκοσμου.

Κάτι τέτοιο αποτελεί καίριο πλήγμα κατά της νομιμότητας και έχει άπειρες διαλυτικές συνέπειες για την κοινωνία, την οποία -καθ’ υπόθεση- υπηρετούν αυτές οι διωκτικές αρχές.

Επιπροσθέτως, η εμμονή στην καταστολή, έχει ως αναγκαία συνέπεια την αύξηση του αριθμού των αστυνομικών, την ενίσχυση της αστυνομικής ισχύος, την επίταση της διείσδυσης της αστυνομίας στην κοινωνία, και τον πολλαπλασιασμό των αστυνομικών παρεμβάσεων στη δημόσια και ιδιωτική ζωή. Κι αυτό είναι που θέτει επί τάπητος το κρίσιμο ερώτημα:  «Ποιος θα αστυνομεύει την αστυνομία;»

Απαγόρευση: Μια Εγκληματογενής Ρύθμιση

Με βάση τη διαπίστωση ότι η εγκληματικότητα εξ’ ορισμού αρχίζει με τη θέσπιση μιας περιοριστικής νομοθεσίας, είναι σημαντικό να μη ξεχνάμε ότι όσο δεν υπήρχαν απαγορευτικοί νόμοι για ορισμένες ουσίες, δεν υπήρχε κανενός είδους εγκληματικότητα σ’ αυτό το πεδίο. Ενώ, από τη στιγμή που αποτέλεσαν αντικείμενο απαγόρευσης, οι ουσίες αυτές αναδείχθηκαν σε πεδίο διευρυμένης αναπαραγωγής μιας πολύμορφης εγκληματικότητας που δεν αφήνει ανέγγιχτο κανένα τομέα της κοινωνικής ζωής.

Από αυτή την άποψη, είναι κρίσιμης σημασίας το προφανές συμπέρασμα ότι η Ποτοαπαγόρευση στις ΗΠΑ (1920-1933) αποδείχθηκε ένας εγκληματογενής παράγοντας που γέννησε και γιγάντωσε το οργανωμένο έγκλημα και το ανέδειξε σε καθοριστικό παράγοντα στην αμερικανική δημόσια, οικονομική και πολιτική ζωή.

Η Πολιτική της Φιλελευθεροποίησης

Πολλοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν τη φιλελευθεροποίηση της νομοθεσίας για τις απαγορευμένες ουσίες ως ουτοπία ή διάκεινται εχθρικά απέναντί της. Η σύγκριση αυτής της προοπτικής με τους τρόπους διαχείρισης του αλκοόλ και των τυχερών παιχνιδιών, είναι εξαιρετικά χρήσιμη.

1) Κατά τη διάρκεια της απαγόρευσης του αλκοόλ στις ΗΠΑ, έγινε αντιληπτό ότι ο μόνος τρόπος να ανακοπεί η αύξηση της εγκληματικότητας και η επιρροή της στην κοινωνική ζωή, ήταν η (επα)νομιμοποίησή του.

2) Μετά την άρση της Ποτοαπαγόρευσης, το οργανωμένο έγκλημα στράφηκε στην εκμετάλλευση των –τότε απαγορευμένων– τυχερών παιχνιδιών, σε μια τέτοια κλίμακα που δημιουργούσε σοβαρά προβλήματα, ιδιαίτερα σε ορισμένες μεγαλουπόλεις. Και πάλι, η λύση που επιλέχθηκε ήταν η φιλελευθεροποίηση της νομοθεσίας για τα τυχερά παιχνίδια.

3) Μετά την αποποινικοποίηση των τυχερών παιχνιδιών, το οργανωμένο έγκλημα στράφηκε στις απαγορευμένες ψυχοτρόπες ουσίες, και προώθησε την παραγωγή και τη διεύρυνση της αγοράς τους στα σημερινά, επικίνδυνα για την κοινωνία, επίπεδα.

Είναι πασίγνωστο ότι η χρήση του αλκοόλ, του καπνού και της οδήγησης αποτελούν σημαντικό κοινωνικό πρόβλημα, με εξόχως αρνητικές συνέπειες από την άποψη της δημόσιας τάξης, της (ατομικής και της δημόσιας) υγείας και της οικονομίας. Αλλά κανείς δε διανοείται να το «λύσει», απαγορεύοντας το αλκοόλ, το κάπνισμα και την οδήγηση.

Η μελέτη αυτών των τάσεων καθιστά σαφές πως μοναδική έλλογη απάντηση στα ποικίλα ατομικά και κοινωνικά προβλήματα που δημιουργεί και αναπαράγει η απαγορευτική πολιτική απέναντι σε ορισμένες ουσίες, είναι η φιλελευθεροποίηση της νομοθεσίας και η άρση της βίας που επικαθορίζει το πεδίο των απαγορευμένων ουσιών σήμερα.

Κάποτε πρέπει να γίνει συνείδηση ότι το ζητούμενο δεν ήταν, δεν είναι και δεν μπορεί να είναι η (ανέφικτη) αποστείρωση της ανθρώπινης κοινωνίας από τις διάφορες ψυχοτρόπες ουσίες αλλά η ελαχιστοποίηση των βλαβών απορρέουν από τη χρήση τους και των κινδύνων προκύπτουν από την κατάχρησή τους.

ΜΕΡΙΚΕΣ ΚΑΙΡΙΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

 

Τι Είναι η Κάνναβη;

Η κάνναβη είναι ένα κατασκευαστικό, θεραπευτικό και ευφορικό μέσο (μη-ναρκωτικό και μη-εξαρτησιογόνο) που καλλιεργείται και χρησιμοποιείται ευρύτατα, σ’ όλη τη διάρκειά της γνωστής ιστορίας της ανθρωπότητας. Νόμιμα πριν από το 1937 και παράνομα μετά. Η κάνναβη:

1) Δεν προκαλεί τοξικομανία.

2) Δεν έχει αρνητικά βιολογικά αποτελέσματα με συντηρητική χρήση (αλλά και σε κάθε άλλη περίπτωση, μηδέ εξαιρουμένης και της κατάχρησης, τα αποτελέσματά της είναι πολύ υποδεέστερα από τα αντίστοιχα αποτελέσματα που προκαλεί η χρήση του αλκοόλ και του καπνού).

3) Δεν έχει αιτιολογική σχέση με τη χρήση άλλων εξαρτησιογόνων ουσιών, δηλαδή δεν αποτελεί «προστάδιο για τη χρήση άλλων εξαρτησιογόνων ουσιών και είναι αβάσιμη η περιβόητη «θεωρία της κλιμάκωσης» (δηλ. του περάσματος από την κάνναβη στην ηρωίνη). Και

4) Δεν αποτελεί παράγοντα εγκληματικότητας.

Ποια Συμφέροντα και Σκοπιμότητες Εξυπηρετεί η Απαγόρευση της Κάνναβης;

Οι εξελίξεις που καθόρισαν την απαγόρευση της κάνναβης συντελέστηκαν μέσα σε λιγότερο από δέκα χρόνια (1927-1937). Κυριότερες ανάμεσά τους ήταν:

• Η δημιουργία του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ναρκωτικών (1930).
• H άρση της Ποτοαπαγόρευσης (1933).
• H κατασκευή μηχανών υψηλής τεχνολογίας για την παραγωγή χαρτιού από τη δασική ξυλεία και η μονοπώληση αυτής της παραγωγής από το συγκρότημα Hearst (1930-1936).
• H μαζική εισαγωγή στην αγορά των προϊόντων της πετροχημικής βιομηχανίας (1926-1936) και του νάιλον (1936). Και
• Η κατάκτηση της δυνατότητας της φαρμακοβιομηχανίας να παράγει μαζικά συνθετικά φάρμακα. (1928-1932).

Αυτές οι εξελίξεις σε συνδυασμό έκριναν οριστικά την τύχη της κάνναβης, δεδομένου ότι κυριότερος ανταγωνιστής των προϊόντων της πετροχημικής και φαρμακευτικής βιομηχανίας στην αγορά, ήταν τα προϊόντα που παράγονταν από κάνναβη.

Ο εξοστρακισμός της κάνναβης από την παραγωγή και την αγορά με τον απαγορευτικό νόμο Marihuana Tax Act του 1937 που «ομαλοποίησε» την αμερικάνικη (και κατ’ επέκταση και την παγκόσμια) οικονομία προς όφελος των κέντρων οικονομικής και πολιτικής ισχύος που καθορίζουν την πορεία των ΗΠΑ, έγινε στ’ όνομα της «προστασίας της κοινωνίας» από ένα φυτό που επί χιλιάδες χρόνια αποτελούσε ευεργεσία της φύσης.

Με το νόμο Marihuana Tax Act του 1937, η συμμαχία των ισχυρότερων μπλοκ της αμερικάνικης οικονομίας πέρασε στον παράδεισο της διαρκούς συσσώρευσης τεράστιων κερδών, ενώ η ανθρωπότητα εισήλθε στην κόλαση της χημικοποίησης και πλαστικοποίησης της ζωής της.

Είστε Υπέρ της Αποποινικοποίησης της Κάνναβης;

Είμαι υπέρ της νομιμοποίησης όχι μόνο της κάνναβης αλλά όλων των απαγορευμένων ψυχοτρόπων ουσιών, για λόγους ηθικούς, πολιτικούς, ανθρωπιστικούς και επιστημονικούς.

● Από ηθική άποψη, γιατί κανένας εκτός από μένα δεν έχει δικαίωμα να αποφασίζει ποια ουσία θα καταναλώνω και ποια όχι.

● Από πολιτική άποψη γιατί η κοινωνία δεν απειλείται από τις ψυχοτρόπες ουσίες αλλά πλήττεται σοβαρά από την κατασταλτική πολιτική της κρατικής εξουσίας απέναντι σ’ αυτές.

● Από ανθρωπιστική άποψη γιατί πρέπει να τεθεί τέρμα στην ανθρωποβόρα βιομηχανία της απαγόρευσης και της καταστολής που παράγει αμέτρητες ατομικές και οικογενειακές τραγωδίες. Και,

● Από επιστημονική άποψη γιατί η ιατρική δεν μπορεί να λειτουργεί επ’ άπειρο ως απενοχοποιητικός γελωτοποιός της εξουσίας και της οικονομίας και να αυτοκαταργείται ως αυτοτελής ανθρωπιστική-θεραπευτική επιστήμη, θυσιάζοντας στο βωμό των πρόστυχων εξουσιαστικών συμφερόντων ένα πλήθος φυσικών, αποτελεσματικών θεραπευτικών μέσων που έχουν ανύπαρκτη ή χαμηλή τοξικότητα.

Ποια Αποτελέσματα Αναμένονται Από την Αποποινικοποίηση της Χρήσης των Απαγορευμένων Ουσιών;

Η απάντηση απορρέει από τις διαπιστώσεις των καταστρεπτικών συνεπειών της απαγόρευσης και της καταστολής, η οποία:

1) Συντελεί στην αύξηση του αριθμού των εξαρτημένων: Γιατί μέσω της διαστροφικής απαγορευτικής προπαγάνδας που τη συνοδεύει υποχρεωτικά, οι εν δυνάμει μελλοντικοί εξαρτημένοι, και κυρίως οι νέοι, σχηματίζουν την εσφαλμένη και επικίνδυνη εντύπωση ότι η εξάρτηση από τα οπιούχα είναι προσωρινή, θεωρώντας ότι το χειρότερο που μπορεί να τους συμβεί αν μπουν στο «λούκι» της ηρωίνης είναι ότι θα σπαταλήσουν ένα ή δύο χρόνια σε ένα κέντρο ψευτο-αποτοξίνωσης ή σε κάποια ψευτο-θεραπευτική κοινότητα, και, εν συνεχεία, θα σταδιοδρομήσουν ως επικυρωμένοι πρώην-τοξικομανείς, είτε σε πρωταγωνιστικούς ρόλους στις «αντιναρκωτι-κές» καμπάνιες ή σε αρχηγικούς ρόλους στις ίδιες τις κοινότητες.

2) Επιβαρύνει οικονομικά την κοινωνία: Τα τεράστια ποσά που υφαρπάζονται κάθε χρόνο από τους φορολογούμενους και σπαταλιούνται για την αντιμετώπιση των παρενεργειών της απαγόρευσης (συντήρηση διωκτικών, ποινικών, σωφρονιστικών και νοσηλευτικών μηχανισμών και ποικίλων όσων ψευτο-θεραπευτικών προγραμμάτων και ψευτο-θεραπευτικών κοινοτήτων) συνιστούν ένα συνεχώς αυξανόμενο βάρος που καμιά κοινωνία δεν μπορεί να σηκώνει αγόγγυστα.

3) Ενισχύει το οργανωμένο έγκλημα: H «αντιναρκωτική» νομοθεσία εξασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία της μαύρης αγοράς υπό το μονοπωλιακό έλεγχο της «νόμιμης» εξουσίας του κράτους και της «παράνομης» εξουσίας του οργανωμένου εγκλήματος, διαμορφώνοντας μια κατάσταση από την ύπαρξη της οποίας όλα τα κέρδη τα προσπορίζεται το οργανωμένο έγκλημα και όλο το κόστος –για την αντιμετώπιση των παρενεργειών της– το επωμίζεται η κοινωνία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη διαρκή οικονομική ενίσχυση του οργανωμένου εγκλήματος και την αύξηση των δυνατοτήτων του να διαφθείρει όλο και μεγαλύτερο αριθμό κυβερνητικών, κρατικών και κομματικών αξιωματούχων, με αποτέλεσμα την επέκταση της επιρροής του ή την επιβολή του έλεγχό του σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής.

4) Επιβαρύνει πολιτικά την κοινωνία: Με πρόσχημα την «προστασία» της κοινωνίας από τα «ναρκωτικά», νομιμοποιείται η συνεχή ενδυνάμωση των αρμοδιοτήτων της κρατικής εξουσίας σε βάρος των ατομικών δικαιωμάτων και των πολιτικών ελευθεριών, και έτσι επιταχύνεται η διαδικασία της αυτονόμησης της κρατικής εξουσίας και της ετερονόμησης της κοινωνίας.

5) Δολοφονεί τους χρήστες: Γιατί τους εξαναγκάζει να οδηγούνται στην αθλιότητα, το ποινικό αδίκημα, την πορνεία, την αρρώστια και πολλές φορές το θάνατο.

Είναι Έτοιμη η Ελληνική Κοινωνία για να Υποδεχθεί Θετικά την Ελεύθερη Χρήση της κάνναβης;

Οι κοινωνίες χαρακτηρίζονται ως εξουσιαστικές γιατί εκείνο που βαρύνει στην ύπαρξή τους είναι η εξουσία και όχι ο εαυτός τους. Για την εξουσία, η κοινωνία υπάρχει μόνο ως πεδίο άσκησής της. Η εξουσία αποφασίζει σχεδόν πάντοτε ερήμην της κοινωνίας για τη διαχείριση των υποθέσεων που αφορούν την επιβίωση των διαφόρων κοινωνικών μορφωμάτων. Κάθε κοινωνία σέρνεται στην παράνοια του πολέμου, υφίσταται μια φρικαλέα ανισότιμη κατανομή του πλούτου και της δύναμης και εξαναγκάζεται να αποδεχθεί τις Απαγορεύσεις που της επιβάλλει η εξουσία.

Η κοινωνία δεν ρωτήθηκε για την επιβολή της απαγόρευσης ορισμένων ουσιών και, φυσικά, δεν θα ρωτηθεί από την εξουσία για την αποποινικοποίηση ή τη νομιμοποίησή τους. Συνεπώς, δεν υπάρχει θέμα «ωριμότητας» της ελληνικής κοινωνίας σε σχέση με την άρση της απαγόρευσης. Υπάρχει μόνο θέμα εξαναγκασμού της εξουσία να το κάνει.

Ποια Μεθόδευση Πρέπει να Ακολουθηθεί στην Κατεύθυνση της Αποποινικοποίησης;

Προσωπικά θεωρώ ότι μοναδική λύση στο «πρόβλημα των ναρκωτικών» που κατασκευάζεται τεχνητά με την απαγόρευση ορισμένων ουσιών και τη δίωξη των χρηστών τους είναι η κατάργηση όλων των απαγορευτικών νόμων για τα «ναρκωτικά» και η ρύθμιση της διάθεσης των μη-εξαρτησιογόνων ουσιών (κάνναβη) διάθεσή τους με τους κανόνες που διατίθενται το αλκοόλ και ο καπνός και των εξαρτησιογόνων με τους όρους που διέπουν τη διάθεση των ελεγχόμενων φαρμάκων.

Αλλά η πραγματικότητα του κατασταλτικού πανθεϊσμού και της εξουσιαστικής παραπληροφόρησης που κυριαρχεί στην εποχή μας, γεννά την ανάγκη να εναρμονιστεί η διεκδίκηση του αιτήματος για νομιμοποίηση των παράνομων ουσιών με ορισμένα μεταβατικά μέτρα που συμβάλλουν στην «ομαλοποίηση» του προβλήματος, την απόσπαση των χρηστών από το πεδίο της μαύρης αγοράς και την αποδυνάμωση του οργανωμένου εγκλήματος που την ελέγχει.

Σ’ αυτή την κατεύθυνση μπορούν να γίνουν αξιόλογα βήματα με την απόρριψη της ισχύουσας πολιτικής που ματαίως επιδιώκει -διακηρυκτικά- να κρατήσει την ηρωίνη μακριά από τους χρήστες, και την υιοθέτηση μιας πολιτικής που θα έχει ως στόχο να κρατήσει την ηρωίνη μακριά από τους μη-χρήστες. Μια τέτοια πολιτική μπορεί να έχει τους εξής ως κεντρικούς της άξονες:

1) Αποποινικοποίηση της χρήσης όλων των ψυχοτρόπων ουσιών (και προκειμένου για την κάνναβη, αποποινικοποίηση και της καλλιέργειας για προσωπική χρήση ή της διάθεσής της κατά το πρότυπο του θεσμού των Ολλανδικών Coffe Shops).

2) Διάθεση των εξαρτησιογόνων ουσιών (των οπιούχων ή των υποκατάστατών τους) στους εξαρτημένους, με ιατρική συνταγογραφία.

3) Ειλικρινή ενημέρωση της κοινωνίας που θα στηρίζεται σε αυστηρά επιστημονικά κριτήρια για τη φαρμακολογική δράση και τις συνέπειες της χρήσης των διαφόρων ουσιών (και όχι στη δαιμονολογία των επαγγελματιών της καταστολής).

Ποια Είναι η Θεραπευτική Αξία της Κάνναβης και Πόσο θα Ωφελήσει η Νομιμοποίησή της Χρήσης της για Θεραπευτικούς Σκοπούς;

Σήμερα, η θεραπευτική χρησιμότητα της κάνναβης και των παραγωγών της είναι αποδεδειγμένη και αποδεκτή για την αντιμετώπιση ενός ευρέως φάσματος παθολογικών καταστάσεων, όπως:

• Η ενδοφθάλμια υπέρταση (που οφείλεται σε γλαύκωμα).
•  Οι παρενέργειες της χημειοθεραπείας (ναυτία, εμετοί).
•  Ορισμένοι εκφυλιστικές νόσοι του νευρικού συστήματος.
•  Το άσθμα.
•  Η επιληψία και διάφορες σπασμικές καταστάσεις.
• Η κατάθλιψη, το άγχος και η ανορεξία.
• Τα άλγη διαφόρου αιτιολογίας.
• Οι κακοήθεις νεοπλασίες.
• Η εξάρτηση από οπιούχα και αλκοόλ.
• ελευταία διαπιστώθηκε ότι λειτουργεί προστατευτικά και στο ανοσοποιητικό σύστημα (βλ. το εγκυρότερο ιατρικό περιοδικό Lancet, τεύχος 9039, 26/11/1996, σ. 1036)

Η κάνναβη έχει τέσσερα σημαντικά πλεονεκτήματα που την καθιστούν πολύτιμη από θεραπευτική άποψη:

• Είναι το πιο ατοξικό από τα διαθέσιμα φάρμακα.
• Έχει ευρύτατο πεδίο θεραπευτικών εφαρμογών.
• Δρα μέσω μηχανισμών που διαφέρουν απ’ αυτούς των άλλων φαρμάκων.
• Μπορεί συνδυαστεί αποτελεσματικά και με ασφάλεια με οποιοδήποτε φάρμακο.

Απ’ αυτή την άποψη, είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι το 1985, η αμερικανική κυβέρνηση έδωσε άδεια κυκλοφορίας σε μια έκδοση της συνθετικής Δ9-Τετρα-ϋδρο-κανναβινόλης (που είναι η δραστική ουσία της κάνναβης) με την ονομασία Dronabinol που κυκλοφορεί στην αγορά με το εμπορικό όνομα Marinol, από την εταιρεία Lilly. Λίγο αργότερα προστέθηκε και το Nabilone, που διατίθεται στην αγορά με το εμπορικό όνομα Cesamet.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η εν λόγω εταιρεία μεταξύ των βασικών της μετόχων περιλαμβάνει την οικογένεια του πατρός Μπους και ελέγχεται από τον Κουέιλ, που ο γιος του ήταν αντιπρόεδρος του Μπους.

Θα Συστήνατε Κάνναβη στους Ασθενείς σας και σε Ποιες Περιπτώσεις;

Ο παραλογισμός της ισχύουσας νομοθεσίας δεν μου επιτρέπει να συστήσω στους πελάτες μου τη χρήση της κάνναβης για θεραπευτικούς σκοπούς. Αλλά κανένας νόμος δεν μπορεί να μου απαγορεύσει να λέω τι θα έκανα εγώ εάν αντιμετώπιζα κάποια από τις προαναφερόμενες καταστάσεις. Και αυτό ακριβώς κάνω. Υπόψη ότι η λήψη της κάνναβης για θεραπευτικούς λόγους μπορεί να γίνει είτε κάπνισμα είτε με μορφή βάμματος.

Τι απαντάτε σε όσους υποστηρίζουν πως η ελεύθερη κάνναβη σημαίνει ανεξέλεγκτη αύξηση των χρηστών, εξάπλωση της χρήσης και στις μικρές ηλικίες και ακόμα μεγαλύτερη ζήτηση «σκληρών» ναρκωτικών;

Σ’ ό,τι αφορά το παρόν (δηλ. όλη την περίοδο μετά την απαγόρευση), θα τους έλεγα να μην αποδέχονται άκριτα τη διαστροφική εξουσιαστική προπαγάνδα και να ζητήσουν από το Υπουργείο Υγείας της Ολλανδίας τα επίσημα στατιστικά στοιχεία γι’ αυτό το θέμα.

Η Ολλανδία, για πολλούς (ιστορικούς, πολιτικούς, πολιτιστικούς και οικονομικούς) λόγους διαφοροποιήθηκε ευθύς εξαρχής από τον παραλογισμό του αμερικανικού «πολέμου κατά των ναρκωτικών» και πέτυχε τα εξής εντυπωσιακά αποτέλεσμα:

• Μείωση του αριθμού των χρηστών.
• Αύξηση του μέσου όρου ηλικίας έναρξης της χρήσης.
• Μείωση της ζήτησης των «σκληρών ναρκωτικών».
• Μείωση του αριθμού των θανάτων των χρηστών εξαρτησιογόνων ουσιών (ηρωίνη).
• Μείωση της εγκληματικότητας που συνδέεται με τη χρήση των ελεγχόμενων ουσιών.
• Μείωση του ποινικού πληθυσμού.
• Μείωση του κόστους της λειτουργίας του διωκτικού, ποινικού, σωφρονιστικού και νοσηλευτικού μηχανισμού σε σχέση με υποθέσεις που αφορούν τις ελεγχόμενες ουσίες.

 

Σ’ ό,τι αφορά το παρελθόν, θα τους έλεγα να μελετήσουν -έστω κι από περιέργεια- το πανόραμα των ψυχοτρόπων ουσιών πριν από τη θέσπιση της απαγόρευσης. Όπως διαπιστώνεται στην Εκθεση του Εντουαρντ Μπρέχερ και της Ένωσης Καταναλωτών των ΗΠΑ: «Κατά τον 19ο αιώνα, η χρήση του οπίου δεν ήταν αντικείμενο ηθικής καταδίκης. Οι γυναίκες και οι άνδρες δεν χώριζαν τους καταναλωτές συζύγους τους. Τα παιδιά δεν εξαναγκάζονταν να ζήσουν σε ξένα σπίτια ή σε δημόσια ιδρύματα επειδή οι γονείς ή κάποιος από τους γονείς τους έπαιρναν όπιο. Οι χρήστες του οπίου συνέχιζαν να συμμετέχουν πλήρως στη ζωή της κοινότητας. Τα παιδιά και οι νέοι που έκαναν χρήση οπίου, εξακολουθούσαν να πηγαίνουν στο σχολείο, να διαβάζουν και να παίζουν. Μ’ αυτό τον τρόπο, ο 19ος αιώνας απέφυγε μια απ’ τις καταστρεπτικότερες συνέπειες των νόμων και των στάσεων απέναντι στα ναρκωτικά, που χαρακτηρίζει την εποχή μας: τη γέννηση μιας ξεχωριστής υποκουλτούρας των ναρκωτικών που αποκόβεται από την κοινωνία χωρίς οδό επιστροφής. Τον 19ο αιώνα δεν υπήρχαν αντιναρκωτικοί οργανισμοί, αντιναρκωτικές σταυροφορίες και πολέμιοι των λεγόμενων ναρκωτικών. Και ο λόγος ήταν απλός: Οι ψυχοτρόπες ουσίες δεν αντιμετωπίζονταν σαν απειλή για την κοινωνία.» Γιατί, απλούστατα, δεν ήταν απειλή.

Πώς κρίνετε τη στάση των διαχειριστών της εξουσίας στην Ελλάδα απέναντι στην κάνναβη και πόσο συμβαδίζει η πρακτική τους με τις εξελίξεις στις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση;

Εξαιτίας της αποικιοκρατικής σχέσης της χώρας μας με την Αγγλία (μέχρι το 1947) και με τις ΗΠΑ (μετά το 1947), όλοι οι διαχειριστές της εξουσίας στη χώρα μας ήταν και εξακολουθούν να είναι απλοί αποικιακοί διοικητικοί υπάλληλοι. Για λόγους που αναλύω διεξοδικά στο βιβλίο μου Πλανητική Κυριαρχία και Ναρκωτικά με τον αποσαφηνιστικό υπότιτλο Τα Ναρκωτικά ως Εργαλείο της Αμερικανικής Εσωτερικής και Εξωτερικής Πολιτικής, οι ΗΠΑ οργανώνουν και καθοδηγούν την παγκόσμια «αντιναρκωτική σταυροφορία» και επιβάλλουν το νομοθετικό πλαίσιο που τη διασφαλίζει σε όλες τις εξαρτημένες χώρες, χρησιμοποιώντας ποικίλες πολιτικές, διπλωματικές, οικονομικές και στρατιωτικές πιέσεις και εκβιασμούς.

Κατά τη δική μου προσέγγιση, η δήθεν εθνική «αντιναρκωτική» νομοθεσία στη χώρα μας, υπαγορεύεται ευθέως από τις ΗΠΑ στους ντόπιους αποικιακούς υπαλλήλους τους.

Σ’ ό,τι αφορά τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η εικόνα εμφανίζεται διαφορετική τα τελευταία χρόνια. Σ’ αυτές άρχισε να διαμορφώνεται μια στάση απομάκρυνσης από τον πολλαπλά καταστρεπτικό αμερικανικό «πόλεμο κατά των ναρκωτικών».

Και όλα δείχνουν ότι αυτή η εξέλιξη θα συνεχιστεί παρά τη λυσσαλέα αντίδραση των διαφόρων δήθεν ευρωπαϊκών οργανισμών που παίζουν το παιχνίδι των ΗΠΑ (όπως, π.χ. η «ομάδα Πομπιντού» που οφείλει την ύπαρξή της στον Γάλλο πρόεδρο Πομπιντού, συνεργάτη στην εφαρμογή του «πραξικοπήματος της ηρωίνης» του Αμερικανού προέδρου Νίξον).

 

Ποιες Είναι οι Πλέον Προφανείς Αντιφάσεις της Ισχύουσας Απαγορευτικής Πολιτικής;

Σ’ ό,τι αφορά την απαγόρευση και τη δίωξη ορισμένων επιλεγμένων ουσιών, είναι προφανές ότι οι απαγορευτικές επιλογές των διαχειριστών της κρατικής εξουσίας, γίνονται αποκλειστικά και μόνο με κριτήρια πολιτικά, οικονομικά και ιδεολογικά που δεν έχουν καμιά σχέση με το βαθμό της επικινδυνότητας τους.

Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι, από την άποψη των βλαπτικών επιδράσεων στο κορμί και τη σκέψη του λήπτη, οι νόμιμες εξαρτησιογόνες ουσίες (αλκοόλ, καπνός, ηρεμιστικά και αμφεταμίνες) είναι αισθητά βλαπτικότερες από ορισμένες παράνομες (όπως η ηρωίνη) και απείρως καταστρεπτικότερες από ορισμένες άλλες (όπως τα φύλλα της κόκας, η ατοξική κάνναβη και τα παράγωγά της: μαριχουάνα και χασίς).

Με βάση την επικινδυνότητα των ψυχοτρόπων ουσιών (που προσδιορίζεται από το συνδυασμό της εγκατάστασης εξάρτησης, των βλαβών που προκαλούν στα διάφορα συστήματα -και κυρίως το νευρικό- και των επιδράσεών τους στις ψυχικές λειτουργίες και τη συμπεριφορά), οι προτάσεις για την ταξινόμηση των ψυχοτρόπων ουσιών που έγιναν κατά καιρούς από διάφορες επιστημονικές εταιρείες και οργανισμούς των ΗΠΑ, μπορούν να συνοψιστούν στην ταξινόμηση που προτάθηκε στην Έκθεσης της Ερευνητικής Επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου «για το θέμα της εξάπλωσης του οργανωμένου εγκλήματος που σχετίζεται με το λαθρεμπόριο των ναρκωτικών στα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Κοινότητας» (1992).

Και μόνο το γεγονός ότι οι επιλογές των διαχειριστών της εξουσίας καταστρατηγούν πλήρως τις επιστημονικές ταξινομήσεις των διαφόρων ουσιών με βάση την επικινδυνότητά τους, αποδεικνύει ότι στόχος της απαγορευτικής πολιτικής τους δεν είναι η (άλλωστε, αχρείαστη) «προστασία της κοινωνίας» από τα «ναρκωτικά» (όπως διακηρύσσουν), αλλά η εξυπηρέτηση των δικών τους πολιτικών, οικονομικών και ιδεολογικών σκοπιμοτήτων.

 

Ποια Είναι η Άποψή σας για το Λεγόμενο «Πρόβλημα των Ναρκωτικών»;

To «πρόβλημα των ναρκωτικών» δεν είναι επιστημονικό αλλά πολιτικό και οικονομικό ζήτημα και κατασκευάζεται με την απαγόρευση. Η επιλεκτική απαγόρευση ορισμένων ουσιών και η δίωξη των χρηστών τους ποτέ δεν στηρίχτηκε σε επιστημονικά δεδομένα: Μοναδικό αντιστήριγμά της υπήρξαν οι παράλογοι φόβοι και η απόρριψη του Άλλου που καλλιεργούν οι κυρίαρχες σε κάθε εποχή πολιτικές, οικονομικές και θρησκευτικές σκοπιμότητες.

Η κοινωνική και νομική αποδοχή ή απαγόρευση ορισμένων ουσιών ποτέ δεν συνδέθηκε με τις επιστημονικές αποδείξεις για την ύπαρξη ή την ανυπαρξία φαρμακολογικών κινδύνων από τη χρήση τους. Δεν υπήρχε και δεν υπάρχει καμιά επιστημονική βάση για το διαχωρισμό των ψυχοτρόπων ουσιών σε νόμιμες και παράνομες. Κάθε φάρμακο μπορεί να χρησιμοποιηθεί θεραπευτικά, ανεξάρτητα από την τοξικότητά του. Και κάθε φάρμακο μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο κατάχρησης, ανεξάρτητα από το βαθμό της κοινωνικής αποδοχής του. Γιατί απλούστατα, δεν υπάρχουν καλά ή κακά φάρμακα, υπάρχουν μόνο καλές και κακές σχέσεις με τα φάρμακα.

Και είναι γελοίο να μιλάει κανείς για «επιστημονική» (!) απαγορευτική στάση απέναντι στα «ναρκωτικά», όταν στις ΗΠΑ, όλες οι παράνομες ψυχοτρόπες ουσίες προκαλούν το θάνατο 7.000 ανθρώπων το χρόνο, ενώ μόνο δυο νόμιμες ψυχοτρόπες ουσίες, ο καπνός και το αλκοόλ, σκοτώνουν 500.000 ανθρώπους κάθε χρόνο (450.000 ο καπνός και 50.000 το αλκοόλ) χωρίς να συνυπολογίζονται οι θάνατοι που οφείλεται σε βιαιότητες που τελούνται υπό την επήρεια του αλκοόλ).

 

Ποια Είναι τα Βασικά Αντιστηρίγματα του Αιτήματος της Αποποινικοποίησης της Χρήσης των Παράνομων Ουσιών που Υπερασπίζεστε;

Η αποποινικοποίηση της χρήσης των απαγορευμένων ουσιών αποτελεί για μένα ένα ενδιάμεσο στάδιο στη διαδικασία της νομιμοποίησής τους (ή για την ακρίβεια της επανα-νομιμοποίησής τους, δεδομένου ότι η απαγόρευσή τους έχει ζωή μόλις 90 ετών). Είναι ένας αναγκαίος τακτικός στόχος που ανταποκρίνεται στην αξιοθρήνητη διανοητική κατάσταση μιας κοινωνίας που η συνείδησή της, κάτω από την επίδραση της τρομοκρατικής προπαγάνδας, έχει υποστεί τόσο ριζικές διαστροφές ώστε να μη μπορεί να δει καθαρά το ίδιο της το παρελθόν (δηλαδή την κατάστασή της στην περίοδο πριν από την απαγόρευση).

Το αίτημα της επανα-νομιμοποίησης των παράνομων ουσιών:

● Απορρέει αβίαστα από μια ηθική και πολιτική φιλοσοφία που εδράζεται στη βασική επιβιωτική αρχή «ζήσε και άσε τον άλλο να ζήσει».

● Βασίζεται στην αδιάψευστη ιστορική πραγματικότητα της σχέσης του ανθρώπου μ’ αυτές τις ουσίες κατά την περίοδο πριν από την απαγόρευση (1914).

● Ενισχύεται από τα στατιστικά στοιχεία που καταδείχνουν τη βαρβαρότητα της απαγόρευσης και τις αφανιστικές συνέπειές της για τα άτομα και τις κοινωνίες. Και,

● Αποσκοπεί στην υπεράσπιση της θεμελιώδους αρχής του δικαίου σύμφωνα με την οποία καμιά πολιτισμένη κοινωνία δεν έχει το δικαίωμα να τιμωρεί πράξεις αυτοπροσβολής.

 

Υπάρχει Σχέση Πολιτικής, Υπόκοσμου, Τρομοκρατίας και Ναρκωτικών;

Αναμφίβολα. Και η απάντηση προκύπτει από την ιστορική έρευνα. Από την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου (1947), τα ναρκωτικά και η τρομοκρατία αποτελούν δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, δυο αποτελεσματικά, πολιτικά και οικονομικά, εργαλεία που χρησιμοποιούνται από τις μυστικές υπηρεσίες και το οργανωμένο έγκλημα.

Από το 1947 και μετά, οι δραστηριότητες των μυστικών υπηρεσιών και του οργανωμένου εγκλήματος αλληλοεπικαλύπτονται στ’ όνομα της αντιμετώπισης του κομμουνιστικού κινδύνου, με αποτέλεσμα την αλληλεπίδραση και τον αμοιβαίο μετασχηματισμό τους:

● Το οργανωμένο έγκλημα, παράλληλα με την παραδοσιακή του δραστηριότητα (προστασία, πορνεία, ναρκωτικά) πολιτικοποιείται διαμέσου της εξυπηρέτησης πολιτικών στόχων που του θέτουν οι μυστικές υπηρεσίες (σπάσιμο απεργιών, βιαιότητες σε βάρος της αριστεράς, πολιτικές δολοφονίες).

● Και οι μυστικές υπηρεσίες, παράλληλα με την παραδοσιακή τους δραστηριότητα (κατασκοπία, αντικατασκοπία, πολιτική τρομοκρατία) εγκληματοποιούνται χρησιμοποιώντας τα μέσα του οργανωμένου εγκλήματος (και κυρίως τα ναρκωτικά). Κι έτσι αναδεικνύονται σε παράλληλη εξουσία, γιατί οι μπίζνες με τα ναρκωτικά τους εξασφαλίζουν αφ’ ενός μια πολιτική αυτονομία διαμέσου μιας σειράς «συμμαχιών» που μπορούν να διαφεύγουν από τον έλεγχο της νόμιμης πολιτικής εξουσίας και αφ’ ετέρου μια οικονομική αυτοδυναμία από τα αρμόδια συνταγματικά όργανα ελέγχου, διαμέσου της αυτοχρηματοδότησης των επιχειρήσεών τους με τα κέρδη που προσπορίζονται από την έμμεση ή άμεση συμβολή τους στη διακίνηση των ναρκωτικών.

Ο κατάλογος των αδιάψευστων αποδείξεων είναι μακρύς: Συνεργασία της Υπηρεσίας Πληροφοριών του Ναυτικού και της OSS με την αμερικανική μαφία (1941 και 1943). Της CIA και της γαλλικής ΚΥΠ με την κορσικανική μαφία (1947-1954). Της CIA και της ιταλικής ΚΥΠ με την ιταλική μαφία (1956-1980). Της CIA και του Δικτύου της Ν.Α. Ασίας (1967-1972). Οι επιχειρήσεις όπλα για ναρκωτικά (και αντιστρόφως) στο Αφγανιστάν, το Ιράν, τη Νικαράγουα, κλπ.

Οποιαδήποτε σοβαρή μελέτη για τα ναρκωτικά θα προσκρούσει αναγκαία στο τρίπτυχο Οργανωμένο έγκλημα – Μυστικές υπηρεσίες – Τρομοκρατία, και οποιαδήποτε σοβαρή έρευνα για την τρομοκρατία θα βρεθεί αντιμέτωπη με το τρίπτυχο Οργανωμένο έγκλημα – Μυστικές υπηρεσίες – Ναρκωτικά. Ετσι σχηματίζεται το τετράπτυχο Οργανωμένο έγκλημα – Μυστικές υπηρεσίες – Ναρκωτικά- Τρομοκρατία, που τα επιμέρους στοιχεία του μόνο αφελείς ή ανιστόρητοι μπορούν να απομονώνουν με ελαφριά καρδιά και σκέψη.

 

Η Χρήση των Ψυχοτρόπων Ουσιών και η Εξέλιξη της Χρήσης Έχουν Ταξικά Χαρακτηριστικά;

● Σ’ ό,τι αφορά τη χρήση, είναι δύσκολο να αποφανθεί κανείς με βεβαιότητα, γιατί η διωκτική μανία της αστυνομίας είναι ταξικά προσδιορισμένη και στρέφεται επιλεκτικά στα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα, με αποτέλεσμα να είναι στατιστικά αποδείξιμη μόνο η χρήση από τα εργατικά στρώματα ή τους άνεργους (Πάρτε υπόψη ότι πριν από την απαγόρευση, η πλειοψηφία των χρηστών ανήκε στα μεσαία και τα μικροαστικά στρώματα, και το μεγαλύτερο ποσοστό ήταν γυναίκες).

● Σ’ ό,τι αφορά την εξέλιξη της εξάρτησης, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η μοίρα του εξαρτημένου είναι ταξικά προσδιορισμένη:

Οι προνομιούχοι εξαρτημένοι, εξαιτίας της ταξικής τους θέσης, μπορούν να συντηρούν την εξάρτησή τους και να ζουν μια απολύτως κανονική ζωή χωρίς να είναι υποχρεωμένοι να προσφεύγουν στις πηγές της μαύρης αγοράς, να συναλλάσσονται με το οργανωμένο έγκλημα, να καταναλώνουν τα νοθευμένα και νοσογόνα περιττώματα που προσφέρονται ως «ηρωίνη» στη μαύρη αγορά ή να εξαναγκάζονται στη μικροδιακίνηση, την κλοπή και την εκπόρνευση για να εξασφαλίσουν τη δόση της ουσίας που έχουν ανάγκη.

Οι μη-προνομιούχοι εξαρτημένοι, απ’ αφορμή τον ίδιο αλύγιστο ταξικό ντετερμινισμό, είναι καταδικασμένοι να συντηρούν την εξάρτησή τους, προσπαθώντας απελπισμένα να κρατηθούν σε μια κατάσταση ισορροπίας ανάμεσα στον προμηθευτή και την αστυνομία, την ελευθερία και τη φυλακή, τον υποσιτισμό και την αρρώστια, την επιβίωση και το θάνατο.

 

Μερικά παραδείγματα προνομιούχων εξαρτημένων: ο Lincoln (κοκαΐνη), ο στρατηγός Grant (κοκαΐνη και οπιούχα), ο Freud (κοκαΐνη), ο διάσημος χειρουργός Wil. Halstead (μορφίνη), ο γερουσιαστής και καθοδηγητής του κυνηγιού των κόκκινων μαγισσών στις ΗΠΑ Joseph ΜcCarthy (μορφινομανής), ο Jack, η Jacqueline και ο John F. Kennedy (αμφεταμίνες), ο πρωταγωνιστής του πρώτου αμερικανικού «πολέμου κατά των ναρκωτικών» Elvis Presley (πολυτοξικομανής), η κυρία «Just Say No» Nancy Reagan (βαρβιτουρικά, ηρεμιστικά), η Betty Ford, ο Billy Carter, η «πλειστάκις ανανήψασα» Kity Dukakis (αλκοόλ, ηρεμιστικά), κ.α. Τα αντίστοιχα παραδείγματα των μη-προνομιούχων εξαρτημένων είναι άπειρα και κοσμούν καθημερινά τα αστυνομικά δελτία…

Δεν υποστηρίζω τη χρήση των ψυχοτρόπων ουσιών.

Αλλά υπερασπίζομαι τη νομιμοποίησή τους.

Πρώτον, για λόγους ηθικούς:

Κανένας εκτός από μένα δεν έχει δικαίωμα να αποφασίζει

ποια ουσία θα καταναλώνω και ποια όχι.

Δεύτερον, για λόγους πολιτικούς:

Η κοινωνία δεν απειλείται από τις ψυχοτρόπες ουσίες.

Κινδυνεύει μόνο από την κατασταλτική πολιτική

της κρατικής εξουσίας απέναντι σ’ αυτές.

Το δικαίωμα να ψηφίζω

και το δικαίωμα να εξουσιάζω το κορμί μου

αποτελούν βασικά στοιχεία της ελευθερίας μου.

Το δικαίωμα να ψηφίζω

είναι θεμελιώδες στοιχείο της ελευθερίας μου ως πολίτη.

Και το δικαίωμα να εξουσιάζω το κορμί μου

είναι κεντρικό στοιχείο της ελευθερίας μου ως ατόμου.

Η απαγόρευση της ψήφου

αίρει το δικαίωμά μου να ασκώ κάποιο έλεγχο

στους διαχειριστές της εξουσίας,

και συνεπώς καταργεί την ελευθερία μου ως πολίτη.

Και η απαγόρευση ορισμένων ψυχοτρόπων ουσιών

αίρει το δικαίωμά μου να εξουσιάζω το κορμί μου

και συνεπώς καταργεί την ελευθερία μου ως ατόμου.

Υπερασπίζομαι την (επανα)νομιμοποίηση

όλων των απαγορευμένων ψυχοτρόπων ουσιών,

επαναλαμβάνοντας για λογαριασμό μου

τη δήλωση του Καρλ Μαρξ: «Μου είναι ευπρόσδεκτη κάθε επιστημονική κριτική.

Αλλά απέναντι στις προκαταλήψεις της λεγόμενης κοινής γνώμης,

που δεν της έκανα ποτέ καμιά παραχώρηση,

ισχύει πάντα για μένα η ρήση του μεγάλου Φλωρεντινού:

Τράβα το δρόμο σου, κι άσε τον κόσμο να λέει».

Κλεάνθης Γρίβας

 

 

 

 

 

O ΚΛΕΑΝΘΗΣ ΓΡΙΒΑΣ (γεν. 1944) είναι ψυχίατρος-νευρολόγος, Διδάκτωρ ψυχιατρικής της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ, με σπουδές στην Κοινωνιολογία. Υπήρξε συνεργάτης πολλών περιοδικών και εφημερίδων, μεταξύ των οποίων και η Ελευθεροτυπία (για 15 χρόνια μέχρι τις 4-2-2002). Συντάκτης της Έκθεσης για τα Ναρκωτικά της Ειδικής Επιτροπής του Ιατρικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης (1986) και συγγραφέας 19 βιβλίων με θέμα τη δημόσια υγιεινή, την ψυχιατρική, τα ναρκωτικά, την τρομοκρατία και την ιστορία.

 

 ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΠΛΑΚΕΤΑ ΤΕΣΛΑ

ΑΠΑΛΛΑΓΕΙΤΕ ΤΩΡΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ ΚΑΙ ΕΝΙΣΧΥΣΤΕ ΤΗΝ ΑΜΥΝΑ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΣΑΣ

 

ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΩ ΤΗΝ ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΠΟΡΦΥΡΗ ΠΛΑΚΕΤΑ ΤΟΥ ΤΕΣΛΑ;

 

Η Πλακέτα Τέσλα σας αποστέλλεται με Αντικαταβολή στη διεύθυνσή σας.

Τηλεφωνείστε τώρα στο

2311.270832

ή στο 6945354443

ή στείλτε στον ίδιο αριθμό SMS με τα στοιχεία σας (Ονοματεπώνυμο, Διεύθυνση, Ταχυδρομικός Κώδικας και Τηλέφωνο).

Μπορείτε επίσης να δώσετε την παραγγελία σας και τα στοιχεία σας στο mail: tesla.plate.gr@gmail.com

● Η κάθε Πλακέτα του Τέσλα κοστίζει 22 ευρώ (συν έξοδα αποστολής 3,8 ευρώ).  Για κάθε επιπλέον Πλακέτα Τέσλα παραγγείλετε, ισχύει έκπτωση 10%.

 

ΚΑΝΤΕ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΩΡΟ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΤΕ. ΕΝΑ ΔΩΡΟ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ ΚΑΙ ΕΝΙΣΧΥΕΙ ΤΗΝ ΑΜΥΝΑ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΜΑΣ.

 

ΨΥΧΕΔΕΛΕΙΑ

 

ΨΥΧΕΔΕΛΕΙΑ

ΨΥΧΟΕΝΕΡΓΕΣ ΟΥΣΙΕΣ
ΚΑΙ ΟΛΟΤΡΟΠΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

 

 Το μυαλό είναι σαν το αλεξίπτωτο, δουλεύει καλύτερα όταν είναι ανοιχτό.

Ανώνυμος

Γράφει η Μίλιτσα Κοσάνοβιτς (Milica Kosanovic)

Ο άνθρωπος είναι ένα από τα πιο παράξενα παιδιά της Φύσης. Είναι ένα απίστευτα πολύπλοκο πλάσμα, που κρατάει ακόμη καλά φυλαγμένα τα μυστικά του μέσα στη νευρωνική ζούγκλα του εγκεφάλου του. Τα άβατα πεδία της ψυχής του παραμένουν ανεξερεύνητα. Οι αναμνήσεις από την εμπειρία της μήτρας, από την προγεννητική του ζωή αλλά ακόμη και οι συλλογικές μνήμες που κουβαλάει μαζί του από την αυγή της ανθρωπότητας, αναδύονται στην επιφάνεια της συνειδήσεις μόνο όταν η συνείδηση βρίσκεται σε κάποια «άλλη» κατάσταση, μετασχηματισμένη, ολοτροπική…

Στο ατομικό και συλλογικό του ασυνείδητο διατηρήθηκαν ανεξίτηλα τα ίχνη όχι μόνο της μνήμης αλλά και της επιθυμίας του να ξαναενωθεί με το απόλυτο και φυσικό νοητικό του περιβάλλον, το οποίο κοσμούν δύο καταπληκτικές αρχές: η ελευθερία και το άπειρο. Αυτή η επιθυμία για την περίφημη Unio Mystica, την ένωση με το άπειρο και με το ελεύθερο στοιχείο, των οποίων τα ίχνη κουβαλάει μέσα του, αποτελούσε ανέκαθεν αντικείμενο αναζήτησης.

Σύμφωνα με το μεγάλο εξερευνητή της ανθρώπινης ψυχής και συνείδησης, τον ψυχίατρο Stanislav Grof: «Οι ολοτροπικές καταστάσεις χαρακτηρίζονται από δραματικές αντιληπτικές αλλοιώσεις σε όλες τις αισθητηριακές περιοχές. Όταν κλείνουμε τα μάτια, το οπτικό μας πεδίο ενδέχεται να πλημμυρίσει από εικόνες που προέρχονται από την προσωπική μας ιστορία και από το ατομικό και συλλογικό ασυνείδητο… Οι συγκινήσεις που συνδέονται με τις ολοτροπικές καταστάσεις καλύπτουν ένα ευρύτατο φάσμα που εκτείνεται πολύ πέρα από τα όρια της καθημερινής μας εμπειρίας και κυμαίνονται από αισθήματα εκστατικής αγαλλίασης, ουράνιας ευδαιμονίας και άφατης γαλήνης μέχρι επεισόδια αββυσσώδους τρόμου, φονικού μίσους, έσχατης απελπισίας…» Ο ίδιος υποστηρίζει πως υπάρχουν πολλές αρχαίες τεχνικές που βοηθούν την πρόκληση των ολοτροπικών καταστάσεων. Από τις πιο παλιές είναι η άσκηση με την αναπνοή, οι ηχητικές τεχνολογίες (τυμπάνισμα, κροτάλισμα, χρήση ραβδιών, κουδουνιών και γκονγκ, μάντρας…), ο χορός και άλλες μορφές κίνησης (περιστροφή των δερβίσηδων, χοροί των λάμα, τάι τσι κλπ.), η κοινωνική απομόνωση, η νηστεία, η στέρηση ύπνου, ο διαλογισμός, η προσευχή και άλλες πνευματικές πρακτικές. Όμως και ψυχεδελικές φυτικές και ζωικές ουσίες, όπως χασίς, πεγιότ, τεονανακάτλ, ololiuqui, «ξύλο» της Χαβάης, το ψάρι του Ειρηνικού Kyphosus fuscus κ.α. πραγματώνουν τις ολοτροπικές καταστάσεις του νου.

Σχεδόν να μπορούμε να φανταστούμε πως ήταν αρχαϊκές εμφανίσεις του πρωτόγονου σαμανισμού πριν από δεκάδες χιλιάδες χρόνια, οι αρχαϊκές τεχνικές έκστασης που συνενώνουν  τη μαγεία, το μυστικισμό και τη θρησκεία με την ευρύτερη έννοια. Τα ίχνη της ίδιας αρχαϊκής ανάγκης για έναν «στιγμιαίο μυστικισμό» (Instant Mysticism) τα εντοπίζουμε και στην προσπάθεια του σύγχρονου ανθρώπου, που με την χρήση LSD, οπίου, μεσκαλίνης, μαριχουάνας ή κάποιας άλλης ψυχενεργής ουσίας προσπαθεί να φτάσει στην έκσταση. Ο  σύγχρονος δυτικοποιημένος άνθρωπος δοκιμάζει συνήθως τις ψυχότροπες ουσίες σε νεαρή ηλικία, όταν δεν σκέφτεται και πολύ τις επιπτώσεις στο μέλλον του και  χωρίς να έχει κάποιον έμπειρο «οδηγό» που θα τον μυήσει σ’ αυτό το σύντομο μυστικιστικό ταξίδι. Πιστεύει πως η επίδρασή αυτών των ουσιών θα απλοποιήσει και θα συντομεύσει το παλιό δρόμο του μυστικισμού, όπως είναι ο δρόμος του μοναχού ή του γιόγκι. Πιστεύει πως θα τον βοηθήσει να οξύνει την δεύτερη όρασή του και να δει τα πράγματα όπως είναι: «πιο αντικειμενικά» και «πιο αληθινά». Με δυό λόγια να «κόψει δρόμο» και να κατεβάσει γνώσεις από τα ακασικά αρχεία, χωρίς να δουλέψει με τον εαυτό του.  Όμως το τίμημα είναι συνήθως πολύ ακριβό και η επιτυχία του πειράματος, συμπεριλαμβανομένου του περιεχομένου και του βάθους των οραμάτων, είναι άμεσα εξαρτημένα από τις προηγούμενες εμπειρίες, επίπεδα και την πολυπλοκότητα του άνθρώπου που «πειραματίζεται».

Οι ψυχοενεργές ουσίες μεταβάλλουν προσωρινά, συχνά όμως δραματικά, τον τρόπο με τον οποίο βιώνει την πραγματικότητα το ανθρώπινο νευρικό σύστημα. Τα ψυχοδηλωτικά, συμπεριλαμβανομένης και της κάνναβης υψηλής ποιότητας, οξύνουν την ευαισθησία των αισθητήριων οργάνων και μετατρέπουν πολλές φορές τον λήπτη σε «αστρόπλοιο» έτοιμο προς εξερεύνηση του εσωτερικού διαστήματος. Οι ουσίες αυτές επιταχύνουν τη ροή των πληροφοριών, ενώ παράλληλα προκαλούν ένα κατακερματισμό της συνείδησης. Τα οπιοειδή  (όπιο, μορφίνη, ηρωίνη), έχουν αντίθετα την τάση  να μεταφέρουν το λήπτη στο κέντρο-μήτρα της ύπαρξής του, κάτι που θυμίζει το πιο γλυκό όνειρο γαλήνης και ευδαιμονίας. Η κοκαΐνη και οι αμφεταμίνες απελευθερώνουν το σώμα από την κούραση και το πνεύμα από τις ψυχοφθόρες συναισθηματικές φορτίσεις. Όλες αυτές οι ουσίες μπορούν να δημιουργήσουν διαθέση ευφορίας, να προκαλέσουν σεξουαλικό ερεθισμό στο νευρικό σύστημα και να πυροδοτήσουν την εμφάνιση εσωτερικών οραμάτων. Ταυτόχρονα όμως μπορούν να επιφέρουν ολοκληρωτική σύγχυση σε άτομα που δεν έχουν μέτρο και τις χρησιμοποιούν αψήφιστα και χωρίς κανένα σεβασμό προς τις δυνάμεις που μπορούν να απελευθερώσουν. Στις πρωτόγονες φυλές ο σαμάνος είναι εκείνος που αναλαμβάνει προσωπικά, ως μάγος και θεραπευτής, να πειραματιστεί με τα ιερά φυτά της ενόρασης. «Ο σαμάνος αποτελεί τον συνδετικό κρίκο με τη δύναμη που κατοικεί στο ιερό φυτό: είναι ο κοσμοναύτης και ο χαρτογράφος του εσω-διαστήματος προς όφελος όλης της φυλής» (Μ.Horowitz-C.Palmer).

Δυστυχώς εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι δεν κατάφεραν να έχουν το μέτρο ούτε να εκμεταλλευτούν τις «θεϊκές ουσίες» προς το όφελός τους. Δεν μπόρεσαν να μείνουν σε ένα πειραματικό στάδιο αλλά πέφτοντας στο δίχτυ της εξάρτησης έχασαν την ελευθερία της επιλογής, πληρώνοντας έτσι το πιο ακριβό τίμημα – με την ίδια τους τη ζωή.

 

ΑΝΟΔΟΣ ΚΑΙ ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΨΥΧΕΔΕΛΙΚΟΥ ΡΟΚ

Μέσα στη δική μας «στρέϊτ» καθημερινότητα και στη σκληρο-υλιστική πραγματικότητα, όταν αναφέρουμε τη λέξη ψυχεδέλεια, ένα από τα πράγματα που μας έρχεται αμέσως στο νου είναι το ψυχεδελικό ροκ (psychedelic rock). Για πρώτη φορά εμφανίστηκε στην αμερικάνικη ροκ σκηνή στην δεκαετία του 1960, για να εξαπλωθεί πολύ σύντομα και στην Ευρώπη. Πρόκειται για ροκ μουσική, η οποία ήταν σε μεγάλο βαθμό εμπνευσμένη από τις παραισθησιογόνες ή  λεγόμενες «mind-expanding» ουσίες, όπως είναι η μαριχουάνα και το LSD.

Βγαίνοντας από την αφάνεια το 1966, το ψυχεδελικό ροκ έγινε το «soundtrack» μιας ευρύτερης πολιτιστικής εξερεύνησης και του λεγόμενου κινήματος των χίπις. Το επίκεντρο του αρχικά ήταν στην Δυτική Ακτή (West Coast) των ΗΠΑ, όπου οι πρώιμοι Grateful Dead ήταν ένα είδος «house band» και εμφανιζόταν στα λεγόμενα «Multimedia Happenings» και «Acid Test» του συγγραφέα Ken Kesey. Το 1967 στα Top Ten hit singles βρισκόντουσαν συγκροτήματα όπως οι Love, The Charlatans, The Doors και Jefferson Airplane. Το τελευταίο συγκρότημα με τα εντυπωσιακά κομμάτια Somebody to Love και White Rabbit σημείωσαν τεραστία  επιτυχία.

Η Γκρέης Σλικ, που έγραψε το White Rabbit (το ρεφρέν του οποίου λέει «δώσε τροφή στο μυαλό σου, τα ίδια λόγια που λέει το μικρό τρωκτικό στην Αλίκη του παραμυθιού, το φίδι στην Εύα αλλά και οι απανταχού σαμάνοι στους αιώνιους αναζητητές της άλλης διάστασης»), σε μία συνέντευξη το 1967 έλεγε : «Ο κύριος λόγος που έγραψα το White Rabbit είναι γιατί έπρεπε κάποιος να βγει, επιτέλους, και να μιλήσει ανοιχτά για τα ναρκωτικά… Η Αλίκη καταλήγει σε ένα χώρο για τον οποίον οι γονείς της δεν γνωρίζουν απολύτως τίποτα. Πρέπει μόνη της να βιώσει και να κατανοήσει το χώρο αυτό». Μερικά χρόνια αργότερα η τραγουδίστρια, βλέποντας ότι πολύ άνθρωποι είχαν παρεξηγήσει τα λόγια της, συμπλήρωνε: «Δώσε τροφή στο μυαλό σου, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη κατέβασε όποιο ‘’fucking drug’’ βρεις μπροστά σου. Σημαίνει διάβασε, άκου και διάβασε!»

Στο μεταξύ, οι 13^th Floor Elevators από το Τέξας έπαιξαν πολύ πιο dark, ψυχωτικό acid rock. Μετά από τα τέσσερα «εξωφρενικά» άλμπουμ, το 1969 ολοκληρώθηκε η πορεία τους. Μετά από λίγο ο πολύ καλός τους κιθαρίστας, ο Rocky Erickson, μπήκε στην ψυχιατρική κλινική. Ταυτόχρονα στην Ανατολική Ακτή των ΗΠΑ, στη Νέα Υόρκη, οι Velvet Underground συμβόλιζαν μία μηδενιστική cool εκδοχή της ψυχεδέλειας. Ήδη γνωστά ροκ συγκροτήματα, όπως οι Beatles, εισάγουν τα ψυχεδελικά στοιχεία στη μουσική τους βγάζοντας τα πολύ γνωστά σήμερα άλμπουμ: Revolver (1966), Sgt.Pepper’s Lonely Hearts Club Band (1967) και Magical Mystery Tour (1967). Και οι Rolling Stones εμφανίστηκαν  στη ψυχεδελική μουσική σκηνή όμως με το λιγότερο πετυχημένο άλμπουμ τους, το Their Satanic Majestic Request.

Ταυτόχρονα, στη βρετανική ροκ σκηνή αρχίζουν να βγαίνουν και ψυχεδελικά συγκροτήματα. Ξεχωρίζουν οι σουρεαλιστικοί και μινιμαλιστικοί Pink Floyd, που ένωσαν στην μουσική τους ένα νέο αυτοσχεδιασμό με ακουστικά πειράματα, δημιουργώντας τραγούδια πολύ μεγάλης διάρκειας. Ταυτόχρονα ενσωμάτωσαν την επιρροή της Beat ποίησης, όπως και της μοντέρνας τζαζ, αλλά αξιοποίησαν και ανατολίτικα μουσικά όργανα, όπως το ινδικό σιτάρ. Οι Pink Floyd έγιναν πολύ σύντομα ηγετικό συγκρότημα της βρετανικής σκηνής, και ακουγόταν στα πιο «in» ροκ κλαμπ του Λονδίνου, όπως ήταν το περίφημο London’s UFO Club, που προηγήθηκε από τα φεστιβάλ, όπως στο Glastonbury,  και στα χάπενινγκ, όπως στο 14-Hour Technicolor Dream, που έλαβε χώρα στο ξενοδοχείο Alexandra Palace του Λονδίνου και προσέλκυσε μεγάλες διασημότητες, όπως ήταν ο John Lennon με την Yoko Ono και τον Andy Warhol.

Ο πρώτος συνθέτης και τραγουδιστής των Pink Floyd, ο Syd Barret, του οποίου η οραματική φαντασία κατέληξε τραγικά σε σχιζοφρένια, ακολούθησε με ενθουσιασμό την «ηθική της μουσικής εξερεύνησης και πειράματος». Το πρώτο τους άλμπουμ, το Τhe Piper of the Gates Dawn (1967), είναι αισθησιακό, υπνωτικό, που σε έκανε να «χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου» και ήταν το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της ψυχεδελικής εποχής. Οι υπόλοιπες δραστηριότητες της ψυχεδελικής ροκ σκηνής της Βρετανίας, αναπτύχθηκαν από τη περιθωριακή «freak» σκηνή (δηλαδή των χίπις που παίρνουν ναρκωτικά), περιλαμβάνοντας τους πρωτοποριακούς  Soft Machine, τους  Crazy World, The Nice και το μεγαλύτερο συνειδητά πολιτικό αναρχικό γκρουπ, οι Tomorrow. Ενώ μονάχα μερικά ψυχεδελικά συγκροτήματα διάρκεσαν περισσότερο από ένα ή δύο άλμπουμ, η επίδραση αυτού του μουσικού κινήματος έφερε ολόκληρη επανάσταση στη μόδα, στην τέχνη της αφίσας και τις ζωντανές παραστάσεις.  Είχε μεγάλες επιρροές στην μετέπειτα Heavy Metal μουσική, όπως και στις Progressive και Art Rock μπάντες, που αναπτύχθηκαν από τα ψυχεδελικά συγκροτήματα, όπως οι Emerson, Lake and Palmer  και οι Τangerine Dream. Περισσότερο όμως απ’ όλα η επιρροή της ψυχεδελικής ροκ μουσικής ήταν ολοφάνερη στα μετέπειτα κινήματα του Punk, Rap, Trip-hop, που είναι ένα μείγμα του Hip-hop και της σύγχρονης ψυχεδέλειας.

Για πολλούς η άνθηση του κινήματος της ψυχεδελικής υποκουλτούρας στις δεκαετίες του 1960 και 1970 δεν ήταν παρά μια μετεξέλιξη του ρομαντικού κινήματος του 19^ου αιώνα, πυρήνας της οποίας ήταν η «οπιούχα κουλτούρα».

 

ΟΠΙΟ: ΤΟ ΝΑΡΚΩΤΙΚΟ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΚΑΙ Ο ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ 19ου ΑΙΩΝΑ

Αν κοιτάξουμε τις καλλιτεχνικές και πολιτικές ομάδες της «οπιούχας κουλτούρας» του 19ου αιώνα θα διακρίνουμε παντού τη σκιά του Τόμας ντε Κουίνσυ. Το 1804, ενώ ήταν φοιτητής της Οξφόρδης, ο νεαρός συγγραφέας πήρε για πρώτη φορά όπιο, με σκοπό να ανακουφιστεί από έναν επίμονο πονόδοντο. Το 1821 έπαιρνε καθημερινά έτοιμες «βιομηχανικές» δόσεις. Οι σύγχρονοι του Ντε Κουίνσυ έβλεπαν τον εθισμό του στο όπιο ως μια γελοία αδυναμία, που τον έφερνε σε δύσκολη θέση, εφόσον δεν μπορούσε να είναι συνεπής στα ραντεβού του ή στις προθεσμίες παραδόσεις κάποιας εργασίας του. Αλλά ο Ντε Κουίνσυ το χρησιμοποίησε και εμπορικά. Σύντομα, αφού έγραψε το βιβλίο του Οι Εξομολογήσεις ενός Άγγλου Οπιοφάγου, έγινε διάσημος ως ο «Άγγλος οπιοφάγος». Ο ίδιος στο βιβλίο του λέει: «Αν είχα καταλάβει απ’ την αρχή τη δύναμη αυτού του ναρκωτικού, όταν το έπαιρνα με σύνεση για να καταπραΰνω το νευρικό μου σύστημα, για να διεγείρω τις δυνατότητες ευχαρίστησης και να αντέχω όλο το 24ωρο σε κάθε εξωτερική πίεση, θα ξεκινούσα την οπιούχα καριέρα μου υπό το πρίσμα της αναζήτησης επιπλέον δύναμης κι ευχαρίστησης και όχι υπό το πρίσμα της συρρίκνωσης από τα μαρτύρια’.

Οι Εξομολογήσεις ενός Άγγλου Οπιοφάγου του Ντε Κουίνσυ είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο που δεν αναφέρεται μόνο στα ναρκωτικά, αλλά είναι μία αυτοβιογραφία της ρομαντικής φαντασίας: «Με κοίταξαν, με ούρλιαξαν, με σάρκασαν, με συζήτησαν μαϊμούδες, ψιττακίσκοι, κοκατούα. Λατρεύτηκα. Θυσιάστηκα. Θάφτηκα χίλια χρόνια σε πέτρινους τάφους με μούμιες και σφίγγες σε στενούς θαλάμους, στη καρδιά μιας αιώνιας πυραμίδας. Φιλήθηκα με καρκινικά φιλιά κροκοδείλων και ταραγμένος ξάπλωσα με ανείπωτα γλιτσιασμένα πράγματα ανάμεσα σε καλάμια και λάσπη…» Τα ναρκωτικά πιθανόν δεν κάνουν κάποιον καλύτερο συγγραφέα ή ζωγράφο από ότι είναι, αλλά του παρέχουν θέματα και έμπνευση τη στιγμή που τα έχει απόλυτη ανάγκη. Η χρήση όπιου για τον Ντε Κουίνση έγινε η εμπειρία πάνω στην οποία μπορούσε να ανακεφαλαιώσει και  γύρω από την οποία μπορούσε να γράψει την αυτοβιογραφία του.

Το όπιο, όπως και πολλά άλλα ναρκωτικά βρίσκεται σε φυσική μορφή στο βασίλειο των φυτών. Προέρχεται από το χυμό ή τη ρητίνη της οπιούχας παπαρούνας, γνωστή ως «μήκων η υπνοφόρος». Το κύριο ενεργό συστατικό της ανακαλύφθηκε το 1807 και ονομάστηκε μορφίνη, παίρνοντας το όνομα από τον θεό Μορφέα, το θεό των ονείρων. Αυτό το ναρκωτικό προκαλεί υπνηλία και αλλαγές στην αντίληψη. Ο δρ. Tony Dickenson, νευροφαρμακολόγος του πανεπιστήμιου του Λονδίνου, χαρακτηρίζει το όπιο ως εξής: «Για να καταλάβουμε πως επιδρά στον εγκέφαλο πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι στον εγκέφαλο υπάρχουν εκατομμύρια νευρικά κύτταρα που “μιλούν’’ μεταξύ τους. Επικοινωνούν μεταξύ τους με την έκκριση μιας χημικής ουσίας, που ενεργεί ως αισθητήριο νεύρο. Απ’ τη στιγμή που το αισθητήριο νεύρο εξελίσσεται, περιμένοντας την άφιξη του όπιου, η μορφίνη απλώς μιμείται τη λειτουργία των χημικών ουσιών που εκκρίνονται στον εγκέφαλο».

Ήδη στις μεσαιωνικές φαρμακοποιίες, στα πρώτα έντυπα φαρμακευτικά βιβλία, περιγράφονται οι φαρμακευτικές χρήσεις του όπιου για μια πλειάδα παθήσεων και ενοχλήσεων. Αυτός που πρώτος επινόησε τον 16^ο αιώνα την παρασκευή του λάβδανου ήταν ο περιβόητος γιατρός και αποκρυφιστής Παράκελσος. Τη χρήση του διέδωσε ο άγγλος γιατρός Τόμας Σύντενχαμ γύρω στα τέλη του 17^ου αιώνα. Στις αρχές του 18^ου αιώνα κυκλοφορούσαν στο εμπόριο περίπου 25 διαφορετικά παρασκευάσματα λάβδανου και απευθυνόταν αναλόγως στους άνδρες και γυναίκες. Η ευφορική δράση του όπιου καθώς και εθιστική του φύση δεν πέρασαν απαρατήρητες, αλλά θεωρήθηκαν και οι δύο ως παρενέργειες ήσσονος σημασίας μπροστά στα θεραπευτικά οφέλη της ουσίας. Στην βικτοριανή εποχή οι ασθένειες και οι μολύνσεις, οι πρόωροι θάνατοι αγαπημένων προσώπων, ήταν μια αναπόφευκτη πραγματικότητα για τις περισσότερες οικογένειες. Το όπιο, που το αποκαλούσαν «γιατρικό του ίδιου του θεού», ήταν μια λύση και μάλιστα ιδιαίτερα φθηνή. Ο Τόμας ντε Κουίνσυ έγραφε το 1821: «Η ευτυχία επιτρέπεται να κοστίζει τώρα μία πέννα μόνο και  μπορεί άνετα να χωράει στην τσέπη ενός γιλέκου»…

ΤΙ  ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΟΠΙΟΥΧΑ ΣΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ;

Η Ελίζαμπεθ Μπάρρετ Μπράουνινγκ (Elizabeth Barret Browning, 1806-1861), εξαιτίας της κλονισμένης υγείας της, οδηγήθηκε σε πολύ νεαρή ηλικία στο όπιο, πράγμα που δεν την εμπόδισε να εξελιχθεί σε μία από τις πιο μεγάλες ποιήτριες του 19ου αιώνα. Όταν ήταν 15 ετών έπαθε ένα σοβαρό τραυματισμό στη σπονδυλική της στήλη, ο οποίος της δημιουργούσε νευρικές επιπλοκές υστερικής μορφής και γι’ αυτό το λόγο οι γιατροί της χορηγούσαν λάβδανο και μορφίνη. Η ίδια ομολόγησε το 1843: «Διακατέχομαι από έναν συγγραφικό οίστρο –θα μπορούσα να γράφω ολημερίς κι  ολονυχτίς– και λαχταρώ να μείνω μόνη μου για τρεις μήνες σ’ ένα δάσος με κέδρους και καστανιές, όπου τις συχνές γουλιές μορφίνης θα διαδέχονται ώρες ποιητικής έμπνευσης».

Ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε, όταν ρωτήθηκε εάν είναι αλήθεια ότι είναι εξαρτημένος από το όπιο απάντησε: «Κατά περιόδους γίνομαι υπερβολικά τεμπέλης ή εργατικός. Υπάρχουν εποχές όπου κάθε πνευματική άσκηση είναι μαρτύριο. Περνούν μήνες ολόκληροι που περιπλανιέμαι κι ονειροπολώ και κάποια στιγμή ξυπνώ με τη μανία της συγγραφής. Ζω συνεχώς ονειροπολώντας το μέλλον».

Τη συνήθεια του καπνίσματος όπιου στην Αμερική την έφεραν για πρώτη φορά οι Κινέζοι εργάτες που έφθαναν στο λιμάνι του Σαν Φρανσίσκο για να εργαστούν στην κατασκευή του πρώτου διηπειρωτικού σιδηροδρόμου. Σε μία-δύο δεκαετίες η Τσάιναταουν έγινε ξακουστή σε Αμερική και Ευρώπη ως η περιοχή όπου μπορούσε κανείς να βρει ή να χαρεί το εξωτικό αυτό βίτσιο. Η συγγραφέας Σάντα Λουίζ Άντερσον, στο διήγημα της An Opium Dream (1879), περιγράφει την πρώτη της εμπειρία με το όπιο, που το βρήκε στο δωμάτιο του Κινέζου της υπηρέτη: «…Δίπλα στη λάμπα βρισκόταν ένα μικρό χοντρό μπουκάλι, σχεδόν γεμάτο με αφιόνι, τον θεϊκό χυμό της παπαρούνας. Είχα τη σπάνια ευκαιρία να δοκιμάσω τις μορφεϊκές  δυνάμεις του θαυμαστού φαρμάκου χωρίς να το μάθει κανείς… Έξι ή οκτώ πίπες είναι απαραίτητες για να νιώσει κανείς τα αποτελέσματα του όπιου ακόμη και ένας πρωτάρης. Μετά το σώμα μου άρχισε να γίνεται πολύ ανάλαφρο. Έμοιαζα σαν να ήμουν φτιαγμένη από αέρα παρ’ όλο που τα μάτια μου ήταν κλειστά, διέκρινα τα πάντα με αξιοθαύμαστη ευκρίνεια. «Ξεκινάμε για τους ονειρικούς παραδείσους του ντε Κουίνση», σκέφτηκα, και συνέχισα να καπνίζω τις μαγικές μπαλίτσες…»

Η ΛΕΣΧΗ ΤΩΝ ΧΑΣΙΣΟΠΟΤΩΝ

Στο Παρίσι του 1840-60 οι νεαροί ποιητές και συγγραφείς δοκίμαζαν όπιο και κάνναβη με μεγάλο ενθουσιασμό. Ένα παρά πολύ σημαντικό πρόσωπο εκείνης της εποχής που τον απασχολούσε παρά πολύ το θέμα της αντικειμενικής αντίληψης, ήταν ο ψυχίατρος δρ. Ζακ Ζοζέφ Μορώ ντε Τουρ. Ο ίδιος έκανε χρήση χασίς και το χορηγούσε και στους ασθενείς του προκειμένου να μελετήσει μια τεχνητή νοητική ασθένεια.

Οι μποέμ και οι καλλιτέχνες του Παρισιού βοηθούσαν ευχαρίστως. Μεταξύ των πρώτων που ήρθαν σε επαφή με το γιατρό ήταν ο 25χρονος Παριζιάνος ποιητής Σαρλ Μποντλαίρ και ο συγγραφέας Θεόφιλος Γκοτιέ. Ίδρυσαν την περίφημη Λέσχη των Χασισοποτών (Club des Hachischins), μια ομάδα καλλιτεχνών που ήταν πρόθυμοι να πειραματισθούν με το ναρκωτικό.  Στη Λέσχη σύχναζαν πολλοί ποιητές, συγγραφείς, ζωγράφοι, όπως για παράδειγμα ο Ντελακρουά, ο Ζεράρ ντε Νερβάλ, ο Δουμάς, ο Μπαλζάκ κι άλλοι. Συγκεντρώνονταν μια φορά την εβδομάδα στα ανατολίτικα διακοσμημένα δωμάτια του ξενοδοχείου Πινοντάν, στις όχθες του Σηκουάνα, όπου καταβρόχθιζαν υπερβολικά μεγάλες δόσεις από ένα γλυκό, παχύρρευστο παρασκεύασμα που περιείχε χασίς.

Στη Λέσχη των Χασισοποτών ο Μποντλαίρ γνώρισε το χασίς στη μορφή που επικρατούσε εκείνη την εποχή: δεν ήταν μία ουσία που κάπνιζες, αλλά που αναρροφούσες… Συνήθως συγκεντρώνονταν νωρίς το απόγευμα, γύρω στις 5 με 6. Σερβίρονταν καφέ με χασίς και ακολουθούσε γεύμα. Έτρωγαν το χασίς πριν από το γεύμα, έτσι ώστε να αρχίσει η εμπειρία του χασισιού όταν μεταφέρονταν σε άλλη αίθουσα, μετά το γεύμα. Μετά από λίγο άρχιζαν να συμπεριφέρονται αλλοπρόσαλλα μέχρι που έπεφταν σε χαύνωση. Η συγκέντρωση έπαιρνε τέλος όταν κάποια στιγμή συνέρχονταν. Σύμφωνα με τον Γκοτιέ ο άνθρωπος μπορεί να βιώσει οποιοδήποτε βαθμό πόνου, αλλά υπάρχουν όρια στη βίωση ευτυχίας. Αυτό που του άρεσε, όταν έπαιρνε χασίς, ήταν ότι τον οδηγούσε σε πιο ακραία ευτυχία που άντεχε. Όταν τον ρώτησαν με πιο τρόπο έπαιρνε χασίς, απάντησε: «Ο δρ. Μορώ με μια σπάτουλα έβγαζε από ένα βάζο ένα κομμάτι πρασινωπής πάστας στο μέγεθος του αντίχειρα μου και έβαζε από μία κουταλιά σε κάθε πιάτο. Με την επίδραση του ναρκωτικού ένιωθα έξαψη σ’ όλο μου το σώμα και μία τρέλα με κυρίευε και μ’ άφηνε διαδοχικά, όπως χτυπάει ένα κύμα το βράχο και μετά υποχωρεί. Το μυαλό μου κατελάμβαναν οι παραισθήσεις, σαν ένας άγνωστος επισκέπτης. Κοιτούσα στο ταβάνι κι έβλεπα πολλά κεφάλια δίχως σώματα, χαρούμενα πρόσωπα με περιτριγύριζαν προκαλώντας μου ζάλη…»

Το χασίς μπορεί να ληφθεί σε πολλές διαφορετικές μορφές. Το ενεργό συστατικό του είναι ένα χημικό που ονομάζεται τετρα-υδρο-κανναβινόλη (THC). Το THC επιδρά στον εγκέφαλο αλλοιώνοντας την αντίληψη, άλλοτε την οπτική και άλλοτε την ακουστική, ενώ πολλοί χρήστες χάνουν την αίσθηση του χώρου και του χρόνου. Οι χασισοπότες ήταν καλλιτέχνες που θεωρούσαν τον εαυτό τους «επιστήμονες της φαντασίας». Πίστευαν ότι αποκάλυπταν ένα χώρο ζωτικού ενδιαφέροντος. Παρόλο που η εξάρτηση δεν ήταν κοινωνικά αποδεκτή, η λήψη ναρκωτικών για «εκλεκτούς σκοπούς» δεν αποδοκιμαζόταν. Ο Μποντλαίρ, ισχυριζόταν ότι είχε ένα αναλυτικό ενδιαφέρον για το κρασί, το χασίς και το όπιο ως παράγοντες αυξομείωσης της φαντασίας. Παρόλο που απολάμβανε τη χρήση αυτών των ουσιών δεν πίστευε ότι αυτός ο «τεχνητός παράδεισος», όπως τον ονόμαζε ο ίδιος, είχε κάποια πραγματική αξία για την τέχνη.

ΙΕΡΑ ΜΑΝΙΤΑΡΙΑ ΚΑΙ  ΜΕΣΚΑΛΙΝΗ

Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1940 οι ψυχεδελικές έρευνες γινόταν σχεδόν αποκλειστικά με τη βοήθεια της μεσκαλίνης (το ψυχενεργό συστατικό του πεγιότ, του ιερού κάκτου για τους Ινδιάνους) και επικεντρώνονταν σχεδόν αποκλειστικά στις οπτικές ψευδαισθήσεις και τα οράματα που προκαλεί. Τα «μαγικά μανιτάρια» του Μεξικού ήταν ακόμη άγνωστα.

Όταν ο Ελβετός Άλμπερτ Χόφμαν (1943) ανακάλυψε τις ιδιότητες του LSD, τότε πραγματικά ξεκίνησε η ψυχεδελική εποχή. Το LSD (Lisergic Acid Diethylamide ή «Acid») είναι μια ημισυνθετική ουσία, που παρασκευάστηκε από τον μύκητα Ερυσιβώδη Όλυρα, και είναι ο σύγχρονος φαρμακευτικός συγγενής των φυτών ενόρασης τα οποία χρησιμοποιούν οι σαμάνοι εδώ και χιλιετίες σε θρησκευτικές και θεραπευτικές τελετές. Τις ουσίες αυτές, τη μεσκαλίνη και τη ψιλοκυβίνη, το ενεργό συστατικό των «μαγικών μανιταριών», αλλά και του LSD,  οι ψυχίατροι τις ονόμασαν «ψυχοσιομιμητικά», δηλαδή που μιμούνται τα ψυχωσικά συμπτώματα.

Το 1957 ο Χάμφρυ Όσμοντ καθιέρωσε τον όρο psychedelics, δηλαδή ψυχεδελικά ή ψυχοδηλωτικά, και ο όρος ψυχοσιομιμητικά υποχώρησε οριστικά από το λεξιλόγιο. Εκείνη την εποχή, ο Άλντους Χάξλεϊ μαζί με τη γυναίκα του Λώρα, πειραματίστηκαν με τη μεσκαλίνη. Ανακάλυψαν ότι υπάρχει μεγάλη ομοιότητα της χημικής σύνθεσης της μεσκαλίνης και της φυσικής, σωματικής αδρεναλίνης. Περαιτέρω έρευνα αποκάλυψε ότι το λυσεργικό οξύ έχει μία δομική σχέση με τα άλλα δύο. Μ’ άλλα λόγια, το σώμα του καθενός μας έχει την ικανότητα να παρασκευάζει χημικά προϊόντα που προκαλούν βαθιές αλλαγές στη συνείδηση.

Ο Χάξλεϊ περιέγραψε αναλυτικά τις εμπειρίες του στο περιβόητο δοκίμιό του Οι Πύλες της Αντίληψης, με το οποίο επηρέασε πολύ σημαντικά ολόκληρο το ψυχαναλυτικό και ψυχιατρικό κόσμο: «Μισή ώρα μετά που ήπια το ναρκωτικό, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι μπροστά μου χόρευαν αργά χρυσά φώτα. Λίγο αργότερα εμφανίστηκαν υπέροχες κόκκινες επιφάνειες που φούσκωναν και απλώνονταν από κάποιους λαμπρούς κόμπους ενέργειας, και πάλλονταν από μία ζωή που ακολουθούσε κάποιο σχήμα που συνέχεια άλλαζε». Έπειτα, καθώς σκεφτόταν την εμπειρία του, συμφώνησε με τον ξεχωριστό φιλόσοφο του Κέιμπριτζ, τον δρ. Κ. Ντ. Μπροντ, που έλεγε ότι η λειτουργία του εγκεφάλου, του νευρικού συστήματος και των αισθητήριων οργάνων, είναι κυρίως απαγορευτική και όχι παραγωγική! Το κάθε άτομο έχει την ικανότητα να αντιλαμβάνεται σε οποιαδήποτε στιγμή, οτιδήποτε συμβαίνει σε οποιοδήποτε σημείο του σύμπαντος.  Σύμφωνα με μια τέτοια θεωρία, ο Χάξλεϊ βγάζει το συμπέρασμα ότι «ο καθένας μας έχει τη δυνατότητα να είναι ένα Ελεύθερο Πνεύμα. Επειδή όμως δεν παύουμε ν’ ανήκουμε στο βασίλειο των ζώων, η δουλεία μας είναι να επιζήσουμε με κάθε τρόπο. Για να είναι δυνατή λοιπόν η βιολογική επιβίωση, το Ελεύθερο Πνεύμα πρέπει να διοχετευτεί μέσα από την βαλβίδα περιορισμού του εγκεφάλου και του νευρικού συστήματος». Και έτσι, σύμφωνα με τον Χάξλεϊ, έχουμε ως αποτέλεσμα η μειωμένη συνείδηση να είναι η μόνη συνείδηση που υπάρχει! «Αυτό που στη γλώσσα της θρησκείας ονομάζεται ‘’αυτός ο κόσμος’’ είναι ο κόσμος της μειωμένης συνείδησης, που εκφράζεται με τη βοήθεια της γλώσσας κι έτσι απολιθώνεται. Οι διάφοροι ‘’άλλοι κόσμοι’’ με τους οποίους μόνο από παράξενη σύμπτωση έρχονται σ’ επαφή τα ανθρώπινα όντα, είναι στοιχεία του συνόλου της συνείδησης που ανήκει στο ελεύθερο πνεύμα».

Ένα άλλο ζευγάρι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη γέννηση της ψυχεδελικής εποχής. Πρόκειται για το ζευγάρι Γουάσσον, η Βαλεντίνα Πάβλοβνα Γουάσσον (1901-1957) και ο Ρόμπερτ Γκόρντον Γουάσσον. Η Βαλεντίνα είχε εμπειρίες με τα μανιτάρια που τις κουβαλούσε από την πατρίδα της, τη Ρωσία, όπου έμαθε από πολύ νεαρή ηλικία να τα μαζεύει και να τα τρώει. Αυτή έδωσε το ερέθισμά στον σύζυγό της και δημοσιογράφο Ρόμπερτ Γουάτσον να ασχοληθεί με τους αμανίτες (παραισθησιογόνα μανιτάρια) και τη μυθολογία τους. Αυτός αργότερα αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στην εθνομυκητολογία, έναν τομέα που τον έκανε διάσημο. Η διαφορετική τους στάση απέναντι στα μανιτάρια ήταν το έναυσμα για τις πολύχρονες και έντονες συζητήσεις που τους οδήγησαν σε μια εμπεριστατωμένη μελέτη του θέματος. Εισήγαγαν τους όρους «μυκητόφοβος» (mycophobe) για εκείνους που φοβούνται τα μανιτάρια και «μυκητόφιλος» (mycophile) για τους άλλους που τα αγαπούν.

Στο Μεξικό, η αυτόχθονη κουλτούρα των μανιταριών, αφού είχε κριθεί παράνομη και δαιμονική από τους κονκισταδόρες του 16^ου αιώνα, κατόρθωσε να επιβιώσει μυστικά στη διάρκεια των 400 χρόνων της ισπανικής κατοχής. H Maria Sabina (1896-1985), γνωστή ως η «Κυρά των Ιερών Μανιταριών» ενσάρκωνε απόλυτα την έννοια της γυναίκας-σαμάνου. Ο προπάππος της, ο παππούς της και ο πατέρας της όλοι ήταν σαμάνοι των Μαζατέκων, που βάσιζαν τη τέχνη τους στο Τεο-νανάκατλ («σάρκα των θεών» στη γλώσσα των Αζτέκων), το ιερό μανιτάρι των Ινδιάνων του νότιου Μεξικού που δημιουργεί σε αυτόν που το καταναλώνει οπτασίες και οράματα, μεταφέροντας τον ταυτόχρονα σ’ έναν κόσμο που όλα είναι κατανοητά. Σε ηλικία τεσσάρων χρόνων η Μαρία Σαμπίνα μαζί με την αδελφή της έφαγαν για πρώτη φορά ψυλοκυβινούχα  μανιτάρια στα λιβάδια έξω από το χωριό τους, στην περιφέρεια της Οαχάκα. «Ταξίδεψε με το μυαλό της σε μέρη φωτισμένα από πολύχρωμες ακτίνες και συνομίλησε με μανιταρένιες θεότητες που είχαν τη μορφή μικρών παιδιών, τα οποία της πρόσφεραν τη φιλία και τη προστασία τους». Η Μαρία Σαμπίνα παντρεύτηκε δύο φορές, γέννησε δώδεκα παιδιά και συνέχισε να εξασκεί τη μαγική της τέχνη για την οποία άλλοι την είδαν μα καχυποψία, ενώ άλλοι τη τίμησαν και της έδειξαν απεριόριστο σεβασμό.

Ο Άλντους Χάξλεϋ υποστηρίζει ότι η μεσκαλίνη για τους περισσότερους ανθρώπους είναι σχεδόν εντελώς αβλαβής. Αντίθετα με το αλκοόλ δεν οδηγεί εκείνον που την παίρνει σε εκείνο το είδος πράξεων χωρίς φραγμούς… Ένας άνθρωπος που βρίσκεται κάτω από την εμπειρία της μεσκαλίνης κοιτάζει ήσυχα τη δουλειά του, που είναι μια εμπειρία πολύ διαφωτιστική. Βεβαίως, αντίθετα με το αλκοόλ, δεν είναι γνωστές οι μακροχρόνιες συνέπειες της μεσκαλίνης στον άνθρωπο που την καταναλώνει τακτικά.

Ο ΔΑΙΜΟΝΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ PHILIP Κ. DICK

Ένα αφιέρωμα στην ψυχεδέλεια χωρίς αναφορά στον Philip Κ. Dick (1928-1982) θα ήταν σίγουρα λειψό. Ο Dick ταξιδεύει στο «λαβύρινθο των νευρικών συνάψεων» σε πολλά έργα του. Σ’ αυτά υπάρχουν μεταμορφώσεις  της πραγματικότητας, της συνείδησης και των απόψεων που σχετίζονται με το μέλλον της κοινωνίας. Αυτές οι μεταμορφώσεις αποδίδονται, από τους βιογράφους του, στη χρήση ναρκωτικών. Το 1973 έγραψε το βιβλίο Έρευνα στο Σκοτάδι, όπου κατέγραψε την αηδία του για τη σκηνή των ναρκωτικών στη Καλιφόρνια του 1960: «Αυτό που φοβάται  περισσότερο ο μυστικός έμπορος ναρκωτικών δεν είναι ότι θα τον σκοτώσουν ή θα τον σπάσουν στο ξύλο, αλλά ότι μια μεγάλη δόση ψυχεδελικών μπορεί να παράγει μια ατέλειωτη ταινία τρόμου στο μυαλό του που θα κρατήσει σ’ όλη την υπόλοιπη ζωή του, ή ότι θα κάνει μία ένεση –μισή δόση ηρωίνης, μισή ουσία D– μαζί με ένα δηλητήριο όπως η στριχνίνη, που δεν θα τον σκοτώσει εντελώς, αλλά θα τον σκοτώνει αργά-αργά: ο ισόβιος εθισμός, μια ισόβια ταινία τρόμου…»

Το «σπιντ» για κάποιους καλλιτέχνες όπως ο Philip Κ. Dick, ήταν ένα εργαλείο για εντατική εργασία και όχι ένα εργαλείο του οποίου οι καταθλιπτικές παρενέργειες γίνονται ακόμη πιο επικίνδυνες, αν συνεχίζεις να παίρνεις σπιντ. Στο απόγειο της καριέρας του, στα τέλη του 1960 και αρχές του 1970, έπαιρνε, όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος, χιλιάδες αμφεταμίνες την εβδομάδα, όποιο είδος έπεφτε στα χέρια του! Κι ένας συγκάτοικός του παραδέχθηκε πως ο Philip Κ. Dick  πήγαινε συχνά στο ψυγείο, όπου βρισκόταν ένα βάζο γεμάτο χάπια αμφεταμίνης, έπαιρνε από ‘κει μια χούφτα χάπια και τα κατάπινε! Είναι πάντως γεγονός πως ο Dick ένιωθε όλη τη ζωή του τρομακτικές τύψεις και ένα κενό, και ίσως αυτά τον οδήγησαν στα ναρκωτικά. Γεννήθηκε δίδυμος με ένα κοριτσάκι, τη Τζιν, και σ’ όλη του τη ζωή βασανιζόταν από το θάνατό της αδελφής του. Για αυτό φανταζόταν άλλους, εναλλακτικούς  κόσμους, όπου η αδελφή του θα μπορούσε να ζήσει…

Οι εμπειρίες του πάντως με το LSD ήταν μικρές, αλλά καθοριστικές για το συγγραφικό του έργο: «Μιλούσα σαν τριπαρισμένος. Το γεγονός όμως είναι πως δοκίμασα LSD μόνο δύο φορές, τη δεύτερη μάλιστα η δόση ήταν τόσο μικρή, που μπορεί και να μην ήταν τίποτα. Την πρώτη φορά όμως ήταν μία τεράστια κάψουλα που πήρα από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια και τη μοιράστηκα με μία φίλη: θα πρέπει να ήταν ένα μιλιγκράμ, και την αγοράσαμε πέντε δολάρια. Πήγα κατευθείαν στη κόλαση, αυτό έγινε. Το τοπίο πάγωσε, είδα ένα σωρό ογκόλιθους γύρω μου, ακουγόταν ένας πολύ δυνατός βρόντος. Ήταν η μέρα της οργής και ο θεός με έκρινε αμαρτωλό. Αυτό κράτησε χιλιάδες χρόνια, και δεν καλυτέρευε καθόλου, μόνο γινόταν όλο και χειρότερο. Ένιωθα αφόρητο πόνο και μπορούσα να μιλήσω μόνο στα λατινικά. Αυτό ήταν πολύ ενοχλητικό, γιατί η κοπέλα που ήταν μαζί μου νόμιζε πως το έκανα για να της την σπάσω. Κλαψούριζα σα σκυλί που το άφησαν έξω στη βροχή όλη τη νύχτα, και τελικά η γυναίκα με παράτησε και έφυγε…» Ο Philip Κ. Dick παντρεύτηκε πέντε φορές(!), έκανε τρία παιδιά και η κουρασμένη καρδιά του τον πρόδωσε το Μάρτιο του 1982, σε ηλικία μόλις 54 ετών. Ο «κόσμος των τάφων», με τα αμετάβλητα αίτια κι αιτιατά, απορρόφησε ένα από τα μεγαλύτερα συγγραφικά μυαλά του 20ου αιώνα.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Άλντους Χάξλεϋ, Οι Πύλες της Αντίληψης , Κάκτος 1981

Άλντους Χάξλεϋ, Κόλαση και Παράδεισος,  Κάκτος 1981

Τόμας Ντε Κουίνσυ, Οι Εξομολογήσεις ενός Άγγλου Οπιοφάγου, Βελιγράδι 1977

Philip Κ. Dick, Τα Τρία Στίγματα του Πάλμερ Έντριτς, Ars Longa 1986

Μ. Horowitz-C.Palmer, Χορεύτριες στους Λαβύρινθους της Φαντασίας, Οξύ,1999

Dr Vladeta Jerotic, Misticka stanja, Vizije i Bolesti, G.Milanovac 1992

Τimothy Leary,  Σχεδιασμός Θανάτου, Ελληνικά γράμματα, 1999

Για επικοινωνία με τη Μ. Κοσάνοβιτς: kosanovic@mail.com

ΨΥΧΕΔΕΛΕΙΑ & ΨΥΧΟΤΡΟΠΑ

ΨΥΧΕΔΕΛΕΙΑ

& ΨΥΧΟΤΡΟΠΑ

ΟΛΑ ΟΣΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ….

ΨΥΧΟΤΡΟΠΕΣ ΟΥΣΙΕΣ ● ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΙΟΓΟΝΑ ● ΨΥΧΟΕΝΕΡΓΑ & ΨΥΧΟΧΗΜΕΙΑ ● ΚΑΝΝΑΒΙΣ, ΜΑΡΙΧΟΥΑΝΑ, ΧΑΣΙΣ ● LSD & ACIDDREAMS ● ECSTACY ή MDΜA ● ΗΡΩΙΝΗ ΚΑΙ ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ ● ΚΟΚΑΪΝΗ ● ΟΠΙΟ ● ΜΕΣΚΑΛΙΝΗ ● ΨΙΛΟΚΥΒΙΝΗ ● ΑΓΙΑΧΟΥΣΚΑ ● ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΙΟΓΟΝΑ ΜΝΙΤΑΡΙΑ ● ΚΥΚΕΩΝΑΣ & ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ● ΨΥΧΕΔΕΛΙΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ● ΤΙΜΟΘΥ ΛΗΡΙ ● ΤΕΡΕΝΣ ΜΑΚΚΕΝΑ ● ΚΑΡΛΟΣ ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ ● ΑΛΝΤΟΥΣ ΧΑΞΛΕΥ ● ΦΙΛΙΠ Κ. ΝΤΙΚ ● ΨΥΧΕΔΕΛΙΚΟ ΡΟΚ ● ΨΥΧΕΔΕΛΙΚΟΣ ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟΣ ● ΟΛΟΤΡΟΠΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

«Όταν οι πύλες της αντίληψης ανοίξουν, τότε ο άνθρωπος θα δει τα πάντα όπως είναι, άπειρα».

William Blake

ΠΩΣ ΘΑ ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΩ TΗΝ ΕΙΔΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ

«ΨΥΧΕΔΕΛΕΙΑ & ΨΥΧΟΤΡΟΠΑ»;

Στο τηλέφωνο 2392-110215 

ή στο e-mail: stamkos@post.com 

(Kόστος 7€ + έξοδα αποστολής/αντικαταβολής)

 

H ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΚΑΝΝΑΒΗΣ

H ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΚΑΝΝΑΒΗΣ

ΡΥΘΜΙΣΗ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΓΕΝΗΣ

 

Γράφει ο Κλεάνθης Γρίβας

 

Σύννεφο με παντελόνια

Κριτήρια Αποτελεσματικότητας

Κάθε πολιτική μπορεί να είναι αποτελεσματική (όταν παράγει επιτυγχάνει τις διακηρυγμένες επιδιώξεις της) ή αναποτελεσματική (όταν δεν παράγει τους διακηρυγμένους στόχους της) ή καταστρεπτική (όταν προκαλεί αποτελέσματα διαμετρικά αντίθετα με τους διαφημιζόμενους στόχους της).

Όμως, παρόλο που επιβεβαιώνεται καθημερινά ότι η πολιτική της επιλεκτικής απαγόρευσης και της καταστολής ορισμένων ουσιών ανήκει στην τρίτη κατηγορία, οι διαχειριστές της εξουσίας εξακολουθούν να εμμένουν σ’ αυτή.

Μοναδικά κριτήρια της επιτυχίας ή της αποτυχίας κάθε πολιτικής απέναντι στις απαγορευμένες ουσίες (που, ανοήτως, αποκαλούνται «ναρκωτικά») είναι οι δείκτες που αφορούν τις συνέπειες της απαγόρευσης τους στην οικονομία, τη δημόσια τάξη, τη δημόσια υγεία και τους θεσμούς.

 

Οικονομία

 

1) Ο δείκτης της λειτουργίας της μαύρης αγοράς, εκφράζει το αρνητικό κόστος της εξάρτησης και προσδιορίζεται:

 

α) Από τον αριθμό των εξαρτημένων από απαγορευμένες ουσίες.

β) Από την τιμή διάθεσης αυτών των ουσιών.

 

Αυτοί οι παράγοντες, εν συνεχεία καθορίζουν:

 

α) Την έκταση της μαύρης αγοράς.

β) Τον ετήσιο τζίρο που πραγματοποιείται στα πλαίσιά της.

γ) Τα κέρδη του οργανωμένου εγκλήματος που την ελέγχει.

 

2) Ο δείκτης του κοινωνικού κόστους των παράνομων ουσιών, εκφράζει το θετικό κόστος της εξάρτησης που προσδιορίζεται:

 

α) Από τις συνολικές δαπάνες για τη λειτουργία, τη συντήρηση και την επέκταση του διωκτικού, δικαστικού, σωφρονιστικού και περιθαλψιακού μηχανισμού, σ’ ό,τι αφορά το μέρος της λειτουργίας τους που συνδέεται με την καταστολή των παράνομων ουσιών.

β) Από το συνολικό κόστος της παραγωγής του ικανού για εργασία πληθυσμού, ο οποίος καθίσταται ανενεργός λόγω της εμπλοκής του στην εξάρτηση από παράνομες ουσίες.

 

Δημόσια Υγεία

 

1) Ο δείκτης των θανάτων των εξαρτημένων από λόγους που συνδέονται αμέσως ή εμμέσως με τη χρήση των παρανόμων ουσιών (νοθευμένη ουσία, θανατηφόρα έκβαση διαφόρων ασθενειών λόγω της αποδυνάμωσης της άμυνας του οργανισμού τους, κ.α.)

2) Ο δείκτης των ασθενειών που πλήττουν τους εξαρτημένους και εκείνους που έχουν σεξουαλικές σχέσεις με εξαρτημένους χρήστες οι οποίοι είναι σεξουαλικά μεταδιδόμενων ασθενειών.

 

Δημόσια Τάξη

 

1) Ο δείκτης της άμεσης εγκληματικότητας, που συνδέεται με αδικήματα που αφορούν αυτή καθαυτή την παραγωγή, διακίνηση, πώληση, αγορά, κατοχή και χρήση των παράνομων ουσιών.

2) Ο δείκτης της έμμεσης εγκληματικότητας, που συνδέεται με αδικήματα που αφορούν την προσπάθεια των χρηστών να διασφαλίσουν την παράνομη ουσία από την οποία είναι εξαρτημένοι (μικροδιακίνηση, κλοπές, διαρρήξεις, πορνεία, κ.α.)

3) Ο δείκτης των ποινικών διώξεων που ασκούνται για αδικήματα σχετικά με τις απαγορευμένες ουσίες.

4) Ο δείκτης των καταδικαστικών αποφάσεων που εκδίδονται για αδικήματα σχετικά με τις απαγορευμένες ουσίες.

5) Ο δείκτης των κρατουμένων στις φυλακές, ως κατάδικοι και υπόδικοι για παραβάσεις της νομοθεσίας περί ναρκωτικών, σε σχέση με το συνολικό ποινικό πληθυσμό.

6) Ο δείκτης του οικονομικού εγκλήματος, που συνδέεται με τις διαδικασίες «ξεπλύματος» των κερδών που πραγματοποιούνται στη μαύρη αγορά.

 

Θεσμοί

 

1) Ανατροπή των κανόνων της νόμιμης οικονομίας και του οικονομικού συστήματος με την επανεπένδυση του «ξεπλυμένου» χρήματος σε νόμιμες οικονομικές δραστηριότητες (επενδύσεις ή εξαγορά οικονομικών μορφωμάτων, όπως τράπεζες, εταιρείες, επιχειρήσεις, κ.α.), πράγμα που διασφαλίζει την απεριόριστη αύξηση της οικονομικής ισχύος του οργανωμένου εγκλήματος, που εν συνεχεία μετασχηματίζεται αναγκαία σε πολιτική.

2) Διάβρωση των πολιτικών θεσμών με τη μαζική εξαγορά κρατικών υπαλλήλων, κυβερνητικών αξιωματούχων, στελεχών πολιτικών κομμάτων, κ.α. Σ’ αυτό το πεδίο, η απαγορευτική πολιτική έχει σοβαρότατες επιπτώσεις. Όπως τονίζεται στην Έκθεση της Εξεταστικής Επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (23/4/1992):

«Η ισχύς των εγκληματικών οργανώσεων που ελέγχουν το εμπόριο των ναρκωτικών εμφανίζει ανησυχητική αύξηση. Έχει όλο και σοβαρότερες επιπτώσεις στην κοινωνία και τους πολιτικούς θεσμούς των κρατών.

Υπονομεύει τα θεμέλια της νόμιμης οικονομίας και απειλεί τη σταθερότητα των κρατών-μελών της Κοινότητας.

Τα οικονομικά κέρδη που απορρέουν από το εμπόριο ναρκωτικών επιτρέπουν στις εγκληματικές οργανώσεις που το διαχειρίζονται να διαβρώνουν και να διαφθείρουν τις κρατικές δομές σε όλα τα επίπεδα».

 

 

ΠΡΟΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

 

Αύξηση της Εγκληματικότητας

Η απαγόρευση ορισμένων ουσιών είναι μια καθαρά εγκληματογενής ρύθμιση που προκαλεί τη δημιουργία και τη διευρυμένη αναπαραγωγή ενός πλήθους νέων εγκλημάτων που αυξάνονται με τρόπο ευθέως ανάλογο προς τις απαγορευτικές ρυθμίσεις.

Περίπου έναν αιώνα από την θέσπιση της πρώτης μεγάλης απαγόρευσης (των οπιούχων και της κοκαΐνης το 1914), ο αριθμός των ατόμων που κάνουν χρήση εξαρτησιογόνων απαγορευμένων ουσιών (οπιούχα, κοκαΐνη και υπνωτικά) αυξήθηκε από 215.000 το 1915[1] σε 14.500.000 το 1992.

Σήμερα, περισσότεροι από 50.000.000 Αμερικανοί κάνουν περιστασιακή ή συστηματική χρήση κάποιων απαγορευμένων ουσιών. Απ’ αυτούς, κάθε χρόνο συλλαμβάνονται πάνω από 1.000.000 (το 2% του συνόλου των χρηστών) και διώκονται ποινικά πάνω από 750.000 (το 1,8% του συνόλου).

Οι αυστηρότερες ποινικές κυρώσεις μεγαλώνουν τους κινδύνους της διακίνησης των απαγορευμένων ουσιών, πράγμα που συνεπάγεται την άνοδο των τιμών της διάθεσής τους στη μαύρη αγορά, και, συνεπώς, την αύξηση των κερδών που πραγματοποιούνται στα πλαίσιά της, με αποτέλεσμα να έλκεται σ’ αυτές τις δραστηριότητες ένας όλο και μεγαλύτερος αριθμός ατόμων.

Η απαγόρευση είναι η αποκλειστική αιτία της ύπαρξης των διακινητών των παράνομων ουσιών, και προκαλεί μια αλυσιδωτή αντίδραση, μέσω της οποίας προάγεται συνεχώς η παραβατική τους δραστηριότητα και αυξάνεται διαρκώς ο αριθμός τους.

Δημιουργία Νέων Τύπων Εγκληματικότητας

Η απαγόρευση ορισμένων ουσιών είναι μια καθαρά εγκληματογενής ρύθμιση, που προκαλεί τη δημιουργία και τη διευρυμένη αναπαραγωγή ενός πλήθους νέων εγκλημάτων, τα οποία αφορούν το σύνολο των δραστηριοτήτων που εξασφαλίζουν:

1. Τη χρήση των απαγορευμένων ουσιών (αγορά, κατοχή και χρήση).

2. Τη λειτουργία της μαύρης αγοράς (παραγωγή, διακίνηση, διάθεση των ουσιών και έλεγχος της αγοράς).

3. Το ξέπλυμα του ναρκωχρήματος (συγκέντρωση, επένδυση και διακίνηση μέσω παράνομων τραπεζικών διευθετήσεων).

4. Τη διαφθορά των κρατικών υπαλλήλων, των κυβερνητικών αξιωματούχων και των παραγόντων της πολιτικής και οικονομικής ζωής.

5. Τη διασύνδεση του εμπορίου των απαγορευμένων ουσιών με το εμπόριο των όπλων και την κρατική και «αντικρατική» τρομοκρατία.

6. Την αυξανόμενη οικονομική και πολιτική ισχύ του οργανωμένου εγκλήματος.

Από την ανάλυση των επίσημων στοιχείων των διαφόρων χωρών και ιδιαίτερα των ΗΠΑ (που διαθέτουν καλούς μηχανισμούς καταγραφής των παραμέτρων του προβλήματος), διαπιστώνεται ότι μέσα σε 30 χρόνια (1965-1995):

 

– Τα εγκλήματα κατά της ιδιοκτησίας αυξήθηκαν κατά 300% και

– Τα εγκλήματα βίας αυξήθηκαν κατά 200%.

 

Τουλάχιστον το 50% των εγκλημάτων βίας συνδέονται άμεσα με την πολιτική της απαγόρευσης και της καταστολής ορισμένων ψυχοτρόπων ουσιών.

Στις ΗΠΑ γίνονται κάθε χρόνο πάνω από 13.000.000 κλοπές και πάνω από 25.000 φόνοι. Ένα σημαντικό ποσοστό απ’ αυτές μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί εάν δεν υπήρχε η απαγόρευση, που εξασφαλίζει στο οργανωμένο έγκλημα την ιδιοποίηση όλων των κερδών από την παράνομη διακίνηση και εμπορία των απαγορευμένων ουσιών και εξαναγκάζει την κοινωνία να επωμίζεται όλο το κόστος για την (αδύνατη) αντιμετώπιση των διαρκώς αυξανόμενων παρενεργειών της λειτουργίας της μαύρης αγοράς τους.

Η ύπαρξη της «αντιναρκωτικής» νομοθεσίας που παραβιάζεται καθημερινά από εκατομμύρια ανθρώπους, καθιστά ασαφή τα όρια μεταξύ του αθώου και του εγκληματία και, ουσιαστικά, αχρηστεύει τη λειτουργία του δικαίου.

Η χρήση των απαγορευμένων ουσιών είναι ένα τυπικό έγκλημα χωρίς θύμα και η απαγορευτική αντιμετώπισή του παράγει μια νέα κατηγορία αθώων εγκληματιών, διαμέσου της ταύτισης του χρήστη με τον εγκληματία, γιατί, σύμφωνα με το δόγμα της –εξαρτημένης από τοξικές ουσίες- κυρίας Nάνσι Ρέιγκαν, «όποιος κάνει χρήση απαγορευμένων ουσιών είναι συνεργός σε έγκλημα».[2]

Εγκληματικότητα των Χρηστών

Η απαγόρευση δεν μειώνει τη διαθεσιμότητα των παράνομων ουσιών, απλώς τις κάνει όλο και πιο ακριβές στη μαύρη αγορά. Η απαγόρευση αυξάνει τις τιμές των παράνομων ουσιών αλλά δεν μειώνει τη ζήτησή τους, γιατί η ζήτηση των ουσιών αυτών δεν είναι καθόλου ελαστική.

Σύμφωνα με ένα αδιάψευστο οικονομικό νόμο, «η αύξηση της τιμής ενός αγαθού με ελαστική ζήτηση μειώνει την κατανάλωσή του, ενώ η αύξηση της τιμής ενός αγαθού με ανελαστική ζήτηση δεν επηρεάζει την κατανάλωσή του».

Οι απαγορευμένες εξαρτησιογόνες ουσίες είναι αγαθά με ανελαστική ζήτηση και, ως εκ τούτου, η αύξηση της τιμής τους στην αγορά δεν μειώνει την κατανάλωσή τους, πολλαπλασιάζει τις παραβατικές δραστηριότητες των χρηστών προκειμένου να διασφαλίσουν τα χρήματα που απαιτούνται για την προμήθειά των ουσιών από τις οποίες είναι εξαρτημένοι και συντελεί στην αύξηση του γενικού δείκτη της αθλιότητας της κοινωνίας.

Η σύγκριση των δεικτών της εγκληματικότητας στις περιόδους που χαρακτηρίζονται από ενδυνάμωση της καταστολής των απαγορευμένων ουσιών και στις περιόδους που εφαρμόστηκε μια σχετική ανοχή στη χρήση τους, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η επίταση της καταστολής προκαλεί μια σημαντική αύξηση της εγκληματικότητας ενώ η αποδυνάμωση της καταστολής συνεπάγεται μια εντυπωσιακή μείωσής της.

Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Υπουργείου Δικαιοσύνης των ΗΠΑ η απαγόρευση ευθύνεται για «το 33% των κλοπών και των διαρρήξεων».[3]

 

Ανθρωποκτονίες

Στις ΗΠΑ διαπράττονται κάθε χρόνο 34.000.000 εγκληματικές πράξεις από τις οποίες εξιχνιάζονται μόνο 3.000.000 (ποσοστό μικρότερο του 10%).

Ανάμεσα σ’ αυτά τα εγκλήματα συγκαταλέγονται 25.000 ανθρωποκτονίες, πράγμα που αντιστοιχεί σε 100 ανθρωποκτονίες ανά 1.000.000 κατοίκους (η εφαρμογή αυτής της αναλογίας σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, θα σήμαινε 1.000 ανθρωποκτονίες το χρόνο).

Η επισκόπηση των επίσημων στατιστικών στοιχείων οδηγεί στη διαπίστωση ότι στις ΗΠΑ, η αύξηση της εγκληματικότητας (και κυρίως των ανθρωποκτονιών) και του ποινικού πληθυσμού είναι ευθέως ανάλογη με τη σκλήρυνση της στάσης της κρατικής εξουσίας απέναντι στις απαγορευμένες ουσίες και τους χρήστες τους.

Όπως αποδεικνύεται από τα στατιστικά στοιχεία, κατά τη διαδρομή του 20^ου αιώνα, οι ανθρωποκτονίες στις Ηνωμένες Πολιτείες ακολούθησαν την εξής πορεία:

 

1. Αυξήθηκαν εκρηκτικά στα μέσα της δεκαετίας 1910-1920 (σε επαναβεβαίωση της επαναλαμβανόμενης διαπίστωσης ότι ο πόλεμος έχει σαν συνέπεια την αύξηση της εγκληματικότητας).

2. Μειώθηκαν γοργά στα δύο χρόνια που ακολούθησαν τον πόλεμο (1919-1920).

3. Αυξήθηκαν ραγδαία κατά την περίοδο της Ποτοαπαγόρευσης (1920-1933) και έφτασαν στο υψηλότερο σημείο τους στον τελευταίο χρόνο της ισχύος της.

4. Μειώθηκαν σταθερά από την άρση της Ποτοαπαγόρευσης (1933) έως τις αρχές της δεκαετία του 1950.

5. Άρχισαν να αυξάνονται στη δεκαετία του 1950, εξαιτίας της αυστηροποίησης της «αντιναρκωτικής» νομοθεσίας και της επίτασης των διώξεων των χρηστών των απαγορευμένων ουσιών.

6. Αυξήθηκαν με ταχύτατους ρυθμούς κατά την περίοδο 1970-1993, που σφραγίστηκε από τους τρεις «πολέμους κατά των ναρκωτικών» (Νίξον 1971, Ρέιγκαν 1982, Μπους 1989).

 

Μόνο κατά την περίοδο 1950-1990, ο μέσος όρος του δείκτη των ανθρωποκτονιών (που δηλώνει τον αριθμό των ανθρωποκτονιών ανά 100.000 κατοίκους) αυξήθηκε πάνω από 100%: από 4,8 στη δεκαετία του 1950, σε 9,5 στη δεκαετία του 1970, και σε 10,2 στα πρώτα τέσσερα χρόνια της δεκαετίας του 1990, ως αποτέλεσμα των τριών «πόλέμων κατά των ναρκωτικών» (1971, 1982 και 1989).[4]

 

ΗΠΑ: ΔΕΙΚΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΙΩΝ

(Φόνοι ανά 100.000 κατοίκους)

Δεκαετία	Φόνοι
1950-1959	4,8
1960-1969	5,7
1970-1979	9,5
1980-1989	9,4
1990-1995	10,1

Πηγή: Historical and Statistics of the U.S.: Statistical Abstract of the United States

 

Όπως απέδειξε ο James Ostrowski, 8.250 από τις 25.000 ανθρωποκτονίες που διαπράττονται κάθε χρόνο στις ΗΠΑ (δηλαδή, το 33% του συνόλου των ανθρωποκτονιών) οφείλονται ευθέως στην πολιτική της επιλεκτικής απαγόρευσης ορισμένων ψυχοτρόπων ουσιών:

ΗΠΑ: ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΙΕΣ

ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ (ΕΤΗΣΙΩΣ)

 

Ανθρωποκτινίες που συνδέονται
1) Με ένοπλες συγκρούσεις στο δρόμο	1.600
2) Με τη μαύρη αγορά (συναλλαγές)	750
3) Με το AIDS σε χρήστες ενέσιμων ουσιών	3.500
4) Με τη λήψη νοθευμένων ουσιών	2.400
Σύνολο	8.250

 

Πηγή: James Ostrowski, «Thinking about Drug Legalization», 1990.[5]

 

Διάδοση των Πυροβόλων Όπλων

Η απαγόρευση συμβάλλει στη διαρκή διάδοση της χρήσης των πυροβόλων όπλων. Η επιδημία της οπλοκατοχής που μαστίζει τις ΗΠΑ, εμφανίζεται με ιδιαίτερη ένταση ανάμεσα στους νέους: Τουλάχιστον 400.000 Αμερικανοί μαθητές κουβαλούν όπλα στα σχολεία τους και το 20% των μαθητών του λυκείου κατέχει ένα πυροβόλο όπλο. Το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων που διαθέτουν οι νέοι για την αγορά όπλων, εξοικονομείται από τη μικροδιακίνηση απαγορευμένων ουσιών:

«Τα χρήματα για την αγορά όπλων εξοικονομούνται από τους νέους, κυρίως από τη μικροδιακίνηση κοκαΐνης. Τα όπλα, από τη στιγμή που μπαίνουν στην κυκλοφορία αποκτούν μια δική τους δυναμική, με αποτέλεσμα η κατοχή όπλου από τους εφήβους να έχει αναχθεί σε παράγοντα κύρους».[6]

Οι Αμερικανοί πολίτες κατέχουν 200.000.000 όπλα (αριθμός που υπερβαίνει τον ενήλικα πληθυσμό των ΗΠΑ), και αυξάνονται κατά 4-5 εκατομμύρια κάθε χρόνο. Ο αριθμός των ατόμων που κατέχουν όπλα σήμερα είναι αυξημένος κατά 400% σε σχέση τα 500.000 άτομα της δεκαετίας του 1950.[7]

Η σχέση μεταξύ του αυξανόμενου αριθμού των πολιτών που κατέχουν όπλα και των ανθρωποκτονιών που διαπράττονται, είναι ευθέως ανάλογη: Κάθε χρόνο τα πυροβόλα όπλα χρησιμοποιούνται σε περισσότερα από 600.000 εγκλήματα βίας και σε 24.000 από τις 25.000 ανθρωποκτονίες.[8]

Συλλήψεις

Ο παροξυσμός του αμερικανικού «πολέμου κατά των ναρκωτικών» εκφράστηκε με την τρομακτική αύξηση των συλλήψεων για παράβαση της «αντιναρκωτικής» νομοθεσίας ιδιαίτερα κατά την περίοδο της προεδρίας των Ρέιγκαν και Μπους (1981-90): Ο αριθμός των συλλήψεων από 400.000 το 1980 (τελευταίο έτος της θητείας του προέδρου Κάρτερ) έκανε άλμα στο 1.400.000 το 1990 (κατά την προεδρία του πατρός Μπους) και στο 1.889.000 το 2006 (επί του υιού Μπους).

Μ’ αυτό τον τρόπο ο πατήρ Μπους πραγματοποίησε το ένα από τα δύο σκέλη της υπόσχεσης που έδωσε στον αμερικανικό λαό στις 5/9/1989, κατά την εξαγγελία της πολιτικής του για τα «ναρκωτικά», ότι «θα έλυνε το πρόβλημα των ναρκωτικών, κλείνοντας στη φυλακή όλους τους διακινητές τους»: Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του, ο μέσος ετήσιος όρος των συλλήψεων για υποθέσεις απαγορευμένων ουσιών ξεπέρασε τα 1.400.0000 άτομα, από τα οποία στέλνονταν στη φυλακή πάνω από 500.000.

Ο μεγάλος όγκος των συλλήψεων και των καταδικών αφορούσαν την απλή κατοχή κάνναβης: Το 1990 οι συλλήψεις για κατοχή και χρήση κάνναβης έφτασαν τις 400.000 και το 1992 ξεπέρασαν τις 500.000.[9]

 

ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ ΓΙΑ «ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ»

(ΗΠΑ, 1980-2006)

Έτος	Συλλήψεις
1980	400.000
1982	600.000
1984	800.000
1986	1.000.000
1988	1.200.000
1990	1.400.000
2006	1.889.810

Το 2006, από τις 1.889.810 συλλήψεις με βάση την νομοθεσία για τα ναρκωτικά, 1.559.093 (82.5%) ήταν για κατοχή και μόνο 330.717 (17.5% ) για πώληση ή παρασκευή μιας απαγορευμένων ουσιών.[10]

ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ ΣΕ ΦΥΛΑΚΕΣ [11]

(ΗΠΑ, 1996-2006)

 

Φυλακές	Έτος	Κατάδικοι	Για Ν	%
	1996	88.658	52.782	60 %
Ομοσπονδιακές	2000	131.739	74.276	56 %
	2006	176.268	93.751	53 %
Πολιτειακές	2006	1.274.600	249.400	19 %

 

 

ΔΙΑΦΘΟΡΑ

Πίσω από την προκλητή «αντιναρκωτική» υστερία κρύβεται η ιερή συμμαχία ενός τμήματος της νόμιμης εξουσίας του κράτους και της «παράνομης» εξουσίας του οργανωμένου εγκλήματος, που διαχειρίζονται από κοινού τη βιομηχανία των απαγορευμένων ουσιών, την πλέον προσοδοφόρα βιομηχανία στον πλανήτη, που υπάρχει εξαιτίας της απαγόρευσης και μόνο.

Οι νόμοι που απαγορεύουν ορισμένες ψυχοτρόπες ουσίες καθιέρωσαν ένα ανθρωποθυσιαστικό τελετουργικό και διαμόρφωσαν μια ατμόσφαιρα στην οποία κυριαρχεί ένας  πολιτικός, οικονομικός και κοινωνικός οπορτουνισμός που στηρίζεται στον άκρατο αμοραλισμό, την προκλητή υστερία, τη δημαγωγία, τη βία και τη διαφθορά.

Οι επιθέσεις πάνοπλων αστυνομικών ομάδων σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους, τα αλλεπάλληλα μπλόκα στους δρόμους, η καλλιέργεια του χαφιεδισμού και της κατάδοσης, οι κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων των «υπόπτων» (οι οποίες ισοδυναμούν με κοινές ληστείες), η τεράστια διαφθορά μεταξύ των πολιτικών, των αστυνομικών, των δικαστών και των σωφρονιστικών υπαλλήλων διαμόρφωσαν μια κατάσταση καθολικής ανομίας που θίγει όλα τα πεδία της δημόσιας ζωής.

Η απαγόρευση αυξάνει συνεχώς τις τιμές των παράνομων ουσιών και εκτοξεύει στα ύψη τα κέρδη του οργανωμένου εγκλήματος, καθιστώντας το ικανό να διαφθείρει και να εξαγοράζει κυβερνητικούς αξιωματούχους, δημοσίους υπαλλήλους (τελωνειακούς, αστυνομικούς, δικαστικούς, κ.α.) και  παράγοντες της πολιτικής και οικονομικής ζωής, με αποτέλεσμα τη διάβρωση των θεσμών, την ανατροπή των  κανόνων που διέπουν την οικονομική ζωή και την υπονόμευση της λειτουργίας του πολιτεύματος σε όλες σχεδόν τις δημοκρατικές χώρες.

• Στον «πόλεμο κατά του αλκοόλ» (Ποτοαπαγόρευση, 1920-1933), η διαφθορά των διαχειριστών της εξουσίας αναδείχτηκε σε ένα «ευγενές άθλημα» που δεν άφησε ανέγγιχτο κανένα τομέα της δημόσιας ζωής: «Στα πρώτα 11 χρόνια της Ποτοαπαγόρευσης (1920-1931), εξαναγκάστηκαν σε παραίτηση ή διώχτηκαν με την κατηγορία της διαφθοράς 14.000 από τους συνολικά 18.000 πράκτορες των υπηρεσιών που ήταν εντεταλμένες για το κυνήγι του αλκοόλ».[12] Δηλαδή, το 77,7% των ανθρώπων στους οποίους ανατέθηκε η εφαρμογή του νόμου εξελίχθηκαν σε συνεργάτες του οργανωμένου εγκλήματος. «Μόνο στη Νέα Υόρκη, οι ιδιοκτήτες των παράνομων μπαρ πλήρωναν 50 εκατ. δολάρια το χρόνο σε αστυνομικούς, εισαγγελείς, δικαστές και ομοσπονδιακούς πράκτορες, εξαγοράζοντας τη συνενοχή τους».[13]

• Στον «πόλεμο κατά των ναρκωτικών», η διαχείριση της εξουσίας και η διαφθορά έχουν καταστεί έννοιες ταυτόσημες, καθιστώντας δυσδιάκριτα τα όρια ανάμεσα στη νόμιμη εξουσία του κράτους και την παράνομη εξουσία του οργανωμένου εγκλήματος.

Μεταξύ 1968 και 1988 πάνω από 10.000 αξιωματούχοι των αμερικανικών υπηρεσιών που είναι εντεταλμένες για τη δίωξη των απαγορευμένων ουσιών έχουν προσαχθεί σε δίκη και καταδικαστεί ή εκδιώχθηκαν από την υπηρεσία τους ή εξαναγκάστηκαν σε παραίτηση, με την κατηγορία της διαφθοράς. Μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις:

 

• Το 1968, ο τότε υπουργός δικαιοσύνης των ΗΠΑ Ramsey Clark έστειλε στον εισαγγελέα ή τη σύνταξη το 80% των αξιωματούχων της Υπηρεσίας Δίωξης Ναρκωτικών με την κατηγορία της διαφθοράς και της συμμετοχής σε διακίνηση απαγορευμένων ουσιών.

• Το 1973, πάνω από το 50% των αστυνομικών του Γραφείου Δίωξης Ναρκωτικών της Νέας Υόρκης κατηγορήθηκαν και παραπέμφθηκαν σε δίκη με την κατηγορία της διαφθοράς και η Επιτροπή Knapp, στην οποία ανατέθηκε η έρευνα για τη διαφθορά στην αστυνομία, αποφάνθηκε ότι  «η διαφθορά είχε διαβρώσει μεγαλύτερο βαθμό την ίδια τη Διεύθυνση της Αστυνομίας».[14]

• Το 1986 ήρθε στο φως της δημοσιότητας ένας μεγάλος αριθμός σκανδάλων σχετικών με τη διακίνηση ναρκωτικών στα οποία ήταν μπλεγμένοι αξιωματικοί και άνδρες των υπηρεσιών δίωξης «ναρκωτικών», της αστυνομίας, του FBI, των τελωνείων, της ακτοφυλακής και των φυλακών.

• Το 1988, πάνω από 80 αξιωματικοί των υπηρεσιών δίωξης στο Μαϊάμι, καταδικάστηκαν για ένα πλήθος αδικημάτων, από φόνους μέχρι ληστείες και εξαγορά, που διέπραξαν ενώ διερευνούσαν υποθέσεις «ναρκωτικών».

• Το 1989, δεκαοκτώ σερίφηδες της επαρχίας του Λος Αντζελες αποτάχτηκαν από το σώμα για τους ίδιους λόγους.

• Το 1989, συνελήφθη μια ομάδα 4 αξιωματούχων της DEA για διακίνηση παράνομων ουσιών και διαφθορά. Επικεφαλής ήταν ο Edmund O’Brien, βετεράνος της επιχείρησης για την εξουδετέρωση του Γαλλικού Δικτύου.

• Το 1991, ο αξιωματικός της DEA Darnell Garcia καταδικάστηκε στο Λος Άντζελες για συνενοχή σε διακίνηση απαγορευμένων ουσιών και ξέπλυμα χρήματος. Δύο συνένοχοί του αξιωματικοί της DEA, διέφυγαν την καταδίκη καταθέτοντας εναντίον του. Η επιχείρηση των τριών αξιωματικών της εν λόγω υπηρεσίας «δίωξης των ναρκωτικών» λειτουργούσε από το 1982 και τους απόφερε πάνω από 2.000.000 δολάρια σε μυστικούς τραπεζικούς λογαριασμούς στην Ελβετία.[15]

• Το 1992, μια ομάδα αξιωματικών της αστυνομίας της Νέας Υόρκης παραπέμφθηκαν και καταδικάστηκαν για διακίνηση ηρωίνης σε μεγάλη έκταση. Στις μεθόδους δράσης τους περιλαμβάνονταν και οι φόνοι.[16]

 

Η διαφθορά δεν περιορίζεται στην αστυνομία. Εκτείνεται στους δικηγόρους, τους δικαστικούς, τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους και σε όλους σχεδόν τους επαγγελματικούς κλάδους. Πολλοί δικηγόροι παίρνουν μέρος στο «παιχνίδι» και ενεργούν ως σύμβουλοι των διακινητών ή μεθοδεύουν τρόπους ξεπλύματος του ναρκωχρήματος. Πολλοί σωφρονιστικοί υπάλληλοι προσπορίζονται σημαντικά κέρδη συμμετέχοντας στη διακίνηση απαγορευμένων ουσιών στο χώρο της δουλειάς του. Πολλοί εισαγγελείς και δικαστές συνεργάζονται αμέσως ή εμμέσως με τους διακινητές των «ναρκωτικών» στους οποίους παρέχουν προστασία από διώξεις, απαλλαγή από κατηγορίες ή αθώωση σε περίπτωση παραπομπής, έναντι αδρότατων ανταμοιβών.

Είναι χαρακτηριστικές οι πρόσφατες περιπτώσεις του αναπληρωτή εισαγγελέα της Νέας Υόρκης που καταδικάστηκε για συνενοχή σε κλοπή απαγορευμένων ουσιών και χρημάτων από τα κρατικά αποθέματα,[17]  του ομοσπονδιακού δικαστή Robert Collins και του πολιτειακού δικαστή Walter Nixon που καταδικάστηκαν για δωροδοκία σε υποθέσεις «ναρκωτικών».[18]

Η δυνατότητα του οργανωμένου εγκλήματος να διαθέτει τεράστια χρηματικά ποσά σε κρατικούς αξιωματούχους, καθιστά τη διαφθορά αναπόφευκτη. Όταν η συνολική βιομηχανία των απαγορευμένων ουσιών πραγματοποιεί κάθε χρόνο ένα τζίρο που ξεπερνάει τα 500 δις δολάρια στις ΗΠΑ και τα 1 τρις δολάρια διεθνώς, πολλοί «ευυπόληπτοι» κρατικοί αξιωματούχοι της αστυνομίας, της δικαιοσύνης και των φυλακών είναι δύσκολο να αρνηθούν μια συναλλαγή με το οργανωμένο έγκλημα που θα τους αποφέρει τουλάχιστον 1 εκατομμύριο δολάρια, δηλαδή ένα ποσό που ισοδυναμεί με το σύνολο των μισθών τους σε ολόκληρη την καριέρα τους.

Όταν ένας νόμος παράγει ένα διαρκώς αυξανόμενο αριθμό παραβατών του και, συνεπώς, όταν εξ’ αντικειμένου δεν είναι δυνατό να επιβληθούν οι προβλεπόμενες κυρώσεις σε όλους τους παραβάτες, τα κριτήρια της νομιμότητας ατονούν ή εκλείπουν και ενισχύεται η αυθαιρεσία των διωκτικών αρχών που μπορούν να επιλέγουν κατά βούληση ποιος θα διωχθεί και ποιος όχι, με βάση τα υπηρεσιακά, οικονομικά και σεξουαλικά οφέλη που μπορούν να προσπορίζονται κατά περίπτωση.

Ένα πλήθος ερευνών που γίνονται στις ΗΠΑ από έγκυρους οργανισμούς, αποδεικνύει ότι πολλοί αστυνομικοί διασφαλίζουν ένα δεύτερο παράνομο εισόδημα, κλέβοντας από τους χρήστες και τους μικροδιακινητές που συλλαμβάνουν τεράστια χρηματικά ποσά και μεγάλες ποσότητες απαγορευμένων ουσιών, τις οποίες εν συνεχεία διοχετεύουν στην αγορά.  Σύμφωνα με αξιόπιστες έρευνες, από τα μετρητά που κατάσχονται στην κατοχή ατόμων που συλλαμβάνονται για λόγους που συνδέονται με την «αντιναρκωτική» νομοθεσία, το 70-80% ληστεύεται από τους αστυνομικούς των υπηρεσιών δίωξης και μόνο το 20-30% δηλώνεται υπηρεσιακά.

Εξαιτίας αυτής της ιδιομορφίας των «εγκλημάτων» που κατασκευάζονται με την Απαγόρευση («εγκλημάτων» που είναι δύσκολο ή αδύνατο να διερευνηθούν γιατί σ’ αυτά συμμετέχουν με τη θέλησή τους και προς αμοιβαίο όφελος ένας πωλητής και ένας αγοραστής που και οι δύο διαπράττουν αδίκημα και, συνεπώς, δεν έχουν κανένα λόγο να το καταγγείλουν στις αρχές), η αστυνομία υιοθετεί παράνομες μεθόδους δράσης που είναι αδύνατο να ελεγχθούν. Κι αυτό της διασφαλίζει τεράστια περιθώρια και άπειρες δυνατότητες αυθαιρεσίας και διαφθοράς, εξαιτίας των οποίων μετασχηματίζεται από υπηρεσία δίωξης της παραβατικότητας σε μηχανισμό παραγωγής, προώθησης και κάλυψης του εγκλήματος.

OIKONOMIA

• Σύμφωνα με το «Γραφείο για τα Ναρκωτικά και το Έγκλημα» του ΟΗΕ: «Η αξία της παγκόσμιας αγοράς απαγορευμένων ουσιών το 2003, αποτιμάται στο επίπεδο της παραγωγής σε 13 δις δολάρια, στο επίπεδο της χονδρικής πώλησης σε 94 δις δολάρια και στο επίπεδο της λιανικής πώλησης σε 322 δις δολάρια (Σημ: στην αποτίμηση λαμβάνονται υπόψη οι κατασχέσεις και άλλες απώλειες). Αυτό δείχνει ότι, παρά τις κατασχέσεις και τις απώλειες, η αξία των ναρκωτικών αυξάνεται σημαντικά, καθώς διακινούνται από τον παραγωγό στον καταναλωτή».[19]

• «Εάν συγκριθεί με τις παγκόσμιες νόμιμες εξαγωγές (7.503 δις δολάρια το 2003) ή με το Παγκόσμιο Ακαθάριστο Προϊόν GDP (35.765 δις δολάρια το 2003), η παγκόσμια αγορά παράνομων ουσιών αντιστοιχεί:

– Με το 0.9% του Παγκόσμιου Ακαθάριστου Προϊόντος (GDP), αποτιμώμενη σε επίπεδο λιανικής πώλησης.

– Με το 1.3% των παγκόσμιων εξαγωγών, αποτιμώμενη σε επίπεδο χονδρικής πώλησης.

• Η αξία της παγκόσμιας αγοράς των παράνομων ουσιών (αποτιμώμενη σε τιμές λιανικής πώλησης):

– Υπερβαίνει το ΑΕΠ καθεμιάς από το 88% όλων των χωρών του κόσμου (163 από 184 χώρες για τις οποίες η Παγκόσμια Τράπεζα / World Bank διαθέτει στοιχεία για το ΑΕΠ τους) και

– Ισοδυναμεί με το ΑΕΠ των 75% των χωρών της υπο-Σαχάριας Αφρικής (439 δις δολάρια το 2003).

Το 2003, οι ετήσιες χονδρικές πωλήσεις παράνομων ουσιών

αντιστοιχούσαν:

– στο 12% των παγκόσμιων εξαγωγών χημικών (794 δις δολάρια),

– στο 14% των παγκόσμιων εξαγωγών αγροτικών προϊόντων (674 δις δολάρια),

υπερέβαιναν:

– τις παγκόσμιες εξαγωγές ορυκτών και μεταλλευμάτων (79 δις δολάρια)

– τις συνολικές εξαγωγές αγροτικών προϊόντων από την Λατινική Αμερική (75 δις δολάρια) και τη Μέση Ανατολή (10 δις δολάρια) από κοινού».[20]

ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗ VS ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗΣ

H απόρριψη της απαγορευτικής πολιτικής απορρέει λογικά από την κριτική αυτής της πολιτικής ως εργαλείου που χρησιμοποιείται από την εξουσία για τη χειραγώγηση της κοινωνίας, και από τη διαρκώς επαναβεβαιούμενη κραυγαλέα αναντιστοιχία της σε σχέση με τους διακηρυγμένους στόχους της.

Kεντρικοί στόχοι της αντι-απαγορευτικής πολιτικής είναι η εξάλειψη του μοναδικού κινήτρου της δράσης των εγκληματικών οργανώσεων, του κέρδους (πράγμα που σημαίνει κατάργηση του σπουδαιότερου εγκληματογενούς παράγοντα σε διεθνές επίπεδο) και η μείωση της βλάβης για τους χρήστες και την κοινωνία.

Η εμμονή στην απαγόρευση επιτείνει τη διαδικασία διάλυσης της κοινωνικής συνοχής, γιατί, με την ανεύθυνη και δημαγωγική θέσπιση νόμων που δεν είναι δυνατό να καταστούν σεβαστοί, υπονομεύεται δραστικά η ιδέα της τήρησης του νόμου (δηλαδή των κανόνων που διέπουν τις  κοινωνικές σχέσεις), που αποτελεί κρίσιμο παράγοντα για την ύπαρξη κάθε δημοκρατικής κοινωνίας.

 

Πολιτικές Αντιμετώπισης

Όλες οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν μέχρι σήμερα για τα τυχερά παιχνίδια, το αλκοόλ, την πορνογραφία, την πορνεία και  τη χρήση απαγορευμένων ουσιών, κυμαίνονται ανάμεσα στην καταπίεση και την ενσωμάτωση, ανάλογα με τις αλλαγές που επιτελούνται σε κάθε εποχή, στην κουλτούρα, την οικονομία και την πολιτική

Το κύριο χαρακτηριστικό όλων αυτών των φαινομένων είναι ότι αναφέρονται τόσο σε ατομικές όσο και σε δημόσιες συμπεριφορές. Μερικές φορές ο νόμος στοχεύει και στις ατομικές και στις δημόσιες συμπεριφορές συγχρόνως, και άλλες φορές μόνο στις δημόσιες. Όσο περισσότερο επικαλείται την «ηθική», τόσο περισσότερο στοχεύει στον έλεγχο της ιδιωτικής συμπεριφοράς.

Είναι προφανές ότι κάθε νόμος έχει κάποια «ηθικές» αναφορές, όπως είναι εξίσου φανερό ότι η επιβολή της «ηθικής» με τη δύναμη του νόμου βρίσκεται εκτός των ορίων της νομιμότητας και αποτελεί τη χειρότερη μορφή τυραννίας.

Ο νόμος πρέπει να δρα περιοριστικά μόνο σ’ εκείνες τις δημόσιες συμπεριφορές και τις ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις που προκαλούν βλάβη σε τρίτο και θίγουν άμεσα τη δημόσια τάξη.

Η καταστολή οιασδήποτε συμπεριφοράς ορίζεται ως παράνομη, αποκλείει τόσο την κοινωνική ενσωμάτωση των φορέων της όσο και την επιχειρηματολογημένη ενημέρωση της κοινωνίας. Κι αυτό γιατί απλούστατα:

1) Ο κοινωνικός έλεγχος είναι το αποτέλεσμα της λειτουργίας ενός συνόλου κοινωνικών μηχανισμών που αποβλέπουν στη διαχείριση των ανεπιθύμητων συμπεριφορών που προκαλούν βλάβη σε τρίτους. Ανάμεσα σ’ αυτούς τους μηχανισμούς, σημαντικότατο ρόλο διαδραματίζει η ενσωμάτωση, την οποία η απαγόρευση και η καταστολή αποκλείουν εξ’ ορισμού. Γιατί και η απαγόρευση και η καταστολή πραγματώνονται διαμέσου της καταπίεσης των ανθρώπινων συμπεριφορών που δεν προκαλούν βλάβη σε τρίτους, πράγμα που αναγκαία συνεπάγεται την καταπίεση των ανθρώπινων υπάρξεων και την περιθωριοποίησή τους.

2) Όταν η χρήση ορισμένων ουσιών ορίζεται ως παράνομη, οποιαδήποτε πληροφόρηση, ενημέρωση και εκπαίδευση εκτός του «απαγορεύεται», είναι αντίθετη με το γράμμα και το πνεύμα του νόμου. Και κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, η ενημέρωση εκτοπίζεται από τη δαιμονολογία.

 

Απαγόρευση και Παράνομη Οικονομία

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των εμπειρογνωμόνων, οι δραστηριότητες που αφορούν τις απαγορευμένες ουσίες καλύπτουν, κατά χώρα,  το 60 έως 80% του συνολικού όγκου των ποινικά κολάσιμων δραστηριοτήτων.

Αυτές οι δραστηριότητες διεθνώς αποτιμώνται σε 1 τρισεκατομμύριο δολάρια ετησίως, (ή 3 δισεκατομμύρια δολάρια ημερησίως) και διαμορφώνουν μια παράνομη οικονομία που αυξάνεται ταχύτερα από την νόμιμη.

 

Μ’ άλλα λόγια, το παγκόσμιο σύστημα της απαγόρευσης ορισμένων ουσιών είναι ο κυριότερος παράγοντας ανάπτυξης της παράνομης οικονομίας (ακολουθούμενος από το λαθρεμπόριο των όπλων, τον τζόγο, την πορνεία και το οικονομικό έγκλημα), που τείνει να καταβροχθίσει τη νόμιμη οικονομία.

 

Κατασχέσεις και κοινωνικό κόστος

 

Οι κατασχέσεις των απαγορευμένων ουσιών είναι σταθερές και ανέρχονται στο 3% έως 5% της ποσότητας που διακινείται συνολικά. Τα προβλήματα που συνδέονται με τις απαγορευμένες ουσίες προκαλούνται από το 95% των ουσιών που δεν κατάσχονται από τις διωκτικές αρχές και φτάνουν στους χρήστες. Απ’ αυτή τη διαπίστωση προκύπτουν δύο κρίσιμα ερωτήματα:

1) Τι θα αλλάξει εάν καταστεί δυνατός ο διπλασιασμός ή ο τριπλασιασμός της ποσότητας των απαγορευμένων ουσιών που κατάσχονται (δηλαδή, τι θα αλλάξει εάν οι κατασχέσεις των απαγορευμένων ουσιών αυξηθούν από το 5% στο 10% ή 15% του συνολικού τους όγκου);

Η απάντηση είναι κατηγορηματική: Tίποτα. Γιατί δεν υπάρχει καμιά διαφορά εάν φτάνει στους χρήστες το 95%, το 90% ή το 85% αυτών των ουσιών.

2) Ποιό είναι το κοινωνικό και οικονομικό κόστος, εάν η προσπάθεια επικεντρώνεται στην επίτευξη αυτού του στόχου με κάθε τρόπο;

Η απάντηση είναι το ίδιο σαφής και κατηγορηματική:

• Πολλαπλασιάζεται το οικονομικό κόστος.

• Ενδυναμώνεται το οργανωμένο έγκλημα (που συνεργάζεται αρμονικά με την κρατική εξουσία).

• Εντείνεται η διαφθορά των κρατικών, κυβερνητικών και κομματικών αξιωματούχων και υπαλλήλων.

• Ενισχύονται οι αρμοδιότητες των διωκτικών αρχών σε βάρος των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών με πρόσχημα την ανέφικτη «προστασία» της κοινωνίας από τα «ναρκωτικά».

• Συνεχίζουν να αυξάνονται όλοι οι δείκτες της ατομικής και κοινωνικής παθολογίας που συνδέονται με τη χρήση των απαγορευμένων ουσιών.

 

Καταστολή και Εγκληματικότητα

Συχνά υποστηρίζεται ότι υπάρχει μια σχέση αντιστρόφως ανάλογη ανάμεσα στην καταστολή και την εγκληματικότητα και ότι κάθε αύξηση της καταστολής συνοδεύεται από μια μείωση της συνολικής εγκληματικότητας.

Πρόκειται για ένα ιδεολόγημα που, ως τέτοιο, απλώς προβάλλει την κατάσταση ανεστραμμένη. Γιατί η σχέση ανάμεσα στην καταστολή και την εγκληματικότητα δεν είναι αντιστρόφως αλλά ευθέως ανάλογη: Κάθε ενδυνάμωση της καταστολής προκαλεί αύξηση της εγκληματικότητας.

Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, όλες οι κατασταλτικές πολιτικές απέναντι στις απαγορευμένες ουσίες προκαλούν αύξηση της εγκληματικότητας που συνδέεται μ’ αυτές και είναι καταδικασμένες σε αποτυχία.

 

Αποτελέσματα της Καταστολής

Η καταστολή έχει πολλαπλές και ανεξέλεγκτες αρνητικές συνέπειες στην κοινωνία.

1) Οι χρήστες στιγματίζονται ως εγκληματίες και εξαναγκάζονται σε ένα σταδιακό εξοστρακισμό από την κοινωνία στην οποία ανήκουν, μέσα από μια γενικότερη εξουσιαστική μεθόδευση που θέλει την κοινωνία κατακερματισμένη σε ομάδες «καλών» και «κακών» πολιτών.

2) Η κατάργηση της νόμιμης παραγωγής εξαλείφει κάθε δυνατότητα ελέγχου του όγκου και της ποιότητάς της (πράγμα που διασφαλίζεται με τη νόμιμη –και υπό κοινωνικό έλεγχο- παραγωγή).

3) Η ενδυνάμωση της καταστολής προκαλεί αύξηση της τιμής των ελεγχόμενων ουσιών στη μαύρη αγορά, πράγμα που συνεπάγεται μεγιστοποίηση των κερδών του οργανωμένου εγκλήματος: Ενδυνάμωση της καταστολής σημαίνει μεγαλύτερους οικονομικούς κινδύνους για το οργανωμένο έγκλημα και μεγαλύτερους ποινικούς κινδύνους για τους χρήστες και το κόστος αυτών των κινδύνων ενσωματώνεται στην τιμή του προϊόντος, που αυξάνεται διαρκώς.

4) Η μεγιστοποίηση των κερδών του οργανωμένου εγκλήματος προκαλεί ενίσχυση των δραστηριοτήτων του και αύξηση της οικονομικής και, κατ’ επέκταση, της πολιτικής του ισχύος.

 

Καταστολή και Αστυνομία

Οι διωκτικές αρχές αναπτύσσουν μια συνεργατική σχέση με τον υπόκοσμο από τον οποίο εξαρτώνται σε ό,τι αφορά τις πληροφορίες (και όχι μόνο). Οπως είναι ευνόητο, αυτό συνεπάγεται μια συναλλακτική σχέση μεταξύ των διωκτικών αρχών και του υπόκοσμου, η οποία θεσμοποιεί και «νομιμοποιεί» τη συνεργασία της νόμιμης εξουσίας του κράτους με την παράνομη εξουσία του υπόκοσμου.

Κάτι τέτοιο αποτελεί καίριο πλήγμα κατά της νομιμότητας και έχει άπειρες διαλυτικές συνέπειες για την κοινωνία, την οποία -καθ’ υπόθεση- υπηρετούν αυτές οι διωκτικές αρχές.

Επιπροσθέτως, η εμμονή στην καταστολή, έχει ως αναγκαία συνέπεια την αύξηση του αριθμού των αστυνομικών, την ενίσχυση της αστυνομικής ισχύος, την επίταση της διείσδυσης της αστυνομίας στην κοινωνία, και τον πολλαπλασιασμό των αστυνομικών παρεμβάσεων στη δημόσια και ιδιωτική ζωή. Κι αυτό είναι που θέτει επί τάπητος το κρίσιμο ερώτημα:  «Ποιος θα αστυνομεύει την αστυνομία;»

Με βάση τη διαπίστωση ότι η εγκληματικότητα εξ’ ορισμού αρχίζει με τη θέσπιση μιας περιοριστικής νομοθεσίας, είναι σημαντικό να μη ξεχνάμε ότι όσο δεν υπήρχαν απαγορευτικοί νόμοι για ορισμένες ουσίες, δεν υπήρχε κανενός είδους εγκληματικότητα σ’ αυτό το πεδίο. Ενώ, από τη στιγμή που αποτέλεσαν αντικείμενο απαγόρευσης, οι ουσίες αυτές αναδείχθηκαν σε πεδίο διευρυμένης αναπαραγωγής μιας πολύμορφης εγκληματικότητας που δεν αφήνει ανέγγιχτο κανένα τομέα της κοινωνικής ζωής.

Απ’ αυτή την άποψη, είναι κρίσιμης σημασίας το προφανές συμπέρασμα ότι η Ποτοαπαγόρευση στις ΗΠΑ (1920-1933) αποδείχθηκε ένας εγκληματογενής παράγοντας που γέννησε και γιγάντωσε το οργανωμένο έγκλημα και το ανέδειξε σε καθοριστικό παράγοντα στην αμερικανική δημόσια, οικονομική και πολιτική ζωή.

 

Φιλελευθεροποίηση

Πολλοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν τη φιλελευθεροποίηση της νομοθεσίας για τις απαγορευμένες ουσίες ως ουτοπία ή διάκεινται εχθρικά απέναντί της. Η σύγκριση αυτής της προοπτικής με τους τρόπους διαχείρισης του αλκοόλ και των τυχερών παιχνιδιών, είναι εξαιρετικά χρήσιμη.

1) Κατά τη διάρκεια της απαγόρευσης του αλκοόλ στις ΗΠΑ, έγινε αντιληπτό ότι ο μόνος τρόπος να ανακοπεί η αύξηση της εγκληματικότητας και η επιρροή της στην κοινωνική ζωή, ήταν η (επα)νομιμοποίησή του.

2) Μετά την άρση της Ποτοαπαγόρευσης, το οργανωμένο έγκλημα στράφηκε στην εκμετάλλευση των -τότε απαγορευμένων- τυχερών παιχνιδιών, σε μια τέτοια κλίμακα που δημιουργούσε σοβαρά προβλήματα, ιδιαίτερα σε ορισμένες μεγαλουπόλεις. Και πάλι, η λύση που επιλέχθηκε ήταν η φιλελευθεροποίηση της νομοθεσίας για τα τυχερά παιχνίδια.

3) Μετά την αποποινικοποίηση των τυχερών παιχνιδιών, το οργανωμένο έγκλημα στράφηκε στις απαγορευμένες ψυχοτρόπες ουσίες, και προώθησε την παραγωγή και τη διεύρυνση της αγοράς τους στα σημερινά, επικίνδυνα για την κοινωνία, επίπεδα.

Είναι πασίγνωστο ότι η χρήση του αλκοόλ, του καπνού και της οδήγησης αποτελούν σημαντικό κοινωνικό πρόβλημα, με εξόχως αρνητικές συνέπειες από την άποψη της δημόσιας τάξης, της (ατομικής και της δημόσιας) υγείας και της οικονομίας. Αλλά κανείς δε διανοείται να το «λύσει», απαγορεύοντας το αλκοόλ, το κάπνισμα και την οδήγηση.

Η μελέτη αυτών των τάσεων καθιστά σαφές πως μοναδική έλλογη απάντηση στα ποικίλα ατομικά και κοινωνικά προβλήματα που δημιουργεί και αναπαράγει η απαγορευτική πολιτική απέναντι σε ορισμένες ουσίες, είναι η φιλελευθεροποίηση της νομοθεσίας και η άρση της βίας που επικαθορίζει τη σκηνή των απαγορευμένων ουσιών σήμερα.

Κάποτε πρέπει να γίνει συνείδηση ότι το ζητούμενο δεν ήταν, δεν είναι και δεν μπορεί να είναι η (ανέφικτη) αποστείρωση της ανθρώπινης κοινωνίας από τις διάφορες ψυχοτρόπες ουσίες αλλά η ελαχιστοποίηση των βλαβών απορρέουν από τη χρήση τους και των κινδύνων προκύπτουν από την κατάχρησή τους.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Το συμπέρασμα είναι προφανές: Μοναδικό αποτέλεσμα της απαγορευτικής, κατασταλτικής και διωκτικής μανίας των διαχειριστών της εξουσίας, είναι η ραγδαία επιδείνωση όλων των δεικτών του «προβλήματος των ναρκωτικών», προς όφελος των συνδυασμένων συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, της κρατικής εξουσίας και του οργανωμένου εγκλήματος και σε βάρος της κοινωνίας.

Η καταστολή, οι μύθοι, η παραπληροφόρηση και η τρομοκρατική προπαγάνδα συμβάλλουν στην διαρκή διόγκωση του προβλήματος,  ενισχύουν διαρκώς τις εγκληματικές οργανώσεις που ελέγχουν τη μαύρη αγορά,  οδηγούν τους χρήστες στο στιγματισμό και τη φυλακή και καθιστούν καταγέλαστες τις αλλεπάλληλες «αντιναρκωτικές» εκστρατείες που οργανώνουν οι σύγχρονοι Πάπες των κρατικών εξουσιών, οι οποίες μονίμως αποτυγχάνουν στους διακηρυγμένους στόχους τους και πάντοτε επιτυγχάνουν τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα.

 

ΤΟ ΝΑΡΚΩ-ΠΡΟΦΙΛ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η κατασταλτική πολιτική απέναντι στις απαγορευμένες ουσίες που επιλέγεται και εφαρμόζεται από τους κατά τόπους εκάστοτε διαχειριστές της εξουσίας «χωρίς περίσκεψη, χωρίς λύπη και χωρίς αιδώ» επί πολλές δεκαετίες, έχει εμπλέξει την ανθρωπότητα σε μια ανθρωποβόρα συλλογική τραγωδία από την οποία η λύση της «κάθαρσης» έχει αποκλειστεί.

Η εξουσιαστική δαιμονολογία κατασκευάζει το «πρόβλημα των ναρκωτικών» και, εν συνεχεία, αναλαμβάνει να το «λύσει» στ’ όνομα της «προστασίας» του κοινωνικού συνόλου, εξοντώνοντας τα θύματα, ισχυροποιώντας τους θύτες και αποδιοργανώνοντας την κοινωνία.

Ακολουθώντας τους «ομοτέχνους» τους των άλλων χωρών, οι διαχειριστές της κρατικής εξουσίας στην Ελλάδα, εδώ και πολλές δεκαετίες, ενεργώντας ως εκτελεστικά όργανα μιας «αντιναρκωτικής» πολιτικής που σχεδιάζεται στις ΗΠΑ (και επιβάλλεται καταναγκαστικά στις εξαρτημένες ή υποτελείς χώρες διαμέσου ποικίλων οικονομικών, πολιτικών και στρατιωτικών εκβιασμών και ενός πλέγματος διεθνών «συνθηκών» που υπαγορεύονται από την Ουάσικτον), εφαρμόζουν ένα σύνολο μέτρων απαγόρευσης και καταστολής της χρήσης ορισμένων ουσιών, με αποτέλεσμα να αναπαράγουν διευρυμένα το «πρόβλημα» που υποτίθεται ότι επιδιώκουν να «λύσουν», σπρώχνοντας την ελληνική κοινωνία όλο και πιο βαθειά στο διαλυτικό φαύλο κύκλο της ενδυνάμωσης της καταστολής και της εξάρτησης.

Η Ελλάδα παίρνει μέρος σ’ αυτή τη συλλογική τραγωδία, καταβάλλοντας το υψηλό και δυσβάστακτο (ανθρώπινο, οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό) τίμημα που συνεπάγεται η συμμετοχή της στον αμερικανικό «πόλεμο κατά των «ναρκωτικών», εξ’ αιτίας της πλήρους ανεπάρκειας, της κραυγαλέας άγνοιας, της διανοητικής οκνηρίας και της πολιτικής ατολμίας των διαχειριστών της κρατικής εξουσίας, και των δεσμεύσεών τους από τα αμερικανικά κέντρα σχεδιασμού και αποφάσεων (και κυρίως της δουλικής πρόσδεσής τους στην Αμερικάνικη «αντιναρκωτική» πολιτική που είναι ενταγμένη στα πλαίσια του γενικής οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής στρατηγικής των ΗΠΑ και εξυπηρετεί ανάγκες και σκοπιμότητες απολύτως ξένες προς την περιστολή της χρήσης των απαγορευμένων ουσιών.

Αντιμέτωπη με το εξουσιαστικά κατασκευασμένο πρόβλημα των «ναρκωτικών», η Ελλάδα, όπως και όλες οι άλλες χώρες που εξαναγκάστηκαν να αποδεχτούν την καταστολή ως μέσο αντιμετώπισης της χρήσης ορισμένων ψυχοτρόπων ουσιών, διαπιστώνει με οδυνηρό τρόπο την πλήρη χρεοκοπία της κατασταλτικής «αντιναρκωτικής» πολιτικής η οποία, αντί να περιστέλλει, πολλαπλασιάζει δραματικά όλους τους δείκτες που συνθέτουν το «πρόβλημα των «ναρκωτικών», προκαλώντας:

• Την αλματώδη αύξηση του αριθμού των εξαρτημένων από απαγορευμένες εξαρτησιογόνες ουσίες.

• Την τραγική αύξηση του αριθμού των θανάτων των εξαρτημένων, εξαιτίας της χρήσης των νοθευμένων περιττωμάτων που προσφέρονται στη μαύρη αγορά.

• Την ταχύτατη αύξηση της εγκληματικότητας που συνδέεται με την εναγώνια προσπάθεια του χρήστη να εξασφαλίσει τη «δόση» του με κάθε τρόπο (με τη μικροδιακίνηση, την κλοπή και την εκπόρνευση).

• Τη δραματική αύξηση του ποινικού πληθυσμού (το ένα τρίτο του, αφορά αδικήματα σχετικά με τη νομοθεσία περί «ναρκωτικών».

• Την ανησυχητική αύξηση της εξάπλωσης των ασθενειών που συνδέονται με τις άθλιες συνθήκες πρόσκτησης και λήψης που επιβάλλει η παρανομία (AIDS, ηπατίτιδα Β, ηπατίτιδα C, διάφορες λοιμώξεις).

• Την πλήρη εκμηδένιση της όποιας αποτελεσματικότητας θα μπορούσαν να έχουν οι διωκτικές αρχές εναντίον των διαφόρων εκφάνσεων του οργανωμένου εγκλήματος που ελέγχει τη μαύρη αγορά.

• Την απάλειψη κάθε προοπτικής να καταστούν οι εξαρτημένοι κοινωνικά βιώσιμοι και ανακτήσιμοι.

• Την εκρηκτική μεγιστοποίηση του κοινωνικού και οικονομικού κόστους που συνεπάγεται το πρόβλημα της εξάρτησης και της καταστολής, κόστος που έχει ήδη υπερβεί άπειρες φορές και από πολλές απόψεις τις δυνατότητες της κοινωνίας και του κράτους.

ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ

 

1. Η Μαύρη Αγορά

Χάρη στην κατασταλτική αντιμετώπιση των απαγορευμένων ουσιών, τη δαιμονολογική «αντιναρκωτική» προπαγάνδα και το ζήλο του διωκτικού, ποινικού και του σωφρωνιστικού μηχανισμού, οι 2.000 εξαρτημένοι του 1980 έκαναν ένα εντυπωσιακό άλμα στις 20.000 το 1985, εκτοξεύθηκαν στις 80.000 το 1990 και στις 100.000 το 2000.[21]

Μερικοί από τους δείκτες που συνθέτουν το πρόβλημα της μαύρης αγοράς της νοθευμένης ηρωίνης στην Ελλάδα (2000):

 

Χρήστες ηρωίνης	2.000 (1980)     →   100.000 (2000) [130.000]
Μέση Ημερήσια Κατανάλωση κάθε εξαρτημένου	700 χιλιοστά του γραμμαρίου (ήτοι 0,2 έως 1,2 gr δια 2)
Μέση Ετήσια Κατανάλωση κάθε εξαρτημένου, ετήσια	260 γραμμάρια νοθευμένης ηρωίνης (ήτοι 700 mg Χ 365 ημέρες = 255,5 gr)
Συνολική Ετήσια κατανάλωση όλων των εξαρτημένων	26.000 κιλά ή 26 τόνοι νοθευμ. ηρωίνης (ήτοι 260 gr X 100.000= 26.000 κιλά)
Σύνολο ετήσιων κατασχέσεων νοθευμένης ηρωίνης (1991)	20-40 κιλά νοθευμένης ηρωίνης (δηλαδή το 0,15 % του συνόλου)
Τιμή της νοθευμένης ηρωίνης στη μαύρη αγορά	30-40  € το γραμμάριο (ή 30.000 – 40.000  € το κιλό)
Συνολικός ετήσιος τζίρος στη μαύρη αγορά της ηρωίνης	1 ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ  € (26.000 κιλά Χ 40.000 € = 1.040.000.000  €)

 

M’ άλλα λόγια, ο ετήσιος τζίρος που πραγματοποιείται στη μαύρη αγορά της νοθευμένης ηρωίνης στην Ελλάδα ξεπερνάει το 40% του συνόλου των κερδών που πραγματοποιούν οι 50 μεγαλύτερες εταιρείες της χώρας,[22] (εξαιρουμένων των μεγάλων τραπεζών).

Αυτό εξασφαλίζει στις διάφορες εκφάνσεις του μεγάλου κεφαλαίου, του παρακράτους και του οργανωμένου εγκλήματος που ελέγχουν τη μαύρη αγορά, μια οικονομική ισχύ που:

● Αυξάνεται διαρκώς με καλπάζοντες ρυθμούς,

● Διεισδύει επεκτατικά στο πεδίο των νόμιμων οικονομικών δραστηριοτήτων και

● Μετασχηματίζεται σε πολιτική δύναμη με τη μαζική αγορά μέσων και «κρατικών και κυβερνητικών αξιωματούχων».

Αυτό ανατρέπει τους κανόνες του οικονομικού παιχνιδιού, αποσυνθέτει τη συνοχή του κοινωνικού δικτύου και θέτει σε άμεσο κίνδυνο τη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών. «Οι λαθρέμποροι ‘ναρκωτικών’ αποτελούν έναν εξαιρετικά μεγάλο κίνδυνο, ιδίως για τις χώρες της Κοινότητας ειδικά και τις δημοκρατικές χώρες γενικά… αποτελούν μια άνευ προηγουμένου επίθεση κατά της εθνικής και της διεθνούς κοινωνικής τάξης και εν δυναμει του οικονομικού συστήματος του δημοκρατικού κόσμου… και βρίσκονται ήδη σε θέση να επηρεάζουν την πολιτειακή λειτουργία ολόκληρων χωρών».[23]

Έτσι, εξαιτίας της εμμονής των διαχειριστών της εξουσίας στην καταστολή, στον ιστορικό ορίζοντα της ανθρωπότητας έχει ήδη προβάλλει η εικόνα ενός μέλλοντος που κυριαρχείται από τον εφιάλτη του «ναρκω-ολοκληρωτισμού».

 

2. Οι Άλλοι Δείκτες του Προβλήματος

Στο πεδίο των απαγορευμένων εξαρτησιογόνων ουσιών, η αδιάψευστη γλώσσα των αριθμών σκιαγραφεί ένα ζοφερό παρόν και προδιαγράφει ένα απελπιστικό μέλλον για την ελληνική κοινωνία:

 

ΔΕΙΚΤΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ	1980	1990	2000	ΑΥΞΗΣΗ
Εξαρτημένοι	2.000	80.000	130.000	5.000 %
Θάνατοι από νοθευμένη ηρωίνη	5	90	370	7.200 %
Διωχθέντες (ναρκ. νομοθεσία)	800		6.000	750 %
Βεβαιωμένες παραβάσεις (ναρκ. νομοθ.)	400	4.000	6.000	1.000 %
Κρατούμενοι στις φυλακές	700		2.100	300 %
Ποσοστό στο σύνολο των κρατουμένων	19 %		40 %	100 %
Παραβατικότητα (εξαιτίας δόσης)	+	+ +	+ + + + +	500 %
Δραστηριότητα διωκτικών υπηρεσιών (α) αναποτελεσματική ως προς τους στόχους. (β) αποτελεσματική ως παράγων επιδείνωσης[24]	– +	– – + +	– – – – – + + + +
Τιμή νοθευμένης ηρωίνης στη μαύρη αγορά (γραμμάριο)	10 €	15 €	40 €	400 %

Για τα 4 πρώτα στοιχεία: Υπουργείο Δημόσιας Τάξης (Πίνακες 1-6)

3. Το Κοινωνικό Κόστος της Καταστολής

 

Ένα πολιτικό μέτρο που φαίνεται απόλυτα δικαιολογημένο εφ’ όσον αγνοούνται οι έμμεσες συνέπειές του, συχνά αποκαλύπτεται πως είναι παράλογο μόλις ληφθούν υπ’ όψη όλες οι (οικονομικές) συνέπειές του.

Gunnar Myrdal

 

Το είδος και η έκταση των προβλημάτων που δημιουργούνται από τα λεγόμενα «ναρκωτικά» εξαρτώνται κυρίως από τον τρόπο με τον οποίο τα αντιμετωπίζει η κρατική εξουσία και η κοινωνία.

Η υιοθέτηση μιας έλλογης και συνετής στάσης απέναντι στις ψυχοτρόπες ουσίες επιτρέπει την ενσωμάτωσή τους στο υφιστάμενο πολιτιστικό πλαίσιο, και πυροδοτεί τη δημιουργία και την ενίσχυση της λειτουργίας ορισμένων κοινωνικών μηχανισμών αυτορρύθμισης της χρήση τους διαμέσου των οποίων καθίστανται ακίνδυνα για την κοινωνική συνοχή. Αντίθετα,

Η επιλογή μιας άλογης, απορριπτικής και κατασταλτικής αντιμετώπισης δημιουργεί ένα πλήθος προβλημάτων εκ του μη όντος, διασφαλίζει τη συνεχώς διευρυνόμενη αναπαραγωγή τους και παράγει μια σωρεία απρόβλεπτων παρενεργειών που συνεπάγοντα ένα τεράστιο θετικό και συγχρόνως ένα ανυπολόγιστο αρνητικό κόστος για την κοινωνία. Ένα κόστος που αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο, υπερβαίνει τις δυνατότητές της κοινωνίας να το αντιμετωπίσει, εκμηδενίζει τις άμυνές της, υπονομεύει το παρόν της και υποθηκεύει το μέλλον της.

• Με τον όρο θετικό κόστος υποδηλώνονται οι κάθε είδους δαπάνες τις οποίες καταβάλλει η κοινωνία προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι πολύπλευρες παρενέργειες που παράγονται από μια δραστηριότητα (νόμιμη ή παράνομη) και είναι δυνατό να εντοπιστούν, να αξιολογηθούν και να κοστολογηθούν οικονομικά.

• Με τον όρο αρνητικό κόστος εννοούνται οι πολύμορφες αρνητικές κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες που είναι δυνατόν να προκύπτουν από μια δραστηριότητα (νόμιμη ή παράνομη) αλλά είναι αδύνατο να ποσοτικοποιηθούν και να αποτιμηθούν οικονομικά.

 

Το Θετικό Κόστος της Καταστολής

Για να έναν, κατά προσέγγιση, προσδιορισμό της οικονομικής επιβάρυνσης της κοινωνίας από την αναποτελεσματική κατασταλτική αντιμετώπιση των απαγορευμένων ψυχοτρόπων ουσιών (την ανέφικτη εξουδετέρωση των παρενεργειών ή την ουσιαστικά αδύνατη μείωση των πιο αιχμηρών συνεπειών του «προβλήματος», που παράγεται ευθέως και εξ’ ολοκλήρου από την παράλογη «αντιναρκωτική» πολιτική που εφαρμόζουν οι διαχειριστές της κρατικής εξουσίας) πρέπει να συνυπολογιστούν:

 

1) Οι συνολικές ετήσιες δαπάνες για τη συντήρηση και τη λειτουργία των μηχανισμών που έχουν επιφορτιστεί με την εφαρμογή της νομοθεσίας για τα «ναρκωτικών» (δίωξη, ποινική κύρωση, «σωφρωνισμός»), κατά το μέρος που αναλογεί στο ποσοστό των δραστηριοτήτων τους που αφορούν τις απαγορευμένες ουσίες.

    Στους μηχανισμούς αυτούς (που το κόστος τους επιβαρύνει το δημόσιο προϋπολογισμό και αυξάνεται με τόσο γοργούς ρυθμούς ώστε να καθίσταται προβληματική η λειτουργία τους), περιλαμβάνονται:

 

• Ο μηχανισμός της δίωξης των «ναρκωτικών» (αστυνομικός και τελωνειακός).

• Ο βοηθητικός αστυνομικός μηχανισμός, που καλύπτει τις απαιτήσεις της προδικαστικής φάσης των υποθέσεων των ατόμων που συλλαμβάνονται για πράξεις σχετικές με τη νομοθεσία περί «ναρκωτικών».

• Ο ποινικός μηχανισμός.

• Ο «σωφρονιστικός» μηχανισμός.

• Ο δήθεν θεραπευτικός μηχανισμός.

 

2) Οι συνολικές απώλειες των επενδύσεων που έκανε η κοινωνία για την παραγωγή ενός (ανειδίκευτου, έστω) εργατικού δυναμικού ισοδύναμου με τον αριθμό των εξαρτημένων σε κάθε δεδομένη χρονική στιγμή (π.χ. 100.000 άτομα για την Ελλάδα το 2000).

 

3) Η συνολική επιβάρυνση της κοινωνίας από το γεγονός ότι ένας, συνεχώς αυξανόμενος, αριθμός εξαρτημένων τίθεται εκτός παραγωγικής διαδικασίας.

 

4) Το σύνολο των δαπανών που βαρύνουν άμεσα τους ίδιους τους χρήστες και το οικογενειακό τους περιβάλλον (συντήρηση των χρηστών, αμοιβές δικηγόρων σε περίπτωση σύλληψης και παραπομπής, καταβολές εγγυήσεων για αποφυλάκιση, εξαγορές ποινών, αμοιβές γιατρών, νοσηλεία σε κλινικές του ιδιωτικού τομέα, κ.α.). Και, τέλος,

 

5) Οι διαφεύγουσες εισπράξεις του κράτους από τις αφορολόγητες συναλλαγές στη μαύρη αγορά της ηρωίνης στην οποία πραγματοποιείται τζίρος ύψους 1 δισεκατομμυρίου ευρώ ετησίως, προς αποκλειστικό όφελος των «καρτέλ» που την ελέγχουν.

 

Συνυπολογίζοντας όλα τα παραπάνω μεγέθη, οδηγείται κανείς στο συμπέρασμα ότι το συνολικό κόστος των διαφόρων παραμέτρων της εξάρτησης και της καταστολής, που, κατά τους κατά προσέγγιση ερασιτεχνικούς αλλά προσεκτικούς και μάλλον μετριοπαθείς, υπολογισμούς του γράφοντος, ξεπερνάει το 1 δισεκατομμυρίου ευρώ ετησίως. Μ’ άλλα λόγια, η εξουσιαστική εμμονή στην κατασταλτική «αντιναρκωτική» πολιτική, εξαναγκάζει τους Έλληνες φορολογούμενους να πληρώνουν πάνω από 1 δισεκατομμυρίου ευρώ ετησίως (ή 3 εκατομμύρια ευρώ ημερησίως) και να εισπράττουν ως αντάλλαγμα μια (ανέφικτη) εξουσιαστική «προστασία» από έναν κίνδυνο που υπάρχει ως τέτοιος μόνο εξαιτίας αυτής της πολιτικής.

Με βάση τα παραπάνω, είναι εύλογο ότι μοναδικό αποτέλεσμα της κατασταλτικής πολιτικής απέναντι στα λεγόμενα ναρκωτικά είναι ότι Διαμορφώνει μια επεκτατική κακοήθη νεοπλασία, από την ύπαρξη της οποίας όλα τα βάρη τα επωμίζεται η κοινωνία και όλα τα κέρδη τα προσπορίζονται τα εγκληματικά δίκτυα που ελέγχουν τη διακίνηση και τη διάθεση των απαγορευμένων ψυχοτρόπων ουσιών.

Όλα αυτά καθιστούν πρόδηλη την ανάγκη της διαμόρφωσης μιας πολιτικής οικονομίας των απαγορευμένων ουσιών, που θα εξαναγκάσει τους διαχειριστές της εξουσίας να αποκαλύψουν, επιτέλους, πόσο ακριβώς στοιχίζει στην κοινωνία η ατελέσφορη κατασταλτική πολιτική τους απέναντι στα «ναρκωτικά».

Το Αρνητικό Κόστος της Καταστολής

Στη μαύρη αγορά των απαγορευμένων ψυχοτρόπων ουσιών στην Ελλάδα, πραγματοποιείται τζίρος ύψους 1 δισεκατομμυρίου ευρώ ετησίως από την εμπορία μιας εξαρτησιογόνας ουσίας (της ηρωίνης), η οποία στη διαδρομή της από την παραγωγή μέχρι τον τελικό καταναλωτή της, διακινείται με μικτό ποσοστό κέρδους από 1.400% έως 4.000%, ανάλογα με το βαθμό της νόθευσής της.

Ο λόγος είναι απλός: Το γεγονός ότι η νοθευμένη ηρωίνη που κυκλοφορεί στη μαύρη αγορά περιέχει ηρωίνη σε ποσοστό από 0% έως 10% (μέσος όρος = 5%), σημαίνει ότι

• Από 1 κιλό καθαρής ηρωίνης με κόστος παραγωγής 200 ευρώ παράγονται 7 κιλά νοθευμένης ηρωίνης με περιεκτικότητα 15%, τα οποία στην τελική κατανάλωση αποδίδουν 280.000 ευρώ (7 κιλά ή 7.000 γραμμάρια Χ 40 ευρώ το γραμμάριο = 280.000 ευρώ). Συνεπώς, η νοθευμένη ηρωίνη αυτής της περιεκτικότητας διακινείται με μικτό ποσοστό κέρδους 1.400%.

• Από 1 κιλό καθαρής ηρωίνης με κόστος παραγωγής 200 ευρώ  παράγονται 20 κιλά νοθευμένης με περιεκτικότητα 5% που στην τελική κατανάλωση αποδίδουν 800.000 ευρώ (20 κιλά ή 20.000 γραμμάρια επί 40 ευρώ το γραμμάριο = 800.000 ευρώ). Συνεπώς, η νοθευμένη ηρωίνη αυτής της περιεκτικότητας διακινείται με μικτό ποσοστό κέρδους 8.000%. Σημειωτέον ότι η νοθευμένη ηρωίνη με περιεκτικότητα 15% είναι η καλύτερη ποιότητα «ηρωίνης» που κυκλοφορεί στη μαύρη αγορά.

 

Η διαφορά ανάμεσα στις 280.000 ευρώ της νοθευμένης ηρωίνης με περιεκτικότητα 5% και τις 800.000 ευρώ ενός κιλού με περιεκτικότητα 15%, κάνει ολοφάνερη την τεράστια σημασία που έχει και η παραμικρή νόθευσή της ηρωίνης για όσους εμπλέκονται στις διάφορες φάσεις της διακίνησής της.

Πέρα απ’ αυτά, αυτή καθαυτή η ύπαρξη και η λειτουργία της μαύρης αγοράς θέτει ένα μείζον οικονομικό και πολιτικό πρόβλημα.

 

1) Το 1 δισεκατομμύριο ευρώ που αποτελεί τον συνολικό ετήσιο τζίρο στη μαύρη αγορά της νοθευμένης ηρωίνης, είναι αδύνατο να επαν-επενδύεται εξ’ ολοκλήρου σε δραστηριότητες σχετικές με την ηρωίνη, αποδεικνύεται περίτρανα ένα απλό «παιχνίδι αριθμών»: Το 1 δισεκατομμύριο ευρώ του ετήσιου τζίρου στη μαύρη αγορά της νοθευμένης ηρωίνης αντιστοιχούν σε 500.000 κιλά καθαρής ηρωίνης με κόστος παραγωγής 200 ευρώ (ή σε 3.500.000 κιλά νοθευμένης ηρωίνης με περιεκτικότητα 15%  ή σε 10.000.000 κιλά νοθευμένης ηρωίνης με περιεκτικότητα 5%.

 

Εάν αυτό το ποσό επανεπενδυόταν σε δραστηριότητες σχετικές με την ηρωίνη, θα αντιστοιχούσε σε κάθε κάτοικο της Ελλάδας με ½ κιλό καθαρής ηρωίνης ή με 3,5 κιλά νοθευμένης με περιεκτικότητα 15% ή 10 κιλά νοθευμένης με περιεκτικότητα 5%, δηλαδή με μια ποσότητα που είναι υπερ-πολλαπλάσια από το μέσο όρο των ετήσιων αναγκών κάθε εξαρτημένου.[25]

 

Συνεπώς, εάν ο ετήσιος τζίρος που πραγματοποιείται στη μαύρη αγορά της νοθευμένης ηρωίνης (1 δισεκατομμύριο ευρώ) επαν-επενδυόταν εξ’ ολοκλήρου ή έστω κατά μεγάλο μέρος του σε δραστηριότητες σχετικές με την ηρωίνη, θα οδηγούσε αντικειμενικά στην εξάρτηση ολόκληρου του πληθυσμού σε χρονικό διάστημα δύο ή τριών μηνών. Το γεγονός ότι δε συμβαίνει κάτι τέτοιο, αποδεικνύει ότι:

• Ένα ελάχιστο μέρος των κερδών που αποφέρει η εμπορία της ηρωίνης επενδύεται στη μαύρη αγορά (με τρόπο ώστε να εξασφαλίζεται η σταθερή ανάπτυξη της ζήτησής της και η συνακόλουθη αύξηση των κερδών), ενώ

• Tο μέγιστο μέρος των κερδών «ξεπλένονται» κατάλληλα και επενδύονται σε νόμιμες οικονομικές δραστηριότητες, με αποτέλεσμα όλο και σημαντικότεροι τομείς της οικονομίας να τίθενται υπό τον έλεγχο των διαφόρων εκφάνσεων του οργανωμένου εγκλήματος που ελέγχουν τη μαύρη αγορά, και να αυξάνεται διαρκώς η οικονομική τους δύναμη που εν συνεχεία μετασχηματίζεται σε πολιτική ισχύ.

 

Μ’ άλλα λόγια, η αφανιστική πολιτική της επιλεκτικής απαγόρευσης ορισμένων ουσιών από τους εκάστοτε διαχειριστές της εξουσίας (η οποία δημιουργεί τη μαύρη αγορά των «ναρκωτικών» και την παραχωρεί στον αποκλειστικό έλεγχο των μεγάλων εγκληματικών οργανώσεων, περιχαρακώνοντας νομοθετικά την έκτασή της και περιφρουρώντας αστυνομικά τα όριά της) είναι η μοναδική υπεύθυνη για τη διαμόρφωση των όρων ενός αφανιστικού «παιχνιδιού» που επιτρέπει σ’ αυτές τις εγκληματικές οργανώσεις να αυξάνουν διαρκώς και τα παράνομα και τα νόμιμα κέρδη τους, να πολλαπλασιάζουν συνεχώς την οικονομική τους δύναμη, να την μετασχηματίζουν σε πολιτική ισχύ και να ελέγχουν όλο και ευρύτερους και ζωτικότερους τομείς της δημόσιας ζωής.

Αυτό σημαίνει ότι, με πλήρη και αποκλειστική ευθύνη των διαχειριστών της κρατικής εξουσίας και εξαιτίας της κατασταλτικής τους μονομανίας, δημιουργείται, λειτουργεί και αναπτύσσεται συνεχώς η μαύρη αγορά των «ναρκωτικών» που αποτελεί ένα μοναδικά προνομιούχο και απολύτως ανεξέλεγκτο πεδίο αφάνταστα κερδοφόρων συναλλαγών, στο πλαίσιο του οποίου οι εγκληματικές οργανώσεις που το ελέγχουν πραγματοποιούν ασύλληπτα (και αφορολόγητα) κέρδη που τους παρέχουν την αντικειμενική δυνατότητα αφενός να συντηρούν αυτή την αγορά σε κατάσταση σταθερής διεύρυνσης και αφετέρου να αλώνουν το πεδίο των νόμιμων οικονομικών δραστηριοτήτων και να υπονομεύουν τους κοινωνικούς θεσμούς, έχοντας στη διάθεσή τους απεριόριστα μέσα για τη μαζική εξαγορά όλο και περισσότερων οικονομικών μονάδων και παραγόντων της δημόσιας ζωής.[26]

 

 

 

ΠΙΝΑΚΕΣ

 

ΕΛΛΑΔΑ

 

1. Δείκτες του προβλήματος της μαύρης αγοράς

της νοθευμένης ηρωίνης στην Ελλάδα (2000)

 

Χρήστες ηρωίνης	2.000 (1980)     →   100.000 (2000)
Μέση Ημερήσια Κατανάλωση κάθε εξαρτημένου	700 χιλιοστά του γραμμαρίου (ήτοι 400 έως 1000 mg δια 2)
Μέση Ετήσια Κατανάλωση κάθε εξαρτημένου, ετήσια	260 γραμμάρια νοθευμένης ηρωίνης (ήτοι 700 mg Χ 365 ημέρες = 255,5 gr)
Συνολική Ετήσια κατανάλωση όλων των εξαρτημένων	26.000 κιλά ή 26 τόνοι νοθευμ. ηρωίνης (ήτοι 260 gr X 100.000= 26.000 κιλά)
Σύνολο ετήσιων κατασχέσεων νοθευμένης ηρωίνης (1991)	20-40 κιλά νοθευμένης ηρωίνης (δηλαδή το 0,15 % του συνόλου)
Τιμή της νοθευμένης ηρωίνης στη μαύρη αγορά	30-40  € το γραμμάριο (ή 30.000 – 40.000  € το κιλό)
Συνολικός ετήσιος τζίρος στη μαύρη αγορά της ηρωίνης	1 ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ  € (26.000 κιλά Χ 40.000 € = 1.040.000.000  €)

 

2. Οι άλλοι δείκτες του προβλήματος των ναρκωτικών

 

ΔΕΙΚΤΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ	1980	1990	2000	ΑΥΞΗΣΗ
Εξαρτημένοι	2.000	80.000	130.000	5.000 %
Θάνατοι από νοθευμένη ηρωίνη	5	90	370	7.200 %
Διωχθέντες (ναρκ. νομοθεσία)	800		6.000	750 %
Βεβαιωμένες παραβάσεις (ναρκ. νομοθ.)	400	4.000	6.000	1.000 %
Κρατούμενοι στις φυλακές	700		2.100	300 %
Ποσοστό στο σύνολο των κρατουμένων	19 %		40 %	100 %
Παραβατικότητα (εξαιτίας δόσης)	+	+ +	+ + + + +	500 %
Δραστηριότητα διωκτικών υπηρεσιών (α) αναποτελεσματική ως προς τους στόχους. (β) αποτελεσματική ως παράγων επιδείνωσης[27]	– +	– – + +	– – – – – + + + +
Τιμή νοθευμένης ηρωίνης στη μαύρη αγορά (γραμμάριο)	10 €	15 €	40 €	400 %

 

Για τα 4 πρώτα στοιχεία: Υπουργείο Δημόσιας Τάξης (Πίνακες 1-6)

ΟΛΛΑΝΔΙΑ

Υπουργείο Τύπου, Δημοσίων και Πολιτιστικών Υποθέσεων

(6 Αυγούστου 1998)

 

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΓΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΟΛΛΑΝΔΙΑ

 

1. ΘΑΝΑΤΟΙ	ΣΧΕΤΙΖΟΜΕΝΟΙ ΜΕ «ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ»	ΟΛΛΑΝΔΙΑ	2.4
	(ανά 1.000.000 κατοίκους – 1995)	ΓΑΛΛΙΑ	9.5
		ΓΕΡΜΑΝΙΑ	20.0
	Πηγή: European Monitoring Center	ΣΟΥΗΔΙΑ	23.5
	for Drugs and Drug Addiction:	ΙΣΠΑΝΙΑ	27.1
	Report, 1995	ΕΛΛΑΔΑ	28.0
2. ΠΡΟΛΗΨΗ	ΠΟΣΟΣΤΟ ΧΡΗΣΤΩΝ ΜΕ AIDS	ΟΛΛΑΝΔΙΑ	10.5
TOY AIDS	στο σύνολο των πασχόντων	ΕΥΡΩΠΗ	39.2
3. ΑΛΛΟΙ	ΘΑΝΑΤΟΙ σχετιζόμενοι με «ναρκωτικά»	2.4
ΔΕΙΚΤΕΣ	ΑΡΙΘΜΟΣ ΧΡΗΣΤΩΝ	25.000 σταθερός επί έτη
	ΑΡΙΘΜΟΣ ΝΕΩΝ ΧΡΗΣΤΩΝ	ΜΕΙΩΝΕΤΑΙ συνεχώς
	ΜΕΣΗ ΗΛΙΚΙΑ ΧΡΗΣΤΩΝ ΗΡΩΪΝΗΣ	40ο ΕΤΟΣ αυξάνεται συνεχώς
	ΜΕΣΗ ΗΛΙΚΙΑ ΕΝΑΡΞΗΣ ΧΡΗΣΗΣ	21ο ΕΤΟΣ αυξάνεται συνεχώς
	ΧΡΗΣΗ ΚΑΝΝΑΒΗΣ ΑΠΟ ΜΑΘΗΤΕΣ	ΜΕΙΩΣΗ 8%

 

 

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ & ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΕΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

ΟΛΛΑΝΔΙΑ – ΗΠΑ – ΗΝ. ΒΑΣΙΛΕΙΟ

 

	NL	USA	UK
ΧΡΗΣΗ ΚΑΝΝΑΒΗΣ κατά τον τελευταίο μήνα από τελειόφοιτους Λυκείου (NL 1996 / US 97)	18.1 %	23.7%
ΧΡΗΣΗ ΚΑΝΝΑΒΗΣ σε κάποια στιγμή της ζωής από νέους 16-19 ετών (1994)	30%	38%
ΧΡΗΣΗ ΚΑΝΝΑΒΗΣ κατά τον τελευταίο μήνα από νέους 15 ετών (1995)	15%	16%	24%
ΧΡΗΣΗ ΚΑΝΝΑΒΗΣ σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής από νέους 15 ετών  (1995)	29%	34%	41%
ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΗΡΩΙΝΗ ανά 100.000 κατοίκους (1995)	160	430
ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΙΕΣ ανά 100.000 κατοίκους (1996)	1.8	8.2
ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ανά 100.000 κατοίκους (1997)	73	645
ΕΞΟΔΑ για επιβολή του Νόμου περί Ναρκωτικών (κατά κεφαλή)	$ 27	$ 81

Πηγές:

 

1.   NL: The Trimbos Institute, Amsterdam, The Netherlands / US: Monitoring the Future Survey, University of Michigan and White House Office of National Drug Control Policy.

2.   NL: Center for Drug Research, University of Amsterdam / US: Monitoring the Future Survey, University of Michigan and White House Office of National Drug Control Policy.

3.   NL: Trimbos Institute, Amsterdam, the Netherlands / US: Monitoring the Future Survey, University of Michigan and White House Office of National Drug Control Policy / EU: Council of Europe, ESPAD Report.

4.   NL: Netherlands Institute of Health and Addiction / US: National Institute for Drug Abuse / EU: Council of Europe, ESPAD Report.

5-8 NL: Netherlands Ministry of Health, Welfare and Sport / US: White House Office of National Drug Control Policy.

www.netherlands-embassy.org/drug-inf.htm

 

 

ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ ΤΩΝΑΠΑΓΟΡΕΥΤΩΝ
ΟΤΑΝ  ΛΕΝΕ	ΕΝΝΟΟΥΝ
Πόλεμος κατά των «ναρκωτικών»	Πόλεμος κατά των ανεπιθύμητων
Μείωση της ζήτησης	Ενδυνάμωση της δίωξης των χρηστών
Περιορισμός της παραγωγής	Ανοικτές επεμβάσεις σε άλλες χώρες
Μηδενική ανοχή	Απόλυτη τιμωρία
Βία που συνδέεται με τα «ναρκωτικά»	Βία που συνδέεται με την απαγόρευση
Κοινωνία χωρίς  «ναρκωτικά»	Κοινωνία χωρίς ελευθερίες
Σκληρός χρήστης	Αμετανόητος εξαρτημένος
Οικειόθελη «θεραπεία»	Αναγκαστική «αποτοξίνωση»
Υπάρχουν υποψίες ότι	Πρέπει να είσαι ένοχος για κάτι
Ειλικρινής συνεργασία με τις αρχές	Πρέπει να καρφώσεις κάποιο φίλο σου
Κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων των χρηστών	Νομιμοφανείς ληστείες από όργανα του κράτους
Σκληρός εγκληματίας	Μικροδιακινητής
Μωρά του Κρακ	Παιδιά των ανεπιθύμητων

 

 

 

 

 

O ΚΛΕΑΝΘΗΣ ΓΡΙΒΑΣ (γεν. 1944) είναι ψυχίατρος-νευρολόγος, Διδάκτωρ ψυχιατρικής της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ, με σπουδές στην Κοινωνιολογία. Υπήρξε συνεργάτης πολλών περιοδικών και εφημερίδων, μεταξύ των οποίων και η Ελευθεροτυπία (για 15 χρόνια μέχρι τις 4-2-2002). Συντάκτης της Έκθεσης για τα Ναρκωτικά της Ειδικής Επιτροπής του Ιατρικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης (1986) και συγγραφέας 19 βιβλίων με θέμα τη δημόσια υγιεινή, την ψυχιατρική, τα ναρκωτικά, την τρομοκρατία και την ιστορία.

 

 

Το διωκτικό παραλήρημα των διαχειριστών της εξουσίας είναι ένα μείγμα εξυπηρέτησης ανομολόγητων οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων, βαθύτατης άγνοιας, αφόρητου λαϊκισμού και ανατριχιαστικού σκοταδισμού. Στο εφιαλτικό οργουελιανό σύμπαν της δίωξης και της καταστολής μιας πράξης αυτοπροσβολής, «άπειρες λέξεις, όπως οι λέξεις τιμή, δικαιοσύνη, ήθος, διεθνισμός, δημοκρατία, επιστήμη, ανθρωπισμός, έπαψαν να υπάρχουν».

Τζορτζ Όργουελ, 1984.

 

 

 

«Οι Ναζί έλεγαν ότι έχουν Εβραϊκό πρόβλημα. Εμείς λέμε πως έχουμε Πρόβλημα ναρκωτικών.

Στην πραγματικότητα, Εβραϊκό πρόβλημα ήταν το όνομα που έδιναν οι Ναζί στον διωγμό των Εβραίων και πρόβλημα ναρκωτικών είναι το όνομα που δίνουμε εμείς στο διωγμό των ατόμων που χρησιμοποιούν ναρκωτικά».

Thomas Szasz

 

 

 

Ο παραλογισμός δεν βρίσκεται στο γεγονός ότι οι μηχανισμοί που δημιούργησε ο άνθρωπος είναι, κάτω από ορισμένες συνθήκες, πιο ισχυροί και μάλιστα πιο έξυπνοι απ’ αυτόν.

Ο παραλογισμός βρίσκεται στο γεγονός ότι οι μηχανισμοί αυτοί δημιουργούν καταστάσεις που υποχρεώνουν τον άνθρωπο να παίζει σ’ ένα παιχνίδι όπου οι πιθανότητες της ολοκληρωτικής του συντριβής ολοένα μεγαλώνουν.

 

Jan Kott, Σαίξπηρ, Ο Σύγχρονός Μας

 

---

[1] ΗΠΑ: Food and Drugs Administration (1915).

[2] Εφημ. Chicago Tribune, 6/3/1988.

[3] ΗΠΑ: Υπουργείο Δικαιοσύνης: Speeial Report:Drugs and Jail Inmates, 1989 (DoJ, 1991).

[4] Α. Trebach: The Heroin Solution (1982), σ. 213.

[5] James Ostrowski: «Thinking about Drug Legalization» (στο D. Boaz, ed.: The Crisis in Drug Prohibition, Washington, D.C.: Cato Institute, 1990), σ. 57.

[6] Εφημ. The New Yorker, 10/9/1990.

[7] Εφημ. N.Y. Times, 11/3/1992.

[8] ΗΠΑ: Υπουργείο Δικαιοσύνης: Sourcebook of Criminal Justice Statistics 1990 (Dep. of Justice, 1990), σ. 287.

[9] ΗΠΑ: Υπουργείο Δικαιοσύνης: Uniform Crime Reporting Statistics, 1988-1992.

[10]  Crime in America: FBI Uniform Crime Reports 2006 (Washington, DC: US Dept. of Justice, 2007),

[11] Sabol William, Couture Heather, Harrison Paige: Bureau of Justice Statistics, Prisoners in 2006 (Washington, DC: US Department of Justice, Dec. 2007), Παράρτημα, σ. 24 (Πίν. 9), σ. 25 (Πίν. 10) σ. 26 (Πίν. 13) •  Harrison, Paige & Allen Beck: US Department of Justice, Bureau of Justice Statistics, Prisoners in 2005 (Washington, DC: US Department of Justice, Nov. 2006),

[12] D. Cashman, Prohibition: The Life of the Land (1981), σ. 36.

[13] D. Cashman, Prohibition (1981), σ. 44.

[14] Knapp Commission, Report on Police Corruption (N.Y.: Braziller, 1973).

[15] «Ex-Agent Is Guilty on 5 Drug Charges» (New York Times, 17/4/1991).

[16] J. Treaster: «Officers in Drug Case Formed Tightly Knit Group» (New York Times, 9/5/1992) και «More Drug Allegations Against Accused Officer Emerge» (New Υork Times, 30/5/1992).

[17] S. Torry: «Lawyers on Drugs Create Problem Fraught With Legal, Moral Questions» (Washington Post, 5/10/1988).

[18] «Judge Nixon Says He Has Nothing to Hide» (National Law Journal, 2/10/1989), σ. 5.

[19] United Nations Office on Drugs and Crime (UNODC): World Drug Report 2005 (Vienna, Austria: UNODC, June 2005), σ. 127.

[20] United Nations Office on Drugs and Crime (UNODC): Ο.π., σ. 127.

[21] Αυτός ο -κατά προσέγγιση- προσδιορισμός του αριθμού των εξαρτημένων στις 80.000 (1990) και τις 100.000 (2000): 1) Ηταν προϊόν προσεκτικών υπολογισμών και ανακοινώθηκε από τον γράφοντα στην εισήγησή του στο Διεθνές βυνέδριο της Διεθνούς Αντιαπαγορευτικής Ενωσης (LIA, Αθήνα, 22/11/90). 2) Κατατέθηκε από ορισμένους «εμπειρογνώμονες» στη διακομματική Κοινοβουλευτική Επιτροπή για τα «ναρκωτικά» περίπου την ίδια περίοδο και έγινε δεκτός από τα μέλη της ως βάση των υπολογισμών τους. 3) Είναι σύμφωνος με τον ισχύοντα διεθνή κανόνα που καθορίζει τη σχέση μεταξύ των θανάτων από νοθευμένη ηρωίνη και του αριθμού των χρηστών σε ένα προς χίλια (1:1000). 4) Είναι σύμφωνος με τις γενικές τάσεις και τις αναλογίες που καταγράφονται στις χώρες της ΕΟΚ: Στην 1^η Έκθεση της «Εξεταστικής Επιτροπής για τα «ναρκωτικά» του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, το 1986, αναφέρεται ότι «υπάρχουν μέχρι 1,5 εκατομμύριο τακτικών χρηστών ηρωίνης στις χώρες της Κοινότητας» και ότι «κάθε μία από τις πέντε μεγάλες χώρες έχει από 200.000 χρήστες περίπου», πράγμα που σημαίνει ότι οι άλλες 7 μικρές χώρες έχουν 500.000 εξαρτημένους χρήστες ηρωίνης). 5) Υπολείπεται σημαντικά του αριθμού που δίνουν οι διάφορες ελληνικές κυβερνήσεις που ανάλογα με τις σκοπιμότητες της στιγμής τον ανεβοκατεβάζουν μεταξύ 25-120 χιλιάδων, εν είδει ανελκυστήρα.

[22] Στις εταιρείες αυτές περιλαμβάνονται οι BP, Shell, EKO, Mobil, Texaco, Toyota, Total, Alfa Romeo, Intercar, Mercedes, Philips, Siemens, Μαμιδάκης, κ.α., σύμφωνα με τα στοιχεία των ισολογισμών τους που δημοσιεύθηκαν στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» στις 15/11/1990.

[23] Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Έκθεση της Εξεταστικής Επιτροπής για το Πρόβλημα των «ναρκωτικών» στις χώρες της Ευρωπαϊκής Κοινότητας (Βρυξέλλες, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, 1986), παράγραφος 6 και 7.

[24] Γιατί κάθε «επιτυχία» τους στον πόλεμό τους κατά της κάνναβης ακολουθείται από την προώθηση της ηρωίνης.

[25] Κάθε εξαρτημένος, ανάλογα με το βαθμό και την ένταση της εξάρτησής του, χρειάζεται και καταναλώνει κάθε μέρα από 250 mg έως 1,2 gr νοθευμένης ηρωίνης. Δηλαδή, κατά μέσο όρο χρειάζεται 700 mg το 24ωρο ή (700 X 365 ημέρες) 280 gr το χρόνο.

[26] Έκθεση της Επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (1986), παρ. 6 και 7.

[27] Γιατί κάθε «επιτυχία» τους στον πόλεμό τους κατά της κάνναβης ακολουθείται από την προώθηση της ηρωίνης.

TA ΠΑΡΑΔΟΞΑ ΤΗΣ ΚΑΝΝΑΒΗΣ: Το Απαγορευμένο «Ιερό» Φυτό από την Αρχαιότητα ως τις Μέρες μας

Cannabis

ΤΑ ΠΑΡΑΔΟΞΑ ΤΗΣ ΚΑΝΝΑΒΗΣ

Το Απαγορευμένο «Ιερό» Φυτό από την Αρχαιότητα ως τις Μέρες μας

«Μ’ αρέσει η Μαριχουάνα γιατί θέλω να πάω στον Παράδεισο προτού πεθάνω», Michael Simmons, δημοσιογράφος.

«Η Μαριχουάνα οδηγεί στο φιλειρηνισμό και στη κομμουνιστική ‘’πλύση εγκεφάλου’’»

Harry Anslinger, Αμερικανός Επίτροπος για τα Ναρκωτικά, 1948

 

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΜΚΟΣ 

 

Φυτρώνει σχεδόν παντού αλλά είναι το υπ’ αριθμόν ένα παράνομο φυτό στον πλανήτη μας! Εδώ και πολλές δεκαετίες οι περισσότερες νομοθεσίες των κρατών της Γης το έχουν θέσει εκτός νόμου –τοποθετώντας το, εντελώς αυθαίρετα και αντιεπιστημονικά, στα λεγόμενα «ναρκωτικά»– κι έχουν απαγορεύσει την καλλιέργεια, ακόμη και την ύπαρξή του. Κι όμως η κάνναβη (cannabis) είναι ένα από τα χρησιμότερα για τον άνθρωπο φυτά, με τα οποία έχει προικίσει η Φύση τον πλανήτη Γη. Είναι ένα φυτό που, εκτός από τη μη-ναρκωτική ευφορική του ιδιότητα (που οφείλεται στη δραστική ουσία Τετραϋδροκανναβινόλη),, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως κατασκευαστικό υλικό, φωτιστικό λάδι, πηγή ενέργειας και χαρτιού, υλικό για υφάσματα, πανιά και σκοινιά, για χρώματα και βαφές, για φάρμακο και για τροφή για ανθρώπους και για ζώα. Κανένα, απολύτως κανένα, άλλο φυτό δεν έχει τόσες πολλές και χρήσιμες για τον άνθρωπο εφαρμογές, όσο η Κάνναβη. Κι όμως είναι απαγορευμένο. Όχι για λόγους επιστημονικούς ή ιατρικούς, αλλά για πολιτικούς και οικονομικούς λόγους, όπως θα δούμε παρακάτω. «Έχουν καταστήσει παράνομο το υπ’ αριθμόν ένα σημαντικότερο φυτό του πλανήτη», έλεγε αγανακτισμένος ο Timothy Leary από την «ελευθεριάζουσα» δεκαετία του 1960. Πως μπορεί όμως να είναι «παράνομο» ένα φυτό, που δεν είναι καν ναρκωτική ουσία σύμφωνα με τις πιο έγκριτες και ανεξάρτητες επιστημονικές έρευνες που έχουν γίνει ως τώρα; Ένα φυτό από το οποίο δεν έχει αναφερθεί ούτε ένας θάνατος ως σήμερα; (Υπόψιν η «θανατηφόρα δόση» της κάνναβης είναι 150 γραμμάρια, δηλαδή 40.000 μεγαλύτερη τη συνηθισμένη δραστική δόση της! Συγκριτικά, η θανατηφόρα δόση του αλκοόλ είναι μόλις 4-10 φορές μεγαλύτερη από τη συνηθισμένη του δραστική του δόση. Γι’ αυτό θάνατος από υπερβολική δόση κάνναβης είναι κάτι το πρακτικά άγνωστο).

Η Ιστορία του «Ιερού Χόρτου»

Η σχέση του ανθρώπου με την Κάνναβη χάνεται στα βάθη των χιλιετηρίδων. Από την αρχική της κοιτίδα, που πιθανόν βρισκόταν στην Κεντρική Ασία και στη βόρεια Ινδία, η κάνναβη εξαπλώθηκε με το πέρασμα των αιώνων σ’ ολόκληρο τον ευρασιατικό χώρο, σχεδόν παντού όπου υπήρχαν άνθρωποι. Ο Σουηδός βοτανολόγος του 18ου αιώνα Linnaeus, πίστευε ότι η κάνναβη ήταν ένα είδος φυτού, που ευδοκιμούσε αρχικά στη βόρεια Ινδία. Στη δεκαετία του 1930 όμως, ο Ρώσος βοτανολόγος Nicolai Vavilov κατέδειξε στις μελέτες του ότι το φυτό αυτό προέρχονταν από την περιοχή της Σαμαρκανδής, βόρεια του Αφγανιστάν και του Ινδικού Καύκασου.

Ίχνη κάνναβης με τη μορφή ρούχων, ρητίνης και σπόρων έχουν ανακαλυφθεί σε πολλές αρχαιολογικές περιοχές στην Κεντρική Ασία και στη βόρεια Ινδία, υποδεικνύοντας έτσι ότι η χρήση της, με τη μια ή την άλλη μορφή, ήταν ενδημική σε αυτές τις περιοχές από την αρχαιότητα. Παρ’ όλα αυτά τα παλιότερα αρχαιολογικά ευρήματα με κάνναβη έρχονται από περιοχές της Κίνας και χρονολογούνται αρκετές χιλιάδες χρόνια προ Χριστού. Ίχνη από σχοινί φτιαγμένο από κάνναβη βρέθηκαν σε θραύσματα πήλινων σκευών, ενώ κομμάτια από ρούχα και χαρτί φτιαγμένα από κάνναβη έχουν επίσης δει το φως της αρχαιολογικής σκαπάνης. Ο Ηρόδοτος, το 450 π.Χ., συνέκρινε τα ρούχα από κάνναβη με αυτά από λινάρι, παρατηρώντας ότι μόνο κάποιος έμπειρος θα μπορούσε να αποφανθεί αν είναι φτιαγμένα από κάνναβη ή από λινάρι.

Η ελληνική ονομασία Κάνναβη, με την οποία το φυτό αυτό είναι πλέον γνωστό σε όλο τον κόσμο, προέρχεται κατά πάσα πιθανότητα από τις Ασσυριακές λέξεις «Qunuby» και «Qunabu», που σημαίνουν ένα είδος μεθυστικού καπνού, καθώς οι ψυχοτρόπες και ευφορικές ιδιότητες της κάνναβης ήταν γνωστές από την αρχαιότητα.

Оι Πρώτοι Χασισοπότες

Η αρχαιότερη αναφορά στις θεραπευτικές χρήσεις της βρίσκεται στην κινέζικη σύνοψη των φαρμάκων Βοτανοθεραπευτική του Κινέζου αυτοκράτορα Shen Nung, που χρονολογείται από το 2737 π.Χ.. Η πρώτη όμως γραπτή αναφορά για την ιατρική χρήση της κάνναβης χρονολογείται γύρω στο 700 π.Χ., όταν ο Πέρσης προφήτης Ζαρατούστρα ανέφερε το φυτό στην πρώτη σειρά μιας λίστας που συνέθεσε από περισσότερα από 10.000 φυτά. Η κάνναβη άρχισε να εμφανίζεται στην κινεζική ιατρική 200 χρόνια μετά. Όλα τα παραπάνω μαρτυρούν την εκπολιτιστική επίδραση που είχε η κάνναβη στην ανθρωπότητα.

Όσον αφορά την ψυχαγωγική χρήση του φυτού, οι Σκύθες είναι οι πιθανότατα οι πρώτοι «χασισοπότες». Αυτοί οι βάρβαροι της στέπας φαίνεται πως καλλιεργούσαν συστηματικά το φυτό στη νότια Σιβηρία από το 700 π.Χ. και πιθανόν αυτοί είναι υπεύθυνοι για την εισαγωγή του στην Ινδία και στην Περσία. Η τελετουργική χρήση του φυτού από τους Σκύθες –αλλά και από άλλες φυλές– καταγράφεται λεπτομερώς και από τον Ηρόδοτο. Ο Έλληνας ιστορικός περιγράφει πώς έστηναν πρόχειρα σκηνές απλώνοντας δέρματα πάνω σε ξύλινες βέργες, μέσα στις οποίες τοποθετούσαν, με τη σειρά, το κεφάλι τους για να εισπνεύσουν τον καπνό που έβγαινε από την κάνναβη που καιγόταν. Αυτή η πρακτική τούς διέγειρε τόσο, ώστε έβγαζαν κραυγές ευχαρίστησης: «Υπήρχεν παρ’ αυτοίς και έτερον δένδρον, το οποίο φέρει περίεργον είδος καρπών. Ούτοι συναθροίζονται καθ’ ομάδας και ανάπτουν πυράν και τοποθετούνται περί αυτήν. Και τότε ρίπτουν εις την πυράν εξ εκείνου του καρπού και όταν οσφραίνονται τον καιόμενον καρπόν μεθύσκονται εκ της οσμής…» (Ηρόδοτος).

Του… Θεού το Χόρτο

Η κάνναβη έχει μια πανάρχαιη ιστορία τελετουργικής χρήσης απ’ όλους σχεδόν τους αρχαίους πολιτισμούς. Οι θρησκευτικές τελετές αποδείχτηκαν ένας από τους πρωταρχικούς καταλύτες στη διάδοση του «ευαγγελίου» της μαριχουάνας. Αυτό μάλλον δεν μας εκπλήσσει αν αναλογιστούμε τη στενή σχέση ανάμεσα στις ευφορικές ιδιότητες της κάνναβης και στην έκσταση της θρησκευτικής εμπειρίας.

Από τις μεγάλες θρησκείες μόνο ο Χριστιανισμός αρνείται σταθερά τη «θεϊκότητα» της κάνναβης. Η ισπανική Ιερά Εξέταση κήρυξε μάλιστα παράνομη τη χρήση της κάνναβης τον 12ο αιώνα, με τον ισχυρισμό ότι ήταν ένα «εργαλείο της μαγείας» –μια κίνηση που προσυπέγραψε ο Πάπας Ιννοκέντιος 8ος το 1484, όταν την αποκήρυξε ως «έργο του διαβόλου».

Ο Ινδουισμός, από την άλλη, πάντα αγκάλιαζε ανεπιφύλακτα την κάνναβη, που ονομάζεται στα ινδικά charas. Το φυτό αυτό εμφανίζεται πολύ συχνά στη θρησκευτική μυθολογία της Ινδίας καθώς και στα ιερά κείμενα τις Βέδες, ιδίως σε συνδυασμό με τον Σίβα, τον θεό της καταστροφής.

Σύμφωνα με τον μύθο, ο Σίβα, μια μέρα, είδε τον Κρίσνα να λούζεται στον Γάγγη και τόσο ζήλεψε την ομορφιά του, που του εκτόξευσε ένα βέλος: βρήκε τον στόχο του, μα δεν ήταν θανατηφόρο. Ο πληγωμένος Κρίσνα βγήκε από το ποτάμι, και στο σημείο όπου έπεσε μια σταγόνα από το θείο του αίμα λέγεται ότι βλάστησε το πρώτο φυτό. Ο Σίβα αργότερα ξεκουράστηκε στη σκιά του φυτού και άρχισε να γλύφει τα φύλλα του. Τόσο εντυπωσιάστηκε από τα αποτελέσματά του, που το έκανε φυλαχτό του και έκτοτε έγινε ο άγιος των χασισοποτών.

Η μαριχουάνα και το χασίς συνεχίζουν να θεωρούνται ιερά από τους πιστούς –τους μακρυμάλληδες νομάδες sadhus, που περιπλανιούνται στους προσκυνηματικούς δρόμους σε όλη την Ινδία. Οι sadhus έχουν μαζί τους μόνο τρία πράγματα: μια τρίαινα, μια κούπα ζητιανιάς και μια πίπα. Ακόμη και σήμερα συνεχίζουν να κάνουν κάθε καλοκαίρι ένα προσκύνημα στην ιερή σπηλιά του Amrinath, ψηλά στα Ιμαλάια του Κασμίρ, εκεί που πιστεύουν ότι είναι ο τόπος γέννησης του Σίβα.

Το χασίς έχει παίξει σημαντικό ρόλο και στον βουδιστικό πολιτισμό. Ο πρίγκιπας Σιντάρτα –ο Βούδας– ζούσε αποκλειστικά με κάνναβη πριν φωτιστεί κάτω από μια μπανανιά τον 5ο αιώνα π.Χ. Η κάνναβη συνεχίζει να θεωρείται ιερή από πολλούς Κινέζους, Θιβετανούς και Νεπαλέζους βουδιστές μέχρι και σήμερα.

Ζωροάστρες, Πρώιμοι Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι «Άγιοι» Χασισοπότες

Οι πρώτοι Χριστιανοί χρησιμοποιούσαν το λάδι της κάνναβης (κανναβέλαιο) για θεραπευτικούς σκοπούς και ως τμήμα της τελετουργίας του βαπτίσματος, για άφεση αμαρτιών και για το «πέρασμα στο Βασίλειο των Ουρανών». Το ίδιο και οι Γνωστικοί που το χρησιμοποιούσαν κατά την τελετουργία του χρίσματος.

Η χρήση του χασίς είχε μεγάλη επιρροή και στην κουλτούρα του Ισλάμ. Μολονότι δεν υπάρχει ξεκάθαρη αναφορά στο Κοράνι, η χρήση της κάνναβης υιοθετήθηκε ως μια καθαγιασμένη πρακτική από τους ισλαμιστές, πρώην ζωροάστρες, ιερείς του 6ου και 7ου αιώνα. Οι οπαδοί του Ζαρατούστρα, οι ζωροάστρες ή Μάγοι (Magi) όπως είναι επίσης γνωστοί, άσκησαν τεράστια επιρροή στον ισλαμικό μυστικισμό στην κεντρική Ασία και πιθανόν είναι υπεύθυνοι για τη στροφή των Περσών σούφι προς τις απολαύσεις της μαριχουάνας.

Η λαϊκή περσική παράδοση δεν αποκρούει αυτή τη θεωρία, αντιθέτως αποδίδει την εύρεση κάνναβης σε έναν σούφι μοναχό, ονόματι Sheik Haidar. Ο Haidar λέγεται ότι έζησε ασκητική ζωή στα απομακρυσμένα βόρεια βουνά της χώρας. Μια μέρα, καθώς περπατούσε, έπεσε πάνω σε ένα σύδεντρο φυτών μαριχουάνας που λικνίζονταν στο θρόισμα του ανέμου. Καθώς τον έλκυσε η έντονη μυρωδιά τους, ο μοναχός άρχισε να μαζεύει και να τσιμπολογάει τα ρητινώδη λουλούδια τους. Το επόμενο πράγμα που θυμόταν ήταν ότι ήταν τόσο ψηλά όσο ένα γεράκι. Και καθώς οι σούφι, όμοια με τους Ζωροάστρες, ταυτίζουν τη θεϊκή αποκάλυψη με το να νιώθει κανείς όμορφα, αυτόματα ο μοναχός έφτασε στο συμπέρασμα ότι αυτός ο βολβός ήταν ένα δώρο από τον ίδιο τον Θεό. Από εκείνη τη μέρα, ο Haidar «προσηλυτίστηκε» εφ’ όρου ζωής στη μαριχουάνα και σύντομα προσέλκυσε μαθητές, οι οποίοι, όταν πέθανε, τίμησαν τη μνήμη του δημιουργώντας έναν κήπο από μαριχουάνα γύρω από τον τάφο του. Ο τάφος του έκτοτε αποτέλεσε ιερό τόπο, παραξενεύοντας όμως τους προσκυνητές που έβλεπαν τα αποτελέσματα που είχε η κάνναβη στους μοναχούς: αντί να είναι μελαγχολικοί, όπως θα περίμενε κανείς, ήταν διαρκώς χαρούμενοι…

Το μάσημα του χασίς από τότε «χαλούσε κόσμο» στην Αίγυπτο. Πράγματι, ο Κήπος του Cafour κοντά στο Κάιρο ξεκίνησε ως ένας χώρος όπου οι χασισοπότες μπορούσαν να χαλαρώνουν και να φουμάρουν μέχρι τον 13ο αιώνα, οπότε και τον κατάστρεψαν φανατικοί ισλαμιστές.

Αφγανοί Λάτρεις του Χασίς

Στο μεταξύ, στο Αφγανιστάν, οι λάτρες του χασίς είχαν τον δικό τους Sheik Haidar που άκουγε στο όνομα Baba Ku. Τόσο έντονες είναι οι ομοιότητες μεταξύ των ιστοριών για τον Sheik Haidar και τον Baba Ku, που είναι πιθανόν να προέρχονται από την ίδια πηγή. Όπως ο Sheik Haidar, έτσι και ο Baba Ku χαρακτηριζόταν ευσεβής σούφι. Θεωρείται ότι αυτός πρώτος εισήγαγε το χασίς στο Αφγανιστάν. Αυτός και οι οπαδοί του κατανάλωναν χασίς σε μεγάλες ποσότητες, θεωρώντας το και θεϊκή ευλογία και φάρμακο. Ο Baba Ku, κατά την παράδοση, φούμαρε έναν τεράστιο ναργιλέ. Στον θάνατό του οι μαθητές του έστησαν έναν βωμό προς τιμήν του δασκάλου τους στην πόλη Balk στο βόρειο Αφγανιστάν όπου συνέχισαν να καλλιεργούν την κάνναβη στη μνήμη του.

Στο Αφγανιστάν υπάρχουν ακόμη και σήμερα πολλοί χασισοπότες που σέβονται τη μνήμη του Baba Ku. Αποφεύγουν σκόπιμα να έχουν άλλα αποκτήματα πέρα από χασίς και ζουν νομαδική ζωή. Παρ’ όλα αυτά, κατά διαστήματα συγκεντρώνονται κατά ομάδες, για να φουμάρουν εις ανάμνηση του μεγάλου Baba Ku. Αυτοί είναι από τους πιο σοβαρούς χασισοπότες στον κόσμο, και είναι γνωστό ότι τραβούν 28 γραμμάρια σε μια τζούρα!

Μια ακόμη ισλαμική χώρα φιλική προς την κάνναβη είναι το Μαρόκο. Μολονότι, με όρους παραγωγής χασίς, πρόκειται για «νεαρή» χώρα, οι Μαροκινοί είναι από παλιά γνωστοί για την αγάπη τους για το κιφ/kief –ένα μίγμα χασίς και καπνού που παραδοσιακά το κάπνιζαν σε πίπα (από αυτό προέρχεται και η ελληνική λέξη κέφι!). Κι αυτοί έχουν τον πατρόνα τους, που ακούει στο όνομα Sidi Hiri. Ήταν ένας σούφι που ήρθε στο Μαρόκο από την Αλγερία φέρνοντας το ιερό βότανο μαζί του. Σύμφωνα με τον θρύλο, έζησε νομαδική ζωή, κοιμώμενος μέσα σε σπηλιές, περιφερόμενος στη χώρα, απαγγέλλοντας το Κοράνι και επιστρέφοντας στις χαρές του χασίς…

Η Φονική Αδελφότητα των «Χασισένιων» (Ασσασίνων)

Όλοι γνωρίζουμε τη γαλλική λέξη Ασσασίν, που σημαίνει δολοφόνος. Όμως η λέξη «assassin» προέρχεται από τη λέξη «hashishin», και σημαίνει αυτός που τρώει χασίς. Αυτό το όνομα δόθηκε στην αίρεση των Ισμαηλιτών (11ος αιώνας), που είχαν επίκεντρό τους τα βουνά του Ιράν. Δεν υπάρχουν ακριβείς πληροφορίες για τους Ισμαηλίτες. Η πρόσφατη ιστορία τους σκεπάζεται από μυστήριο και είναι βαμμένη με αίμα. Ο Γάλλος αραβολόγος Sylvestre de Sacy, δήλωσε γι’ αυτούς: «Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι η ονομασία δόθηκε στους Ισμαηλίτες λόγω της χρήσης ενός τοξικού υγρού ή ενός παρασκευάσματος, που ακόμη είναι γνωστό στην Ανατολή με το όνομα χασίς». Η αίρεση ιδρύθηκε και διοικήθηκε από τον Sheikh Hasan ibn al-Sabah, έναν Πέρση Ισμαηλίτη που ισχυριζόταν ότι στις φλέβες του κυλούσε βασιλικό αραβικό αίμα.

Ο κόσμος τού απέδωσε τον χαρακτηρισμό «Ο Γέρος του Βουνού». Τέτοιες ήταν οι ικανότητες του Hasan ως αντάρτη, που το 1090 κατέλαβε με έφοδο το σχεδόν απόρθητο οχυρό του Alamut, που ήταν χτισμένο σε αφιλόξενα βουνά ύψους 3.000 μέτρων και διέθετε μια πανοραμική άποψη του κύριου εμπορικού δρόμου ανάμεσα στις ακτές της Κασπίας και της ορεινής Περσίας.

Ο  «Γέρος του Βουνού» χρησιμοποίησε το Alamut για να εκπαιδεύσει μια ομάδα νεαρών πολεμιστών μεταξύ 12 και 20 ετών. Τους στρατολόγησε από τη γύρω περιοχή και απαίτησε ολική αφοσίωση από αυτούς ενόσω τους προετοίμαζε για αυτοκτονικές αποστολές.

Ο Μάρκο Πόλο περιγράφει πώς ο Hasan πρώτα τους έδινε ναρκωτικά και, αφού βυθίζονταν σε έναν βαθύ ύπνο, μυστικά τους μετέφερε σε έναν κήπο επίγειων απολαύσεων μέσα στους τοίχους του Alamut ως μέρος της μύησής τους. Όταν ξυπνούσαν και συνειδητοποιούσαν ότι βρίσκονται σε ένα τόσο μαγικό μέρος, πίστευαν ότι βρίσκονται στον ίδιο τον Παράδεισο.

Με τη γεύση του χασίς ακόμη στα χείλη τους και με τις διδασκαλίες του Hasan, ότι ο θάνατος είναι απλώς μια ψευδαίσθηση, ακόμη να ηχούν στ’ αφτιά τους, οι εκκολαπτόμενοι Ασσασσίνοι άφοβα θα ξεχύνονταν για τις δολοφονικές αποστολές τους. Τους υποσχόταν ότι όποιο κι αν ήταν το αποτέλεσμα, εκείνοι θα επέστρεφαν θριαμβευτές στον παράδεισό του χασίς.

Οι ίδιοι οι Ασσασσίνοι θεωρούσαν ότι είναι αγωνιστές της ελευθερίας των Ισμαηλιτών, αλλά οι γειτονικοί πολεμικοί αρχηγοί και οι πολιτικοί τους τούς θεωρούσαν δημόσιο κίνδυνο και τρομοκράτες, έπειτα από μια σειρά πολιτικών πολυσυζητημένων δολοφονιών που συγκλόνισαν τον αραβικό κόσμο.

Όπως οι Σταυροφόροι, έτσι κι αυτοί επανέφεραν στο προσκήνιο τρομακτικές ιστορίες για απίστους άγριους, που δεν γνώριζαν τι θα πει φόβος. Χαρακτηριστικό ήταν ένα περιστατικό που διηγήθηκε ο Γάλλος Κόμης Henry of Champagne, που επισκέφτηκε το Alamut το 1194 και δοκίμασε την ανδρεία τους από πρώτο χέρι. Σύμφωνα μ’ αυτόν, ο Hasan διέταξε δύο από τους άνδρες του να πυρποληθούν στον προμαχώνα του κάστρου ως ένδειξη νομιμοφροσύνης, πράγμα που εκείνοι έκαναν πρόθυμα!

Η αίρεση συνέχισε να υπάρχει και μετά τον θάνατο του ηγέτη της και να αποτελεί τη μάστιγα της Περσίας και των αραβικών κρατών. Τον Hasan διαδέχτηκαν αρκετοί άλλοι αρχηγοί πριν το βουνό-προπύργιο καταληφθεί τελικά από ομάδες μογγολικών ορδών το 1256 κι έτσι αυτή η φονική «χασισένια» αδελφότητα παρήκμασε κι εξαφανίστηκε.

Η Διασπορά της Χασισοποτείας στην Ευρώπη και στο Νέο Κόσμο

Η δημοτικότητα της κάνναβης ως ψυχαγωγικής ουσίας ήταν μεγάλη στα τέλη του 14ου αιώνα χάρη στον Μεγάλο Ταμερλάνο. Οι κατακτήσεις του Ταμερλάνου άλλαξαν το γεωπολιτικό σκηνικό της περιοχής και άνοιξαν νέους εμπορικούς δρόμους από τη Μογγολία προς τη Μεσόγειο. Ο Ταμερλάνος ήταν άμεσα υπεύθυνος για την εισαγωγή της κάνναβης σε περιοχές-κλειδιά του Αφγανιστάν, της Ινδίας και του Νεπάλ.

Η κάνναβη, στο μεταξύ, είχε ήδη φτάσει στην Ευρώπη με τη Μαυριτανική μουσουλμανική κατοχή της Ισπανίας τον 8ο αιώνα. Οκτώ αιώνες αργότερα, ο Χριστόφορος Κολόμβος άνοιξε πανιά για τον Νέο Κόσμο όπου έφτασαν και οι Ισπανοί κονκισταδόρες που πρωτοστάτησαν στην καλλιέργεια της κάνναβης.

Η συναλλαγή αυτή δεν ήταν μονόδρομος: Ο Παλιός Κόσμος έδωσε στο Νέο Κόσμο την κάνναβη, κι εκείνος ανταποκρίθηκε παραδίδοντας στην Ευρώπη την καλλιέργεια του καπνού. Από τότε οι δύο αυτοί «κόσμοι» –η ντόπα και ο καπνός– είναι αλληλεξαρτώμενοι. Η καθολική τρέλα για καπνό, που ακολούθησε την ανακάλυψη της Αμερικής από τους Ευρωπαίους, διεύρυνε σημαντικά την ανάγκη για κάνναβη και πυροδότησε την τεράστια αύξηση στο διεθνές εμπόριο που ακολούθησε.

Την ίδια περίοδο η ποντοπόρα ναυτιλία της Ευρώπης άκμασε κι αυξήθηκε η ανάγκη για κάνναβη. Τα προϊόντα από κάνναβη αποδείχτηκαν κατάλληλα για τις ανάγκες των ναυτικών πλοίων: τα πανιά, τα ξάρτια, τα σχοινιά, τα δίχτυα και οι σημαίες μπορούσαν να γίνουν όλα από αυτό το φυτό.

Ήταν τέτοια η σπουδαιότητα της κάνναβης εκείνη την εποχή, που, όταν η πρόσβαση του Βρετανικού Ναυτικού σε αυτό στην Ανατολική Ινδία κόπηκε από τους Ολλανδούς στα τέλη του 16ου αιώνα, ο βασιλιάς James Ι διέταξε τους Βορειοαμερικανούς αποίκους του να αρχίσουν να το καλλιεργούν. Έτσι η κάνναβη δεν άργησε να γίνει κύριο προϊόν καλλιέργειας στην Ανατολική Ακτή της Αμερικής και ειδικά στη Βιρτζίνια, κι όπου οι αγρότες δεν τα κατάφερναν να το καλλιεργούν δέχονταν πρόστιμα.

Πράγματι, όπως έχει τονίσει ο ιστορικός της κάνναβης, Jack Herer, το φυτό αυτό έπαιξε έναν ρόλο-κλειδί στην Αμερικανική Ιστορία. Η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας τυπώθηκε σε χαρτί από κάνναβη, ενώ οι καουμπόηδες της Άγριας Δύσης ταξίδεψαν σε κομβόι του οποίου τα βαγόνια ήταν καλυμμένα από κάνναβη. Και αργότερα ακόμη, στη μεγάλη ζήτηση χρυσού στην Καλιφόρνια το 1849, οι μεταλλοδίφες φορούσαν τα αυθεντικά Levis, που κατασκευάζονταν από κάνναβη και είχαν ανθεκτικές τσέπες, ώστε να βαστάνε τα σακουλάκια από βαριά σκόνη χρυσού που έλπιζαν να κρύβουν μέσα τους.

Η χρησιμότητα του φυτού δεν σταματά εδώ: σύδεντρα κάνναβης χρησιμοποιούταν συχνά σε αγροτικές καλλιέργειες, για να δράσουν σαν ανεμοφράκτες ή να συγκρατούν τη διάβρωση του εδάφους, ενώ ίνες από κάνναβη χρησιμοποιούνταν για την κατασκευή μονωτικών πλακών, που άντεχαν και στη φωτιά και στον θόρυβο.

Μολονότι τα προϊόντα της κάνναβης καθιερώθηκαν και στις δύο μεριές του Ατλαντικού από την αρχή του 19ου αιώνα, το ενδιαφέρον Ευρωπαίων και Αμερικανών για τις ιατρικές και ψυχαγωγικές δυνατότητες του φυτού άργησε να απογειωθεί.

Οι Γάλλοι στρατιώτες πρωτοσυνάντησαν την ντόπα κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του Μεγάλου Ναπολέοντα στην Αίγυπτο το 1798. Ο Βοναπάρτης απαγόρευσε τη χρήση της κάνναβης, κάτι όμως που αγνοήθηκε συστηματικά και από τους ντόπιους και από τους δικούς του, οι οποίοι κατέληξαν να πάρουν τη συνήθεια μαζί τους πίσω στη Γαλλία.

 Η Λέσχη των Χασισοποτών

Charles Baudelaire: Τα «Άνθη του Κακού»…

Η εμφάνιση της νέας ψυχοτρόπου ουσίας αιχμαλώτισε το ενδιαφέρον της γαλλικής ιατρικής κοινότητας, και από το 1840 ποικίλες εφαρμογές της κάνναβης διατίθονταν ελεύθερα σε πολλά φαρμακεία του Παρισιού. Η ψυχαγωγική της χρήση επίσης διαδόθηκε και έγινε της μόδας με την ίδρυση της Λέσχης των Χασισοποτών –μια λέσχη που προσήλκυε την αφρόκρεμα της γαλλικής κουλτούρας.

Την ίδια στιγμή που οι Γάλλοι ανακάλυπταν τη χαρά του χασίς στην Αφρική, οι Βρετανοί αποικιοκράτες το συναντούσαν στην Ινδία. Οι Ινδοί είχαν ήδη αναπτύξει ένα ιδιαίτερα περίπλοκο δίκτυο διανομής της κάνναβης πολύ πριν φτάσουν οι Βρετανοί. Το εμπόριο χασίς και μαριχουάνας φορολογήθηκε και ρυθμίστηκε αυστηρά, διοχετευόμενο πλέον μέσα από επίσημα κυβερνητικά μαγαζιά. Ο βολβός του χασίς εισαγόταν από το Τουρκεστάν εκείνη την περίοδο, ενώ η μαριχουάνα καλλιεργούταν οικιακά, κυρίως γύρω από τη Βεγγάλη. Η χρήση της κάνναβης στην Αγγλία ήταν πολύ διαδεδομένη, ακόμη και για ιατρικούς σκοπούς: η ίδια η Βασίλισσα Βικτωρία τη χρησιμοποιούσε ως παυσίπονο.

Οι ψυχοδιεγερτικές ιδιότητες του χασίς έγιναν γνωστές στο γαλλικό κοινό από τον Δρ. Jacques Joseph Moreau. Χρησιμοποιώντας ο ίδιος τον εαυτό του ως πειραματόζωο, ερεύνησε και δημοσίευσε, στις αρχές του 1840, δύο σημαντικές μελέτες για τα αποτελέσματα του χασίς. Εκτός από τους παρανοϊκούς φόβους και την αποξένωση, ο Μορώ περιέγραψε τα φαιδρά όνειρα και τις ψευδαισθήσεις που υπέστη υπό την επήρειά του.

Οι ποιητές Μποντλαίρ και Γκοτιέ πήγαν να ακούσουν μια ομιλία του Μορώ. Τους φάνηκε ιδιαίτερα προκλητική. Το χασίς ήταν καινούργιο, εξωτικό και ανατολίτικο –στην πραγματικότητα, ταίριαζε με την παρακμιακή αισθητική που επιχειρούσαν να αναπτύξουν εκείνη την εποχή. Εξασφαλίζοντας την καθοδήγηση και υποστήριξη του Δρ Μορώ, καθιέρωσαν μηνιαίες συναντήσεις της Λέσχης των Χασισοποτών στα μεγαλοπρεπή σαλόνια του μπαρόκ ξενοδοχείου του 17ου αιώνα, του Hotel de Lausan, στην μποέμικη Quarter Latin του Παρισιού. Άλλα διακεκριμένα μέλη της λέσχης ήταν ο ζωγράφος Ευγένιος Ντελακρουά και ο συγγραφέας Αλέξανδρος Δουμάς. Ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ και ο Βίκτωρ Ουγκώ ήταν τακτικοί επισκέπτες.

Μια Ευκαιρία στον «Παράδεισο» να Πάω…

Υπάρχουν πολλές καταγραφές των όσων διαδραματίζονταν κατά τις συναντήσεις της λέσχης. Ο Γκοτιέ, συγκεκριμένα, μας άφησε μια υπέροχη ατμοσφαιρική διήγηση για την πρώτη συνάντηση της λέσχης: «Το παλιό σκουριασμένο μάνταλο άνοιξε και η πόρτα από ογκώδη μαδέρια στηριζόταν στους μεντεσέδες». Μόλις μπήκε μέσα, ο Γκοτιέ αναφέρει πώς ο Δρ Μορώ τού προσέφερε ένα ασημένιο κουτάλι χασίς, ψιθυρίζοντας συνωμοτικά: «Αυτό θα αφαιρεθεί από το μερίδιό σου στον Παράδεισο». Μετά, καθώς το χασίς άρχισε να κάνει τη γύρα, ο Γκοτιέ σημειώνει πώς ξαφνικά «όλα φαίνονταν μεγαλύτερα, πλουσιότερα, πιο λαμπρά… Το νερό που ήπια έγινε το πιο εξαιρετικό κρασί, το κρέας στο στόμα μου έμοιαζε με φράουλες, οι φράουλες με κρέας. Δεν μπορούσα να διακρίνω ένα ψάρι από ένα κοτολέτα».

Παρατηρεί, επίσης, ότι ένας από τη συντροφιά είχε λιποθυμήσει στην καρέκλα του, «τα μάτια του απλανή και τα χέρια του ακίνητα» και πώς αφέθηκε να βυθιστεί στην άπατη θάλασσα του τίποτα». Εκφράσεις όπως «τι ευτυχία» «κολυμπώ στην έκσταση» και «βυθίζομαι στα βάθη της ευχαρίστησης» ηχούσαν μεταξύ των μακάριων συνδαιτυμόνων.

Καθώς η βραδιά προχωρούσε, ο Γκοτιέ περιγράφει πώς η αρχική προσβολή στις αισθήσεις του υποχωρούσε και έδινε τη θέση της σε μια αίσθηση ευεξίας: «Ο αέρας με χάιδευε σχηματίζοντας άπειρες ηδονικές ρουφήχτρες. Μια ευχάριστη απάθεια με συνεπήρε πάνω στον καναπέ». Ένιωθε το σώμα του να διαλύεται και να γίνεται διαπερατό, με φαντασμαγορικά κύματα ήχων και χρώματος να τον αποπλένουν. Όμως ο καημένος ο ποιητής έχει νανουριστεί σε μια ψευδή αίσθηση ασφάλειας και η ηρεμία του σύντομα θρυμματίζεται από μια σειρά τρομακτικών ψευδαισθήσεων. Κοιτώντας σε έναν καθρέφτη –πάντα μοιραίο για έναν μαστουρωμένο– βλέπει ότι έχει μεταμορφωθεί σε έναν μπλε ελέφαντα. Τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο και η παράνοια αρχίζει. Μόνο όταν ο Γκοτιέ φτάνει στο σπίτι, τελικά συνέρχεται, εξαντλημένος και σοκαρισμένος, από την επήρεια του χασίς.

Ο Μποντλαίρ έγραψε κι αυτός με λεπτομέρειες για τις εμπειρίες του εκεί, παρομοιάζοντας την επήρεια του χασίς με μια προβολή μεγαλοποίησης της πραγματικής ζωής και της καθημερινότητας. Γράφει πώς τα φώτα και τα χρώματα αποκτούν μια επιπρόσθετη ένταση και πώς οι αισθήσεις μπερδεύονται. «Το χασίς πάντα προκαλεί μεγαλοπρέπεια φωτός, λαμπρότητα χρώματος, σειριακές εμφανίσεις ρευστού χρυσού… Οι ήχοι μεταμφιέζονται σε χρώματα, τα χρώματα ανθίζουν μέσα σε μουσική».

Η Λέσχη των Χασισοποτών ήταν ορόσημο στην ιστορία της κάνναβης. Μέσα από τις σημειώσεις και τα αρχεία του Μποντλαίρ, του Γκοτιέ, του Μορώ και άλλων αναγνωρίζουμε την πρώτη ικανοποιητική ανάλυση που επιχειρήθηκε στη Δύση για το ευφορικό φυτό και τις συνέπειές του.

Αμερικανικό Πάθος για Κάνναβη

Η μεγαλύτερη επιρροή της κάνναβης εκείνη την εποχή ήταν στη Βόρεια Αμερική. Μια πληθώρα προϊόντων μαριχουάνας άρχισε να εμφανίζεται σε αμερικάνικα φαρμακεία, συμπεριλαμβανομένων τσιγάρων γαρνιρισμένων με κάνναβη, που λεγόταν ότι κάνουν θαύματα στους ασθματικούς.

Η ψυχαγωγική χρήση της κάνναβης επίσης συνέχισε. Η περιέργεια του συγγραφέα Fitz Huge Ludlow –φίλου και σύγχρονου του Μαρκ Τουέιν– είχε διεγερθεί από τις αναφορές για τη Λέσχη των Χασισοποτών στο Παρίσι, και αποφάσισε να επιχειρήσει ο ίδιος κάποια έρευνα. Κράτησε σημειώσεις από τις δικές του εμπειρίες με κάνναβη, που δημοσίευσε σε μορφή βιβλίου το 1857 –μια φανταστική και κάπως παραφουσκωμένη δουλειά.

Το πάθος της Αμερικής για μαριχουάνα τροφοδοτήθηκε περαιτέρω μέσα από τη Philadelphia’ s Centennial Exposition του 1876. Επρόκειτο για ένα Τουρκικό Περίπτερο Χασίς, οι επισκέπτες του οποίου προσκαλούνταν να γευτούν μια τζούρα ναργιλέ. Το θέαμα είχε τεράστια επιτυχία με πλήθος κόσμου να συρρέει εκεί. Μέσα σε μια δεκαετία κάθε αμερικανική πόλη που «σεβόταν» τον εαυτό της διέθετε κάποιο «άντρο» χασίς. Εκτός από τη Φιλαδέλφεια παρόμοιες αδελφότητες ξεφύτρωναν σε διάφορες πόλεις, όπως το Σικάγο, η Νέα Ορλεάνη, η Νέα Υόρκη και η Βοστόνη. Μέχρι το 1880 υπολογιζόταν ότι υπήρχαν περισσότερες από 500 τέτοιες μόνο στη Νέα Υόρκη.

Ένα άρθρο στο περιοδικό Harper το 1883 περιέγραφε μια από αυτές. Ο τόνος του αρθρογράφου ήταν φτηνή επίδειξη εντυπωσιασμού, καθώς έμενε στο ότι οι καπνιστές φορούσαν παντόφλες, μεταξωτούς μανδύες και καπέλα με φούντες, και ότι έγερναν στις καρέκλες τους σε κωματώδη κατάσταση. Περιγράφονται ως εντελώς τρελοί, χαμένοι σε όνειρα, επιδιδόμενοι σε ζωηρές συζητήσεις με τον εαυτό τους και παραπατώντας ολόγυρα τυφλωμένοι, υποκείμενοι σε παράλογα ξεσπάσματα νευρικού γέλιου και ψευδαισθήσεις…

Η Απαγόρευση της Κάνναβης

Η Αμερική, όπου το πάθος για την κάνναβη ήταν μεγαλύτερο, πρωτοστάτησε στην απαγόρευση της. Η πληθώρα των πλεονεκτημάτων και οι πολυποίκιλες εφαρμογές καθιστούσαν την κάνναβη υπολογίσιμο ανταγωνιστή των προϊόντων πολλών βιομηχανικών κλάδων (πετρελαιοειδή, οινόπνευμα, καπνός, χημικά φάρμακα, χαρτοπολτός κ.α.), που συνεργάστηκαν στενά για να πετύχουν την απαγόρευσή της.

Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1930, η κάνναβη ήταν αδιαμφισβήτητα καθιερωμένη ως αξιόλογο και ακίνδυνο θεραπευτικό μέσο που συγκέντρωνε την επιδοκιμασία και την εκτίμηση του ιατρικού κόσμου: Μέχρι το 1937, το βασικό Εγχειρίδιο Φαρμακοποιίας και το Εθνικό Συνταγολόγιο των ΗΠΑ, αναφέρει την ως ακίνδυνο φάρμακο κατάλληλο για ένα ευρύτατο φάσμα ασθενειών. Αλλά το 1937 θεσπίστηκε ο νόμος Marihuana Tax Act, με τον οποίο ουσιαστικά ποινικοποιήθηκε η καλλιέργεια, η κατοχή, η χρήση και η εμπορία της Ινδικής Κάνναβης και των παραγώγων της.

Τα κρίσιμα χρόνια για την απαγόρευση της κάνναβης ήταν η περίοδος 1930-1937, που σφραγίστηκαν από τα παρακάτω γεγονότα. Το 1930 δημιουργήθηκε το «Ομοσπονδιακό Γραφείο Ναρκωτικών». Μέχρι το 1932 η φαρμακοβιομηχανία είχε τη δυνατότητα να παράγει μαζικά χημικά προϊόντα. Το 1933 έγινε η άρση της Ποτοαπαγόρευση και το αλκοόλ άρχισε και πάλι να πουλιέται ελεύθερα. Έγινε εφικτή η κατασκευή μηχανών για την παραγωγή χαρτιού από δασική ξυλεία. Τέλος την ίδια εποχή έγινε δυνατή η μαζική εισαγωγή στην αγορά των προϊόντων της πετροχημικής βιομηχανίας και του νάιλον. Για όλους αυτούς τους λόγους η κάνναβη έπρεπε να βγει από την μέση κι έτσι απαγορεύτηκε ως «επικίνδυνο ναρκωτικό». Οι Αμερικανοί χρήστες της κάνναβης έπρεπε πλέον να περάσουν στην παρανομία και να κωδικοποιήσουν τη συμπεριφορά και το λεξιλόγιο τους. Έτσι, ο καρτουνίστας Έλζι Σίγκαρ, ο δημιουργός του Ποπάϋ, έβαλε τον διάσημο ναύτη του να τρώει δυναμωτικό «σπανάκι»: «Σπανάκι» (Spinach) ήταν κατά την δεκαετία του 1930 η κωδική ονομασία της μαριχουάνας. Οι απαγορεύσεις όμως δεν εξοβέλησαν την κάνναβη από την αμερικανική κοινωνία, που πήρε την ρεβάνς της κατά τη δεκαετία του 1960 με το κίνημα των «χίπις»…

 

Το Κίνημα των Χίπης και η Αδελφότητα της Αιώνιας Αγάπης

Η κουλτούρα της κάνναβης άλλαξε για πάντα με τον ερχομό των χίπις. Η κατανάλωση αξιοσημείωτων ποσοτήτων χασίς ταυτίζονταν με τον τρόπο ζωής των χίπις. Και κάθε χασισοπότης που σεβόταν τον εαυτό του κατά τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 έπρεπε να καλύψει τουλάχιστον έναν τμήμα της διαδρομής των χίπις με κατεύθυνση τις μεγαλύτερες χώρες παραγωγής μαριχουάνας της εποχής, όπως ήταν η Ινδία, το Νεπάλ, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, ο Λίβανος και το Μαρόκο.

Οι χίπις έκαναν την εμφάνισή τους στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο αριθμός τους όμως αυξήθηκε σημαντικά μετά το 1968 – τη χρονιά που οι Beatles έκαναν το προσκύνημά τους στην Ινδία, για να καθίσουν στα πόδια του γκουρού τους, του Maharishi. Τυπικά οι χίπις βρίσκονταν στις μεγάλες πόλεις της Δύσης, αργότερα όμως οι πιο περιπετειώδεις απ’ αυτούς ξεκίνησαν να εξερευνούν πιο απομακρυσμένες περιοχές, ανιχνεύοντας συχνά διαδρομές που άνοιξαν αρχικά οι προηγούμενοι χασισοπότες. Και όπου πήγαιναν, αναζητούσαν το καλύτερο ποιοτικά χασίς που μπορούσαν να βρουν.

Η «Αδελφότητα της Αιώνιας Αγάπης», μια ημιθρησκευική ομάδα χίπις από την Καλιφόρνια, δικαιολογεί μια υποσημείωση στην ιστορία του χασίς. Σεβόμενη τον ακαδημαϊκό του Μπέρκλεϊ, Τίμοθυ Λίρυ, –επινοητή του διάσημου μότο «άναψε, ρούφα, φύσα»– ως γκουρού της, θυμόμαστε σήμερα την αδελφότητα κυρίως ως υπέρμαχο του LSD. Παρ’ όλα αυτά, εκτός από αυτές τις δραστηριότητές της –που περιλάμβαναν την κατασκευή, τη διανομή και την ανεπιτυχή προσπάθεια να νοθευτεί με LSD όλο το απόθεμα νερού στην Αμερική– κάποιο άλλο από τα επικερδή της πάρεργα ήταν η λαθρεμπορία τεράστιων ποσοτήτων χασίς από το Αφγανιστάν προς τη Βόρεια Αμερική κατά το τέλος της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές του 1970.

Τα πρώτα φορτία πουλήθηκαν στις αγορές της Kandahar το 1968 έναντι 20 δολαρίων το κιλό. Βαθμηδόν οι αποστολές φορτίων ήταν όλο και μεγαλύτερες και το αφγανικό χασίς άρχισε να κατακλύζει την Αμερική και τον Καναδά, όπου έγινε γνωστό ως «Afghani Primo»…

 

TD: Το «Τσιγάρο της Αλήθειας» της CIA

Οι αποχαρακτηρισμοί των πρώιμων απόρρητων εγγράφων της CIA, που έλαβαν χώρα έπειτα από προεδρικά διατάγματα το 1977 και το 1995, απεκάλυψαν πως τόσο η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών των ΗΠΑ, όσο και ο προκάτοχός της, το Γραφείο των Στρατηγικών Υπηρεσιών (Office of Strategic Services ή OSS), που ήταν η υπηρεσία πληροφοριών της εμπόλεμης Αμερικής (ιδρύθηκε το 1942), χρησιμοποίησαν όχι μόνον ναρκωτικές ουσίες, όπως π.χ. η μεσκαλίνη, η κοκαΐνη κ.α. αλλά και την ευφορική κάνναβη, στα πλαίσια της αναζήτησης μιας ψυχοτρόπου «ουσίας της αλήθειας», που θα «έλυνε το στόμα» των ανακρινόμενων, αποσπώντας από αυτούς κάθε χρήσιμη πληροφορία.

Την άνοιξη του 1943 η ειδική επιτροπή του OSS αποφάσισε πως η μαριχουάνα (cannabis indica) έδινε τις μεγαλύτερες υποσχέσεις ως «ουσίας της αλήθειας», και ξεκίνησε έτσι ένα πρόγραμμα δοκιμών σε συνεργασία με το Σχέδιο Μανχάταν, το άκρως απόρρητο σχέδιο για την κατασκευή της πρώτης αμερικανικής ατομικής βόμβας. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιήθηκε μαριχουάνα σε υγρή μορφή, που αποκαλούνταν «TD» και η οποία είχε μια σειρά από δυσάρεστες παρενέργειες σε όσους άθελά τους την κατανάλωσαν. Η συγκεκριμένη ουσία «δεν δούλεψε με τον τρόπο που ήθελαν» και τα «αντικείμενα του πειράματος» αρρώστησαν από τους πολλούς εμετούς και κατέληξαν στο νοσοκομείο.

Τότε ήταν που οι ειδικοί επιστήμονες του OSS αποφάσισαν πως ο καλύτερος τρόπος για να απορροφηθεί η μαριχουάνα ήταν η έγχυση της στον καπνό. Δεν άργησαν λοιπόν να καταλήξουν στο συμπέρασμα πως ο πιο αποτελεσματικός τρόπος διανομής της ουσίας τετραϋδροκαναβινόλη (ΤΗC) ήταν ο ίδιος που χρησιμοποιούσαν εδώ και δεκαετίες οι μουσικοί του περιθωρίου, δηλαδή τα τσιγάρα. Σύμφωνα με έγγραφα του OSS η ανάμειξη καπνού με μαριχουάνα και το κάπνισμα τους προκαλούσε μια «κατάσταση ανευθυνότητας, που δημιουργούσε στο χρήστη μια φλυαρία και μια ελευθεριότητα στην μετάδοση των πληροφοριών που κατείχε».

Η πρώτη πραγματική δοκιμή αυτού του τσιγάρου, που περιείχε μείγμα καπνού και μαριχουάνας, έλαβε χώρα στις 27 Μαΐου του 1943. Αντικείμενο πειραματισμού ήταν ο Άουγκουστ Ντελ Γκράτσιο (August Del Gracio), ένας φημισμένος ιταλικής καταγωγής γκάνγκστερ της Νέας Υόρκης. Τον προσέγγισε ο Τζορτζ Γουάϊτ (George White) ένας αξιωματικός του Στρατού, που αποσπάστηκε στον OSS από το Ομοσπονδιακό Γραφείο Ναρκωτικών (FBN). Αυτός επισκέφτηκε τον Ντελ Γκράτσιο στο διαμέρισμά του, όπου και του έδωσε να καπνίσει το «ειδικό τσιγάρο». Ήθελε να εκμαιεύσει από τον Ιταλό μαφιόζο πληροφορίες σχετικά με τις διασυνδέσεις της ιταλικής μαφίας της Νέας Υόρκης με πράκτορες του Άξονα (η φασιστική Ιταλία ήταν τότε ακόμη σύμμαχος της Γερμανίας), σε μια περίοδο που οι Αμερικανοί προετοίμαζαν την απόβαση στη Σικελία. Ο Γούαιτ προσέφερε συνεχώς στον Ντελ Γκράτσιο τσιγάρα με μαριχουάνα μέχρι εκείνος να γίνει «υπερβολικά φλύαρος». Έβαλε μέσα σ’ αυτά τόσο πολύ μαριχουάνα, ώστε ο γκάνγκστερ άρχισε να χάνει τους λογικούς του ειρμούς για μια σχεδόν ώρα, και η γλώσσα του «λύθηκε». Κάτω από την επίδραση του «ειδικού τσιγάρου» ο σκληρός Ιταλός μαφιόζος άρχισε να «ξερνάει» όλα όσα ήξερε, αλλά τελικά αποδείχθηκε πως ήταν «καθαρός» καθώς δεν γνώριζε σημαντικές πληροφορίες για τις δραστηριότητες των πρακτόρων του Άξονα. Γνώριζε ωστόσο αρκετά πράγματα για το εμπόριο ναρκωτικών στη Νέα Υόρκη και αποκάλυψε όλα τα μυστικά του στον Αμερικανό αξιωματικό. Μάλιστα οι πληροφορίες που αποκάλυψε σχετικά με το εμπόριο ναρκωτικών ήταν τόσο ευαίσθητες, ώστε αργότερα η CIA αναγκάστηκε να τις κρατήσει διαβαθμισμένες μέχρι το 1977! Αφού τέλειωσε την εξομολόγηση του ο Ντελ Γκράτσιο είπε στον Τζορτζ Γουάϊτ: «Ότι και να κάνεις, μη χρησιμοποιήσεις ποτέ τίποτε από αυτά που σου είπα». Φυσικά ο πράκτορας του OSS έκανε ακριβώς το αντίθετό…

Παρά την επιτυχία του πειράματος στον Ντελ Γκράτσιο οι αξιωματούχοι του OSS δεν πείστηκαν ποτέ πως η μαριχουάνα, σε υψηλές συγκεντρώσεις, θα μπορούσε να ωθήσει ένα άτομο να εξομολογηθεί τα πιο βαθύτερα μυστικά του. Παρ’ όλα αυτά επέτρεψαν στον Τζορτζ Γουάϊτ, μαζί μ’ έναν ακόμη πράκτορα του Σχεδίου Μανχάταν, να χρησιμοποιήσουν για μια ακόμη φορά 18 τσιγάρα με υψηλή περιεκτικότητα σε μαριχουάνα σε στρατιώτες, που υπηρετούσαν στην Ατλάντα, στο Μέμφις και στη Νέα Ορλεάνη και ήταν ύποπτοι για φιλικές προς τον κομμουνισμό στάσεις. Οι δύο άνδρες «περνούσαν καλά» ενόσω εκτελούσαν την αποστολή τους, καθώς έμεναν σε ακριβά ξενοδοχεία του αμερικανικού νότου κι έτρωγαν στα καλύτερα εστιατόρια. Όταν ο Γουάϊτ ρωτήθηκε αργότερα αν ο ίδιος είχε δοκιμάσει αυτά τα ενισχυμένα τσιγάρα μαριχουάνας, παραδέχθηκε ότι το έκανε: «Τα τσιγάρα σου έδιναν την αίσθηση ότι περπατούσες αρκετά εκατοστά πάνω από το πάτωμα…»

 

«Στης Μαστούρας το Σκοπό»: Η Χασισοποτεία στην Ελλάδα

Η Κάνναβη στην Ελλάδα ήταν γνωστή και διαδεδομένη από την αρχαιότητα. Το νεότερο ελληνικό κράτος, που συστάθηκε μετά την Επανάσταση του 1821, αξιοποίησε την καλλιέργεια της κάνναβης για εμπορικούς σκοπούς. Το 1836 το Βασιλικό Τυπογραφείο δημοσίευσε μια μελέτη του Γρ. Παλαιολόγου «Περί Καλλιέργειας της Κάνναβης», χωρίς να γίνεται λόγος περί της ηδονιστικής χρήσης της. Η Κάνναβη καλλιεργούνταν κυρίως στις πεδιάδες του Αγρινίου, της Καλαμάτας και του Άργους και οι νεαρές κοπέλες, που εργάζονταν στη συλλογή της, ήταν πάντα εύθυμες και όταν έφευγαν από το χωράφι ήταν ιδιαίτερα πειρακτικές, σε σημείο θράσους, απέναντι στους περαστικούς. Η κανναβοκαλλιέργεια στην Ελλάδα, κυρίως για κλωστική κάνναβη, θα συνεχιστεί μέχρι την τελική απαγόρευσή της το 1957, αν και η χασισοποτεία ήταν ήδη απαγορευμένη επί Μεταξά.

Στις αρχές του 20^ου αιώνα λειτουργούσαν στην Αθήνα, στον Πειραιά και σε άλλες μικρότερες ελληνικές πόλεις, πολλοί «ντεκέδες», δηλαδή καφενεία όπου σύχναζαν οι χασισοπότες. Σ’ αυτά τα στέκια, που σύχναζαν κυρίως άτομα του υποκόσμου (κουτσαβάκια, νταήδες, μαστρωποί, μαχαιροβγάλτες και «κατάστικτοι», δηλαδή άνδρες με τατουάζ), πήγαιναν για να «πιουν» χασίς καθώς ο καφές δεν ήταν τότε ακόμη στην ημερήσια διάταξη: «Προσφέρεται και καφές» έγραφαν σε πινακίδες οι τεκετζήδες, για να προσελκύουν και τους μη χασισοπότες. Σ’ αυτά τα καταγώγια, τα οποία τα επισκέπτονταν κατά καιρούς και διάφοροι καλλιτέχνες και «παρακμιακοί αστοί», υπήρχαν διάφορες ρεμπέτικες κομπανίες ή μοναχικοί τύποι που έπαιζαν μπαγλαμά τραγουδώντας «στης μαστούρας τον σκοπό». Οι αστυνομικοί κατά καιρούς εισέβαλαν στους τεκέδες για να βρουν παρανόμους και να εκφοβίσουν τον υπόκοσμο. Όσους χασισοπότες συλλάμβαναν τους έπαιρναν ένα βράδυ στο κρατητήριο για να «ξεμαστουρώσουν» και στην συνέχεια τους άφηναν ελεύθερους, διότι η χασισοποτεία θεωρούνταν τότε «πταίσμα» και όχι κακούργημα. Κανείς χασισοπότης δεν έμπαινε τότε φυλακή αν «έπινε» χασίς, εκτός αν έκανε κάποια άλλη αξιόποινη πράξη. Η απαγόρευση ήρθε αργότερα κατά τη δικτατορία του Μεταξά.

Επί δικτατορίας του Μεταξά αλλά και αργότερα, κατά την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου και των «πέτρινων χρόνων», η κρατική καταστολή σε βάρος των κομμουνιστών και των Αριστερών γενικότερα στην Ελλάδα ήταν πολύ σκληρή. Οι Αριστεροί, τόσο οι απλοί άνθρωποι όσο και οι διανοούμενοι, οδηγούνταν στις φυλακές και στα ξερονήσια για εξορία. Ήταν πολιτικοί κρατούμενοι αλλά το «εθνικόφρων» κράτος, προκειμένου να τους ταπεινώσει ακόμη περισσότερο, τους έριχνε στη φυλακή μαζί με τους εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου. Έτσι για πρώτη φορά συγχρωτίστηκαν Αριστεροί διανοούμενοι και καλλιτέχνες με άτομα του υπόκοσμου και λούμπεν μικροεγκληματίες, που είχαν ως χαρακτηριστικό τους τη ρεμπέτικη μουσική και την χασισοποτία. Μ’ αυτό τον τρόπο οι Αριστεροί καλλιτέχνες ήρθαν σε επαφή με τη χασισοποτεία και ο υπόκοσμος με τις ιδέες της Αριστεράς, δημιουργώντας μια μοναδική σύνθεση που επηρεάζει την ελληνική κοινωνία ακόμη και σήμερα.

Πολλοί ήταν οι ρεμπέτες εκείνης της εποχής που φούμαραν τον «καπνό της λησμονιάς». Πιο γνωστός απ’ όλους ήταν ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο οποίος την «έπινε» κι έζησε μέχρι τα βαθιά του γεράματα, κάνοντας πέντε παιδιά: «Μας φέρνει μαύρο από την Πόλη και μαστούρια είμαστε όλοι, τουμπεκί απ’ την Περσία πίνει ο μάγκας με ησυχία…», λέει ένα γνωστό τραγούδι του Μάρκου Βαμβακάρη. Τα «χασικλίδικα», αν και απαγορευμένα, ήταν εκείνη την εποχή ένα σημαντικό κομμάτι του ρεμπέτικου τραγουδιού. Η δίωξη και η καταστολή του ρεμπέτικου τραγουδιού από το καθεστώς του Μεταξά καθώς και από τις ελληνικές μετα-εμφυλιακές κυβερνήσεις, έστρεψε το λαό στα λεγόμενο «λαϊκά τραγούδια» και στο μπουζούκι που ήταν πλέον αποδεκτό και από την αστική τάξη. Το ίδιο διάστημα οι διώξεις των χασισοποτών εντάθηκαν, τα μέτρα καταστολής αυξήθηκαν με αποκορύφωμα την περίοδο της Χούντας. Ωστόσο η χρήση της κάνναβης, παρά τις τόσες απαγορεύσεις και διώξεις, δεν εξαφανίστηκε ποτέ από την Ελλάδα. Από τη δεκαετία μάλιστα του 1990 άρχισε να επανακάμπτει σε σημείο ώστε να είναι πλέον ευρύτατα διαδεδομένη, όχι μόνον σε περιθωριακούς αλλά και σε άτομα της αστικής και μορφωμένης τάξης. Όπως εκμυστηρεύτηκε στον υπογράφοντα ο γνωστός ψυχίατρος Κλεάνθης Γρίβας: «Κάποτε στην Ελλάδα κάπνιζαν κάνναβη μόνον οι περιθωριακοί. Σήμερα, και λόγω των ανούσιων κατασταλτικών και απαγορευτικών νόμων, κάθε μία στις τρεις ελληνικές οικογένειες έχει κι από έναν καπνιστή κάνναβης». Δεν μιλάμε πλέον για περιθώριο, αλλά για μαζική –πλην όμως απαγορευμένη– χρήση της κάνναβης στην Ελλάδα.

Άμστερνταμ: Η «Μέκκα» της Μαριχουάνας

Coffee Shopo στο Άμστερνταμ

Ως τις αρχές της δεκαετίας του 1970 το λαθρεμπόριο κάνναβης πολεμήθηκε ιδιαίτερα σκληρά στην Ευρώπη. Η ενδημική πλεονεξία στην αλυσίδα από τον καλλιεργητή στον λαθρέμπορο και από κει στον πωλητή έγινε ανυπόφορη. Οι τιμές εκτοξεύτηκαν στα ύψη, ενώ η ποιότητα έπεφτε κατακόρυφα. Επιπλέον οι αμερικανικές Αρχές επαγρυπνούσαν διαρκώς και απέκτησαν μεγάλη αποτελεσματικότητα στο να συλλαμβάνουν τους λαθρέμπορους και να καταστρέφουν τις καλλιέργειες.

Τότε, όμως, στα μέσα της δεκαετίας του 1970 όλα άλλαξαν. Ο Jim Richardson δημοσίευσε το πρωτοποριακό του βιβλίο με τίτλο Sensimilla Marijuana Flowers. Ο ερχομός των sensimilla (ισπανική λέξη που κυριολεκτικά σημαίνει χωρίς σπόρους) είναι γεγονός που θα αλλάξει τον ρου της ιστορίας της κάνναβης.

Από την αρχή της δεκαετίας του 1980 η επιστήμη των sensi έχει μετακινηθεί στο πιο ελεύθερο έδαφος του Άμστερνταμ. Το Άμστερνταμ ήταν η ευρωπαϊκή πύλη για την ανάπτυξη των νέων τεχνικών, καθώς ήταν ήδη το «σπίτι» μιας ακμάζουσας κουλτούρας της κάνναβης.

Μέχρι τον ερχομό των sensi, η κάνναβη στη χώρα ήταν εισαγόμενο προϊόν. Μέσα όμως σε λίγα χρόνια, οι Ολλανδοί εγκαινίασαν τα δικά τους προγράμματα, αναζητώντας σπόρους από την Ασία και τη Μέση Ανατολή, για να αναπτύξουν νέες γενιές υβριδίων, όπως το Holland’s Hope και το Amstel Gold – για να αναφέρουμε μόνο δύο από αυτά.

Το Άμστερνταμ σήμερα είναι η «Μέκκα» της Μαριχουάνας προσελκύοντας τουρίστες απ’ όλο τον κόσμο και φιλοξενώντας το Cannabis Cup –μια ετήσια φιέστα μαριχουάνας που οργανώνει το αμερικανικό περιοδικό High Times. Η πόλη καυχιέται ότι διαθέτει περισσότερα από 12 coffee shops που προσφέρουν περισσότερες από 150 διαφορετικές ποικιλίες Το εμπόριο των sensimilla είναι σήμερα στο αποκορύφωμά του, όχι μόνο στο Άμστερνταμ αλλά και παντού στον κόσμο. Το «ιερό φυτό» συνεχίζει να συντροφεύει τον άνθρωπο ακόμη και στον τεχνοκρατικό 21^ο αιώνα.

Legalize it?

Τελειώνοντας θεωρώ περιττό να υπογραμμίσω πως δεν είμαι υπέρ της χρήσης της κάνναβης ως ευφορικό μέσο. Είμαι ωστόσο υπέρ της χρήσης της στη βιομηχανία, στην παραγωγή ενέργειας, στη φαρμακευτική, στη διατροφή κ.α. –κάτι που θα μας βοηθήσει και στην απεξάρτηση μας από το πετρέλαιο κι από τη χημική βιομηχανία που καταστρέφει το περιβάλλον. Προσωπικά υπερασπίζομαι την αποποινικοποίησή της κάνναβης και συγκεκριμένα την επανα-νομιμοποίηση της (εφόσον ήταν νόμιμη σχεδόν σε όλες τις χώρες μέχρι τη δεκαετία του 1930). Οι λόγοι πολλοί και θα χρειαζόταν ένα ολόκληρο άρθρο μόνο γι’ αυτό. Αντί γι’ αυτό παραθέτω τις απόψεις του διακεκριμένου Έλληνα ψυχίατρου και συγγραφέα Κλεάνθη Γρίβα, που έχει αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή του στη μελέτη του απαγορευμένου ζητήματος της Κάνναβης και με του οποίου τις θέσεις συμφωνώ πλήρως: «Δεν υποστηρίζω τη χρήση των ψυχοτρόπων ουσιών, αλλά υπερασπίζομαι τη νομιμοποίησή τους. Πρώτον, για λόγους ηθικούς: Κανένας εκτός από μένα δεν έχει δικαίωμα να αποφασίζει ποια ουσία θα καταναλώνω και ποια όχι. Δεύτερον, για λόγους πολιτικούς: Η κοινωνία δεν απειλείται από τις ψυχοτρόπες ουσίες. Κινδυνεύει μόνο από την κατασταλτική πολιτική της κρατικής εξουσίας απέναντι σ’ αυτές. Το δικαίωμα να ψηφίζω και το δικαίωμα να εξουσιάζω το κορμί μου αποτελούν βασικά στοιχεία της ελευθερίας μου. Το δικαίωμα να ψηφίζω είναι θεμελιώδες στοιχείο της ελευθερίας μου ως πολίτη. Και το δικαίωμα να εξουσιάζω το κορμί μου είναι κεντρικό στοιχείο της ελευθερίας μου ως ατόμου. Η απαγόρευση της ψήφου αίρει το δικαίωμά μου να ασκώ κάποιο έλεγχο στους διαχειριστές της εξουσίας, και συνεπώς καταργεί την ελευθερία μου ως πολίτη. Και η απαγόρευση ορισμένων ψυχοτρόπων ουσιών αίρει το δικαίωμά μου να εξουσιάζω το κορμί μου και συνεπώς καταργεί την ελευθερία μου ως ατόμου. Υπερασπίζομαι την (επανα)νομιμοποίηση όλων των απαγορευμένων ψυχοτρόπων ουσιών…», Κλεάνθης Γρίβας, Αντίσταση στην Εποχή του Τίποτα, σελ. 141, Ιανός). Ας μην ξεχνάμε τέλος πως οι κάθε λογής απαγορεύσεις γεννούν την επιθυμία για το απαγορευμένο…

 Ο Γιώργος Στάμκος  (stamkos@post.com)  είναι συγγραφέας και δημοσιογράφος και δημιουργός του περιοδικού Ζενίθ.

Ενδεικτική Βιβλιογραφία

Γιώργος Οικονομόπουλος, Ψυχεδελικά ή Ψηχοδηλωτικά: LSD, MESCALINE, HASHISH, εκδόσεις Κοινότητα, 1980

Κλεάνθης Γρίβας, Κάνναβη, Μαριχουάνα, Χασίς, Εκδοτική Θεσσαλονίκης, 2006

Κλεάνθης Γρίβας, Πλανητική Κυριαρχία και Ναρκωτικά: Τα Ναρκωτικά ως Εργαλείο της Αμερικανικής Εξωτερικής Πολιτικής, Ιανός, 2006

Κλεάνθης Γρίβας, Αντίσταση στην Εποχή του Τίποτα, Ιανός 2006

Γιώργος Στάμκος, Mind Control: O Πόλεμος για τον Έλεγχο του Νου, Άγνωστο, 2005

Ηλίας Πετρόπουλος, Άγιο Χασισάκι, Νεφέλη 1987

Canavaccio: Κείμενα Περί της Ηδονιστικής Δρόγης, Εκδόσεις Heteron, 2009

Nick Jones, Spiffs: Α Celebration of Cannabis Culture, Chrysalis impact, 2003

Ψυχεδέλεια & Ψυχότροπα (ειδική έκδοση), Εκδόσεις ΑΓΝΩΣΤΟ 2010

Σχετικά με την Κάνναβη άρθρα που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό ΖΕΝΙΘ.

 

ΨΥΧΕΔΕΛΕΙΑ & ΨΥΧΟΤΡΟΠΑ (Ειδική ¨Εκδοση), 

ΨΥΧΕΔΕΛΕΙΑ & ΨΥΧΟΤΡΟΠΑ

ΨΥΧΕΔΕΛΕΙΑ

& ΨΥΧΟΤΡΟΠΑ

ΟΛΑ ΟΣΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ….

ΨΥΧΟΤΡΟΠΕΣ ΟΥΣΙΕΣ ● ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΙΟΓΟΝΑ ● ΨΥΧΟΕΝΕΡΓΑ & ΨΥΧΟΧΗΜΕΙΑ ● ΚΑΝΝΑΒΙΣ, ΜΑΡΙΧΟΥΑΝΑ, ΧΑΣΙΣ ● LSD & ACID DREAMS ● ECSTACY ή MDΜA ● ΗΡΩΙΝΗ ΚΑΙ ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ ● ΚΟΚΑΪΝΗ ● ΟΠΙΟ ● ΜΕΣΚΑΛΙΝΗ ● ΨΙΛΟΚΥΒΙΝΗ ● ΑΓΙΑΧΟΥΣΚΑ ● ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΙΟΓΟΝΑ ΜΝΙΤΑΡΙΑ ● ΚΥΚΕΩΝΑΣ & ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ● ΨΥΧΕΔΕΛΙΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ● ΤΙΜΟΘΥ ΛΗΡΙ ● ΤΕΡΕΝΣ ΜΑΚΚΕΝΑ ● ΚΑΡΛΟΣ ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ ● ΑΛΝΤΟΥΣ ΧΑΞΛΕΥ ● ΦΙΛΙΠ Κ. ΝΤΙΚ ● ΨΥΧΕΔΕΛΙΚΟ ΡΟΚ ● ΨΥΧΕΔΕΛΙΚΟΣ ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟΣ ● ΟΛΟΤΡΟΠΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

«Όταν οι πύλες της αντίληψης ανοίξουν, τότε ο άνθρωπος θα δει τα πάντα όπως είναι, άπειρα».

William Blake

ΠΩΣ ΘΑ ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΩ TΗΝ ΕΙΔΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ

«ΨΥΧΕΔΕΛΕΙΑ & ΨΥΧΟΤΡΟΠΑ»;

Στο τηλέφωνο 2392-110215 

ή στο e-mail: stamkos@post.com 

(Kόστος 7€ + έξοδα αποστολής/αντικαταβολής)

 

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΗΡΩΙΝΗΣ ΚΑΙ Η ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΟΠΙΟΥΧΑ

Τι Είναι και Πως Αντιμετωπίζεται;

 

O άνθρωπος είναι βιολογικά προγραμματισμένος με τρόπο ώστε να μην υπόκειται σε κανένα προγραμματισμό και να έχει πάντοτε την ελευθερία της συνεχούς αναζήτησης νέων στόχων και σκοπών.

Lewis Thomas

ΚΛΕΑΝΘΗΣ ΓΡΙΒΑΣ

ΤΟ ΝΕΥΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ: ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ

Η Δομή του Νευρικού Συστήματος

Το νευρικό σύστημα είναι ένα πολύπλοκο επικοινωνιακό δίκτυο από νευρικές ίνες που απλώνονται σ’ ολόκληρο το σώμα, ελέγχει όλους τους μυς και τα όργανα, ρυθμίζει τη λειτουργία τους, και αποτελείται από τρία μέρη, το κεντρικό, το περιφερικό και το αυτόνομο νευρικό σύστημα.

Το κεντρικό νευρικό σύστημα (ΚΝΣ) αποτελείται από τον εγκέφαλο (κυρίως εγκέφαλος¹ και παρεγκεφαλίδα²) και το νωτιαίο μυελό.³

Tο περιφερικό νευρικό σύστημα (ΠΝΣ) αποτελείται από τα νεύρα που νευρώνουν το δέρμα και τους μυς, μεταβιβάζει πληροφορίες στο ΚΝΣ και παίρνει εντολές απ’ αυτό.

Το αυτόνομο ή νευροφυτικό νευρικό σύστημα (ΑΝΣ) ελέγχει όλες τις λειτουργίες που δεν υπόκεινται στον έλεγχο της βούλησης του ατόμου και διαιρείται σε δύο σκέλη, το συμπαθητικό και το παρασυμπαθητικό, που έχουν ανταγωνιστικές λειτουργίες μεταξύ τους (σύσπαση-χαλάρωση, διέγερση-ηρεμία).

Το νευρικό σύστημα συντίθεται από 100 δισεκατομμύρια νευρικά κύτταρα τα οποία υπάρχουν σε πλήθος μορφών, σχημάτων και μεγεθών, συγκεντρώνονται κατά ομάδες, σχηματίζουν ειδικές στιβάδες ή μάζες και επικοινωνούν μεταξύ τους με πολύπλοκα νευρωνικά κυκλώματα ή δίκτυα.

Το νευρικό κύτταρο είναι η θεμελιώδης ανατομική και λειτουργική μονάδα του νευρικού συστήματος και αποτελείται από ένα κυτταρικό σώμα, ένα νευράξονα και τους δενδρίτες του. Το κυτταρικό σώμα περιλαμβάνει τον πυρήνα και το περικάρυο, μέσα στο οποίο βρίσκονται τα οργανύλια του κυττάρου,⁴ τα μικροσωληνάρια και τα νευρικά ινίδια. Ο νευράξονας εκφύεται από το κυτταρικό σώμα, εκτείνεται εντός του κεντρικού νευρικού συστήματος (ΚΝΣ) και, μαζί με άλλους νευράξονες, σχηματίζει τα επιμήκη στελέχη του περιφερικού νευρικού συστήματος (ΠΝΣ). Οι δενδρίτες εκφύονται από το κυτταρικό σώμα, εκτείνονται σε όλες τις κατευθύνσεις και σχηματίζουν πυκνότατα πλέγματα.

Τα νευρικά κύτταρα επικοινωνούν μεταξύ τους, εκκρίνοντας ειδικές ουσίες, τους νευροδιαβιβαστές ή νευρομεταβιβαστές, που δρουν ως μεταφορείς μηνυμάτων. Μέχρι σήμερα έχουν εντοπιστεί πολλοί κεντρικοί νευροδιαβιβαστές που ανήκουν σε τρεις μεγάλες κατηγορίες: Τα αμινοξέα,⁵ τις μονοαμίνες⁶ και τα πολυπεπτίδια.⁷

Το Άπειρο της Πολυπλοκότητας του Νευρικού Συστήματος

Η ασύλληπτη πολυπλοκότητα και η θαυμαστή πλαστικότητα του νευρικού συστήματος ξεπερνάει τα όρια του αντιληπτού, προκαλεί απέραντο δέος και θαυμασμό και διασφαλίζει τις βιολογικές προϋποθέσεις της απεριόριστης ελευθερίας του ανθρώπου.

«Το νευρικό σύστημα του ανθρώπου είναι η πιο σύνθετη δομή της δημιουργίας. Οι μηχανισμοί του είναι τόσο μυστηριώδεις όσο και οι μηχανισμοί του αστρικού μεγάκοσμου ή του ατομικού μικρόκοσμου. Κατά τον Teilhard de Chardin, με τον εγκέφαλο του ανθρώπου εμφανίζεται ένα τρίτο άπειρο, το άπειρο της πολυπλοκότητας, που είναι τόσο πραγματικό, όσο και το Απειρο-ελάχιστο ή το Απειρο-μέγιστο.»⁸

Χάρη στην ύπαρξη αυτού του τρίτου άπειρου, του άπειρου της πολυπλοκότητας του νευρικού συστήματος, «ο άνθρωπος είναι βιολογικά προγραμματισμένος με τρόπο ώστε να μην υπόκειται σε κανένα προγραμματισμό και να έχει πάντοτε την ελευθερία της συνεχούς αναζήτησης νέων στόχων και σκοπών».⁹ Εξαιτίας της δομής του νευρικού του συστήματος, ο άνθρωπος είναι βιολογικά καταδικασμένος να είναι ελεύθερος.

Η επικοινωνία στο δαιδαλώδες νευρικό σύστημα εξασφαλίζεται με την ύπαρξη ενός πολυσύνθετου συστήματος που αποτελείται από νευροδιαβιβαστές (ή νευρομεταβιβαστές) και υποδοχείς. Οι νευροδιαβιβαστές είναι ειδικές χημικές ουσίες που λειτουργούν ως αγγελιοφόροι, μεταφέροντας μηνύματα από το ένα νευρικό κύτταρο στο άλλο, και οι υποδοχείς είναι ειδικά πρωτεϊνικά μόρια που λειτουργούν ως παραλήπτες των μηνυμάτων που μεταφέρονται από τους νευροδιαβιβαστές.

Κάθε νευροδιαβιβαστής μεταβιβάζει ορισμένα μόνο ερεθίσματα, αναγνωρίζεται από ειδικούς υποδοχείς, που βρίσκονται σε καθορισμένες θέσεις της επιφάνειας της μεμβράνης των γειτονικών νευρικών κυττάρων, μπορεί να διεγείρει μόνο ένα νευρώνα και έχει καθορισμένο κύκλο ύπαρξης: Συντίθεται σε ένα νευρικό κύτταρο-πομπό, απελευθερώνεται απ’ αυτό με μορφή κυστιδίου, διαχέεται στο χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στο κύτταρο-πομπό και τα γειτονικά νευρικά κύτταρα (συναπτικό χάσμα, πεδίο ή σχισμή), συνδέεται με τους ειδικούς υποδοχείς του κυττάρου-δέκτη, μεταδίδει το μήνυμα που φέρνει, και, εν συνεχεία, αποδομείται.

Κάθε υποδοχέας μπορεί να αναγνωρίσει και να συνδεθεί με το μόριο ενός νευροδιαβιβαστή. Η σύνδεση του νευροδιαβιβαστή και του υποδοχέα είναι εκλεκτική, ταχεία, αναστρέψιμη και συγκεράσιμη.

Κάθε ερέθισμα ή μήνυμα μεταδίδεται κατά μήκος του σώματος του νευρικού κυττάρου με μορφή ηλεκτρικής νευρικής ώσης, η οποία, φτάνοντας στην απόληξη του κυττάρου, προκαλεί την απελευθέρωση ενός νευροδιαβιβαστή από ειδικές θέσεις της μεμβράνης του κυττάρου-πομπός (προσυναπτική μεμβράνη). Ο νευροδιαβιβαστής που απελευθερώνεται από το κύτταρο-πομπός διαχέεται στο χώρο που υπάρχει ανάμεσα σε δύο γειτονικά νευρικά κύτταρα (συναπτικό χάσμα, πεδίο ή σχισμή) και, εν συνεχεία, συνδέεται με ειδικά πρωτεϊνικά μόρια (υποδοχείς) που υπάρχουν στη μεμβράνη του κυττάρου-δέκτης (μετασυναπτική μεμβράνη).

Η σύνδεση αυτή προκαλεί χημικές μεταβολές στο κύτταρο-δέκτη, οι οποίες δημιουργούν μια νέα νευρική ώση, που, με τη σειρά της, διατρέχει το σώμα του κυττάρου, φτάνει στην απόληξή του και ενεργοποιεί την έκλυση και την απελευθέρωση ενός άλλου νευροδιαβιβαστή, ο οποίος διαχέεται στο μετασυναπτικό χάσμα και συνδέεται με τους ειδικούς υποδοχείς του επόμενου κυττάρου. Αυτός ο κύκλος επαναλαμβάνεται αενάως, με αποτέλεσμα να εξασφαλίζεται η συνεχής επικοινωνία μεταξύ των νευρικών κυττάρων, διαμέσου μιας αδιάπτωτης ροής εναλλασσόμενης χημικής και ηλεκτρικής ενέργειας.

Το νευρικό σύστημα αποτελείται από 100 και πλέον δισεκατομμύρια νευρικά κύτταρα. Κάθε νευρικό κύτταρο διαθέτει έως 10 χιλιάδες υποδοχείς και πολλές χιλιάδες κυστίδια, και κάθε κυστίδιο περιέχει 10 έως 100 χιλιάδες μόρια νευροδιαβιβαστών.

Αυτό σημαίνει πως μόνο τα 10 δισεκατομμύρια νευρώνες του φλοιού του εγκεφάλου, που αποτελούν το 1/10 του συνόλου των κυττάρων του νευρικού συστήματος, δίνουν «έναν αριθμό λειτουργικών συνδυασμών ίσο με 10 εις την 2.783.000 δύναμη, ή μ’ άλλα λόγια, με έναν αριθμό που αποτελείται από 2,5 εκατομμύρια μηδενικά»,¹⁰ ο οποίος σηματοδοτεί τα βιολογικά όρια της ουσιαστικά απεριόριστης ελευθερίας του ανθρώπου.

Οι Υποδοχείς των Οπιούχων-Οπιοειδών

Το 1972, αποκαλύφτηκε ότι τα οπιούχα (μορφίνη, ηρωίνη) διαπερνούν τον αιματοεγκεφαλικό φραγμό¹¹ και ασκούν εξειδικευμένη δράση σε ορισμένα κέντρα του εγκεφάλου που συνδέονται με την αντίληψη του πόνου, ενώ, συγχρόνως, αποδείχτηκε ότι στις συναπτικές μεμβράνες του νευρικού συστήματος υπάρχουν ορισμένοι ειδικοί υποδοχείς για τα οπιοειδή, που ονομάστηκαν υποδοχείς των οπιοειδών.

Οι υποδοχείς των οπιοειδών είναι διάσπαρτοι σε διάφορα σημεία του νευρικού συστήματος, κατανέμονται κυρίως στους σχηματισμούς του κρικοειδούς συστήματος,¹² τον οπίσθιο λοβό της υπόφυσης, τους κυτταρικούς σχηματισμούς των οπισθίων κεράτων του νωτιαίου μυελού και τον πυρήνα της νωτιαίας δεσμίδας του τριδύμου, και ελέγχουν τις αντιδράσεις του οργανισμού στα επώδυνα και στρεσογόνα ερεθίσματα.

Μέχρι σήμερα έχουν εντοπιστεί 4 κύριες ομάδες υποδοχέων, οι υποδοχείς Μu, Κappa, Delta και Sigma, που ενεργοποιούνται από ορισμένα οπιοειδή, ειδικά για κάθε κατηγορία υποδοχέων. Καθεμιά απ’ αυτές τις ομάδες διακρίνεται σε δύο τουλάχιστον υπο-ομάδες (π.χ. Mu-1 και Mu-2).

Οι υποδοχείς Mu (μ), βρίσκονται κυρίως σε ορισμένες περιοχές του υποθαλάμου και της βάσης του εγκεφάλου, οι οποίες ευθύνονται για την πρόκληση της υπερνωτιαίας ή κεντρικής αναλγησίας. Διακρίνονται στους υποδοχείς Mu-1 (που η διέγερσή τους προκαλεί αναλγησία και ευφορία) και τους υποδοχείς Mu-2 (που η ενεργοποίησή τους προκαλεί καταστολή της αναπνοής).

Οι υποδοχείς Κappa (κ) εντοπίζονται κυρίως στο ραχιαίο κέρας σπονδυλικής στήλης και ένα μικρό μέρος τους στη βάση του εγκεφάλου. Η διέγερση των υποδοχέων κ που βρίσκονται στη σπονδυλική στήλη σχετίζεται με την πρόκληση της αναλγησίας κατά τις αρχικές φάσεις της μεταβίβασης του πόνου, ενώ η ενεργοποίηση των υποδοχέων κ που βρίσκονται στη βάση του εγκεφάλου συνδέεται με τη μύση και την ηρεμία.

Οι υποδοχείς Delta (δ) βρίσκονται στoν εγκέφαλο και το νωτιαίο μυελό και η διέγερσή τους συσχετίζεται με την πρόκληση της αναλγησίας και την ενίσχυση των δράσεων της μορφίνης.

Οι υποδοχείς Sigma (σ) εντοπίζονται κυρίως στο λυμπικό σύστημα του εγκεφάλου (αμυγδαλή και ιππόκαμπος),¹³ και η διέγερσή τους συνδέεται με τις ψυχομιμητικές, ψευδαισθησιακές και δυσφορικές δράσεις ορισμένων οπιοειδών.¹⁴

Ο πόνος προκαλείται από τον ερεθισμό των απολήξεων των αισθητικών νεύρων που υπάρχουν στα διάφορα όργανα του σώματος, και κυρίως στο δέρμα και τα σπλάχνα, από διάφορα επώδυνα μηχανικά, θερμικά, χημικά ή τραυματικά ερεθίσματα. Ο ερεθισμός αυτών των αισθητικών απολήξεων, προκαλεί μια ηλεκτρική δραστηριότητα, η οποία μεταβιβάζεται στις συναπτικές απολήξεις που βρίσκονται στο νωτιαίο μυελό, κι από εκεί στον εγκέφαλο. Αυτό δίνει έναυσμα στην έκλυση των ενδογενών οπιοειδών, τα οποία ενεργοποιούν τους υποδοχείς των οπιοειδών, με αποτέλεσμα την αύξηση της αντοχής στα επώδυνα ερεθίσματα.

Ενδογενείς Μορφίνες ή Ενδορφίνες

Η ανακάλυψη της ύπαρξης ειδικών υποδοχέων για τα οπιοειδή στο νευρικό σύστημα (1972), οδήγησε στη λογική υπόθεση ότι ο οργανισμός δεν μπορεί παρά να παράγει κάποιες ειδικές ουσίες που δρουν σ’ αυτούς.

Η υπόθεση αυτή επιβεβαιώθηκε το 1975, όταν αποδείχτηκε ότι στο νευρικό σύστημα παράγονται φυσικές ουσίες, οι ενδογενείς μορφίνες ή ενδορφίνες ή ενδογενή οπιοειδή, που εμφανίζουν χημική συγγένεια με τα οπιούχα, είναι 100 φορές δραστικότερα από τη μορφίνη και δρουν στα νευρικά κύτταρα με τρόπο παρόμοιο μ’ αυτή, αυξάνοντας τη φυσική αντοχή και τροποποιώντας την ψυχική στάση του ανθρώπου απέναντι στον πόνο.

Μέχρι σήμερα έχουν ανακαλυφτεί τρεις ομάδες φυσικών ενδογενών μορφινών, που παράγονται από το ζωντανό οργανισμό ως μέσο αυτοπροστασίας του απέναντι στον πόνο και ρύθμισης πολλών άλλων λειτουργιών: Oι εγκεφαλίνες, οι ενδορφίνες και οι δυνορφίνες, που καθιερώθηκε να ταξινομούνται ως ενδογενή οπιοειδή ή ενδογενείς μορφίνες ή απλώς ενδορφίνες (από το συνδυασμό των συντετμημένων όρων ενδογενείς μορφίνες).

Οι εγκεφαλίνες είναι πενταπεπτίδια που διαφέρουν μεταξύ τους κατά ένα αμινοξύ (μεθειονίνη ή λευκίνη).

Οι ενδορφίνες είναι νευροπεπτίδια που αποτελούνται από 31 ή λιγότερα αμινοξέα. Απομονώθηκαν στους νευρώνες του εγκεφάλου, εντοπίζονται κυρίως στο διάμεσο λοβό της υπόφυσης, δρουν τους υποδοχείς των οπιούχων με τρόπο παρόμοιο μ’ αυτόν της μορφίνης και είναι «40 φορές δραστικότερες από τις εγκεφαλίνες και 100 φορές δραστικότερες από τη μορφίνη».¹⁵

Οι δυνορφίνες παίζουν έναν ρόλο που δεν έχει διερευνηθεί ακόμη.

Οι ενδογενείς μορφίνες συνδέονται με την αντοχή στον πόνο που είναι ειδική για κάθε άνθρωπο, με την ψυχική και σωματική ευεξία, με την σεξουαλική δραστηριότητα, με την ανακουφιστική δράση των εικονικών φαρμάκων, και πολλές άλλες καταστάσεις που η ενδυνάμωση ή η αποδυνάμωσή τους εξαρτάται από την αυξημένη ή μειωμένη παραγωγή των ενδορφινών.

 

Η Δράση των Οπιούχων στους Υποδοχείς

YΠΟΔΟΧΕΙΣ  ΟΠΙΟΥΧΩΝ	Η ΔΙΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥΣ   ΠΡΟΚΑΛΕΙ
Mu	Αναλγησία (κεντρική)  Καταστολή της αναπνοής Ευφορία, Εξάρτηση (σωματική)
Kappa	Αναλγησία (νωτιαία)  Ηρεμία, Μύση
Sigma	Αναπνευστική διέγερση  Αγγειοκινητική διέγερση Δυσφορία Παραισθήσεις
Delta	Η δράση τους δεν έχει  αποσαφηνιστεί ακόμη

ΟΥΣΙΕΣ		ΥΠΟΔ	ΟΧΕΙΣ
	Mu	Kappa	Sigma	Delta
Morphine	+++	–	0	+
Naloxone	– –	–	–	–
Pentazocine	+ / 0	+	+	+
Butorphanole	+ / 0	+	+	?
Nalbuphine	–	+	+ / 0	?
Buprenorphine	+	–	0	?
Fentanyl	+++	+	0	+
Dezocine	+	+	?	+

(+) Αγωνιστική δράση, (-) Ανταγωνιστική δράση, (0) Μη διαπιστώσιμη δράση, (?) Έλλειψη στοιχείων

Πηγή: R. Julien (1992), A Primer of Drug Action, 6th ed. (N.Y., Freeman, 1992, σ. 194)

ΜΙΑ ΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ ΑΠΟ ΟΠΙΟΥΧΑ

Ο Μηχανισμός της Εξάρτησης

Η ανακάλυψη των ενδογενών μορφινών (φυσιολογικών οπιούχων) και των υποδοχέων τους στο νευρικό σύστημα του ανθρώπου σε συνδυασμό με τα μέχρι στιγμής πορίσματα της συνεχιζόμενης έρευνας σ’ αυτό το πεδίο, μου επιτρέπουν να προτείνω μια πρώτη βιολογική ερμηνεία της εξάρτησης από τα οπιούχα, του στερητικού συνδρόμου και της δυσκολίας της αποκοπής απ’ αυτά, που στηρίζεται σε ορισμένα αντικειμενικά και διαπιστώσιμα στοιχεία.

Οι ενδογενείς μορφίνες συνδέονται με την αντοχή στον πόνο που είναι ειδική για κάθε άνθρωπο, με την ψυχική και σωματική ευεξία, με την σεξουαλική δραστηριότητα, με την ανακουφιστική δράση των εικονικών φαρμάκων, και πολλές άλλες καταστάσεις που η ενδυνάμωση ή η αποδυνάμωσή τους εξαρτάται από την αυξημένη ή μειωμένη παραγωγή των ενδορφινών. Συνεπώς, η έλλειψη των ενδογενών μορφινών είναι φυσικό να προκαλεί ένα πλήθος σωματικών και ψυχικών αντιδράσεων που είναι αντίθετες μ’ αυτές που προκαλούνται από την παρουσία τους.

Η συστηματική λήψη εξωγενών οπιούχων (μορφίνης, ηρωίνης, κλπ.) που προστίθενται στα φυσιολογικώς υπάρχοντα ενδογενή οπιούχα (ενδορφίνες) έχει ως αποτέλεσμα να υπάρχουν στο νευρικό σύστημα αυξημένες ποσότητες οπιούχων που επικαλύπτουν τους ειδικούς υποδοχείς των οπιοειδών. Η προσφορά της περίσσειας των οπιούχων επί ικανό χρονικό διάστημα ανατρέπει την ισορροπία των ενδογενών μορφινών και προκαλεί βιοναδραστικά την αναστολή της βιοσύνθεσής τους, προκειμένου να αποκατασταθεί η διαταραχθείσα ισορροπία.

Μετά τη διακοπή της λήψης των εξωγενών οπιούχων, οι υποδοχείς του εξαρτημένου χρήστη δεν καλύπτονται από την ποσότητα των ενδογενών μορφινών που χρειάζονται φυσιολογικά, και εξ’ αιτίας αυτής της έλλειψης, εκδηλώνεται ένα σύνολο στερητικών φαινομένων, που εξελίσσονται σε δύο φάσεις, τη φάση του στερητικού και τη φάση του μεταστερητικού συνδρόμου.

Στα πλαίσια αυτών των διεργασιών, η εξάρτηση του ανθρώπου από τα εξωγενώς προσλαμβανόμενα οπιούχα εγκαθίσταται από τη στιγμή που συντελείται η αναστολή της φυσιολογικής βιοσύνθεσης των ενδογενών μορφινών, πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα τον εξαναγκασμό του οργανισμού να καλύπτει τις δεδομένες ανάγκες του σε μορφίνες με την πρόσληψη εξωγενών οπιούχων.

Στερητικό Σύνδρομο

Μετά την εγκατάσταση της εξάρτησης, η διακοπή της λήψης των εξωγενών οπιούχων δεν ακολουθείται αυτομάτως από τη βιοσύνθεση των ενδογενών μορφινών στα επίπεδα που βρισκόταν πριν από την εγκατάσταση της εξάρτησης, γιατί η διαδικασία για την αποκατάσταση της βιοσύνθεσης των ενδογενών μορφινών στα προηγούμενα φυσιολογικά τους επίπεδα είναι πολύ βραδεία. Έτσι, αμέσως μετά την απότομη διακοπή της λήψης των εξωγενών οπιούχων, η έλλειψη της δράσης τους στους υποδοχείς των οπιούχων προκαλεί μια βίαιη σωματική αντίδραση μικρής διάρκειας (4-5 εικοσιτετραώρων), που είναι γνωστή ως στερητικό σύνδρομο και περιλαμβάνει τρεις τουλάχιστον κατηγορίες εκδηλώσεων, οι οποίες είναι ακριβώς αντίθετες από εκείνες που σημειώνονται από τη διέγερση των υποδοχέων υπό την επίδραση των οπιούχων:

H διέγερση των υποδοχέων Mu από τα οπιούχα προκαλεί ευφορία, καταστολή της αναπνοής και κεντρική αναλγησία. Κατ’ αντιστοιχία, η μη-διέγερσή τους συνεπάγεται επίταση της αναπνοής, δυσφορία και άρση της κεντρικής αναλγησίας (με όλα τα συνακόλουθα δυσάρεστα φαινόμενα στα οποία προεξάρχει η αδυναμία άμυνας απέναντι σε οποιοδήποτε πόνο, ο οποίος γίνεται αντιληπτός σε μεγέθυνση).

H διέγερση των υποδοχέων Kappa από τα οπιούχα προκαλεί ηρεμία, στένωση της κόρης των ματιών και περιφερική αναλγησία. Κατ’ αναλογία, η μη- διέγερσή τους συνεπιφέρει ανησυχία, διεύρυνση της κόρης των ματιών και άρση της περιφερικής αναλγησίας (με όλα τα σχετικά επώδυνα φαινόμενα που συνεπάγεται αυτό).

H διέγερση των υποδοχέων Sigma από τα οπιούχα προκαλεί αναπνευστική και αγγειοκινητική διέγερση. Κατ’ αντιστοιχία, η μη-διέγερσή τους συνεπάγεται υποβάθμιση της αναπνευστικής και της αγγειοκινητικής λειτουργίας.

Η μικρή διάρκεια του στερητικού συνδρόμου (4-5 εικοσιτετράωρα), ερμηνεύεται ως αποτέλεσμα του χρόνου που είναι απαιτείται προκειμένου η βραδεία διαδικασία της αποκατάστασης των ενδορφινών να φτάσει σε ένα κρίσιμο επίπεδο που καλύπτει στοιχειωδώς τις απαιτήσεις των υποδοχέων του ατόμου.

Η καλύτερη φαρμακολογική μέθοδος για την αντιμετώπιση του στερητικού συνδρόμου από οπιούχα, έγκειται στη χορήγηση ενός αλκαλοειδούς του οπίου (μορφίνη ή κωδεϊνη) ή ενός φαρμάκου του τύπου της ζιπεπρόλης (dovavixin) ή ενός συνθετικού οπιοειδούς (μεθαδόνη), σε συνδυασμό με κάποιο ηρεμιστικό με υπνογόνο δράση.

Μεταστερητικό Σύνδρομο

Μετά τη διακοπή της λήψης εξωγενών οπιούχων από έναν εξαρτημένο χρήστη, η αποκατάσταση των ενδογενών μορφινών επιτελείται με βραδύτατους ρυθμούς και ο παρατεταμένος χρόνος που απαιτείται για την ολοκλήρωσή της (με τρόπο ώστε η παραγωγή των ενδογενών μορφινών να φτάσει στα φυσιολογικά επίπεδα που βρισκόταν πριν από την εγκατάσταση της εξάρτησης) είναι ανάλογος με το χρόνο που διάρκεσε η επίδραση των εξωγενών οπιούχων. Η φάση αυτή είναι γνωστή ως μεταστερητικό σύνδρομο.

Το μεταστερητικό σύνδρομο είναι μεγάλης διάρκειας (περίπου 2 χρόνια) και συνιστά μια δυσβάστακτη κατάσταση κατά την οποία το άτομο βιώνει έντονη κατάθλιψη, νοιώθει ότι κινείται σ’ ένα προσωπικό κενό, εμφανίζει μειωμένη αντοχή στον ψυχικό και σωματικό πόνο, αδυνατεί να προβάλλει άμυνα απέναντι στις διαψεύσεις και, από καιρού σε καιρό, αισθάνεται μια εντονότατη «πείνα» για οπιούχα. Ο εξαρτημένος δικαιολογημένα αισθάνεται την ανάγκη να διαφύγει απ’ αυτή την εξαιρετικά δυσάρεστη κατάσταση που βιώνει. Και ο πιο εύκολος τρόπος να το κάνει είναι να ξαναπάρει οπιούχα, ξαναμπαίνοντας στον κύκλο της χρήσης και της προσπάθειας για διακοπή.

Στο φως μιας τέτοιας θεώρησης, ερμηνεύεται ικανοποιητικά, όχι με δαιμονολογικά ή ηθικολογικά αλλά με αντικειμενικά βιολογικά δεδομένα:

1. Ο λόγος για τον οποίο οι περισσότεροι εξαρτημένοι δεν μπορούν παρά να εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τα οπιούχα, παρά τη δραματική ατομική και κοινωνική υποβάθμισή τους που συνεπάγεται η παράλογη και αφανιστική κατασταλτική πολιτική που εφαρμόζεται εναντίον τους.
2. O λόγος για τον οποίο όλοι σχεδόν οι εξαρτημένοι από καιρού σε καιρό σταματούν να παίρνουν ηρωίνη αλλά οι περισσότεροι ξαναγυρίζουν σ’ αυτή, παρά την έντονη επιθυμία και τη θέλησή τους να μείνουν «καθαροί».
3. Το τεράστιο ποσοστό αποτυχίας των διαφόρων «προγραμμάτων απεξάρτησης», που κυμαίνεται μεταξύ 90-99%.
4. Η πλήρης αναξιοπιστία όλων ανεξαιρέτως των «ποσοστών επιτυχίας» που ανακοινώνονται από διάφορα μη-ιατρικά και μη-βιολογικά δήθεν «θεραπευτικά» μοντέλα, όταν προκύπτουν από ελέγχους της σχέσης των «αποφοίτων» τους με τη χρήση οπιούχων, οι οποίοι γίνονται πριν από την πάροδο τουλάχιστον πέντε ετών από τη διακοπή της λήψης τους και τη σχετική αξιοπιστία τους όταν προκύπτουν από ελέγχους που γίνονται πέντε χρόνια μετά τη διακοπή της λήψης τους.

Για την αντιμετώπιση του μεταστερητικού συνδρόμου, η αποτελεσματικότερη από τις μεθόδους που προτάθηκαν μέχρι σήμερα έγκειται στη συστηματική και επί μακρόν χορήγηση οπίου ή κάποιου φυσικού παραγώγου του οπίου (μορφίνη, κωδεϊνη) ή ενός ημισυνθετικού παραγώγου του οπίου (π.χ. ηρωίνη) ή κάποιου συνθετικού οπιοειδούς (μεθαδόνη, LAAM, μπουμπρενορφίνη, κ.α.). Εάν η προσπάθεια του εξαρτημένου χρήστη έχει ως σκοπό την απεξάρτησή του, η ουσία χορηγείται με (βαθμιαία και με αργό ρυθμό) μειούμενες δόσεις, με τρόπο ώστε η δοσολογία να μηδενιστεί σε ένα χρονικό διάστημα 2-3 ετών. Εάν η προσπάθεια έχει ως σκοπό τη συντήρησή του, η ουσία χορηγείται σε μια (εξατομικευμένη) δόση συντήρησης είτε ισοβίως είτε μέχρι να αποφασίσει να μπει σε μια διαδικασία απεξάρτησης (οπότε και ακολουθείται ο δρόμος της βαθμιαία μειούμενης δόσης).

Η βιολογική ερμηνεία της εξάρτησης, του στερητικού και του μεταστερητικού συνδρόμου, του μεταστερητικού και της δυσκολίας της απεξάρτησης από τα οπιούχα, αποτελεί ένα πρώτο και σημαντικό βήμα α) για τη διατύπωση μιας επιστημονικής απάντησης στο καίριο ερώτημα «τι σημαίνει εξάρτηση από την ηρωίνη;». και β) για την επεξεργασία μεθόδων για την αντιμετώπιση της εξάρτησης που είναι διαμετρικά αντίθετες από τη δαιμονολογική, απαγορευτική και κατασταλτική πολιτική η οποία επιβάλλεται από το σύμπλεγμα κρατικής εξουσίας, οργανωμένου εγκλήματος και διαπλεκόμενων συμφερόντων (που έχουν ανάγκη από τη συντήρηση της απαγόρευσης και της καταστολής), εξαπατώντας συστηματικά την κοινωνία και καλλιεργώντας με κάθε δυνατό τρόπο το πελώριο ψεύδος ότι η απεξάρτηση είναι δυνατό να επιτευχθεί με τη «δύναμη της θέλησης» ή με το μακροχρόνιο εγκλεισμό των εξαρτημένων στις φυλακές, τις φυλακές-κέντρα «αποτοξίνωσης» και τις «ποινικές αποικίες» των διαφόρων ψευτοθεραπευτικών μη-ιατρικών μοντέλων απεξάρτησης.

Τα οπιούχα είναι εξαρτησιογόνες ουσίες με πολύ χαμηλή τοξικότητα και δεν προκαλούν αξιοσημείωτες βλάβες στις σωματικές και ψυχοδιανοητικές λειτουργίες του χρήστη τους.

«Ακόμη και σε περίπτωση κατάχρησης δεν προκαλούν φυσικές βλάβες στο νευρικό σύστημα, το ήπαρ ή την καρδιά (σ’ αντίθεση με το αλκοόλ και τα βαρβιτουρικά) ούτε παράγουν ψυχωτικές εμπειρίες (σ’ αντίθεση με τις αμφεταμίνες και την κοκαΐνη).»¹⁶

Συνεπώς, τα σοβαρότατα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εξαρτημένοι από οπιούχα δεν προέρχονται απ’ αυτή καθαυτή τη χρήση της ουσίας και την εξάρτησή τους, αλλά από την εφαρμοζόμενη απαγορευτική και κατασταλτική πολιτική:

H βιολογική αποδυνάμωση και η ατομική και κοινωνική υποβάθμιση των εξαρτημένων οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην απαγόρευση και την καταστολή που λειτουργεί προς όφελος του οργανωμένου εγκλήματος και σε βάρος των χρηστών και της κοινωνίας. Γιατί μόνο σε συνθήκες απαγόρευσης, οι εξαρτημένοι (που, εξαιτίας της μικρής διάρκειας της δράσης των οπιούχων, πρέπει να παίρνουν 1 έως 4 δόσεις το 24ωρο, προκειμένου να αποφύγουν την εκδήλωση των επώδυνων στερητικών συμπτωμάτων), προκειμένου να εφοδιαστούν με την ουσία που έχουν ανάγκη, εξαναγκάζονται στη διάπραξη ποινικών αδικημάτων, την πορνεία, τη μικροδιακίνηση παράνομων ουσιών, τις συναλλαγές με το οργανωμένο έγκλημα, την κατανάλωση των πανάκριβων περιττωμάτων που προσφέρονται ως «ηρωίνη» στη μαύρη αγορά, τις διώξεις, τις συλλήψεις, τις καταδίκες και την περιθωριοποίηση, τον υποσιτισμό, την παραμέληση της ατομικής υγιεινής, τις λοιμώξεις και το θάνατο από δηλητηρίαση ή «υπερβολική δόση».

Η σχέση του ανθρώπου με τις ψυχοτρόπες ουσίες αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα του ανθρώπινου είδους σ’ όλη τη διάρκεια της βιολογικής και ιστορικής του διαδρομής, και η διερεύνησή της προϋποθέτει την αποσαφήνιση και τη διάκριση των εννοιών της χρήσης, της εξάρτησης και του «προβλήματος των ναρκωτικών», που συσκοτίζονται και αλληλοεπικαλύπτονται τεχνηέντως προκειμένου να εξυπηρετηθούν ορισμένες εξουσιαστικές σκοπιμότητες.

Επιλογή, Χρήση, Εξάρτηση και Απεξάρτηση

Η επιλογή και η χρήση των ψυχοτρόπων ουσιών είναι ένα κατ’ εξοχήν ατομικό-ψυχολογικό γεγονός στο οποίο παρεισφρέουν, επιβοηθητικά ή αποτρεπτικά, ορισμένοι κοινωνικοί παράγοντες. Αυτό το ατομικό-ψυχολογικό γεγονός συνδέεται άμεσα με τις ξεχωριστές και ιδιαίτερες, για κάθε άνθρωπο, ανάγκες να είναι σε κατάσταση ευεξίας, να απαλύνει το φυσικό πόνο, να μειώνει την ψυχική πίεση, να διασκεδάζει, να βιώνει άλλες καταστάσεις συνείδησης, να αντιμετωπίζει διάφορες αντιξοότητες της ζωής, να επιβιώνει σε σκληρές κλιματολογικές συνθήκες, κ.α.

Η εξάρτηση από τις εξαρτησιογόνες ψυχοτρόπες ουσίες είναι ένα σύνθετο, πρωτίστως βιολογικό και δευτερευόντως ψυχικό γεγονός, στο οποίο παρεμβαίνουν βοηθητικά ή αποτρεπτικά, ορισμένοι ατομικοί και κοινωνικοί παράγοντες (ψυχοσύνθεση, χαρακτηριοδομή, μορφωτική, κοινωνική και οικονομική κατάσταση). Αυτό το ατομικό-βιολογικό γεγονός συνδέεται με το νευροφυσιολογικό εξοπλισμό των ζωντανών οργανισμών: Εξ’ αιτίας του γεγονότος ότι το νευρικό σύστημα παράγει φυσικά ενδογενή οπιούχα και διαθέτει ειδικούς υποδοχείς στους οποίους δρουν, κάθε άνθρωπος που θα εκτεθεί σε συστηματική λήψη οπιούχων για ένα ικανό χρονικό διάστημα, θα αναπτύξει εξάρτηση απ’ αυτά, ανεξάρτητα από την προσωπικότητα, τη χαρακτηριοδομή και την κοινωνική του θέση.

Οι διάφοροι ατομικοί (ψυχολογικοί) και κοινωνικοί (οικονομικοί, πολιτικοί, πολιτιστικοί) παράγοντες που παρεμβαίνουν στη διαμόρφωση της ατομικής προσωπικότητας, παίζουν καθοριστικό ρόλο στην παραγωγή της επιθυμίας για χρήση των ψυχοτρόπων ουσιών, στην επιλογή της ουσίας, στο είδος της χρήσης (πειραματική, ψυχαγωγική, περιστασιακή ή συστηματική) και στη συνέχιση ή τη διακοπή της, αλλά δεν παρεμβαίνουν στην εγκατάσταση της εξάρτησης αυτής καθαυτής.

Το «πρόβλημα των ναρκωτικών» είναι ένα κατ’ εξοχήν πολιτικό, οικονομικό και ιδεολογικό γεγονός στο οποίο υπεισέρχονται διάφοροι βιολογικοί και ψυχολογικοί παράγοντες και το οποίο κατασκευάζεται σκοπίμως από την εξουσία μέσω της ποινικοποίησης της χρήσης ορισμένων επιλεγμένων ψυχοτρόπων ουσιών.

Η συστηματική και επί ικανό διάστημα χρήση των εξαρτησιογόνων ψυχοτρόπων ουσιών (αλκοόλ, καπνός, ηρεμιστικά, οπιούχα, κ.α.) έχει ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη μιας βιολογικής σχέσης ανάμεσα στο χρήστη και την ουσία, που αποδίδεται με τον όρο εξάρτηση. Αντίθετα, η χρήση των μη-εξαρτησιογόνων ουσιών (κάνναβη και τα παράγωγά της, τα φύλλα κόκας, κ.α.) δεν προκαλεί κάτι τέτοιο.

Η χρήση των ψυχοτρόπων ουσιών είναι προϊόν μιας ατομικής επιλογής, που, ακόμη και στη χειρότερη περίπτωση, αποτελεί μια τυπική πράξη αυτοπροσβολής, και ως τέτοια, δεν αποτελεί πρόβλημα για το άτομο και την κοινωνία, μέχρι τη στιγμή που μετατρέπεται σε ατομική και κοινωνική τραγωδία και σε «πρόβλημα ναρκωτικών» με την απαγορευτική-κατασταλτική παρέμβαση της εξουσίας.

Συνεπώς, η απαγόρευση ορισμένων ουσιών και η δίωξη των χρηστών τους από την κρατική εξουσία, συνιστά βάναυση προσβολή ενός θεμελιώδους ατομικού δικαιώματος και πλήττει ευθέως τους χρήστες και την κοινωνία.

Χρήση, Εξάρτηση και «Πρόβλημα ναρκωτικών»

	ΕΙΝΑΙ   ΓΕΓΟΝΟΣ	ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΡΟΪΟΝ	ΣΥΝΙΣΤΑ   ΠΡΑΞΗ
Η Χρήση  των ψυχοτρόπων ουσιών	Ατομικό-ψυχολογικό	Ατομικής  επιλογής	Αυτοπροσβολής
Η Εξάρτηση  από ψυχοτρόπες ουσίες	Ατομικό-  Βιολογικό	Ατομικής  επιλογής	Αυτοπροσβολής
Το «Πρόβλημα  των ναρκωτικών»	Κοινωνικο-πολιτικό	Εξουσιαστικής επιβολής	Ετεροπροσβολής  από μέρους της κρατικής εξουσίας σε βάρος του χρήστη και της κοινωνίας

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΣΤΕΡΗΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΕΤΑΣΤΕΡΗΤΙΚΟΥ ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ

Οδηγίες για την Αντιμετώπιση της Εξάρτησης από Ηρωίνη

Με βάση τα όσα αναπτύχθηκαν παραπάνω, είναι προφανές ότι ο εξαρτημένος χρήστης οπιούχων (ηρωίνης) που θα αποφασίσει να διακόψει τη σχέση του μ’ αυτά, θα πρέπει να αντιμετωπίσει μια δοκιμασία που εξελίσσεται σε δύο φάσεις:

α) Το πρώτο στάδιο, γνωστό ως στερητικό σύνδρομο στη γλώσσα της ιατρικής ή χαρμάνα στη γλώσσα της πιάτσας, έχει μικρή διάρκεια και χαρακτηρίζεται από την εκδήλωση τριών ομάδων συμπτωμάτων:

Η πρώτη ομάδα περιλαμβάνει συμπτώματα που συνδέονται με το άγχος, την ένταση, την ανησυχία, την αγωνία. Η δεύτερη, συμπτώματα που αφορούν σε διαταραχές του ρυθμού του ύπνου. Και η τρίτη, συμπτώματα που έχουν επώδυνο χαρακτήρα. Τα συμπτώματα της πρώτης και της δεύτερης ομάδας συνήθως παραμένουν για αρκετό χρόνο, ενώ αυτά της τρίτης ομάδας εξαλείφονται σε 4-5 εικοσιτετράωρα.

Συνεπώς, είναι προφανές, ότι το στερητικό σύνδρομο μπορεί εύκολα να αντιμετωπιστεί με τη χορήγηση τριών απλών φαρμάκων καθημερινής χρήσης (ένα για κάθε ομάδα συμπτωμάτων), τα οποία δεν είναι οπιούχα ή οπιοειδή, και, άρα, δεν είναι υποκατάστατα της ηρωίνης: Ένα ηρεμιστικό του τύπου των βενζοδιαζεπινών (π.χ. Lexotanil) για την αντιμετώπιση των συμπτωμάτων της πρώτης ομάδας, ένα υπνογόνο (π.χ. Halcion) για τα συμπτώματα της δεύτερης ομάδας και ένα οπιούχο της κατηγορίας της κωδείνης (π.χ. Lonalgal) για τα συμπτώματα της τρίτης ομάδας.¹⁷

β) Το δεύτερο στάδιο, γνωστό ως μεταστερητικό σύνδρομο στη γλώσσα της ιατρικής ή «ψυχολογικό» στη γλώσσα της πιάτσας:

• Έχει μεγάλη διάρκεια: Διαρκεί τόσο όσο χρειάζεται ο οργανισμός προκειμένου να καταστεί ικανός να (ξανα)βιοσυνθέτει ενδογενείς μορφίνες (χρονικό διάστημα που, θεωρείται ότι, κυμαίνεται μεταξύ 2-3 ετών).
• Χαρακτηρίζεται από την ύπαρξη ενός, διαλυτικού συμπτώματος, της κατάθλιψης, που η έντασή της είναι αντιστρόφως ανάλογη με τη βιοσύνθεση των ενδογενών μορφινών.

Επειδή, κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να υποφέρει από κατάθλιψη για ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, είναι φυσιολογικά αναμενόμενη η υποτροπή του ατόμου που επιχειρεί την αποκοπή του από την ηρωίνη: παίρνει ηρωίνη για να βγει από την κατάθλιψη και, πράγματι, βγαίνει από την κατάθλιψη αλλά ξαναμπαίνει στην ηρωίνη. Κι έτσι εισάγεται στο φαύλο κύκλο του «μπαίνω στην ηρωίνη, βγαίνω από την ηρωίνη, ξαναμπαίνω, ξαναβγαίνω, κ.ο.κ.», που δεν έχει τελειωμό

Το μεταστερητικό σύνδρομο θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί εύκολα με αρκετούς τρόπους, αλλά, δυστυχώς, οι διαχειριστές της κρατικής εξουσίας φρόντισαν να αναχθεί σε κακούργημα η χρήση των μέσων που διαθέτει η ιατρική για τη διευθέτηση του μεταστερητικού σταδίου. Αυτή η «διευθέτηση» θωρακίζει τη μαύρη αγορά και εξασφαλίζει την απρόσκοπτη λειτουργία της, προς όφελος των συμφερόντων της κρατικής εξουσίας και του οργανωμένου εγκλήματος που την ελέγχουν. Κάτω απ’ αυτές τις απαράδεκτες συνθήκες δικτατορικής επιβολής της κρατικής εξουσίας επί της ιατρικής επιστήμης, οι αρκετοί τρόποι αντιμετώπισης του μεταστερητικού σταδίου που διαθέτει η ιατρική περιορίζονται σε έναν. Κι αυτός ο ένας αφορά τη χορήγηση της ναλτρεξόνης, ενός φαρμάκου που αποτελεί το μοναδικό γνήσιο ανταγωνιστή ή αντίδοτο (και όχι υποκατάστατου) των οπιούχων που διαθέτει το φαρμακευτικό οπλοστάσιο της ιατρικής.

	Αντιμετώπιση	του Στερητικού Συνδρόμου
1ο	LONALGAL	1-3 χάπια το Πρωί, 1-3 το Μεσημέρι, 1-3 το Βράδυ
24ωρο	LEXOTANIL	1-2 χάπια το Πρωί, 1-2 το Μεσημέρι, 1-2 το Βράδυ
	HALCION	1-2 χάπια, μία ώρα προ του ύπνου
2ο		ΤΑ ΙΔΙΑ
24ωρο
3ο		ΤΑ ΙΔΙΑ
24ωρο
4ο		ΤΑ ΙΔΙΑ
24ωρο
5ο	LEXOTANIL	1-2 χάπια το Πρωί, 1-2 το Μεσημέρι, 1-2 το Βράδυ
24ωρο	HALCION	1-2 χάπια, μία ώρα προ του ύπνου
	Αντιμετώπιση	του Μεταστερητικού Σταδίου
Από το  6ο 24ωρο	NALOREX  (ναλτρεξόνη)	Από ½ έως 1 χάπι το 24ωρο για 18 μήνες  ανάλογα με την κατάσταση της υγείας του χρήστη.

Ο χρήστης που θα αποφασίσει να κάνει μια συνεπής προσπάθεια αποκοπής από την ηρωίνη, θα πρέπει να έχει υπόψη του τα εξής:

1) Για τον προσδιορισμό του χρόνου, ως σημείο εκκίνησης λαμβάνεται η τελευταία δόση ηρωίνης.

2) Το Lonalgal υπάρχει σε δύο μορφές: Χάπια και Υπόθετα (που ο προτιμώμενος τρόπος λήψης του φαρμάκου ως ασφαλέστερος, γρηγορότερος και δραστικότερος, με δοσολογία 1 υπόθετο το πρωϊ, 1 το μεσημέρι, 1 το βράδυ και, εάν χρειαστεί, και από 1 στα ενδιάμεσα διαστήματα).

3) Αντί του Halcion μπορεί να χρησιμοποιηθεί Centrac 20 mg ή Stedon 10 mg (εξαρτάται από το σε ποιο αντιδρά καλύτερα ο λήπτης).

Η εφαρμογή αυτού του σχήματος είναι απλή (μπορεί να γίνει με την εποπτεία οποιουδήποτε γιατρού, π.χ. του οικογενειακού) και προφυλάσσει τον εξαρτημένο χρήστη από διάφορες «θαυματουργές» δήθεν θεραπείες (όπως το πολυδιαφημιζόμενο «καθάρισμα του αίματος» υπό νάρκωση !!!) που παρέχονται με εξαιρετικά υψηλό κόστος (10.000 ευρώ).

Προσοχή: Πρέπει να αποφεύγονται απολύτως τα φάρμακα που περιέχουν φλουνιτραζεπάμη (τέτοια φάρμακα είναι τα: HIPNOSEDON, VULBEGAL, NILLIUM, ILMAN, STEDONIL), γιατί:

1) Αποτελούν «γέφυρα» για την ηρωίνη.

2) Προκαλούν σημαντικές διαταραχές στον ψυχισμό και τη συμπεριφορά του χρήστη (όπως «μαστούρωμα», συγχυτικές κρίσεις, επιθετικότητα, παρορμητική βιαιότητα, κλεπτομανία, κ.α.), με αποτέλεσμα, ανάμεσα στα άλλα και, τη διαρκή αύξηση του ποινικού πληθυσμού.

Τι Είναι η Ναλτρεξόνη (nalorex)

Η ναλτρεξόνη είναι ένα φάρμακο γνήσιος ανταγωνιστής των οπιούχων (μορφίνη, ηρωίνη, κλπ), δηλαδή ένα φάρμακο που ακυρώνει τη δράση της ηρωίνης (και δεν την υποκαθιστά όπως η μεθαδόνη). Είναι το μοναδικό αντίδοτο της ηρωίνης που διαθέτει η ιατρική (στις περιπτώσεις δηλητηρίασης με ηρωίνη, για τη σωτηρία της ζωής του χρήστη χορηγείται ενδοφλεβίως η ενέσιμη μορφή της ναλτρεξόνης που ονομάζεται ναλοξόνη).

Δεν ανήκει στα ναρκωτικά (γι’ αυτό και χορηγείται με απλή συνταγή). Δεν δημιουργεί εξάρτηση. Δεν επιτρέπει κατάχρηση στη λήψη της (αντίθετα, οι πιο πολλοί χρήστες την αποφεύγουν). Δεν έχει από μόνη της παρενέργειες, εκτός από τις συνήθεις παρενέργειες των φαρμάκων καθημερινής χρήσης.

Η ναλτρεξόνη δρα μπλοκάροντας τους υποδοχείς της ηρωίνης και έτσι δεν επιτρέπει την πρόσληψη και τη δράση της. Συνεπώς, η ναλτρεξόνη εμποδίζει και αποτρέπει τον χρήστη από τη λήψη της ηρωίνης, για τον απλό λόγο ότι παρουσία της ναλτρεξόνης η ηρωίνη δεν μπορεί να δράσει. Εάν ο λήπτης της ναλτρεξόνης πάρει ηρωίνη, η δράση της ηρωίνης ακυρώνεται και το μονό που νοιώθει είναι ότι «πέταξε τα λεφτά του».

Ενας εξαρτημένος χρήστης ηρωίνης, εάν πάρει ναλτρεξόνη χωρίς να έχει διακόψει την ηρωίνη για λίγες μέρες, θα εμφανίσει έντονο στερητικό σύνδρομο («χαρμάνα») με διάρκεια 8-12 ωρών. Γι αυτό το λόγο, πρέπει πρώτα να διακοπεί η χρήση της ηρωίνης και να αντιμετωπιστεί το στερητικό σύνδρομο (που διαρκεί 4-5 μέρες) και μετά να αρχίσει η λήψη της ναλτρεξόνης (μια φορά το 24ωρο) η οποία τον θωρακίζει απέναντι στην ηρωίνη, εμποδίζοντας να παραχθεί αποτέλεσμα από οποιαδήποτε λήψη ηρωίνης.

Με τη βοήθεια της ναλτρεξόνης, ο υπό απεξάρτηση χρήστης, παραμένοντας προφυλαγμένος από τη λήψη ηρωίνης για χρονικό διάστημα 12-18 μηνών, δίνει στον οργανισμό του το χρόνο που χρειάζεται για την φυσιολογική (επανα)βιοσύνθεση των ενδογενών μορφινών (ενδορφίνες) που στους χρήστες ηρωίνης έχει ανασταλεί εξαιτίας της εξωγενούς λήψης οπιούχων (ηρωίνης).

Μετά 20 Έτη (Νοέμβριος 2001) –Κυβέρνηση: «Κάναμε λάθος!»

Το Νοέμβριο του 2001, γράφηκε ο επίλογος μιας μακροχρόνιας διαμάχης ανάμεσα στην κυβέρνηση και τους ελάχιστους γιατρούς που υπερασπίζονται το δικαίωμα να χρησιμοποιούν όλα τα μέσα που διαθέτει η ιατρική για την αντιμετώπιση της εξάρτησης από την ηρωίνη.

Οι εκάστοτε διαχειριστές της εξουσίας όχι μόνο επιμένουν στην εφαρμογή της αποτυχημένης, εγκληματικής και εγκληματογενούς «απαγορευτικής» πολιτικής που επιβάλλεται από την Ουάσινγκτον, αλλά, επιπλέον, φρόντισαν να αναχθεί σε κακούργημα η χρήση των διαθέσιμων ιατρικών μέσων για την αντιμετώπιση της εξάρτησης από την ηρωίνη, πράγμα που, εξ’ αντικειμένου:

α) Θωρακίζει προστατευτικά τη μαύρη αγορά και συμβάλλει στη διευρυμένη αναπαραγωγή της.

β) Ενδυναμώνει την ισχύ του οργανωμένου εγκλήματος και διευκολύνει τη διαπλοκή του με τις νόμιμες οικονομικές δραστηριότητες.

γ) Επιτείνει τα φαινόμενα της διαφθοράς των κρατικών και κυβερνητικών αξιωματούχων,

δ) Συντελεί στη διαρκή αύξηση του αριθμού των εξαρτημένων χρηστών και των θανάτων από νοθευμένη ηρωίνη, και των, συνακόλουθων, ατομικών, οικογενειακών και κοινωνικών τραγωδιών, και

ε) Επιβαρύνει οικονομικά και πολιτικά την κοινωνία, αναγκάζοντάς την να παίρνει μέρος σε ένα στημένο εξουσιαστικό παιχνίδι, στο οποίο όλα τα κέρδη (πολιτικά και οικονομικά) τα προσπορίζεται η συνεργασία κρατικής εξουσίας και οργανωμένου εγκλήματος και όλο το κόστος (οικονομικό και πολιτικό) το καταβάλλει η κοινωνία, οι χρήστες και οι οικογένειές τους.

Είκοσι και πλέον χρόνια μετά την κυκλοφορία της ναλτρεξόνης στο εξωτερικό και δέκα χρόνια μετά τη νομοθετική ρύθμιση στην Ελλάδα (με την οποία η ναλτρεξόνη, γνήσιος ανταγωνιστής των οπιούχων, καταχωρήθηκε στα «υποκατάστατα» της ηρωίνης, με αποτέλεσμα οι εξαρτημένοι χρήστες να στερηθούν επί μία δεκαετία, το μόνο φάρμακο που μπορούσε να τους κρατήσει μακριά από την ηρωίνη, πράγμα που, εκ των πραγμάτων, λειτουργούσε προς όφελος της μαύρης αγοράς), η κυβέρνηση αναγκάστηκε να παραδεχθεί (δια στόματος τέως υφυπουργού υγείας και φαρμακολόγου) ότι η προηγούμενη ταξινόμηση της ναλτρεξόνης (που είναι γνήσιος ανταγωνιστής των οπιούχων) στα υποκατάστατα των οπιούχων (που «συντηρούν την εξάρτηση») οφειλόταν σε «επιστημονικό λάθος» (!) και αποκατέστησε αυτό το σκόπιμο «λάθος», με τον Ν. 2955/2-11-2001 (άρθρο 12, παρ. Ε, εδάφιο 1) που ορίζει ότι: «Η χορήγηση ανταγωνιστικών ουσιών που αδρανοποιούν τη λειτουργία των υποδοχέων των οπιούχων, επιτρέπεται για τις ενδείξεις που αναφέρονται στην άδεια κυκλοφορίας τους. Με απόφαση του Υπουργού Υγείας και Πρόνοιας, μετά από σύμφωνη γνώμη του ΟΚΑΝΑ, καθορίζονται ειδικώς οι ουσίες, οι όροι και οι προϋποθέσεις χορήγησης, συνταγογράφησης και διάθεσης των ουσιών αυτών από δημόσιους ή ιδιωτικούς φορείς και ιατρούς».

O Κλεάνθης Γρίβας (γεν. 1944) είναι ψυχίατρος-νευρολόγος, Διδάκτωρ ψυχιατρικής της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ, με σπουδές στην Κοινωνιολογία. Υπήρξε συνεργάτης πολλών περιοδικών και εφημερίδων, μεταξύ των οποίων και η Ελευθεροτυπία (για 15 χρόνια μέχρι τις 4-2-2002). Συντάκτης της Έκθεσης για τα Ναρκωτικά της Ειδικής Επιτροπής του Ιατρικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης (1986) και συγγραφέας 17 βιβλίων με θέμα τη δημόσια υγιεινή, την ψυχιατρική, τα ναρκωτικά, την τρομοκρατία και την ιστορία.

1 Ο κυρίως εγκέφαλος περιβάλλεται από το φλοιό (που έχει φαιό χρώμα και αποτελείται από νευρικά κύτταρα) και κάτω από τον φλοιό βρίσκεται ο μυελός του εγκεφάλου (που έχει λευκό χρώμα και αποτελείται από νευρικές ίνες). Στο κέντρο του εγκεφάλου υπάρχουν συγκεντρώσεις φαιάς ουσίας που ονομάζονται βασικά γάγγλια, στα οποία περιέχονται πολλά νευρικά κέντρα ζωτικής σημασίας. Ο εγκέφαλος α) διαρείται σε 2 ημισφαίρια (δεξιό και αριστερό), σε 4 λοβούς (μετωπιαίος, βρεγματικός, κροταφικός, ινιακός) και σε διάφορες μοίρες που είναι υπεύθυνες για ορισμένες ειδικές λειτουργίες, και β) περιέχει ορισμένους χώρους, τις κοιλίες, μέσα στις οποίες υπάρχει ένα λεπτό δίκτυο αγγείων, το χοριοειδές πλέγμα, που παράγουν ένα υγρό, το εγκεφαλονωτιαίο υγρό, το οποίο κυκλοφορεί σ’ ολόκληρο το κεντρικό νευρικό σύστημα, γύρω από τον εγκέφαλο και τον νωτιαίο μυελό.

2 Η παρεγκεφαλίδα αποτελείται από 2 ημισφαίρια (καθένα από τα οποία χωρίζεται σε 3 λοβούς) και είναι υπεύθυνη για το συντονισμό όλων των ενεργειών του σώματος. Η προς τα κάτω συνέχεια του εγκεφάλου ονομάζεται στέλεχος, και διακρίνεται σε τρία τμήματα, το ανώτερο (μεσεγκέφαλος), το ενδιάμεσο (γέφυρα), και το κατώτερο (προμήκης μυελός), που περιέχουν νευρικά κέντρα ζωτικής σημασίας (όπως π.χ. το κέντρο της αναπνοής που βρίσκεται στον προμήκη).

3 Ο νωτιαίος μυελός αποτελεί την προς τα κάτω συνέχεια του στελέχους του εγκεφάλου. Αρχίζει από τον προμήκη, μυελό, εκτείνεται μέσα στο σωλήνα της σπονδυλικής στήλης και καταλήγει σε μια μάζα νεύρων που ονομάζεται ίππουρις (ουρά αλόγου). Η κατασκευή του νωτιαίου μυελού είναι ακριβώς αντίστροφη από την κατασκευή του εγκεφάλου: Το εξωτερικό του είναι λευκό και αποτελείται από νευρικές ίνες ενώ το εσωτερικό του είναι φαιό και αποτελείται από νευρικά κύτταρα.

4 Οργανύλια του κυττάρου: Μιτοχόνδρια, λείο και αδρό ενδοπλασματικό δίκτυο, συσκευή του Golgi, λυσοσώματα και πολυκυσττεοειδή σωμάτια.

5 Αμινοξέα: Aσπαρτικό οξύ, Γλουταμινικό οξύ, Ταυρίνη και γ-αμμινοβουτυρική οξύ ή GABA.

6 Μοναμίνες: Aκετυλοχολίνη, Σεροτονίνη, Ισταμίνη και Κατεχολαμίνες (αδρεναλίνη και νοραδρεναλίνη ή ντοπαμίνη). Oι μονοαμίνες περιέχουν μόνο μια αμινοομάδα.

7 Πολυπεπτίδια: Eνδορφίνες, Εγκεφαλίνες, Δυνορφίνες και Υποφυσεϊκές ορμόνες. Τα πολυπεπτίδα αποτελούνται από μικρές αλυσσίδες αμινοξέων.

8 G. Lazorthes, Εγκέφαλος και Πνεύμα, Πολυπλοκότητα και Πλαστικότητα (1991), σ. 7.

9 Lewis Thomas, Οι ζωές του κυττάρου (1975)

10 Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του C. Herrick. Αναφ. στο G. Lazorthes, ο.π., σ. 56.

11 Αιματοεγκεφαλικός φραγμός: Mηχανισμός που περιβάλλει προστατευτικά τα νευρικά κύτταρα.

12 Το Κρικοειδές σύστημα αποτελείται από τα εξής μορφώματα: Aμυγδαλοειδής πυρήνας, πρόσθιος υποθάλαμος, έσω πυρήνες του οπτικού θαλάμου, φαιά ουσία γύρω από τον υδραγωγό του Silvius, υπομέλας τόπος.

13 Λυμπικό σύστημα

14 Οι ψυχεδελικές δράσεις της κεταμίνης και της φαινκυκλιδίνης (PCP) μπορεί να οφείλονται στη διέγερση των υποδοχέων Sigma.

15 Ch. Carroll, Drugs in Modern Society (1993), σ. 194.

16 L. Grinspoon & J. Bakalar, «Drug Abuse and Dependence», The Harvard Medical School Mental Health Review, 1(1990):14. Προς αποφυγή σκόπιμων «παρεξηγήσεων»: Οι συγγραφείς είναι καθηγητές στο πανεπιστήμιο του Harvard. Ο καθηγητής της ψυχιατρικής L. Grinspoon είναι διεθνώς καταξιωμένος ως αυθεντία για τις παράνομες ψυχοτρόπες ουσίες, έχει γράψει πολλά πανεπιστημιακά βιβλία και επιστημονικές εργασίες, διετέλεσε μέλος πολλών συμβουλευτικών επιστημονικών επιτροπών της προεδρίας και της κυβέρνησης των ΗΠΑ, είναι σύμβουλος της «Επιτροπής Ναρκωτικών» του ΟΗΕ και είναι από τους πλέον μαχητικούς υποστηρικτές της αντιαπαγόρευσης.

17 Βλ. τον πίνακα που ακολουθεί.

ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΨΥΧΕΔΕΛΕΙΑ

Ο ΚΥΚΕΩΝ ΣΤΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΗΤΑΝ ΨΥΧΟΔΗΛΩΤΙΚΟ;

Γράφει ο Γιώργος Οικονομόπουλος*

«Είχε δύσει ο Ήλιος, όταν ο Αρχίλαος μπήκε στο Ναό, μαζί με τους άλλους μυηούμενους στα Μεγάλα Μυστήρια της Δήμητρας – στην Ελευσίνα. Είχε προηγηθεί ολιγοήμερη νηστεία και «ακούσματα» – διδαχή, από μυστικές φωνές. Αυτές ακούγονταν μέσα από τους τοίχους μιας μικρής υπόγειας αυλής που περίμεναν, πριν μπουν στο Ναό. Είχαν ακούσει να τους προκαλούν να σκεφτούν πάνω στην αλήθεια, ότι η Περσεφόνη ήταν μέσα σε κάθε άνθρωπο. Κι ότι καθένας μας, στην αναζήτηση της ομορφιάς – κόβοντας λουλούδια – σχετίζεται και με το «Νάρκισσο» – την νάρκωση της Συνείδησης και τότε κατέρχεται στον Άδη.*

ο Αρχίλαος, σκέφτηκε ότι ηχητικά Α-Δ-Ι-Σ ήταν αλλαγμένο Δ-Ι-Α-Σ και ότι «πάνω» και «κάτω» κόσμος είναι απλά μια αλλαγή θέσης. Σκέφτηκε ότι, Φερσε-Φόνη, ήταν αυτή που «έφερνε» και «έπαιρνε» – «φόνευε». Θυμήθηκε τη φράση: «Φερσεφόνια! Φέρεις γαρ αεί και πάντα φονεύεις». Εύρεση και Χάσιμο, παρουσία και απουσία, ξύπνιος και κοιμισμένος, ζωντανός και πεθαμένος! Ο Αρχίλαος την έψαχνε με τον εαυτό του και είχε γνωρίσει ανθρώπους, που έχοντας μυηθεί στα Μεγάλα Μυστήρια, είχαν αλλάξει τη ζωή τους και σαν να μη φοβούνταν πια το Θάνατο!

Είχε περάσει περίπου μισός χρόνος που θα είχε «καθαρθεί» στον καταρράκτη του Ιλισού, στα Μικρά Μυστήρια τα «εν Αγραίς». Ήταν αποφασισμένος να γίνει «επόπτης», να δει τα «Ιερά», να ανεβάσει την Περσεφόνη από τον Άδη! Ήταν μαθητευόμενος λιθοξόος-γλύπτης και ήθελε να λαξεύσει και τα μάρμαρα της ψυχής του…Προχωρούσαν τώρα σε σκοτεινούς διαδρόμους, που φωτίζονταν από αραιούς δαυλούς. Πριν μπουν στο Ναό είχαν πιει τον «κυκεώνα» – ένα κριθαρόζουμο με βληχώνα και τώρα ένοιωθε κάτι σαν ίλιγγο, ενώ τον διαπερνούσαν ρίγη.

Κρύος ιδρώτας τον έλουσε και άρχισε να βλέπει, αχνές αρχικά και πιο λαμπερές στη συνέχεια, οπτασίες. Ακούγονταν ύμνοι και ένοιωσε σαν να βγαίνει από το κορμί του και να ταξιδεύει στον ουρανό! Βρέθηκε ανάμεσα στους Θεούς και τις Νύμφες και τους Ημίθεους. Και ξαφνικά γκρεμίστηκε σε ένα μαύρο βάραθρο, με την τρομακτική μορφή της γοργόνας Μέδουσας να τον καταδιώκει…»

Σ’ αυτό το σημείο, το κείμενο διακόπτεται, πιθανόν από τήρηση του άρρητου των μυστηρίων και μένει σ’ όλους μας να πιθανολογήσουμε για το περιεχόμενο, το σκοπό και τ’ αποτελέσματα της εμπειρίας της Ελευσίνιας Τελετής.

Στα «Μεγάλα Μυστήρια», όπως λέγονταν τα Ελευσίνια, αφιερωμένα στη Δήμητρα και στην επάνοδο της κόρης της Περσεφόνης από τον Άδη, οι μυηούμενοι εγίνοντο «επόπτες». Έβλεπαν δηλαδή την σύνολη πραγματικότητα, που περιλάμβανε τον ερχομό, τη φυγή και την επιστροφή. Ερχόντουσαν σε επικοινωνία με τον σκοτεινό κόσμο του Ασυνείδητου, για να μάθουν το ταξίδι του εαυτού τους, στις περιοχές της Αθανασίας και να επιστρέψουν ισχυρότεροι – όπως η Περσεφόνη με το γιο της τον «Βριμό»!

* Σύμφωνα με το μύθο, την Περσεφόνη άρπαξε ο Πλούτωνας, μόλις έκοψε τον Νάρκισσο. Έκτοτε περνούσε το ένα τρίτο του χρόνου της στον Άδη και τα δύο τρίτα στον πάνω κόσμο. Στα Ελευσίνια, η Περσεφόνη ανασταίνεται έχοντας γεννήσει γιο από τον Πλούτωνα, τον Βριμό. (Ισχυρό)

Το περιεχόμενο της εμπειρίας και τα «δρώμενα» ήταν «άρρητα». Δεν λεγόντουσαν και κρατιόντουσαν σαν «ιερό μυστικό». Το σίγουρο είναι ότι υπήρχε μια εκστατική εμπειρία, που μεταμόρφωνε την αντίληψη των μυηούμενων για τη ζωή και τον θάνατο. Σε όλα τα αρχαία μυστήρια, αυτό που επιδιωκόταν ήταν το ΒΙΩΜΑ των παραδόσεων ή της κοσμοαντίληψης της κάθε εθνικής θρησκείας. Οι μύστες είχαν δει! Είχαν γίνει ΕΠΟΠΤΕΣ! Είχαν γνωρίσει «από πρώτο χέρι» τις «άλλες» πραγματικότητες και είχαν ανακαλύψει τη θέση τους ανάμεσα στους «δαίμονες» και τους «Αγγέλους» του θρησκευτικού τους Σύμπαντος. Στην Ελευσίνα, έβλεπαν μορφές, που ο Πλάτωνας στο Φαίδρο, αποκαλεί «φάσματα» ενώ ο Σώπατρος μας αναφέρει ότι έβλεπαν την άνοδο της Περσεφόνης μέσα σε φως με το μικρό γιο της τον Βριμό. Αυτές οι εμπειρίες της αλλαγής των αισθήσεων και της συνείδησης και του ταξιδιού στις «άλλες» πραγματικότητες, ερμηνεύονται από τη χρήση του Κυκεώνα, εφόσον περιείχε ψυχότροπα συστατικά.

Τα ψυχότροπα φυτά, χρησιμοποιήθηκαν χιλιάδες χρόνια τώρα, για τη δημιουργία «πνευματικών» ή «αλλοκοσμικών» εμπειριών. Η «βρώση» και η «πόση» του «σώματος και αίματος» του Θεού, ήταν ανέκαθεν ο πιο άμεσος τρόπος μετάδοσης των θεϊκών ιδιοτήτων στους θνητούς. Είναι χαρακτηριστικό, ότι τα ψυχότροπα μανιτάρια ψιλοκυβίνης, που χρησιμοποιούν στις τελετές τους οι Ινδιάνοι της Μεσαμερικής, τα λένε: «Σάρκα των θεών». Υπήρχε πλήθος ψυχοτρόπων φυτών και συνδυασμών τους με διαφορετικές το καθένα επιδράσεις: Από απλή ζάλη έως ύπνο και από διέγερση έως θάνατο. Οι περιγραφές του Διοσκουρίδη για τις επιδράσεις του λιβανιού αν αναμιχθεί με κρασί και του Πλίνιου, γι’ αυτές που προκαλεί κυκλάμινο με κρασί και πικροδάφνη με κρασί, δεν μας αφήνουν αμφιβολία για τις γνώσεις και τη χρήση ψυχοτρόπων, που μπορεί να έκαναν οι αρχαίοι σε ειδικές περιπτώσεις, όπως εορτές και τελετές.

«Σόμα» και Κάνναβη του Σίβα στις Ινδίες, μανιτάρια παντού, κάκτους Μεσκαλίνης στους Ινδιάνους της Αμερικής, Νηπενθές στην Οδύσσεια – το πιθανότερο: όπιο, ενώ ο Υοσκύαμος που αναφέρουν ο Πλίνιος και ο Ξενοφώντας, συναγωνίζονταν τον Μανδραγόρα και τον Ελλέβορο ή Μελαμπόδιο, που αναφέρουν ο Θεόφραστος και ο Μένανδρος. Και φυσικά, στην Ελευσίνα, έχουμε δύο βασικά ψυχότροπα, που προκαλούν την κάθοδο στον Άδη ή στο Α-συνείδητο. Το πρώτο είναι στη θεωρία του μύθου και είναι το λουλούδι: Νάρκισσος, που ναρκώνει και κατεβάζει την Περσεφόνη στον «κάτω» σκοτεινό κόσμο. Το δεύτερο είναι η πράξη της μέθεξης: η πόση του Κυκεώνα, που δημιουργεί, όπως λέει ο Πλούταρχος, «φρίκη και τρόμο και ιδρώτα και θάμβος» και σε «κατεβάζει» – αυτή τη φορά ξύπνιο – στους άλλους κόσμους.

Την πιο σοβαρή ένδειξη, για τη φύση του κυκεώνα και των «ιερών» σαν ψυχοτρόπων ουσιών, μας δίδει η περίπτωση του Αλκιβιάδη, που αυτός και οι φίλοι του κατηγορήθηκαν για ιεροσυλία το 415 π.Χ., έχοντας χρησιμοποιήσει τον κυκεώνα για διασκεδάσεις στα σπίτια τους, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος στο ομώνυμο βιβλίο του.

Οι επιδράσεις των ψυχοτρόπων, που αλλάζουν βαθιά τη συνείδηση, ανάλογα με το αν είναι αρνητικές ή θετικές, δίνουν και την ανάλογη ονομασία. Όντας ψυχο-δηλωτικά, μπορούν ν’ αποκαλύψουν από εφιαλτικά τραυματικά και φοβικά στοιχεία, μέχρι αισθήματα υπέρτατης έκστασης, καθαρότητας και σοφίας. Στην πρώτη περίπτωση τα λένε: Ψυχοδυσληπτικά ή Ψυχοσιομιμητικά και στη δεύτερη περίπτωση: Ψυχοδιασταλτικά (Mind expanding) και Ενθεογενή (entheogenic).

Τα Δημητριακά: κριθάρι, στάρι, σίκαλη κ.α. δεν έχουν ψυχότροπες ιδιότητες. Ένα παράσιτο όμως σε ξενιστή των Δημητριακών, η Ερισυβώδης Όλυρα, σκληρώτιο του μύκητα claviceps purpurea, έχει τα βασικά αλκαλοειδή που περιέχουν Λυσεργικό οξύ. Η Ερισυβώδης Όλυρα της σίκαλης ονομάστηκε ergot και έγινε αιτία διαταραχών με «ψευδαισθήσεις» τον μεσαίωνα στην Ευρώπη, μεταξύ αυτών που έτρωγαν ψωμί χωρίς άλεσμα. Η ερισυβώδης Όλυρα συνυπάρχει με ένα παρασιτικό αγριόχορτο το Λόλιο ή Ήρα, ζιζάνιο στα Δημητριακά. Το φάγωμα ψωμιού από Λόλιο, σύμφωνα με τον Οβίδιο προκαλεί διαταραχές στην όραση, ενώ ο Πλίνιος αναφέρεις ιλίγγους. Σε μια κωμωδία αναφέρεται η φράση: «Πρέπει να έχει φάει ψωμί από Λόλιο για να βλέπει ανύπαρκτα πράγματα». Ο Ψευδο-Διοσκουρίδης αναφέρει την Ήρα σαν «φυτό της παραφροσύνης».

Το κριθάρι μολύνεται συχνά από τον μύκητα που περιέχει Λυσεργικό οξύ – τον βασικό πυρήνα του ψυχοδηλωτικού L.S.D. (Δι-αιθυλ-αμίδη του Λυσεργικού οξέως). Κριθαρόζουμο με βληχώνα, είχε σαν συστατικά ο κυκεώνας, μας λέει ο Ομηρικός ύμνος στη Δήμητρα. Κι αμέσως μετά, κενό στο αρχαίο κείμενο! Και έτσι μας μένει να βγάλουμε συμπεράσματα από την ερμηνεία των στοιχείων του μυστηρίου: Κριθαρόζουμο, Ρίγη, Ίλιγγος, Φάσματα, Αλκιβιάδης, Ιεροσυλία. Κάπου μπορεί να είχε δίκιο ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς που έγραφε ότι «τα “Ιερά” της τελετής ήσαν φαγώσιμα». Έτσι, λογικά, θα μπορούσε να τα μεταφέρει ο Αλκιβιάδης σπίτι του για να «διασκεδάσει» με τους φίλους του.

Το «κριθαρόζουμο, έχει πολύ μεγάλες πιθανότητες να περιείχε ψυχοδηλωτικό της ομάδας του Λυσεργικού, όπως το L.S.D. Αυτού του είδους τα ψυχότροπα υπάρχουν σε διάφορα φυτά, όπως σε περικοκλάδες και στο φυτό ololiqui που οι Ινδιάνοι χρησιμοποιούσαν στις τελετές τους. Τα ζιζάνια των Δημητριακών όπως το Paspalum Distichum λέγονται «Αγρωστίδες» και φέρουν συνήθως την Ερυσιβώδη Όλυρα με τις ψυχότροπες επιδράσεις

Οι επιδράσεις αυτών των ψυχοδηλωτικών, προσομοιάζουν με αυτές της Διαιθυλαμίδης του Λυσεργικού οξέως(L.S.D.): Ρίγη, τρόμος, ίλιγγος, αισθητηριακές αλλαγές, «φάσματα», «Μεταφυσικές» εμπειρίες. Ειδικά οι τελευταίες, είναι αυτές που χαρακτηρίζουν τις λεγόμενες «ενθεογενείς» ουσίες, στις οποίες κατατάσσονται οι ψυχεδελικοί μύκητες. Δεν είναι τυχαίο ότι τη διάδοση της χρήσης των ψυχεδελικών στη Δύση, τη δεκαετία 1960 την ακολούθησε αμέσως η αναζήτηση της μυστικιστικής και εσωτερικής φιλοσοφίας και η διάδοση των αρχαίων Ανατολικών πνευματικών διδασκαλιών και των σχετικών μεθόδων πνευματικής ανάπτυξης. Διάφορες μορφές γιόγκα, Τάντρα, Διαλογισμός δίπλα σε σαμανιστικές τεχνικές, και μεθόδους αυτογνωσίας από ινδιάνικες έως βουδιστικές, αποτέλεσαν έναν πολύχρωμο κήπο «μεταφυσικής» αναζήτησης, που αναπτύχθηκε την εποχή της ψυχεδελικής έκρηξης.

Η αλλαγή συνείδησης, που προκαλείται από τις ψυχοδηλωτικές ουσίες, αναπτύσσει τη μεταφυσική αναζήτηση, γιατί αλλάζει σημαντικά την αίσθηση του χώρου και του χρόνου, την αντίληψη του Εαυτού και του Κόσμου, την αίσθηση της ζωής και την ίδια την ταυτότητα. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι όποιος καταναλώσει ψυχοδηλωτικά θα δει το Θεό μέσα του (εντός-θεός-γεννιέται – ενθεογενές). Το αποτέλεσμα είναι πάντα εξαρτημένο από τη δόση, το περιβάλλον και την προετοιμασία. Σε άλλη δόση και με άλλη σκοπιμότητα, τα ψυχοδηλωτικά – επειδή αυξάνουν την αισθαντικότητα, μπορούν να οδηγήσουν σε αισθησιακές διασκεδάσεις – όπως του Αλκιβιάδη ή των σύγχρονων Μουσικών φεστιβάλ.

Σε άλλη δόση, με κατάλληλη προετοιμασία και σε κατάλληλο περιβάλλον, όπως στην Ελευσίνια Τελετή, μετά από 9 ημέρες νηστείας και σχετικά «ακούσματα», έκαναν τους χρήστες του κυκεώνα «παθείν και διατεθήναι». «Να παθαίνουν και να μπαίνουν σε μια κατάσταση» (Αριστοτέλης) ώστε, όπως λέει ο Ψελλός: «Αυτού παθόντος του νου την έλλαμψιν… αυτοπτήσας τωί νωί»: «να υφίστανται το φωτισμό στο νου τους ώστε να γίνονται αυτόπτες» – να βλέπουν τις αλήθειες με τα ίδια τους τα μάτια.

«Ενήστευσα, έπιον τον κυκεώνα» μας λέγει ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, ήταν το βασικό σύνθημα εισόδου στην Μυστική εμπειρία. Αυτή, ήταν τέτοια ώστε να γράψει ο Πίνδαρος: «Όλβιος όστις ίδων κειν εις υποχθόν. Οίδε μεν βίου τελευτάν οίδε δε Διόσδοτον αρχάν» «Ευτυχισμένος εκείνος που θα δει αυτά που είναι κάτω από την γη! Γιατί γνώρισε το σκοπό (τέλος) της ζωής του και την από το Δία δοσμένη αρχή του.»

Πιστεύω, ότι το γεγονός της «ιεροσυλίας» του Αλκιβιάδη με τη χρήση του κυκεώνα είναι η μεγαλύτερη ένδειξη της ψυχοτρόπας επίδρασης του Ελευσίνιου ποτού. Οι δε περιγραφές των εμπειριών, φαίνονται να δικαιώνουν τον Gordon Wasson, Carl Ruck και Albert Hofmann, έναν εθνομυκητολόγο, έναν Αρχαιολόγο κι έναν χημικό αντίστοιχα, που στο βιβλίο τους: «Ο Δρόμος στην Ελευσίνα – Αποκαλύπτοντας το Μυστικό των Μυστηρίων», καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ο κυκεώνας ήταν σχετικό με το L.S.D. ψυχοδηλωτικό, προερχόμενο από την Ερυσιβώδη Όλυρα. Στόχος της χρήσης του ήταν να υπάρξει Αναγέννηση ή Ανάσταση της «Περσεφόνης». Αυτό συμβολικά αναφέρεται στο φωτισμό της Συνείδησης (εποπτεία) αφού θα είχε περάσει από τις αόρατες περιοχές της πραγματικότητας – τις «κάτω από τη γη».

Δυστυχώς σήμερα, η έστω και ερευνητική χρήση – με τους καλύτερους κανόνες προστασίας – των ψυχοδηλωτικών, είναι αυστηρά απαγορευμένες. Οι ουσίες, που κυκλοφορούν σαν ψυχοδηλωτικά – τα «τριπάκια», συνήθως δεν είναι καθαρές ή ελεγμένες ποιοτικά. Έτσι, οι κίνδυνοι χρήσης είναι πολλαπλάσιοι, από αυτούς που ήταν για χιλιάδες χρόνια μέχρι πριν τέσσερις δεκαετίες. Σήμερα η ανάσταση της «Περσεφόνης» με ψυχοδηλωτικά είναι επικίνδυνη και ιστορικά ανεπίκαιρη. Η Ελευσίνια Τελετή θάφτηκε πριν δεκαπέντε αιώνες!

Βιβλιογραφία

Carl Kerenyi: ΕΛΕΥΣΙΣ Μυστήρια και Λατρεία, Εκδ. Ιάμβλιχος 1999

Luizi Zoja: DRUGS, ADDICTION AND INITIATION, Daimon 2000

G. Wasson, Al. Hofmann, C. Ruck: THE ROAD TO ELEUSIS, 1978

Κ. Γιουγκ: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΤΟΥ,. Εκδ. Αρσενίδης

Π. Λεκατσά: ΔΙΟΝΥΣΟΣ, Βιβλ. Σχολής Μωραΐτη 1971

Π. Λεκατσά: ΕΡΩΣ, Εκδ. Δίρφος Αθήνα 1963

Γ. Μαλτέζου: ΤΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ, Αθήνα 1934

Ι. Πασσά: ΤΑ ΟΡΦΙΚΑ, Εκδ. Εγκυκλοπαίδεια του ΗΛΙΟΥ

Ο Γιώργος Οικονομόπουλος είναι ψυχίατρος, συγγραφέας, εκ των ιδρυτών της αντι-απαγορευτικής κίνησης Ρ.Α.Κ (Ριζοσπαστική Αντιαπαγορευτική Κίνηση), και δημιουργός από το 2004 του ΕΛΕΥ.ΣΥΝ.Α. (Ελευθεριακός Σύνδεσμος Απεξάρτησης).  

ΨΥΧΕΔΕΛΕΙΑ & ΨΥΧΟΤΡΟΠΑ

ΨΥΧΕΔΕΛΕΙΑ

& ΨΥΧΟΤΡΟΠΑ

ΟΛΑ ΟΣΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ….

ΨΥΧΟΤΡΟΠΕΣ ΟΥΣΙΕΣ ● ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΙΟΓΟΝΑ ● ΨΥΧΟΕΝΕΡΓΑ & ΨΥΧΟΧΗΜΕΙΑ ● ΚΑΝΝΑΒΙΣ, ΜΑΡΙΧΟΥΑΝΑ, ΧΑΣΙΣ ● LSD & ACID DREAMS ● ECSTACY ή MDΜA ● ΗΡΩΙΝΗ ΚΑΙ ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ ● ΚΟΚΑΪΝΗ ● ΟΠΙΟ ● ΜΕΣΚΑΛΙΝΗ ● ΨΙΛΟΚΥΒΙΝΗ ● ΑΓΙΑΧΟΥΣΚΑ ● ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΙΟΓΟΝΑ ΜΝΙΤΑΡΙΑ ● ΚΥΚΕΩΝΑΣ & ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ● ΨΥΧΕΔΕΛΙΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ● ΤΙΜΟΘΥ ΛΗΡΙ ● ΤΕΡΕΝΣ ΜΑΚΚΕΝΑ ● ΚΑΡΛΟΣ ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ ● ΑΛΝΤΟΥΣ ΧΑΞΛΕΥ ● ΦΙΛΙΠ Κ. ΝΤΙΚ ● ΨΥΧΕΔΕΛΙΚΟ ΡΟΚ ● ΨΥΧΕΔΕΛΙΚΟΣ ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟΣ ● ΟΛΟΤΡΟΠΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

«Όταν οι πύλες της αντίληψης ανοίξουν, τότε ο άνθρωπος θα δει τα πάντα όπως είναι, άπειρα».

William Blake

ΠΩΣ ΘΑ ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΩ TΗΝ ΕΙΔΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ

«ΨΥΧΕΔΕΛΕΙΑ & ΨΥΧΟΤΡΟΠΑ»;

Στο τηλέφωνο 2392-110215 

SMS στο 6945522050

ή στο e-mail: stamkos@post.com 

(Kόστος 10€ + έξοδα αποστολής/αντικαταβολής μέσω ΕΛΤΑ)