ΧΡΟΝΟ-ΛΗΣΤΕΣ Ποιοι ληστεύουν το χρόνο μας;

ΧΡΟΝΟ-ΛΗΣΤΕΣ

Ποιοι ληστεύουν το χρόνο μας;

Γράφει ο Γιώργος Στάμκος

“Η αποστολή μου είναι να σκοτώνω το χρόνο και η δική του να με σκοτώνει με τη σειρά του. Καλά είναι μεταξύ δολοφόνων”.

E. M. Cioran

Οι περισσότεροι άνθρωποι τον θεωρούν αμείλικτο εχθρό τους. Κάποιοι, λιγότερο ματαιόδοξοι, τον θεωρούν φίλο και δάσκαλο. Σε κάθε περίπτωση πάντως η σχέση του ανθρώπου με το χρόνο είναι «δολοφονική»: μας σκοτώνει κι εμείς τον «σκοτώνουμε» με τη σειρά μας. Συνήθως τον σπαταλούμε σε ανοησίες και μετά παραπονιόμαστε πως δεν μας είναι αρκετός. Κι εκείνος, με τη σειρά του, μας φέρνει την κάθε στιγμή που περνάει όλο και πιο κοντά στο θάνατό μας. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος φίλος, και ταυτόχρονα όμως κι ο χειρότερος εχθρός του ανθρώπου. Φίλος, όταν του δίνει τη δυνατότητα να δημιουργήσει, να ωριμάσει και να εξελιχθεί. Κι εχθρός, όταν του υπενθυμίζει τη ματαιοδοξία του, εφόσον όλα τα ανθρώπινα δημιουργήματα –και φυσικά κι ο ίδιος– υπόκεινται στο φθοροποιό έργο του χρόνου.

Η Τέχνη του Χρόνου

Σε κάθε περίπτωση ο χρόνος μας κυνηγάει με την αμείλικτη ακρίβεια ενός «έξυπνου» πυραύλου. Δεν μπορούμε να τον σταματήσουμε. Δεν υπάρχει περίπτωση να του ξεφύγουμε. Το μόνον που μπορούμε να κάνουμε είναι να τον εκμεταλλευτούμε δημιουργικά. Να αναπτύξουμε δηλαδή μια Τέχνη του Χρόνου. Η τέχνη του χρόνου είναι η τέχνη της ζωής.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς φιλόσοφος για να καταλάβει πως χρόνος ίσον ζωή. Πρέπει λοιπόν να θυμόμαστε πως κάθε φορά που λέμε «δεν έχω χρόνο» είναι σαν να λέμε «δεν έχω ζωή». Η αλήθεια βέβαια είναι πως οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν ψεύτικες ζωές κι αποδέχονται εύκολα να υποβιβαστούν σε κατώτερες υπάρξεις μόνο και μόνο από συνήθεια, ανασφάλεια ή απλά ανικανότητα να αναπτύξουν μια τέχνη του χρόνου. Από την άλλη είναι όνειρο απατηλό και κάθε προσπάθεια για «κυριαρχία» πάνω στο χρόνο. Για να κυριαρχήσουμε στο χρόνο πρέπει να μεταμορφωθούμε σε συνειδητοποιημένες υπάρξεις. Αλλά είναι γεγονός πως δεν μπορούμε να κυριαρχήσουμε στον χρόνο επειδή:

• Δεν γνωρίζουμε επαρκώς τον εαυτό μας.
• Δεν γνωρίζουμε αρκετά την πραγματική φύση και αξία του Χρόνου.
• Αφήνουμε στους άλλους να μας παρενοχλούν –το ίδιο και στον εαυτό μας.
• Δεν σκεφτόμαστε σωστά πάνω στη χρήση του αναντικατάστατου χρόνου μας.

Φιλοδοξούμε να «στρώσουμε» το χρόνο, όπως στρώνουμε το κρεβάτι μας. Αλλά, ως γνωστόν, ο χρόνος δεν είναι κρεβάτι. Δεν μπορούμε λοιπόν να τιθασεύσουμε το χρόνο, αλλά μόνον να τιθασεύσουμε τον εαυτό μας σε σχέση με το χρόνο.

Αν ωστόσο ο χρόνος μοιάζει με κάτι είναι μ’ ένα δωμάτιο. Όλοι έχουμε το ίδιο δωμάτιο, τον ίδιο ακριβώς χώρο –το 24ωρο. Δεν μπορούμε να κτίσουμε παραπάνω, ούτε και να μεγαλώσουμε το χώρο του. Κάποιοι παραγεμίζουν το δωμάτιο τους με ένα σωρό άχρηστα πράγματα, σε σημείο ώστε να δυσκολεύονται να κινηθούν. Κάποιοι άλλοι το αφήνουν εντελώς άδειο και αχρησιμοποίητο. Άλλοι τοποθετούν ακατάστατα τα πράγματά τους κι αισθάνονται έτσι αποπνικτικά. Ορισμένοι τέλος το χρησιμοποιούν έξυπνα, μετατρέποντας την πολυθρόνα σε κρεβάτι και τη βιβλιοθήκη σε γραφείο κ.ο.κ. Με παρόμοιο τρόπο χρησιμοποιούμε και το χρόνο μας.

Κατά διαστήματα μας καταλαμβάνει η διάθεση να «τακτοποιήσουμε» το χρόνο μας, όπως ακριβώς τακτοποιούμε το ακατάστατο δωμάτιό μας. Αρχίζουμε λοιπόν να σημειώνουμε στο ημερολόγιο τις εργασίες και τις υποχρεώσεις μας, ώστε να οργανωθούμε καλύτερα για να εκμεταλλευτούμε τα «κενά» του χρόνου, αλλά και για να ξετρυπώσουμε τον ελεύθερο χρόνο μας. Αλλά πως να εκμεταλλευτείς κάτι που ουσιαστικά «δεν υπάρχει»; Το παρελθόν «δεν υπάρχει πλέον», το μέλλον «δεν υπάρχει ακόμη». Αυτό που υπάρχει –αν πραγματικά υπάρχει– είναι το Τώρα.

Ασφυκτικά εγκλωβισμένος σ’ έναν χρόνο ουσιαστικά αμετάβλητο, ο σύγχρονος άνθρωπος ένιωσε ανίκανος ν’ αντεπεξέλθει στις ολοένα και αυξανόμενες απαιτήσεις της οικονομίας και κοινωνίας. Έτσι, για το 50% των ανθρώπων του Δυτικού κόσμου, ο χρόνος θεωρείται «αγαθό σε ανεπάρκεια». Η τραγική όμως ειρωνεία είναι πως ενώ όλοι τους παραπονιούνται πως δεν έχουν κάτω από την κυριαρχία τους το σύνολο του χρόνου τους, στην πραγματικότητα ο σύγχρονος τρόπος ζωής είναι αυτός που καταληστεύει τις δημιουργικές τους στιγμές. Έτσι η τηλεόραση και το διαδίκτυο αποδεικνύονται ως οι “μεγαλύτεροι χρονοληστές” που κλέβουν ένα 20-30% του χρόνου μας, αναλόγως με την περίπτωση. Επίσης η αναμονή σε ουρές μας κλέβουν το 5%, η γραφειοκρατία, οι συνεχόμενες μετακινήσεις, η κατανάλωση κ.α. αποτελούν πτυχές της σύγχρονης ζωής, που μας αφαιρούν –και μάλιστα χωρίς ουσιαστική ανταμοιβή– τα πολύτιμα και μη ανανεώσιμα χρονικά μας αποθέματα. Όπως είπε χαρακτηριστικά και ο Μισέλ Σερές: «Στο εξής, όλος ο κόσμος θα έχει ένα ρολόι αλλά κανείς δεν θα έχει χρόνο. Ανταλλάξτε το ένα με το άλλο: δώστε το ρολόι σας και πάρτε το χρόνο σας».

Ο τεμαχισμός της αιωνιότητας σε δευτερόλεπτα, δηλαδή σε χρονολογικά μετρήσιμα μεγέθη, μας «χαλάει» την τελειότητα της κάθε στιγμής. Από την άλλη ο διαλογισμός και η υποκειμενική διαδικασία, μπορεί να «παγώσει» το χρόνο, ακόμη και τον βιολογικό. Έχει υπολογιστεί πως οι άνθρωποι που διαλογίζονται για μεγάλο χρονικό διάστημα έχουν βιολογική ηλικία 5 με 12 χρόνια μικρότερη από την κανονική τους. Το βέλος του χρόνου να κινείται πάντα προς τα εμπρός, αργά ή γρήγορα, και το σώμα μας μπορεί να κερδίσει ή να χάσει βιολογικά χρόνια ανάλογα με το πως του φερόμαστε.

Οι πιο μεγάλοι “χρονο-ληστες” του σύγχρονου κόσμου

• Τηλεόραση/οθόνες: Περνάμε κατά μέσο όρο 14 χρόνια της ζωής μας παρακολουθώντας

την TV ή κοιτώντας σε κάποια οθόνη.

• Ιnterntet: Στις χώρες της Δύσης ο καθένας καταναλώνει 4,5 ώρες ημερησίως σερφάροντας στο διαδίκτυο με αυξητικές -και μάλιστα εθιστικές- τάσεις.
• Κατανάλωση/διαφημίσεις: Συνεχές κοίταγμα και διάβασμα διαφημίσεων, αγορές, ψώνια σε σούπερ μάρκετ, επισκέψεις σε εμπορικά κέντρα, δυσκολία επιλογής προϊόντων, διαφημίσεις και ψώνια μέσω internet.
• Video Games: Θεωρούνται ως ένας από τους μεγαλύτερους “χρονοληστές” του σύγχρονου κόσμου. Δεν είναι γνωστό πόσο χρόνο καταναλώνει ο καθένας μας, καθώς κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Υπάρχουν έφηβοι που κάθονται σχεδόν ένα 24ώρο κολλημένοι στα ηλεκτρονικά παιχνίδια, τρεφόμενοι με junk food και πάσχοντας από μόνιμη έλλειψη ύπνου.
• Γραφειοκρατία και παραμονή σε ουρές στις δημόσιες υπηρεσίες, τράπεζες, ιδιωτικές επιχειρήσεις, αναμονή σε προθαλάμους κλπ.
• Αναμονή σε στάσεις λεωφορείων, σταθμούς τρένων, λιμάνια και αεροδρόμια,πάρκινγκ.
• Απρόβλεπτα τηλεφωνήματα που διαρκούν υπερβολικά.
• Πολιτική της “ανοικτής θύρας”, διαθεσιμότητα και απρόοπτοι επισκέπτες και πωλητές.
• Έλλειψη προγράμματος εργασίας και ακαταστασία στο χώρο εργασίας μας ή έλλειψη σωστής ταξινόμησης στο γραφείο μας ή στον υπολογιστή μας.
• Συγκεχυμένοι στόχοι και προτεραιότητες.
• Συντήρηση κι επισκευή μηχανών και συσκευών που έχουν συχνές βλάβες.
• Διάφορες καθυστερήσεις σε ραντεβού.
• Υπερβολική σημασία στις λεπτομέρειες, καθυστέρηση στην αντιμετώπιση των πραγματικών προβλημάτων.
• Ενδιαφέροντα πολλά και διάσπαρτα κι έλλειψη εστίασης της προσοχής.
• Ελλιπής και ανεπαρκής πληροφόρηση, αναποφασιστικότητα.
• Η αδυναμία του να λες “όχι” εκεί που πρέπει.

Ας μην βιαζόμαστε λοιπόν να ρίξουμε το βάρος στους άλλους, να τους κατηγορήσουμε ως “χρονο-ληστές”, και να τους ενοχοποιήσουμε για την αίσθηση έλλειψης χρόνου που μας διακατέχει μονίμως. Εμείς οι ίδιοι είμαστε, με τις επιλογές μας και την παθητικότητά μας, οι μεγαλύτεροι “χρονο-ληστές” του χρόνου μας και κατ’ επέκταση της ίδιας μας της ζωής. Κι εμείς οι ίδιοι μπορούμε πάντα να τακτοποιήσουμε το “χρονο-δωμάτιο” μας…

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο http://www.tvxs.gr 26.12.2018

 Η Αρχετυπική Σύγκρουση που Άλλαξε τον Κόσμο.
Ο πρώτος μεγάλος Τεχνολογικός και Εμπορικός Πόλεμος της σύγχρονης βιομηχανικής εποχής:
Ο «Πόλεμος των Ρευμάτων» (War of the Currents)!
Εναλλασσόμενο Ρεύμα (Alternative Current ή AC)  Vs
Συνεχές Ρεύμα (Direct Current ή DC)
«Προμηθέας του Ηλεκτρισμού» Vs «Μάγος του Μένλο Παρκ»
99% Έμπνευση ή 99% Πειραματισμός;
Ενορατική Επιστήμη της Ανατολής ή Πρακτική Επιστήμη της Δύσης;
ΤΕΣΛΑ ή ΕΝΤΙΣΟΝ;

THINK OUTSIDE THE BOX! Τα Μυστικά της Δημιουργικότητας

THINK OUTSIDE THE BOX!

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑΣ

  Γράφει ο Γιώργος Στάμκος    

  Γιατί οι περισσότεροι μουτζουρώνουν απλά τους λευκούς καμβάδες, ενώ ορισμένοι ζωγραφίζουν εξαιρετικούς πίνακες; Γιατί οι πιο πολλοί στέκονται αμήχανοι μπροστά στις λευκές σελίδες στην οθόνη του υπολογιστή τους, τη στιγμή που κάποιοι άλλοι πληκτρολογούν ασταμάτητα το επόμενο λογοτεχνικό τους αριστούργημα; Τι είναι αυτό που κάνει τους πολλούς λάτρεις της μουσικής να είναι απλοί ακροατές ή φιλόμουσοι, όταν ορισμένοι συνθέτουν μαγευτική μουσική, γράφουν υπέροχους στίχους και ερμηνεύουν σαγηνευτικά τραγούδια; Γιατί κάποιοι επιστήμονες και τεχνικοί γίνονται πρωτοπόροι εφευρέτες που αλλάζουν τον κόσμο και καινοτομούν διαρκώς, ενώ οι περισσότεροι συνάδελφοι τους εξαντλούν την όποια ευφυΐα τους απλά στο να βολευτούν σε μια μισθωτή εργασία, προσφέροντας μάλιστα λιγότερα απ’ όσα πληρώνονται; Γιατί οι περισσότεροι, που “φλερτάρουν” με τη Μούσα, γίνονται στην καλύτερη περίπτωση Μποέμ, ενώ ελάχιστοι μόνον καταφέρνουν να γίνουν πραγματικοί καλλιτέχνες; Τι είναι αυτό που κάνει κάποιους ανθρώπους δημιουργικούς, που παράγουν συνεχώς νέες ιδέες, καινοτομούν, εφευρίσκουν και καλλιτεχνούν, ενώ οι περισσότεροι περιορίζονται στον παθητικό ρόλο του δέκτη και του καταναλωτή, χωρίς πρωτοβουλία, ζώντας μια βαρετά επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα και χωρίς καμία φιλοδοξία να προσφέρουν στην ανθρωπότητα και να κάνουν τον κόσμο έστω και λιγάκι καλύτερο; Ποια είναι, αν υπάρχουν, τα Μυστικά της Δημιουργικότητας και μάλιστα της πετυχημένης;

  Ας ξεκινήσουμε από τα πιο απλά. Κανείς πωλητής κεριών δεν ανακάλυψε ποτέ τον ηλεκτρικό λαμπτήρα. Και “κανείς απαισιόδοξος δεν ανακάλυψε τα μυστικά των άστρων, ούτε αρμένισε στις θάλασσες που δεν τις έχει ο χάρτης, ούτε άνοιξε καινούργιους δρόμους για το ανθρώπινο πνεύμα”, Έλεν Κέλερ (1880-1968), κωφάλαλη δασκάλα και συγγραφέας. Για να το κάνεις αυτό πρέπει να βγεις έξω από τα Όρια -Think Outside The Box!- και να εξερευνήσεις το Άγνωστο. Να εξερευνάς, όχι να κατακτάς. Να κατακτάς σημαίνει να έχεις, ενώ να εξερευνάς σημαίνει να μαθαίνεις. Να ξυπνάς κάθε πρωί κυνηγώντας το πάθος σου. Να κλείνεις ραντεβού με τη Μούσα σου, που λέγεται Έμπνευση, την ώρα που εσύ το θέλεις. Να μην αφήνεις να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς δημιουργία.

Στην εποχή μας, περισσότερο ίσως από ποτέ, χρειαζόμαστε νέες και πρωτότυπες ιδέες για το καλό της ανθρωπότητας, της φύσης και του πλανήτη. Η βλακώδης προσκόλληση σε ξεπερασμένες αρχές, δόγματα, ιδεοληψίες και “σταθερές” είναι εχθρική προς την πρόοδο και την εξέλιξη. Η αδιαλλαξία, σε οποιοδήποτε τομέα, είναι βλακεία, ενώ η μισαλλοδοξία (αυτό)καταστροφική. Ο συντηρητισμός, η απάθεια, η ομφαλοσκόπηση και ο φόβος απέναντι στο άγνωστο και στο καινούργιο, δημιουργούν μια μίζερη και κλειστοφοβική ομίχλη που θολώνει τη Διαύγεια του νου σου. Έτσι θολωμένος και παρασυρμένος από ματαιοδοξίες και αυταπάτες επιδιώκεις να γίνεις “πετυχημένος”, που στην εποχή μας μεταφράζεται σε “πλούσιος”, και όχι άνθρωπος με αξίες. Και πως μπορείς να θεωρείς τον εαυτό σου “πετυχημένο” αν έστω και μια ζωή, έστω κι αν ένα ταπεινό γήινο πλάσμα, δεν θα έχει ανασάνει πιο εύκολα εξ αιτίας σου; Το πιθανότερο είναι να καταλήξεις έτσι ένα κούφιο ολόγραμμα, που υπάρχει αλλά δεν Ζει, και όχι ένας δημιουργικός άνθρωπος, που άφησε το θετικό του αποτύπωμα σ’ αυτόν τον κόσμο.

Γιατί οι περισσότεροι
μουτζουρώνουν απλά τους λευκούς καμβάδες,
ενώ ορισμένοι ζωγραφίζουν εξαιρετικούς
πίνακες; 
Γιατί οι πιο πολλοί στέκονται
αμήχανοι μπροστά στις λευκές σελίδες
στην οθόνη του υπολογιστή τους, τη στιγμή
που κάποιοι άλλοι πληκτρολογούν
ασταμάτητα το επόμενο λογοτεχνικό τους
αριστούργημα;
 Τι είναι αυτό που κάνει
τους πολλούς λάτρεις της μουσικής να
είναι απλοί ακροατές ή φιλόμουσοι, όταν
ορισμένοι συνθέτουν μαγευτική μουσική,
γράφουν υπέροχους στίχους και ερμηνεύουν
σαγηνευτικά τραγούδια; 
Γιατί κάποιοι
επιστήμονες και τεχνικοί γίνονται
πρωτοπόροι εφευρέτες που αλλάζουν τον
κόσμο και καινοτομούν διαρκώς, ενώ οι
περισσότεροι συνάδελφοι τους εξαντλούν
την όποια ευφυΐα τους απλά στο να
βολευτούν σε μια μισθωτή εργασία,
προσφέροντας μάλιστα λιγότερα απ' όσα
πληρώνονται; 
Γιατί οι περισσότεροι, που
“φλερτάρουν” με τη Μούσα, γίνονται
στην καλύτερη περίπτωση Μποέμ, ενώ
ελάχιστοι μόνον καταφέρνουν να γίνουν
πραγματικοί καλλιτέχνες;
 Τι είναι αυτό
που κάνει κάποιους ανθρώπους δημιουργικούς,
που παράγουν συνεχώς νέες ιδέες,
καινοτομούν, εφευρίσκουν και καλλιτεχνούν,
ενώ οι περισσότεροι περιορίζονται στον
παθητικό ρόλο του δέκτη και του καταναλωτή,
χωρίς πρωτοβουλία, ζώντας μια βαρετά
επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα και
χωρίς καμία φιλοδοξία να προσφέρουν
στην ανθρωπότητα και να κάνουν τον κόσμο
έστω και λιγάκι καλύτερο; 
Ποια είναι, αν υπάρχουν, τα Μυστικά της Δημιουργικότητας
και μάλιστα της πετυχημένης;

Για να γίνεις ωστόσο δημιουργικός θα πρέπει οπωσδήποτε να είσαι ασυμβίβαστος. Να μην αφήνεις να σε περιορίζουν ή να αυτοπεριορίζεσαι σε συμβατικά πλαίσια. Συμβατικοί επιστήμονες παράγουν συμβατική τεχνολογία. Ασυμβίβαστοι και ασυνήθιστοι επιστήμονες, όπως ο Νίκολα Τέσλα (1856-1943), παράγουν αντισυμβατικά και ασυνήθιστα πράγματα, νέες τεχνολογίες, δημιουργώντας προϋποθέσεις για εξελικτικά άλματα. Αρκεί να τολμούν και να ρισκάρουν, χωρίς να φοβούνται ειδικά τις αποτυχίες. Άλλωστε οι αποτυχίες της προηγούμενης γενιάς γίνονται ευκαιρίες για την επόμενη. Αν φυσικά μπορεί να μάθει από τα λάθη της και να συνεργαστεί. Οι αποτυχίες είναι πάντα μια ευκαιρία. Τα αποκαΐδια και η τέφρα μπορεί κι αυτά να γίνουν γόνιμα, να είναι η κοπριά μέσα από την οποία θα καρπίσουν οι μελλοντικές επιτυχίες. Το σημαντικότερο είναι οι αποτυχίες του χθες να μην επηρεάζουν τις ευκαιρίες του σήμερα, τις οποίες και δεν πρέπει να αναγνωρίζεις μόνον όταν εκείνες σε προσπερνούν. Πρέπει να τις μυριστείς, να τις κυνηγήσεις και να τις αρπάξεις, ακόμη κι αν αυτή η κατάσταση σου προκαλεί προς στιγμήν άγχος, το οποίο είναι στην ουσία η “ζάλη της ελευθερίας”. Γι’ αυτό χρειάζεται να δείξεις όχι μόνον γενναιότητα, που είναι η έλλειψη φόβου, αλλά και θάρρος. Το θάρρος είναι η σθεναρότητα του πνεύματος. Η γενναιότητα είναι κυρίως σωματική, ενώ το θάρρος είναι πνευματική κατάσταση. H παράιτηση είναι μια πολυτέλεια που θα πρέπει να αρνούμαστε στον εαυτό μας αν θέλουμε να προχωρήσουμε… (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)  

Ο Γιώργος Στάμκος (stamkos@post.com) είναι συγγραφέας. To τελευταίο του βιβλίο είναι το ΤΕΣΛΑ Vs ΕΝΤΙΣΟΝ: Σύγκρουση για το Μέλλον του Κόσμου. Αυτή την περίοδο ετοιμάζει το νέο του βιβλίο με τίτλο 99% ΕΜΠΝΕΥΣΗ: Κάντο Όπως ο Τέσλα, Δημιουργικότητα κι Eπινοητικότητα, που θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις «The Low of Success Publishing». 

ΤΑ «ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ» ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ: Ποιο είναι το «μυστικό της ευτυχίας»;

ΤΑ «ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ» ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

Πως η Επιστήμη Προσπαθεί να Ξεκλειδώσει τα Μυστικά της Ευτυχίας…

Όλοι έχουμε δικαίωμα στη διεκδίκηση της ευτυχίας. Ωστόσο, αναρωτιόμαστε συχνά, αν υπάρχει κάποιο «μυστικό της ευτυχίας». Πράγματι, οι ειδικοί υποστηρίζουν πως υπάρχει! Υποστηρίζουν πως όχι μόνον υπάρχει η «συνταγή της ευτυχίας», αλλά μπορούμε να την κοστολογήσουμε κι από πάνω! Κι αν το χρήμα δεν φέρνει πάντα την ευτυχία, οι «εξισώσεις» του Δρ Μπόζινταρ Μιλοσάβλιεβιτς μπορούν!

Δεν έχω λεφτά, εισοδήματα, ελπίδες. Είμαι ο ευτυχέστερος άνθρωπος!

Χένρι Μίλερ, Τροπικός του Καρκίνου

Γράφει ο Γιώργος Στάμκος* (stamkos@post.com)

Τελευταία έχω υποβάλει τον εαυτό μου σε μια «επικίνδυνη» διανοητική περιπέτεια: αναζητώ ευτυχισμένους ανθρώπους, και μάλιστα Έλληνες! Εννοώ πραγματικά και όχι δήθεν ευτυχισμένους. Όπου κι αν στρέψω το βλέμμα μου βλέπω –ή έτσι τουλάχιστον μου φαίνεται– δυστυχισμένες και θλιβερές υπάρξεις, ταλαίπωρα πλάσματα που ζουν ψεύτικες ζωές, δίχως νόημα, ανθρωπάκια κολλημένα στο τέλμα του μικρόκοσμού τους ή που γίνονται «κιμάς» στην «κρεατομηχανή» ενός απρόσωπου συστήματος που αποθεώνει το κέρδος. Όπου κι αν κατευθύνω τη σκέψη μου βλέπω θάνατο, εξαθλίωση, καταπίεση, εκμετάλλευση, μίσος, μοναξιά, κατάθλιψη, παράνοια, «δήθεν», κιτς και άφθονη ηλιθιότητα. Σχεδόν πουθενά ευτυχία, αρμονία, αγάπη, αλήθεια και ελευθερία…

Είμαι αυστηρός, το ξέρω, αλλά όμως, πρέπει να γνωρίζετε, πως δεν χαρίζομαι ούτε στον εαυτό μου. Δεν είμαι άλλωστε και ο καλύτερος φίλος του. Όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι είμαι κι εγώ ο χειρότερος εχθρός του εαυτού μου. Επειδή συμβαίνει μάλιστα να είμαι συγγραφέας, ζω σε μια συνεχή «κατάσταση πολέμου» με τον εαυτό μου. Ζώντας εδώ και χρόνια στην εμπόλεμη ζώνη του γραψίματος, έχω μάθει να βλέπω τα πράγματα σχετικά και να μην τους δίνω μεγαλύτερη σημασία απ’ όσο τους πρέπει. Αυτό τουλάχιστον με δίδαξε η εμπειρία ενός υπερτροφικού συγγραφικού «εγώ», που φυτρώνει σαν αγριόχορτο καθώς οι λέξεις «οργώνουν» τις λευκές σελίδες. Ενός «εγώ» που δεν είναι ο εαυτός μου, αλλά απλώς μια ματαιόδοξη έκφανσή του.

Έχω συνειδητοποιήσει λοιπόν πως η ζωή είναι μια αέναη εμπειρία απώλειας, αλλά και ένα ατέλειωτο κυνήγι της ευτυχίας. Είμαστε καταδικασμένοι να αναζητούμε διαρκώς οτιδήποτε μπορεί να μας προσφέρει κάποια αίσθηση «ευτυχίας» και προσκολλόμαστε σ’ αυτό σαν να είναι κάτι μόνιμο, λες και δεν πρόκειται ν’ αλλάξει ποτέ. Κι όμως! Δεν υπάρχει πιο σπάνιο, περιζήτητο, σχετικό και αφηρημένο αγαθό στην εποχή μας από την ευτυχία! Ακόμη και στους προκατασκευασμένους παραδείσους μας, ακόμη κι αν έχουμε κατορθώσει ν’ αναρριχηθούμε στο Έβερεστ της ευμάρειας ή αν σφαδάζουμε από ηδονή, δεν παύουμε στιγμή να αναρωτιόμαστε αν η «ευτυχία» μας είναι αληθινή ή αν πρόκειται απλώς για ψευδαίσθηση. Κι αυτή η αμφιβολία είναι αρκετή για να μην μας κάνει ευτυχισμένους…

Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

Σε μια εποχή και σε μια κοινωνία, στην οποία οι περισσότεροι άνθρωποι εκπέμπουν μιζερόνια, «σωματίδια» μιζέριας, η πραγματική ευτυχία είναι αγαθό σε ανεπάρκεια. Έτσι, αν κάποιος σας έλεγε πως ανακάλυψε τη «συνταγή της ευτυχίας», δύσκολα θα τον πιστεύατε. Ωστόσο, στη μανία τους να συστηματοποιήσουν τα πάντα γύρω από τον άνθρωπο, οι σύγχρονες ανθρωπιστικές επιστήμες ισχυρίζονται πως ανακάλυψαν το «μυστικό της ευτυχίας», το οποίο μάλιστα και κοστολόγησαν!

Δεν ξέρω αν έχετε παρατηρήσει πως οι Βρετανοί έχουν τελευταία μια μανία με τις κοινωνιολογικές έρευνες. Ανά τακτά διαστήματα οι βρετανικές εφημερίδες δημοσιεύουν έρευνες ανεξάρτητων βρετανικών ινστιτούτων και επιστημονικών ομάδων, που αφορούν σύγχρονες ανθρώπινες συμπεριφορές και συνήθειες, κοινωνικές τάσεις και μόδες, ανθρώπινα προβλήματα και ιδιαιτερότητες, καθώς και νέες προσεγγίσεις στην μαζική ψυχολογία. Ένα από τα ζητήματα που απασχόλησε πρόσφατα τους Βρετανούς ερευνητές ήταν και το πρόβλημα της ευτυχίας.

Μια ομάδα ψυχολόγων της Βρετανικής Ένωσης Ψυχολόγων, αφού μελέτησε ένα δείγμα 1.000 εθελοντών, υποστηρίζει πως ανακάλυψε τη συνταγή της ευτυχίας! Η συνταγή της ευτυχίας είναι απλή και περιλαμβάνει, σύμφωνα με τους Βρετανούς επιστήμονες, πραγματική αγάπη, πολλά χρήματα και μια ενδιαφέρουσα επαγγελματική απασχόληση ή Ευτυχία = P+(5xE)+(3xH). Πιο αναλυτικά, όπου P νοούνται τα προσωπικά χαρακτηριστικά του ατόμου π.χ. προσαρμοστικότητα και κοινωνικό προφίλ, όπου Ε νοούνται η ανθρώπινη υπόσταση και χαρακτηριστικά σχετικά με την υγεία, τη φιλία και όπου Η νοούνται οι εσωτερικές δυνατότητες, όπως η αυτοεκτίμηση, η φιλοδοξία, οι προσδοκίες και το χιούμορ. Ανάμεσα στις ερωτήσεις, στις οποίες κλήθηκαν οι εθελοντές να απαντήσουν, ήταν και κάποιες που αφορούσαν την ενεργητικότητα τους, το κατά πόσον ήταν ανοικτοί στις αλλαγές, αν ήταν αισιόδοξοι, αν ένιωθαν ικανοποιημένοι σε θέματα υγείας, ασφάλειας, επιλογών και κοινωνικότητας κι αν μπορούν να στηριχτούν σε φίλους όταν νιώθουν μόνοι. Η έρευνα αποκάλυψε πως οι περισσότερες γυναίκες συνδέουν την ευτυχία με την οικογένεια και την απώλεια βάρους, ενώ οι άνδρες με τον έρωτα και την αύξηση του μισθού τους…

ΠΟΣΟ ΚΟΣΤΙΖΕΙ Η ΕΥΤΥΧΙΑ;

Κάποιοι άλλοι Βρετανοί επιστήμονες, και συγκεκριμένα οι ακαδημαϊκοί Άντριου Όσβαλντ και Άντριου Kλαρκ, προχώρησαν ακόμη μακρύτερα υπολογίζοντας το πόσο κοστίζει η ευτυχία μέχρι του τελευταίου ευρώ! Καταρρίπτοντας το αξίωμα ότι «η ευτυχία δεν αγοράζεται», οι δύο Βρετανοί ειδικοί υποστηρίζουν πως ο καθένας μπορεί να αγοράσει ένα μερίδιο στην ευτυχία, αν βέβαια έχει αρκετά χρήματα για να το πληρώσει. Μελετώντας επί δέκα χρόνια ένα δείγμα 10.000 ατόμων οι δύο Βρετανοί επιστήμονες κατάφεραν να υπολογίσουν το κόστος της ευτυχίας και πιο συγκεκριμένα το κόστος της ικανοποίησης που προκλήθηκε από ευχάριστα γεγονότα-σταθμούς στη ζωή του ανθρώπου, όπως γάμος, γέννηση παιδιού κ.α., αλλά κι από τραγικά συμβάντα, όπως το διαζύγιο και ο θάνατος αγαπημένου προσώπου.

Οι δύο Βρετανοί ειδικοί δεν άργησαν να συμπεράνουν το προφανές: το πιο ακριβό πράγμα στον άνθρωπο είναι η υγεία του, εφόσον, όπως υπολόγισαν, η ανάκτηση της χαράς κατά τη διάρκεια μιας σοβαρής ασθένειας απαιτεί δαπάνη 833.000 ευρώ το χρόνο. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς τους ο θάνατος του αγαπημένου συντρόφου προκαλεί δυστυχία και θλίψη, που όμως μπορεί να αποκατασταθεί εφόσον δαπανήσει ο χήρος ή η χήρα 283.000 ευρώ το χρόνο, ενώ η λύπη που προκαλεί το διαζύγιο κοστίζει λιγότερα, καθώς η ζωή μετά τον χωρισμό μπορεί να γίνει υποφερτή αν δαπανηθούν 220.000 ευρώ. Από την άλλη ένα ευχάριστο συμβάν, όπως ο γάμος, συμφέρει καθώς δημιουργεί στο ζευγάρι ευτυχία ίση με ετήσιο εισόδημα ύψους 117.000 ευρώ.

Money Falling on Happy Businessman — Image by JLP/Jose L. Pelaez/Corbis

Αυτή η μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό International Journal of Epidemiology, αναμένεται να συνδράμει στα αστικά δικαστήρια της γηραιάς Αλβιόνας ώστε να γίνεται πιο εύκολος ο προσδιορισμός του ποσού των αποζημιώσεων που θα επιδικάζονται στα θύματα εγκληματικών πράξεων για την ψυχική τους οδύνη. Μάλιστα οι δύο Βρετανοί ειδικοί κατασκεύασαν μια «κλίμακα ψυχικής υγείας» και αξιολόγησαν το πόσο ευτυχισμένοι ένιωθαν οι άνθρωποι, που συμμετείχαν στην έρευνα, σε συγκεκριμένες στιγμές της ζωής τους. Κατόπιν συνδύασαν τις μετρήσεις αυτές με τις διακυμάνσεις του εισοδήματος διαπιστώνοντας, χωρίς έκπληξη, πως «όσο πλουσιότεροι γίνονται οι άνθρωποι, τόσο πιο ευτυχισμένοι νιώθουν».

ΟΤΑΝ ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΦΕΡΝΕΙ ΔΥΣΤΥΧΙΑ

Στον αντίποδα των συμπερασμάτων των δύο Βρετανών ειδικών έρχεται μια έρευνα Αμερικανών ψυχολόγων από το Πανεπιστήμιο του Μισούρι, που δημοσιεύτηκε στην Journal of Personality and Social Psychology, για να επαληθεύσει το γνωστό απόφθεγμα πως «το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία». Η έρευνα αυτή καταδεικνύει ότι ο υπερβολικός πλούτος, ειδικά σε ανθρώπους που δεν έχουν εξοικειωθεί με το χρήμα π.χ. νικητές του λόττο, όχι μόνον δεν φέρνει ευτυχία αλλά αντίθετα μπορεί να φέρει δυστυχία. Εκείνο που φέρνει σίγουρη ευτυχία δεν είναι το χρήμα, συμπέραναν οι Αμερικανοί ψυχολόγοι, αλλά η ατομική ανεξαρτησία, ο αυτοσεβασμός και η αίσθηση ότι έχεις στο πλάι σου φίλους και ανθρώπους που σε αγαπούν.

Σε παρόμοια συμπεράσματα κατέληξε και μια πρόσφατη έρευνα που έγινε στη Δανία από το Πανεπιστήμιο του Aarhous και στην οποία ανακοινώθηκε πως το ποσοστό αυτοκτονιών ανάμεσα στους ευκατάστατους Δανούς, που πάσχουν από κάποιο ψυχικό νόσημα, είναι μεγαλύτερο σε σχέση με το ποσοστό αυτοκτονιών των φτωχότερων συμπατριωτών τους που έχουν τα ίδια προβλήματα υγείας. Με άλλα λόγια οι πλούσιοι ψυχασθενείς αυτοκτονούν τρεις φορές πιο εύκολα από τους φτωχούς ψυχασθενείς. Σ’ αυτή την περίπτωση το χρήμα όχι μόνο δε σώζει, αλλά σε καθιστά ευάλωτο στην αυτοκτονία.

ΟΙ «ΕΞΙΣΩΣΕΙΣ» ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

Πριν από κάποια χρόνια και συγκεκριμένα τον Ιανουάριο του 1998, συνάντησα στο Βελιγράδι έναν πολύ ενδιαφέροντα τύπο, τον Σέρβο καθηγητή Δρ Μπόζινταρ Μιλοσάβλιεβιτς, ο οποίος με συμπάθησε και μου χάρισε τον ψυχοτρονικό «Σταυρό της Υπέρτατης Προστασίας» καθώς και ένα βιβλιαράκι του, όπου περιέγραφε την «εξίσωση της ευτυχίας». Για τον Δρ. Μιλοσάβλιεβιτς η έννοια της ευτυχίας στην ζωή των ανθρώπων δεν έχει να κάνει μόνον με εξωτερικούς, αντικειμενικούς, παράγοντες, αλλά και με εσωτερικούς ή υποκειμενικούς. Αν ξυπνήσω ένα πρωί και τα δω όλα μαύρα, αυτό συνήθως δεν οφείλεται σε κάποιο σοβαρό πρόβλημα, αλλά είναι περισσότερο ζήτημα διάθεσης ή επιλογής. Διαφορετικά κίνητρα κάνουν το κάθε άτομο ευτυχισμένο ή δυστυχισμένο. Αν όμως κοιτάξουμε τις αιτίες της ευτυχίας ή της δυστυχίας θα παρατηρήσουμε ότι δεν πρόκειται για εξωτερικούς λόγους που κάνουν τον κάθε άνθρωπο ευτυχισμένο ή δυστυχισμένο αλλά για εσωτερικούς. Πρόκειται για διαδικασίες μέσα στην ανθρώπινη συνείδηση που επηρεάζουν άμεσα την βιοενεργητική κατάσταση του ατόμου προκαλώντας ευχάριστες ή δυσάρεστες καταστάσεις του νου. Όλα αυτά όμως σχετίζονται με τις ανάγκες, τις επιθυμίες και τις δυνατότητες του κάθε ατόμου.

Οι βασικές ανάγκες του κάθε ατόμου είναι πάνω-κάτω οι ίδιες, οι επιθυμίες δημιουργούνται ως υποκειμενική προβολή της πραγματικότητας, ενώ οι δυνατότητες είναι περιορισμένες ανάλογα με τη ποσότητα της φυσικής και πνευματικής ενέργειας. Μέσα στο σύστημα αυτών των φαινομένων είναι πιθανές διάφορες παραλλαγές, αλλά όμως υπάρχουν, σύμφωνα με τον Δρ. Μιλοσάβλιεβιτς, έξι βασικές διαδικασίες που έχουν ως αποτέλεσμα κάποια συγκεκριμένη κατάσταση της συνείδησης και συμπεριφοράς.

1. Δυνατότητα μεγαλύτερη από την Ανάγκη και Ανάγκη μεγαλύτερη από την Επιθυμία (Δυνατότητα > Ανάγκη > Επιθυμία): Αυτή είναι η καλύτερη κατάσταση της συνείδησης στο συγκεκριμένο σύστημα. Πρόκειται για την κατάσταση στην οποία οι δυνατότητες είναι μεγαλύτερες από τις ανάγκες και οι ανάγκες μεγαλύτερες από τις επιθυμίες. Μια τέτοια κατάσταση του νου δίνει εικόνα ενός δυνατού, ικανοποιημένου και σεμνού ανθρώπου, που έχει ως αποτέλεσμα την προσωπική ευτυχία με προϋπόθεση βέβαια την ύπαρξη επίγνωσης.

2. Ανάγκη > Δυνατότητα > Επιθυμία: Σε μια λιγότερο ευνοϊκή κατάσταση της συνείδησης ως προς την ευτυχία είναι η κατάσταση στην οποία οι ανάγκες είναι μεγαλύτερες από τις δυνατότητες και οι δυνατότητες μεγαλύτερες από τις επιθυμίες. Ως αποτέλεσμα έχουμε ένα αδύναμο, όμως ικανοποιημένο και σεμνό άνθρωπο, που έχει την προσωπική ευτυχία, με προϋπόθεση βέβαια την ύπαρξη αυτοελέγχου.

3. Δυνατότητα > Επιθυμία > Ανάγκη: Ακόμη λιγότερο ευνοϊκή κατάσταση στην συνείδηση θα προκληθεί από την περίπτωση όπου οι δυνατότητες είναι μεγαλύτερες από τις επιθυμίες, και οι επιθυμίες μεγαλύτερες από τις ανάγκες. Αυτή η κατάσταση μας δείχνει ένα ισχυρό, ικανοποιημένο και φιλόδοξο άτομο που έχει ως αποτέλεσμα την προσωπική ευτυχία, αλλά με την προϋπόθεση να έχει την εξουσία.

4. Επιθυμία > Δυνατότητα > Ανάγκη Ακόμη λιγότερο ικανοποιητική είναι η κατάσταση της συνείδησης, όπου οι επιθυμίες είναι μεγαλύτερες από τις δυνατότητες και οι δυνατότητες πιο μεγάλες από τις ανάγκες. Τέτοια κατάσταση δείχνει ένα δυνατό αλλά μονίμως ανικανοποίητο και φιλόδοξο άτομο που έχει ως αποτέλεσμα την προσωπική δυστυχία και μια τάση για συσσώρευση υλικών αγαθών.

5. Ανάγκη > Επιθυμία > Δυνατότητα: Ακόμη χειρότερη είναι η κατάσταση της συνείδησης, όπου οι ανάγκες είναι μεγαλύτερες από τις επιθυμίες και οι επιθυμίες μεγαλύτερες από τις δυνατότητες. Αυτή η κατάσταση μας δείχνει ένα αδύναμο, ανικανοποίητο και ταπεινό άτομο που καταλήγει να ζει μέσα στην προσωπική δυστυχία και στην υλική μιζέρια.

6. Επιθυμία > Ανάγκη > Δυνατότητα: Τέλος η χειρότερη κατάσταση συμβαίνει σε μια συνείδηση όπου οι επιθυμίες είναι μεγαλύτερες από τις ανάγκες και οι ανάγκες μεγαλύτερες από τις δυνατότητες. Σ’ αυτή την περίπτωση έχουμε ένα άτομο αδύναμο, ανικανοποίητο και ταυτόχρονα φιλόδοξο, που καταλήγει να βιώνει μια προσωπικά δυστυχία και να βρίσκεται μονίμως μέσα σε ίντριγκες.

Η ανάλυση αυτών των καταστάσεων και η επίδραση τους πάνω στην συνείδηση ενός ατόμου και στην κοινωνική του συμπεριφορά, καταδεικνύει πως ένας άνθρωπος είναι τόσο ευτυχισμένος, όσο είναι σεμνός και ρεαλιστής και δεν έχει απραγματοποίητες επιθυμίες. Αυτή η κατάσταση ενισχύει στη συνέχεια τη θέληση του ατόμου, που είναι και η προϋπόθεση για τον αυτοέλεγχο των σκέψεων, λόγου και των πράξεων του. Αφού αποκτά αυτοέλεγχο, το άτομο γίνεται Άνθρωπος με πλήρη επίγνωση του Εαυτού του και των πράξεων του. Ένα τέτοιο ον, με πλήρη συνειδητότητα, μπορεί ελεύθερα και αυθόρμητα να αφεθεί στην αναζήτηση της αλήθειας, βρισκόμενο στο δρόμο προς την προσωπική ευτυχία, ελευθερία και τελειότητα. Κάνοντας αυτές τις σκέψεις αποφασίστε κι εσείς να διεκδικήσετε το δικαίωμα σας στην ευτυχία…

*Ο Γιώργος Στάμκος είναι συγγραφέας και δημοσιογράφος. Από το 1988 έχει συγγράψει περίπου 2.000 ειδικά άρθρα και αναλύσεις, 14 βιβλία, κυρίως έρευνες, σενάρια και κείμενα για ντοκιμαντέρ (Balkan Express), ενώ υπήρξε κατά διαστήματα και εκδότης ειδικών περιοδικών. Το τελευταίο του βιβλίο έχει τίτλο ΟΙ ΠΡΟΔΟΜΟΙ ΤΩΝ ΒΟΓΟΜΙΛΩΝ: Στη Σκιά του «Άλλου Θεού». 

ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΠΛΑΚΕΤΑ ΤΕΣΛΑ

ΘΕΡΑΠΕΙΑ – ΑΡΜΟΝΙΑ –ΕΝΕΡΓΕΙΑ

ΜΕ ΤΗΝ  ΠΛΑΚΕΤΑ ΤΕΣΛΑ

ΑΠΑΛΛΑΓΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ

ΘΩΡΑΚΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΜΥΝΑ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΣΑΣ

 ΜΕ ΤΗΝ ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΠΟΡΦΥΡΗ

ΠΛΑΚΕΤΑ ΤΕΣΛΑ

Η ΠΛΑΚΕΤΑ ΤΕΣΛΑ δρα θεραπευτικά, τόσο στο βιολογικό, όσο και στο ενεργειακό επίπεδο του ανθρώπου, εξασφαλίζοντας θωράκιση της υγείας μας και την απαλλαγή από τυχόν πόνους και ενοχλήσεις. Σήμερα την Πλακέτα Τέσλα τη χρησιμοποιούν εκατομμύρια συνειδητοποιημένοι άνθρωποι σ’ όλο τον κόσμο, που έχουν διαπιστώσει τα ευεργετικά της αποτελέσματα. Η Πλακέτα Τέσλα, δημιουργώντας γύρω της ένα  θετικό ενεργειακό πεδίο, μπορεί να εξουδετερώνει τον πόνο, να εμποδίζει την εξέλιξη της ασθένειας, να εξαλείφει την ένταση και τα αποτελέσματα του στρες, και να βελτιώνει γενικώς τη διάθεση και την ευεξία μας. 

 

 

Η ΠΟΡΦΥΡΗ ΠΛΑΚΕΤΑ ΤΟΥ ΤΕΣΛΑ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ:

● Στους  μώλωπες, ενώ οι πληγές θεραπεύονται πιο γρήγορα κατά το διάστημα μετεγχειρητικής ανάνηψης.

● Χρησιμοποιείτε κατά κάθε μορφής πόνου.

● Βοηθάει στην καταπολέμηση της ισχιαλγίας, της αρθρίτιδας και των ρευματισμων.

● Για την υποβοήθηση της θεραπείας των Αυτοάνοσων παθήσεων (Σκλήρυνση Κατά Πλάκας, ρευματοειδής αρθίτιδα, ερυθηματώδης λύκος, ψωρίαση κ.α.).

• Είναι αποτελεσματική σε άκρα με διαστρέμματα (στραμπουλήγματα).

● Κατά του εμετού (τοποθετείται πάνω στο στομάχι).

● Για την πρωινή αδιαθεσία κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

● Κατά του στρες.

• Για την αναγέννηση των κυττάρων μας από τις βλαβερές επιπτώσεις της ηλεκτρομαγνητικής ρύπανσης και ειδικά από τις μικροκυματικές ακτινοβολίες π.χ. από τα κινητά τηλέφωνα,

● Είναι ιδανική για την αυτοσυγκέντρωση και το διαλογισμό.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η Πλακέτα Τέσλα δεν μπορεί να αντικαταστήσει τις συμβατικές ιατρικές ή τις εναλλακτικές θεραπείες. Αντίθετα, το καλύτερο είναι να χρησιμοποιείται σε συνδυασμό και με άλλες θεραπείες.

 

ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΩ ΤΗΝ ΑΥΘΕΝΤΙΚΗΠΟΡΦΥΡΗ ΠΛΑΚΕΤΑ ΤΟΥ ΤΕΣΛΑ;

 

Η Πλακέτα Τέσλα σας αποστέλλεται άμεσα με Αντικαταβολή (μέσω ΕΛΤΑ ή Courier) στη διεύθυνσή σας.

Τηλεφωνείστε στο

2392.110215

ή στο 6945354443

ή στείλτε στον ίδιο αριθμό μήνυμα (SMS) με τα στοιχεία σας (Ονοματεπώνυμο, Διεύθυνση, Ταχυδρομικός Κώδικας και Τηλέφωνο).

Μπορείτε επίσης να δώσετε την παραγγελία σας και τα στοιχεία σας στο mail: tesla.plate.gr@gmail.com

● Η κάθε μικρή (11.4 x 7.3 εκατοστά) Πλακέτα του Τέσλα, που είναι για ατομική χρήση, κοστίζει 24 ευρώ (συν έξοδα αποστολής 5 ευρώ). Για κάθε επιπλέον Πλακέτα Τέσλα παραγγείλετε, ισχύει έκπτωση 10%.

• Η μεγάλη Πλακέτα Τέσλα (27.9 x 27.9 εκατοστά: ιδανική για την ενεργειακή αρμονία του χώρου, την εξυγείανση των τροφών, του νερού, την ενδυνάμωση των φυτών και της ζωτικής ενέργειας)κοστίζει 65 ευρώ (συν έξοδα αποστολής 5 ευρώ).  Για κάθε επιπλέον Πλακέτα Τέσλα παραγγείλετε, ισχύει έκπτωση 10%.

Αυτή η είναι η Μεγάλη Πλακέτα Τέσλα, που εξυγειαίνει τρόφιμα, νερό, ενδυναμώνει τα φυτά και προστατευει το χώρο μας απο βλαβερές ηλεκτρομαγνητικές ακτινοβολίες.

 ● Το ενεργειακό Μενταγιόν του Τέσλα, που έχει μορφή δίσκου και μπορείτε να το φοράτε πάνω σας (ως κρεμαστό) για καθημερινή Ενεργειακή Προστασία, Αρμονία και Ευεξία κοστίζει 14 ευρώ (συν έξοδα αποστολής 5 ευρώ) . Τα δύο ενεργειακά Μενταγιόν προσφέρονται με έκπτωση στα 25 ευρώ.

ΚΑΝΤΕ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΩΡΟ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΤΕ. ΕΝΑ ΔΩΡΟ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ ΚΑΙ ΕΝΙΣΧΥΕΙ ΤΗΝ ΑΜΥΝΑ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΜΑΣ.

 

 

«Το παρόν είναι δικό τους, το μέλλον είναι δικό μου».

Νίκολα Τέσλα

Η ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΜΑΝΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

«Αγάπα, αγάπα τον Έρωτα, που οι μεν θνητοί, Έρωτα τον καλούνε πτερωτόν, οι δε θεοί Πτέρωτα, διότι πτερά μπορεί να βγάζει».

Ορφέως «Λόγοι Ιεροί»

«…Νύκτα, χρησμολόγο πουλί, μίλα μου δια τον φιλόσοφον Έρωτα, τον πόθον της Αθανασίας και δια το Κάλλος το Απόλυτον. Του Έρωτος τα μυστήρια φανέρωσε!».

Πλάτωνος «Συμπόσιον»

Γράφει η Σάση Χότζογλου

Μυστήριο και Έρωτας! Δύο λέξεις και δυο έννοιες λοιπόν, άμεσα συνταυτισμένες. «Έρως, η ύψιστη μυστηριακή μανία που δίδεται από τους θεούς προς μεγίστην ευτυχίαν…» λέει το Δαιμόνιον του Σωκράτη στο Συμπόσιον του Πλάτωνα. Αυτός είναι ο Πτερωτός θεός που δεν άφησε ποτέ κανέναν να δει τη παράξενη φαρέτρα με τα βέλη του. Κανείς θνητός δεν έχει ανιχνεύσει με τι είναι ποτισμένα τα ερωτικά βέλη, που παράγουν αυτή τη μανία σε κείνον ο οποίος θα χτυπηθεί από αυτά. Ο Έρωτας παρέμενε και θα παραμείνει πάντα ένας μυστηριακός θεός που παίζει με τις καρδιές των ανθρώπων. Αυτό το παιγνίδι του σκανταλιάρη θεού, ο οποίος παραμένει πάντα μικρό παιδί, οδηγεί σ’ έναν μεγάλο και πολύπλοκο δρόμο που αρχίζει με έντονο πάθος, για να οδηγήσει μετά σε μονοπάτια μανιακής τρέλας. Και στο τέλος αυτού του πολύπλοκου δρόμου αν κάποιος ευνοηθεί από την θεά Τύχη μπορεί ίσως να βρεθεί μπροστά στην Αγάπη και την Ευδαιμονία!

Κρύοι και δύσκολοι καιροί για τον έρωτα. Όσο πιο πολύ εκσυγχρονιζόμαστε, τόσο πιο πολύ παρανοούμε μερικές έννοιες, όπως αυτή του έρωτα, και τόσο πιο πολύ δυσκολεύουμε τη ζωή μας. Μιλάμε στις μέρες μας συνεχώς για μοναξιά, για έλλειψη επικοινωνίας και για διαταραγμένα συναισθήματα. Σπάνια μιλάμε για κείνη την πανάρχαια κατάσταση του έρωτα με τα επακόλουθά της, τον πόθο, την λαχτάρα της προσμονής, την αγωνία για την συνεύρεση, την έκσταση της ερωτικής ολοκλήρωσης, τα δάκρυα της εγκατάλειψης και τον πόνο που σε κάνει να θέλεις να πεθάνεις. Δεν έχουμε πια χρόνο και αντοχές για τέτοιες..“αρρώστιες”. Έχουμε κάνει μάλλον το εμβόλιο του..“εγώ” και αποκτήσαμε ανοσία στο σαράκι του έρωτα. Και όταν αυτός ο μικρούλης φτερωτός θεός έρχεται απρόσκλητος και μας ρίχνει κάτω με ένα του βέλος, παίρνουμε μια γερή δόση της αντιβίωσης με τ’ όνομα : .. “δεν είμαι γω για τέτοια τώρα, πάμε για άλλα”. Όσο δε πιο ορθολογιστές γινόμαστε, τόσο εγκαταλείπουμε την αξία της ζωής, που η ζωή είναι ο ίδιος ο έρωτας! Ενώ από την άλλη, όλο και πιο πολύ πιστεύουμε στην μαγεία, στα ωροσκόπια και την μαντική τέχνη, γιατί εμείς δεν ξέρουμε πια τι να κάνουμε εάν τύχει και ερωτευτούμε….

Έτσι, αφού ξεχάστηκε η Αφροδίτη η θεά του Έρωτα, ήρθε και μας βρήκε ο Άγιος Βαλεντίνος, που από ό,τι διάβασα, ήταν ένας ιερέας στην Ρώμη, ο οποίος συνελήφθηκε γιατί συνευρισκότανε, με μια γυναίκα που ερωτεύτηκε, βασανίστηκε και αποκεφαλίστηκε το 270 μΧ και γιορτάζεται στις 14 Φεβρουαρίου. Αφήσαμε λοιπόν πίσω την Θεά Αφροδίτη, εκπρόσωπο του Έρωτα, του Κάλλους, και της Βλάστησης, για να γιορτάζουμε την μνήμη ενός ιερέα που μαρτύρησε για αυτόν τον ίδιο τον έρωτα… Ακόμη προσπαθώ να καταλάβω το ακατανόητο. Ξέρω όμως, πως τίποτα δεν μπορεί να πληγώσει περισσότερο τους ανθρώπους από ότι ένας αποκεφαλισμός, και δυστυχώς αυτό τιμάμε, το αποκεφαλισμένο κουφάρι του εαυτού μας, γιατί σώμα χωρίς μνήμη, είναι ένα ακέφαλο ανδρείκελο μέσα σε μια υποτυπώδη μορφή ζωής χωρίς καμμία οργιαστική Άνοιξη, όπου όλη η φύση ξεφαντώνει μέσα σε ένα πανηγύρι χρωμάτων και ευωδιών. Αποκοπήκαμε από τα Ανθεστήρια της ανθρώπινής μας φύσης.

Παρ’ όλο που στις μέρες μας φαίνεται πως αυτά τα μυστήρια του Έρωτα, με τα χίλια και πάνω χρώματά του, πάνε να ξεθωριάσουν σιγά-σιγά, και παρ’ όλο που αρεσκόμαστε να λοιδορούμε τον Άγιο Βαλεντίνο, δεν ξέρω κανέναν που να μην προσεύχεται στον θεό Έρωτα, εκλιπαρώντας τον για ένα λάβωμα στην καρδιά από τα βέλη του! Τι και αν όσοι έπαθαν, προειδοποιούν; Τι και αν άλλοι αντιστέκονται; Όλοι θέλουμε κατά βάθος νάρθει μια μέρα που θα υποκύψουμε στα βέλη αυτού του τρελούτσικου θεού. Και όταν φτάσει αυτή η ημέρα, τότε ξεκινάει ένα περιπετειώδες ταξίδι μέσα στο μεθυστικό ωκεανό της ζάλης, του πάθους και της αγωνίας, όπου δεν υπάρχουν πια λογικές. Ο χρόνος και ο χώρος αλλάζουν. Τίποτε δεν μένει το ίδιο. Οι αισθήσεις λειτουργούν αλλιώτικα. Το αίμα κοχλάζει και η καρδιά χτυπάει δυνατά! Κάθε σκέψη στρέφεται γύρω από ένα και μοναδικό πρόσωπο, που φυσικά είναι το πιο όμορφο και ελκυστικό άτομο σ’ όλο τον πλανήτη!

Αυτό το πάθος, είναι η πιο αναπτυγμένη μορφή ζωικής έλξης και εμφανίστηκε για να ωθήσει τον καθένα μας να επιλέξει ανάμεσα από τις αναρίθμητες επιδείξεις ερωτοτροπίας, να δείξει προτίμηση για ένα συγκεκριμένο άτομο και να ξεκινήσει τον αρχέγονο χορό του ζευγαρώματος μαζί του. Στον Έρωτα δεν δίνεις. Δίνεσαι!!! Η αυτοπροσφορά είναι μέρος της ταυτότητας κάθε ερωτευμένου. Μόνο έτσι αρχίζει ο χορός των ερωτευμένων, όπου ο κάθε ένας από τους δυο χορεύει στον ρυθμό του άλλου ώσπου να βρεθεί ένας κοινός ρυθμός για να λικνιστούν οι καρδιές και τα σώματα μέσα στο διάστημα. Γιατί, τα πάντα στην ερωτική εμπειρία διαδραματίζονται σ’ ένα ενδιάμεσο πεδίο στο οποίο ψυχή και σάρκα αναμειγνύονται και ενεργοποιούν το ένα το άλλο. Έτσι, τα πάντα εξιδανικεύονται στους μουσικούς φθόγγους του έρωτα του ενός για τον άλλο. Τότε ο Έρωτας ντύνεται το Κάλλος και λατρεύεται.

Κουβαλάμε, ενσωματωμένη στον εγκέφαλό μας, όλη την ιστορία του είδους μας, που ανέπτυξαν οι πρόγονοί μας καθώς τραγουδούσαν, χόρευαν και μοιράζονταν την σοφία τους και την τροφή τους για να εντυπωσιάσουν όταν ερωτεύονταν παθιασμένα εκείνον ή εκείνη. Και…«Τίποτα δεν μπορεί να ελέγξει τη ρότα του έρωτα, ή να σταματήσει την απερίσκεπτη μανία της σπουδής του», γράφει ο Σαίξπηρ που πίστευε ότι το ρομαντικό πάθος ήταν ανεξέλεγκτο, γιατί ο έρωτας είναι η ορμή προς ένωση του ανθρώπου με τον συνάνθρωπό του, που είναι απαραίτητη για την ολοκλήρωση του. Γιατί, η βασική λειτουργία του έρωτα είναι η κυοφορία και η γέννηση της αγάπης. Ο πόθος για την γέννηση είναι τελικά ο πόθος της αθανασίας. Όλοι οι άνθρωποι κυοφορούμε ψυχικά και σωματικά και κάποια στιγμή αισθανόμαστε την ανάγκη του τοκετού, που άλλες φορές γεννιέται η αγάπη και άλλες αποβάλλεται, μιας και πίσω από κάθε εξιδανίκευση του έρωτα προβάλλει και η προδοσία. Ας μην ξεχνάμε όμως, ότι ο Έρωτας ήταν γιος της Πενίας και του Πόρου, δηλαδή δεν είναι κατοχή, αλλά έλλειψη και στέρηση. Με άλλα λόγια, ποθούμε καθόσον είμαστε εντελώς διαφορετικοί από τους άλλους, και ερωτευόμαστε για να μπορέσει αυτή η έλξη των αντιθέτων να αποθανατίζει εσαεί την ανθρώπινή μας υπόσταση.

Ο Έρωτας ντύνεται το Κάλλος και λατρεύεται! Τότε αλλάζουν όλες οι ψυχικές μας συντεταγμένες. Τα πάντα ανατρέπονται. Έτσι, ο Έρωτας γίνεται ο ανατροπέας του συνηθισμένου και του γνώριμου. Είναι αυτός που μας ταρακουνάει και μας βγάζει από το βόλεμα και τον έλεγχο στα πράγματα. Και σ’ αυτόν τον μαγευτικό κόσμο του Έρωτα ο κάθ’ ένας μας γίνεται βασιλιάς και σκλάβος από την μια στιγμή στην άλλη. Ερωτευμένοι, ζούμε στην συν-ουσία και γινόμαστε αθώοι και αδίστακτοι σαν παιδιά. Γινόμαστε έν-θεοι μέσα στον ενθουσιασμό μας. Υπακούοντας μόνο στις σειρήνες του Έρωτα, βιώνουμε την απόλυτη ικανοποίηση της ζωής! Και το Δαιμόνιον του Σωκράτη στο Συμπόσιο του Πλάτωνα συνεχίζει λέγοντας: «Άχ Έρωτα, ηγεμών και στρατηγέ μου! Εναντίον του ουδείς αντιδρά. Όστις δεν τιμά τον Έρωτα, επισύρει των θεών το μίσος. Οι δε τιμώντες αυτόν, ειρηνεύουν και επικοινωνούν όχι μόνον με τους ερωμένους των, αλλά και με τον κόσμον όλον. Μόνον κατ’ αυτόν τον τρόπον το γένος μας θα τύχη ευδαιμονίας». Ας ερωτευτούμε λοιπόν, για να μην πολεμάμε πια τους εαυτούς μας και τους γύρω μας!

Ο ερωτευμένος δεν ζητάει τίποτε άλλο από το να βρίσκεται κοντά σ’ αυτό το ξεχωριστό πλάσμα συνεχώς και όσο πιο πολύ γίνεται, γιατί η κάθε ώρα μαζί του είναι μια καινούργια-ολοκαίνουργια στιγμή. Έτσι, ο Έρωτας, παραμένει πάντα πρωτόγνωρος και νέος. Γι’ αυτό και στις απεικονίσεις του παραμένει πάντα παιδί, γιατί γεννιέται από μια ματιά, αγκυστρώνεται στο μυαλό, χτυπάει με το βέλος του τις καρδιές των ανθρώπων και έπειτα αποσύρεται για να κάνει χώρο είτε στην αγάπη είτε στη λύπη. Είναι κάθε φορά μια έκπληξη! Καραδοκεί για να φέρει αυτή την ψυχική αναταραχή που θα μας απομακρύνει από το Εγώ και θα μας φέρει δίπλα στον άλλο. Εμφανίζεται δε ακριβώς την στιγμή εκείνη που είμαστε διψασμένοι για ζωή, να μας συνοδεύσει στον χορό των αισθήσεων.

Για να μπορέσουμε όμως να ξεδιψάσουμε θα πρέπει να “γίνουμε έρωτας”! Και όπως λέει ο Χρήστος Γιανναράς στο βιβλίο του Σχόλιο στο Άσμα Ασμάτων: «Διψάμε τη ζωή, και το ενδεχόμενο της ζωής περνάει μέσα από τη σχέση με τον Άλλον. Στο πρόσωπο του Άλλου αναζητάμε τη δυνατότητα της ζωής-την αμοιβαιότητα στη σχέση. Ο Άλλος γίνεται το “σημαίνον” της ζωής, η αισθητή ανταπόκριση στην πιο βαθειά και κυρίαρχη της φύσης μας επιθυμία. Ίσως αυτό που ερωτευόμαστε να μην είναι το πρόσωπο του Άλλου, αλλά η δίψα μας ένσαρκη στο πρόσωπο του. Ο Άλλος να είναι το πρόσχημα κι η αυτοπροσφορά μας αυταπάτη. Γνωρίζουμε τον έρωτα μόνο στην απόσταση της αποτυχίας. Πριν την αποτυχία δεν υπάρχει γνώση· η γνώση έρχεται πάντα μετά τη βρώση του καρπού. Σε κάθε έρωτα ξαναζεί η εμπειρία της γεύσης του παραδείσου και της απώλειας του παραδείσου. Σπουδάζουμε τον έρωτα μόνον εξόριστοι παό την πληρότητα της ζωής που αυτός χαρίζει».

Το άγνωστο του Έρωτα απαιτεί την παραίτηση από το γνωστό και το κυρίαρχο, μιας και έλκεται από ένα νέο μαγνητικό πεδίο. Το μόνο που επιζητούμε, είναι να παραδοθούμε στο όνειρο και την μαγεία του. Σ’ αυτόν τον μαγευτικό κόσμο του Έρωτα ο κάθ’ ένας μας γίνεται βασιλιάς και σκλάβος από την μια στιγμή στην άλλη! Ερωτευμένοι, ζούμε στην συν-ουσία και γινόμαστε αθώοι και αδίστακτοι σαν παιδιά. Γινόμαστε έν-θεοι μέσα στον ενθουσιασμό μας και υπακούοντας μόνο στις σειρήνες του Έρωτα, βιώνουμε την απόλυτη ικανοποίηση.

Σήμερα όμως, υπάρχει μια μεγάλη σύγχυση μεταξύ της σεξουαλικότητας, του έρωτα και της αγάπης, όπου η κάθε μια έννοια, θεωρείται αποκομμένη από την άλλη. Τα δύο φύλα, κατά πράξη, αντιμετωπίζουν τον έρωτα ψυχρά και κυνικά πλέον. Δεν θέλουν να βρουν χρόνο και διάθεση για να ασχοληθούν με κάτι τόσο “μη παραγωγικό” όπως οι συναισθηματικές σχέσεις, στον καιρό της ταχύτητας και του κέρδους. Το μόνο που κάνουν, είναι ένα σεξ στα πεταχτά. Μα όταν έρχεται η ώρα της μοναξιάς και των στοχασμών, προσπαθούν να αναγάγουν, μέσα σε ωκεανούς λύπης, αυτή την ίδια την ερωτική πράξη, σε κάτι αόριστο που πρέπει να μετουσιωθεί, αλλά δεν τα καταφέρνουν τελικά γιατί δεν υπήρξε ποτέ ουσία….. Όλοι αναζητούν κάτι διαφορετικό από αυτό που τελικά επιλέγουν και κάνουν. Κυκλοφορούν έξω τα βράδια, στοιβάζονται στα μπαρ και παρακολουθούν ο ένας τον άλλο σα νάναι από διαφορετικούς πλανήτες. Ανακατεύονται με το πλήθος και μοιάζουν να αισθάνονται ανασφάλεια, σαν άρρωστοι που θεραπεύτηκαν και βγαίνουν έξω για πρώτη φορά.. Φλερτάρουν για να σκοτώσουν την ώρα και σεξουαλίζονται για να εκτονώσουν τις ορμές τους.

Αν, όμως, επιτρέψουμε στον εαυτό μας να ερωτευτεί χωρίς το φόβο της απόρριψης και του πόνου, χωρίς ενοχές και προκαταλήψεις, αυτός θα μας ανταμείψει. Θα μας δώσει αμέριστη αγάπη για το αντικείμενο του πόθου μας και αυτό με τη σειρά του θα μεταμορφωθεί σε μοναδική προσωπικότητα για τις αισθήσεις και το Είναι μας. Και ας μην ξεχνάμε ότι, ο Έρωτας ήταν γιος της Πενίας και του Πόρου, δηλαδή δεν είναι κατοχή, αλλά έλλειψη και στέρηση. Με άλλα λόγια, ποθούμε καθόσον είμαστε εντελώς διαφορετικοί από τους άλλους, και ερωτευόμαστε για να μπορέσει αυτή η έλξη των αντιθέτων ν’ αποθανατίζει εσαεί την ανθρώπινή μας υπόσταση και την ένωση όλων μας.

Παρ’ ότι, λοιπόν, έρωτας σήμερα γίνεται μια φωτογραφία στο facebook, που βακχιάζεται με αυνανισμούς, και ουίσκι σε “in” μαγαζιά, ο Έρωτας παραμένει ωραίος και μάχιμος στις επάλξεις των ονείρων μας. Και όταν επιτρέψουμε τέτοιες αλήθειες να μπουν στο μυαλό μας, τότε θα μπορέσει και ο Έρωτας με όλο του το Μυστήριο να έχει κάποια επίδραση πάνω μας και μέσα στην καρδιά μας. Ας γεμίσουμε, λοιπόν, από Έρωτα! Ας αδράξουμε την ευκαιρία μέσα στο καταχείμωνο, όπου τα κορμιά αποζητούν απεγνωσμένα την ζεστασιά μιας καρδιάς για να τα ζεστάνει! Ας χορέψουμε για τον Έρωτα μπας και τον θυμηθούμε, έστω επ’ ευκαιρία της γιορτής του Αγίου Βαλεντίνου! Η Αφροδίτη πάντως, η θεά του ερωτικού πόθου θα συνεχίσει να υπάρχει, έστω και μόνο μέσα από τους εραστές της ποίησης και της τέχνης! Έτσι και αλλιώς κάποια μέρα, όλοι σ’ αυτήν θα επιστρέψουμε, έστω και αν την αντικρίσουμε με διαφορετική μορφή!

«Φαίνεται να σ’ έχω αγαπήσει υπό αμέτρητες μορφές

κι αμέτρητες φορές ζωή με τη ζωή, γενιά με τη γενιά, παντοτινά…

Σήμερα, στα πόδια σου μπροστά, βρήκε το θάνατο

σε σένα, ο έρωτας όλων των ανθρώπινων εποχών,

έρωτας του κάποτε και του αεί».

Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ

Η Σάση Χότζογλου είναι ψυχολόγος, αρθρογράφος, και ερυνήτρια εναλλακτικών μεθόδων θεραπείας.

MASTER GAME: ΕΣΥ ΠΟΙΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΠΑΙΖΕΙΣ;

 

MASTER GAME

ΕΣΥ ΠΟΙΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΠΑΙΖΕΙΣ; 

Γράφει η Μίλιτσα Κοσάνοβιτς

Αν ακόμη δεν βρήκες το κατάλληλο «παιχνίδι» της ζωής σου, αυτό που σε εκφράζει και θέλεις να το παίζεις, ψάξε και βρες το. Όταν το βρεις παίξτο! Παίξτο με όλη σου τη δύναμή, σαν να εξαρτάται η ίδια σου η ζωή από αυτό το παιχνίδι. Γιατί, κακά τα ψέματα, η ζωή σου όντως εξαρτάται από αυτό. Και όταν περνάς τις στιγμές που νομίζεις πως η ζωή σου δεν έχει κανένα νόημα κι έχεις την αίσθηση πως βρίσκεσαι σε ένα τέλμα, ενώ όλοι οι δρόμοι μπροστά σου έχουν μια πινακίδα που λέει «ΧΩΡΙΣ ΕΞΟΔΟ», τότε παίξε το παιχνίδι σου με ακόμη μεγαλύτερο ζήλο και κινήσου σαν να είχαν οι κινήσεις σου κάποιο συγκεκριμένο στόχο. Αν η ζωή η ίδια δεν σου προσφέρει κανένα παιχνίδι που να αξίζει να το παίξεις, τότε δημιούργησέ το μόνος σου! Κι αν αποφασίσεις να παίξεις το Master Game, πρέπει να ξέρεις πως είναι το δυσκολότερο απ’ όλα τα παιχνίδια της ζωής, αλλά αξίζει τον κόπο. Το Master Game είναι ένα «παιχνίδι» αφύπνισης από το matrix της πραγματικότητας.

 

«Αυτό που χρειάζονται και απαιτούν οι άνθρωποι πραγματικά από τη ζωή τους δεν είναι ούτε τα πλούτη, ούτε οι ανέσεις, ούτε ο σεβασμός των άλλων, αλλά τα παιχνίδια που να αξίζουν να παίζονται».   Thomas Szasz

Τις δεκαετίες του 1960 και του 1970, μόλις πέρασε ο πρώτος ενθουσιασμός των νικητών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ψυχρός Πόλεμος μεταξύ των ΗΠΑ και της Σοβιετικής Ένωσης βρισκόταν στο αποκορύφωμά του. Η μεταπολεμική αισιοδοξία άρχισε σιγά-σιγά να ξεφτίζει στη Δύση και τα πρώτα μαύρα σύννεφα άρχισαν να συγκεντρώνονται στους ορίζοντες των Δυτικών. Εκείνη την εποχή δολοφονήθηκε και ο Τζον Φ. Κένεντι (1963), ένας από τους πιο αγαπημένους πολιτικούς ανά τον κόσμο, που ήταν κατά του πολέμου στο Βιετνάμ στον οποίο η Αμερική ήταν αποφασισμένη να εμπλακεί. Τότε, άρχισαν να αναθεωρούνται στο Δυτικό Κόσμο σχεδόν όλες οι κοινωνικές αξίες και οι δημοκρατικές ιδέες. Αποδείχτηκε πως η δημοκρατία και η ψήφος του λαού ήταν αδύναμα όπλα μπροστά στα οικονομικά συμφέροντα των ισχυρών. Εκείνη την εποχή ο Δυτικός καπιταλιστικός κόσμος είχε βυθιστεί σε μια μεγάλη ιδεολογική κρίση…

Για πολλούς ο Θεός είχε ήδη «πεθάνει» και οι νέοι Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι ξεκινούσαν με μεγάλο ενθουσιασμό τη «βελούδινη» χίπικη επανάσταση. Με την ανάπτυξη του αεροπορικού τουρισμού για πρώτη φορά στην ιστορία έφταναν καθημερινά στην Ινδία, στο Νεπάλ και σε άλλες χώρες της Ανατολής χιλιάδες νεαρών «αναζητητών της αλήθειας» από όλο τον κόσμο. Μαζί με τις ανατολικές φιλοσοφίες, τον Ινδουισμό και το Βουδισμό, έγιναν της μόδας και οι ψυχότροπες ουσίες που επέτρεπαν στους αναζητητές να κάνουν βουτιές στη «θάλασσα» του υποσυνείδητου και με αυτό τον τρόπο να «κόψουν δρόμο» και να κατεβάσουν υπερβατικές γνώσεις από τα ακασικά αρχεία, ακόμη και χωρίς να έχουν δουλέψει με τον Εαυτό τους (Βλέπε το αφιέρωμα για την Ψυχεδέλεια, Λ.Αδαμοπούλου-Μ.Κοσάνοβιτς, Strange No 47). Εκείνη την εποχή, που το κίνημα των Χίπης ήταν στα φόρτε του, ήταν πολύ της μόδας να πειραματίζεται κανείς με τη συνείδηση του. Οι ανατολικές φιλοσοφίες, μαζί με διάφορες ψυχότροπες ουσίες, είχαν πλημμυρήσει τη Δύση και πολύ σύντομα υπήρχαν εκατοντάδες χιλιάδες νεαροί μουσικοί, ζωγράφοι και συγγραφείς που έχουν δοκιμάσει χασίς, μαριχουάνα, μεσκαλίνη, όπιο ή LSD.

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ «ΔΕΥΤΕΡΗ ΓΕΝΝΗΣΗ»

Εκείνη την εποχή λοιπόν, που η αναζήτηση ήταν στο απόγειό της, αναπτύχθηκε στη Δύση, και προπαντός στην Αμερική, ένας κλάδος της ψυχολογίας που ονομάστηκε Δημιουργική Ψυχολογία (Creative Psychology). Σύμφωνα με έναν από τους σημαντικότερους αντιπροσώπους της, τον Καλιφορνέζο βιοχημικό και φυσιολόγο Robert S.De Ropp, η Δημιουργική Ψυχολογία ήταν ένας κλάδος της ψυχολογίας που συνδυάζει την ψυχολογία με τη φυσιολογία και να αποβάλει τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα τους. Αυτή η διαχωριστική γραμμή δημιουργήθηκε βασισμένη στις μονοθεϊστικές θρησκείες (προπαντός στην ιουδαϊκή και τη χριστιανική), που έχουν υιοθετήσει έναν πολύ αυστηρό διαχωρισμό ανάμεσα στο κακό και το καλό. Με βάση αυτή την κοσμοαντίληψη για ένα καλό ιουδαίο-χριστιανό όλα τα πράγματα είναι καλά ή κακά, του θεού ή του διαβόλου, ακόμη και ο ίδιος εαυτός του. Σύμφωνα με την ίδια κοσμοαντίληψη διαχωρίστηκε το υλικό από το άυλο μέρος των πραγμάτων. Έτσι λοιπόν κατάντησε και το σώμα του ανθρώπου να είναι «κακό» και «βρόμικο», ενώ η ψυχή καλή και θεϊκή. Από την πλευρά της η Δημιουργική Ψυχολογία αντιμετωπίζει τον άνθρωπο ολιστικά, θεωρώντας ότι η συμπεριφορά του έχει τέσσερις όψεις: ενστικτώδης, μηχανική, συναισθηματική και διανοητική. Γνωρίζοντας τη χημεία του σώματος και του νου του αλλά και του περιβάλλοντός του, ο άνθρωπος μπορεί να φτάσει στις πιο ψηλές μορφές της εξέλιξης: στη δημιουργία μια αληθινής «ενδόμυχα κατευθυνόμενης συνείδησης», που δεν έχει πια καμία σχέση με το αβοήθητο κατευθυνόμενο από τους άλλους σκλάβο. Η Δημιουργική Ψυχολογία βασίζεται στην ιδέα ότι ο άνθρωπος μπορεί μόνος του, με τις δικές του προσπάθειες να δημιουργήσει ή να γεννήσει ένα καινούργιο ον μέσα του και αυτή θα είναι η «δεύτερη γέννα» του: «Μόνο εκείνος που προσπάθησε να δημιουργήσει μέσα του μία καινούργια ψυχή είναι υποψήφιος για ένα έντιμο θάνατο. Αυτός που δεν το έκανε έχει ζήσει σαν κορόιδο και θα πεθάνει σαν σκύλος» (De Ropp, The Master Game).

Σε αυτά τα πλαίσια, λοιπόν, τοποθετείται και η θεωρία ότι ο κάθε άνθρωπος μπορεί να πετάξει από πάνω του τις προκαταλήψεις που κληρονόμησε από τις προηγούμενες συντηρητικές γενιές, και επιτέλους, ελεύθερος και αναγεννημένος, να μπορεί να επιλέξει μόνος του πως θα παίξει το παιχνίδι της ζωής του. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που την ίδια εποχή, στις δεκαετίες του 1960 και 1970, έχουν γραφτεί πολλά βιβλία με θέμα το «παιχνίδι» που παίζουν οι άνθρωποι. Ανάμεσα τους ξεχωρίζουν το Games People Play του Eric Berne, που δημοσιεύτηκε το 1966 στο Λονδίνο, και το περίφημο Steppenwolf (Λύκος της Στέπας, 1963) του Χέρμαν Έσσε, όπου στο κεφάλαιο για το Μαγικό Θέατρο όλα τα παιχνίδια της ζωής είναι εφικτά. Το αριστούργημα του ίδιου συγγραφέα, με τίτλο στα γερμανικά Glassperlenspiel (Παιχνίδι των Γυάλινων Χαντρών), θεωρείται ότι περιγράφει το «παιχνίδι των παιχνιδιών», όπου όλα τα στοιχεία της ανθρώπινης εμπειρίας συνδέονται με απλές συνθέσεις. Επίσης το 1968 ο Robert S.De Ropp γράφει το δικό του, κλασικό πλέον βιβλίο, με τίτλο The Master Game.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ «ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ»;

Τι είναι όμως ένα «παιχνίδι της ζωής»; Σύμφωνα με τον R. S. De Ropp, Καλιφορνέζο βιοχημικό και ερευνητή του ανθρώπινου εγκεφάλου και της συμπεριφοράς, εκείνος που δεν μπορεί να βρει ένα «παιχνίδι» αρκετά αξιόλογο για να το παίζει στη ζωή του, μπορεί να πέσει στην οκνηρία, μία κατάσταση της ψυχής που έχει οριστεί από τους Πατέρες της Εκκλησίας ως ένα από τα θανάσιμα αμαρτήματα. Από τον επιστημονικό κόσμο της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής, η οκνηρία θεωρείται ως ένα σημαντικό σύμπτωμα της ψυχικής αρρώστιας. Πρόκειται για μία κατάσταση που την έχει γευτεί, έστω και για λίγο, ο καθένας μας. Οκνηρία είναι η παράλυση της βούλησης, η ανεπάρκεια ορέξεως, μία κατάσταση γενικής πλήξης και απόλυτου ξεμαγέματος. Είναι μία κατάσταση στην οποία όταν πέφτει κάποιος νιώθει εκείνο τον υπαρξιακό πόνο της ψυχής που οι Γερμανοί ονόμασαν «Welt Schmerz» («θλίψη για τον κόσμο»): Ωχ θεέ μου, θεέ μου πόσο πληκτικές, ανιαρές και χωρίς νόημα φαίνονται σε μένα όλες οι χρήσεις αυτού του κόσμου! Ο Szasz ονομάζει μια τέτοια κατάσταση του νου ως προθάλαμο της «διανοητικής αρρώστιας», που γεμίζει κρεβάτια των νοσοκομείων ανά όλο τον κόσμο με τους ανθρώπους που γίνονται ένα ασήκωτο βάρος και στον εαυτό τους και στους άλλους. Σύμφωνα πάλι με τον R. S. De Ropp, το καλύτερο αντίδοτο σε μια τέτοια οδυνηρή και ανεπιθύμητη κατάσταση της ψυχής, για τον σύγχρονο άνθρωπο είναι να βρει «το παιχνίδι που να αξίζει να το παίζει». Ποια είναι όμως τα «παιχνίδια» που μας προσφέρει η ίδια η ζωή; Και τι είναι ένα «παιχνίδι»; Εϊναι αλληλεπίδραση ανάμεσα σε ανθρώπους, που εμπλέκονται τα κατώτερα κίνητρά τους; Ναι, αλλά ένα παιχνίδι της ζωής είναι και πολύ παρά πάνω από αυτό. Πρόκειται για την αναμέτρηση της δύναμης ή της διάνοιας των παιχτών μέσα στο matrix που ορίζεται με κανόνες. Οι κανόνες είναι ουσιαστικοί. Αν δεν τηρούνται οι κανόνες το παιχνίδι παύει να είναι παιχνίδι.

Ας δούμε για παράδειγμα ένα πολύ γνωστό παιχνίδι, όπως είναι το σκάκι: θα ήταν αδύνατον να παίξετε σκάκι αν τυχόν ο αντίπαλος παίκτης σας θα ζητούσε από εσάς όλα τα πιόνια του να θεωρούνται ως βασίλισσες; Τα παιχνίδια που παίζουν οι άνθρωποι στη ζωή τους αντανακλούν αναγκαστικά και τους στόχους των παικτών που τα παίζουν. Ο παίκτης πρέπει να θυμάται ταυτόχρονα το στόχο και τους κανόνες, ενώ η ποιότητα του παιχνιδιού που παίζει εξαρτάται από τα δικά του προσωπικά έμφυτα χαρακτηριστικά. Οπότε τα παιχνίδια που επιλέγουν οι άνθρωποι να παίζουν, και σε περισσότερες περιπτώσεις το κάνουν εντελώς ασυνείδητα, είναι ενδεικτικά. Όχι μόνο που αποκαλύπτουν τον τύπο τους αλλά δείχνουν και το επίπεδό της δικής τους εσωτερικής ανάπτυξης.

OBJECT GAMES ΚΑΙ META-GAMES

Σύμφωνα πάλι με τους Szasz και τον R.De Ropp μπορούμε να χωρίσουμε τα παιχνίδια της ζωής σε παιχνίδια των αντικειμένων (object games) και σε μετά-παιχνίδια (meta-games). Τα παιχνίδια των αντικειμένων είναι εκείνα τα παιχνίδια που επιλέγουν οι άνθρωποι να παίζουν έχοντας ως στόχο τους την απόκτηση υλικού πλούτου. Η πιο σημαντική λέξη στο δικό τους λεξιλόγιο είναι το ρήμα ΕΧΩ. Αυτό που θέλουν να έχουν είναι προπαντός το χρήμα και μετά όλα τα πράγματα που μπορούν να αγοραστούν με χρήμα. Εντωμεταξύ, τα «Μετά-παιχνίδια» παίζονται για ανέγγιχτα πράγματα όπως είναι η γνώση ή η «σωτηρία της ψυχής». Ολόκληρη ανθρωπότητα λοιπόν μπορεί να χωριστεί πολύ πρόχειρα σε δύο ομάδες: στους παίκτες που παίζουν τα «μετα-παιχνίδια» και σε παίκτες «παιχνιδιού αντικειμένων». Αυτές οι δύο ομάδες δεν κατάφεραν ποτέ σ’ ολόκληρη ιστορία της ανθρωπότητας να καταλάβουν η μία την άλλη και θα έλεγα ούτε θα το καταφέρουν ποτέ στο μέλλον… Στο δικό μας πολιτισμό κυριαρχούν τα παιχνίδια των αντικειμένων. Στον κόσμο που το χρήμα είναι θεός και σχεδόν όλα τα πράγματα, έμμεσα ή άμεσα, μπορούν να αγοραστούν με το χρήμα, οι λέξεις όπως είναι ψυχή, αρετή, ήθος ακόμη και αγάπη «δεν πουλάνε» και πολύ, έχουν χάσει τη δύναμή τους. Σε έναν κόσμο οπού οι ήρωες έχουν πεθάνει, μέσα στους πολέμους που γίνονται με πάτημα κουμπιού σαν video games, χωρίς κανένα ηρωισμό… Στους παίχτες των μετά-παιχνιδιών, τα παιχνίδια των αντικειμένων πάντα φαινόταν ρηχά και μάταια. Η συνηθισμένη τους άποψη συμπυκνώνεται στο περίφημο ρητό: «Τι θα κερδίσει ο άνθρωπος αν κατακτήσει τον κόσμο ολόκληρο και χάσει την ίδια του την ψυχή;» Από την άλλη πλευρά, οι παίχτες των «object games», τα μετά-παιχνίδια φαίνονται ασαφή και αρρωστημένα, γιατί περιλαμβάνουν θολές, αφηρημένες ιδέες όπως είναι ομορφιά, αλήθεια ή σωτηρία… Ας δούμε λοιπόν πιο συγκεκριμένα ποια είναι τα παιχνίδια που παίζονται από τους ανθρώπους όλων των εποχών και ποιοι είναι οι στόχοι του καθενός:

ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΩΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΩΝ (OBJECT GAMES)          ΣΤΟΧΟΣ

1. Γουρούνι στο σκαφίδι               =                                    Αφθονία

2. Κόκορας του κοτετσιού               =                                      Φήμη

3. Το παιχνίδι του Μολώχ              =                                    Δόξα ή νίκη

ΧΩΡΙΣ ΠΑΙΧΝΙΔΙ                                     ΧΩΡΙΣ ΣΤΟΧΟ

ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗ     =        ΑΝΑΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΙΑΣ

ΜΕΤΑ – ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ (META GAMES)

1. Παιχνίδι της Τέχνης                     = Ομορφιά

2. Παιχνίδι της Επιστήμης              =   Γνώση

3. Παιχνίδι της Θρησκείας             =  Σωτηρία

4. MASTER GAME                             = Αφύπνιση

Η ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ «ΓΟΥΡΟΥΝΙ ΣΤΟ ΣΚΑΦΙΔΙ»

Τον κυρίαρχο τύπο παιχνιδιού, που παίζουν οι περισσότεροι άνθρωποι, ο De Ropp ονόμασε κυνικά «Γουρούνι στο Σκαφίδι». Προφανώς έδωσε αυτό το όνομα σε εκείνο τον τύπο ανθρώπων που διαλέγουν να παίζουν –συνειδητά ή ασυνείδητα– στη ζωή τους ένα παιχνίδι μέσα από το οποίο αποκτούν μια «γουρουνίσια» συμπεριφορά. Αυτοί οι άνθρωποι προσπαθούν σ’ ολόκληρη τη ζωή τους να αποκτήσουν περισσότερα απ’ όσα έχουν, ξεκινώντας από τα απαραίτητα, όπως είναι το φαγητό και το ποτό που δεν το χορταίνουν ποτέ, μέχρι ρούχα, σπίτια, αυτοκίνητα και ό,τι άλλο μπορούμε να ονομάσουμε υλικά αγαθά. Αυτοί οι άνθρωποι είναι συνήθως τόσο κοιλιόδουλοι και σκλάβοι των αναγκών τους που πολύ δύσκολα μπορούν να κρύψουν τον εγωισμό τους σκεπτόμενοι όλη την ώρα πως θα κρατήσουν αυτό που έχουν και αμέσως μετά πως θα αποκτήσουν τον επόμενο στόχο. Αντιμετωπίζουν όλο τον κόσμο ως μία αρένα στην οποία όλοι είναι λίγο πολύ οι εχθροί τους και αυτοί σκληρά ανταγωνίζονται με τους άλλους γύρω τους για να μπορούν πιο εύκολα να αποκτήσουν περισσότερο…

Δυστυχώς στον κόσμο που ζούμε οι περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν για καθαρά εγωιστικούς λόγους (πιθανόν επειδή νομίζουν ότι αν κατέχουν υλικά πράγματα θα γίνουν πιο ευτυχισμένοι) και παίζουν αυτό το παιχνίδι. Άλλωστε μπορούμε να πούμε ότι ο Δυτικός μας κόσμος και το καπιταλιστικό σύστημα βασίζεται ακριβώς πάνω σε αυτούς τους ανθρώπους, δηλαδή τους ιδανικούς καταναλωτές και τέλειους πολίτες, που δεν τους ενδιαφέρει ουσιαστικά τίποτα πέρα από την αυλή τους. Σχεδόν όλη η περιέργεια που έχουν για τους άλλους οφείλεται μόνο στην τάση που έχουν για σύγκριση. Συνέχεια συγκρίνονται με τους άλλους γιατί οι άλλοι είναι ο άξονας αναφοράς τους. Όμως σήμερα, στην εποχή της υπερκατανάλωσης, όποιος παίζει αυτό το παιχνίδι είναι σε πολύ δύσκολη θέση, γιατί με τα καινούρια προϊόντα, που εμφανίζονται καθημερινά, δεν μπορεί να χορτάσει και να ικανοποιήσει απόλυτα την δίψα του για τα πράγματα. Οι κανόνες είναι όλο και πιο πολύπλοκοι, ενώ και το παιχνίδι που απαιτείται γίνεται όλο και πιο ραφιναρισμένο. Ας συμπληρώσουμε ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν δύο βασικά χαρακτηριστικά που τους κάνουν πάντα ανικανοποίητους και δυστυχισμένους: τη ζήλια και την απληστία.

ΔΥΣΚΟΛΗ ΕΠΟΧΗ ΓΙΑ ΚΟΚΟΡΕΣ

Το παιχνίδι που εύστοχα ονομάστηκε «Ο Κόκορας στο Κοτέτσι» (θα το αποκαλούσα επίσης «Ο Πρώτος του Χωριού») παίζεται από πολλούς συνανθρώπους μας που ως τελικό σκοπό τους έχουν τη φήμη. Κι αυτό το παιχνίδι σχεδιάζεται και παίζεται αποκλειστικά για εγωιστικούς λόγους. Ο παίκτης φτιάχνει μια λανθασμένη εικόνα για τον εαυτό του και αυτή είναι η εικόνα που βλέπει στον καθρέφτη του. Τον τρομάζει η ιδέα ότι η αλήθεια είναι διαφορετική από ότι την φαντάζεται και δεν θέλει να τη μάθει ποτέ. Γιατί, όταν καταστρέφεται αυτή η εικόνα που έχει για τον εαυτό του, το ψεύτικο Εγώ του παίκτη καταστρέφεται και ο κόσμος του ολόκληρος που πολλές φορές μπορεί να τον φέρει στα πρόθυρα νευρικής κρίσης και τρέλας. Οι παίκτες αυτού του παιχνιδιού έχουν δίψα για ένα πράγμα: να τους γνωρίζουν οι άλλοι, να γίνουν γνωστοί, αν είναι δυνατόν να τους μάθει ολόκληρος ο κόσμος. Η φήμη είναι το κόλλημα τους. Θέλουν οπωσδήποτε να γίνουν διασημότητες, ασχέτως αν υπάρχει κάποιος λόγος για τον οποίον θα έπρεπε να γίνουν διάσημοι. Συνήθως αυτό το παιχνίδι της ζωής το παίζουν οι άνθρωποι που έχουν και μια τέλεια δικαιολογία να το παίζουν, όπως οι ηθοποιοί, τραγουδιστές και φυσικά οι πολιτικοί. Το δικό τους βαθύ κίνητρο κρύβεται πίσω από το επάγγελμά τους κι έτσι είναι εξαναγκασμένοι να τηρούν μια «δημόσια εικόνα», η οποία πολλές φορές δεν έχει καμία σχέση με το τι πραγματικά είναι οι ίδιοι. Αλλά η ευτυχία ενός πραγματικού παίκτη του παιχνιδιού «Cock on Dunghill» εξαρτάται άμεσα από το πόσο συχνά εμφανίζεται το όνομά του στις εφημερίδες. Για αυτόν η κάθε δημοσιότητα είναι καλύτερη από καμία δημοσιότητα. Για αυτό το λόγο υπάρχουν πολλές παθολογικές περιπτώσεις που οι παίχτες αυτού του παιχνιδιού γίνονται ακόμη και δολοφόνοι, μόνο και μόνο να γίνουν διάσημοι.

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΜΟΛΩΧ ΚΑΙ Η «ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑ» ΤΟΥ ΝΟΙΚΟΚΥΡΗ

Οι άνθρωποι που παίζουν το «Παιχνίδι του Μολώχ» θεωρούνται από τους οπαδούς της Δημιουργικής Ψυχολογίας, ως τα πλέον επικίνδυνα άτομα στην ιστορία. Το παιχνίδι αυτό είναι το πιο θανατηφόρο απ’ όλα τα άλλα παιχνίδια της ζωής. Ο βασικός του στόχος είναι η νίκη και η δόξα και το παίζουν συνήθως οι ηγέτες, οι δικτάτορες και οι στρατιωτικοί. Πίσω από αυτούς υπάρχει πάντα ένας στρατός εκατομμυρίων ανθρώπων που τους υποστηρίζει και αποτελείται από διάφορους επαγγελματίες ανθρωποκτόνους. Αυτοί, ταυτισμένοι με τους ηγέτες τους, τους υπακούουν τυφλά, εκπαιδευμένοι να βλέπουν τους φόνους που πράττουν ως αξιόπιστους, ενώ υπηρετούν «ανώτερους» στόχους για την πατρίδα. Πολεμούν τον εχθρό που κατά κανόνα ανήκει είτε σε άλλη εθνικότητα είτε σε άλλη θρησκεία. Όπως οι λάτρες του εβραϊκού θεού Μολώχ θυσίαζαν τα παιδιά τους στα είδωλα τους, έτσι οι παίκτες των Μολώχ παιχνιδιών θυσιάζουν ζωές χιλιάδων ανθρώπων και αθώων θυμάτων τυφλωμένοι από κάποιο αστραφτερό όνειρο περί δόξας και δύναμης. Συνήθως, ταυτιζόμενοι με τον ηγέτη και με την ιδεολογία του, σκοτώνουν με απεριόριστο ενθουσιασμό, καταστρέφοντας πόλεις και ισοπεδώνοντας ακόμη ολόκληρες χώρες. Η αγαπημένη φράση που χρησιμοποιούν για λόγους προπαγάνδας είναι το αιώνιο «Dulce et decorum pro patria mori est» (Είναι τίμιο και γλυκό το να πεθάνεις για την πατρίδα). Το παιχνίδι του Μόλωχ είναι καθαρά «ανθρώπινο παιχνίδι». Τα άλλα θηλαστικά, παρόλο που πολεμούν με τα υπόλοιπα μέλη του ίδιου είδους δεν προχωράνε μέχρι την ολική εξολόθρευση, πράγμα που ο άνθρωπος βεβαίως και κάνει! Αυτά τα τρία παιχνίδια που αναφέραμε, το «Γουρούνι στο Σκαφίδι», «Κόκορας στο Κοτέτσι» και «Παιχνίδι του Μολώχ», ανήκουν λίγο πολύ στις παθολογικές δραστηριότητες. Γιατί οι παίκτες που «νικούν» στην ουσία δεν κερδίζουν τίποτα που να μπορούν να πουν ότι πραγματικά τους ανήκει. Το «Γουρούνι στο Σκαφίδι» όσα και να μαζέψει, όσο και πάμπλουτος να έχει γίνει δεν θα μπορέσει να παραμελήσει την αλήθεια ότι τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή δεν αγοράζονται, πράγματα φυσικά όπως είναι η υγεία, η αγάπη και η ψυχική γαλήνη. Ο «Κόκορας στο Κοτέτσι», όταν τελικά καταφέρνει και γίνεται διάσημος, συνήθως καταλαβαίνει ότι αυτή η διασημότητα, αντί να του φέρνει χαρά, γίνεται πηγή της ενόχλησης και δυστυχίας.

Οι παίκτες του Παιχνιδιού του Μολώχ βαδίζουν στο αίμα μέχρι τα γόνατα μόνο και μόνο για να ανακαλύψουν ότι τελικά η νίκη και δόξα, για τις οποίες έχουν θυσιαστεί εκατομμύρια ζωές, δεν είναι τίποτα άλλο παρά λέξεις χωρίς νόημα, είναι «σαν τις στολισμένες πόρνες που οδηγούν τους άνδρες στην καταστροφή τους» (De Ropp). Υπόψιν: υπάρχει και ένα εγκληματικό στοιχείο σ’ όλα αυτά τα παιχνίδια γιατί, σε κάθε υπόδειξη τους, βλάπτουν και τον παίκτη και την κοινωνία της οποίας αποτελούν ένα κομμάτι. Όμως, τα μέτρα με τα οποία οι άνθρωποι υπολογίζουν την εγκληματικότητα είναι τόσο διαστρεβλωμένα που οι παίκτες αυτών των παιχνιδιών είναι περισσότερο κατάλληλοι να θεωρηθούν ως «μαξιλάρια της κοινωνίας», παρά ως επικίνδυνοι τρελοί που θα έπρεπε να τους εξορίσουν σε κάποιο απόμακρο ερημονήσι, όπου δεν θα μπορέσουν να βλάψουν ούτε τον εαυτό τους ούτε τους άλλους… Ανάμεσα στα «ανώτερα» και «κατώτερα» βρίσκονται και τα «ουδέτερα παιχνίδια», όπως είναι το «Παιχνίδι του Νοικοκύρη», του οποίου ο στόχος είναι απλά να ανατρέφει την οικογένειά και να της εξασφαλίζει τα απαραίτητα για τη ζωή αγαθά. Επίσης υπάρχει σε κάθε ανθρώπινη κοινωνία ένας συγκεκριμένος αριθμός ανθρώπων που δεν παίζουν στη ζωή τους κανένα παιχνίδι. Είτε εξαιτίας κάποιου σωματικού ελαττώματος είτε λόγω «ψυχολογικού προβλήματος» δεν είναι ικανοί να βρουν κάποιο παιχνίδι άξιο να το παίζουν. Ως αποτέλεσμα αυτοί οι άνθρωποι γίνονται χρόνιοι «αουτσάιντερ» που αισθάνονται αλλοτριωμένοι από την κοινωνία και γι’ αυτό είναι πολλές φορές και διανοητικά έξαλλοι, με τάση να γίνουν αντικοινωνικοί και εγκληματίες.

ΤΑ ΑΝΩΤΕΡΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ

Τα «Μετά-παιχνίδια» σπάνια παίζονται στην καθαρή τους μορφή. Το Παιχνίδι της Τέχνης (Art Game), στην καλύτερη περίπτωση, απευθύνεται άμεσα στην εσωτερική συνείδηση που αόριστα ορίζεται ως «ομορφιά». Όμως η συνείδηση αυτή είναι καθαρά υποκειμενική, γιατί η ομορφιά για έναν άνθρωπο ανθρώπου μπορεί να είναι ασχήμια για κάποιον άλλο. Όπως επίσης το όμορφο μιας εποχής μπορεί να είναι το άσχημο κάποιας άλλης. Δυστυχώς, ανάμεσα στους ανθρώπους που παίζουν «Art Game» δεν υπάρχουν και παρά πολλοί καλοί παίκτες. Οι κακοί παίκτες των «Art Games» είναι εκείνοι που δεν έχουν ουσιαστικά καμία εσωτερική επίγνωση της αισθητικής. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι απλά καλά τεχνικά ή τεχνολογικά ενημερωμένοι και από εκεί και πέρα μιμούνται εκείνους που έχουν την αισθητική συνείδηση και αίσθηση της ομορφιάς, υπακούοντας τυφλά στην μόδα ό,τι και να σημαίνει αυτό. Ολόκληρο το «Art Game» που παίζεται σήμερα είναι βαριά διεφθαρμένο από την εμπορικότητα και την απληστία των συλλεκτών έργων τέχνης, που τα διαπερνούν σαν μια άσχημη οσμή. Εδώ πρέπει να πούμε ότι ο σοβαρός παίκτης του Art Game, ένας πραγματικός καλλιτέχνης μέσα από την «ενδόμυχα κατευθυνόμενη συνείδηση», αντλεί τη δύναμη που θα τον υποχρεώσει να ακολουθήσει το δικό του «εσωτερικό φως» και δεν θα υιοθετήσει τα κριτήρια του κόσμου για αυτόν, σκεπτόμενος μόνο πώς θα γίνει διάσημος και ίσως πλούσιος. Πρόκειται για την ίδια δύναμη που προστατεύει το συγγραφέα-δημιουργό από την εκπόρνευση του ταλέντου σε περίπτωση που γράφει εκείνο που πιστεύει ή ελπίζει ότι θα πουλήσει, αντί να λέει πράγματα τα οποία πραγματικά νιώθει ότι πρέπει να ειπωθούν.

Το «Παιχνίδι της Επιστήμης» επίσης σπάνια παίζεται στη δική του καθαρή μορφή. Όμως στις περισσότερες περιπτώσεις το «Παιχνίδι της Επιστήμης» παίζεται όχι για την επιστήμη και την ανθρωπότητα, αλλά για το ego του «επιστήμονα». Άλλωστε, το παιχνίδι αυτό έχει γίνει πολύ πολύπλοκο και πανάκριβο που οτιδήποτε είναι πραγματικά αυθεντικό τείνει να αποκληθεί από την τεράστια παράταξη των επιτροπών που βρίσκονται ανάμεσα στον επιστήμονα και στα χρήματα που χρειάζεται ο ίδιος για τις έρευνές του. Έτσι, δίνεται προτεραιότητα μόνο στην έρευνα ρουτίνας.

ΤΟ «ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ»

Το «Θρησκευτικό Παιχνίδι» θεωρείται από τους Δημιουργικούς Ψυχολόγους επίσης ένα από τα πολύ αγαπημένα και ανώτερα παιχνίδια της ανθρωπότητας. Έχει παιχτεί παρά πολύ και από πολλούς στο παρελθόν και για αυτό το λόγο έχει πολύ καλά «τακτοποιημένους» κανόνες. Είναι ουσιαστικά ένα παιχνίδι που παίζεται από τους πληρωμένους ιερείς μιας ή άλλης θρησκείας και το παίζουν για το δικό τους προσωπικό όφελος. Για να αναγκάσουν τους συνανθρώπους τους να παίξουν το δικό τους παιχνίδι, οι ιερείς έχουν εφεύρει διάφορους θεούς με τους οποίους μόνο εκείνοι μπορούν να επικοινωνήσουν, των οποίων την οργή μόνο εκείνοι μπορούν να εξευμενίσουν, των οποίων τη συνεργασία μόνον εκείνοι ξέρουν να εκμεταλλευτούν. Εκείνος που θέλει να έχει βοήθεια από το Θεό πρέπει να πάει στην εκκλησία, τη συναγωγή, το τζαμί ή σε κάποιο άλλο «σπίτι του θεού» και να δίνει χρήματα (γιατί ή άμεσα ή έμμεσα οι ιερείς τους μισθούς τους παίρνουν από τους πιστούς τους) εξαγοράζοντας με αυτό τον τρόπο την σωτηρία της ψυχής του. Με λίγα λόγια ένας παίκτης του «Θρησκευτικού Παιχνιδιού» εξασφαλίζει ότι μετά το θάνατο δεν θα καταλήξει στην Κόλαση αλλά στον Παράδεισο.

Φυσικά η κάθε θρησκεία είναι καλύτερη από την άλλη. Η πιο άσχημη πλευρά του «Θρησκευτικού Παιχνιδιού» υπήρξε αποτέλεσμα της επιμονής διαφόρων ιερέων ότι ο δικός τους θεός είναι ο μοναδικός θεός και ότι η δική τους μορφή παιχνιδιού ήταν η μοναδική επιτρεπόμενη μορφή. Αυτή η πρακτική ξεκίνησε από τους Εβραίους. Ο ενθουσιασμός τους για τον δικό τους, έναν και μοναδικό και πολύ εκδικητικό. πατέρα-θεό δικαιολογεί όλες τις αμέτρητες ανθρωποσφαγές που αποτελούν και το μεγαλύτερο κομμάτι της Παλαιάς Διαθήκης. Αυτή η πρακτική υιοθετήθηκε ανυπόμονα από τους λεγόμενους Χριστιανούς, που δεν ήταν ικανοποιημένοι από τις σφαγές Εβραίων και Μουσουλμάνων, αλλά γύρισαν σαν τα λυσσασμένα σκυλιά ο ένας κατά του άλλου κάνοντας μια σειρά από τρομακτικούς θρησκευτικούς πολέμους…

ΤΟ MASTER GAME

Φυσικά όλες οι μεγάλες θρησκείες προσφέρουν τα παραδείγματά των αγίων τους και των μυστικιστών, που προφανώς δεν έπαιζαν τα παιχνίδια τους για κανένα υλιστικό στόχο. Η αδιαφορία τους για την προσωπική άνεση, τον πλούτο και τη φήμη, ήταν πραγματική και αξιοθαύμαστη. Φαίνεται από τα γραπτά ιερά κείμενα αλλά και από προφορικές παραδόσεις ότι αυτοί οι μεγάλοι μύστες και δάσκαλοι, όπως ήταν ο Κρίσνα, ο Βούδας, ο Χριστός, ο Λαο-Τσε, ο Σωκράτης και άλλοι, έπαιζαν το παιχνίδι με διαφορετικούς κανόνες και για εντελώς άλλους στόχους από εκείνους που «πουλάνε» ταξίδι στον παράδεισο και επιμένουν να πληρωθούν κιόλας τοις μετρητοίς…

Σε αυτούς τους παίκτες ήταν προφανές ότι το θρησκευτικό παιχνίδι, όπως παίζεται από τους πληρωμένους ιερείς με τα παλιά τους κόλπα (με υποσχέσεις, απειλές, καταδιώξεις και δολοφονίες), έμοιαζε περισσότερο μ’ ένα τραβεστί του πραγματικού παιχνιδιού. Ήταν και είναι ακόμη μία τρομερή απόδειξη της αλήθειας που βλέπει κανείς στο γνωστό και περιβόητο ρητό: «Αυτοί οι άνθρωποι με επιδοκιμάζουν με τα χείλη τους, αλλά οι καρδιές τους είναι μακριά από μένα… Έχουν μάτια αλλά δεν βλέπουν, έχουν αυτιά αλλά δεν ακούν ούτε καταλαβαίνουν». Οι μύστες αυτοί, μέσα από το matrix που απαιτεί η δική τους θρησκεία, προσπάθησαν το πιο δύσκολο παιχνίδι απ όλα, το Master Game, του οποίου ο στόχος είναι επίτευγμα της πλήρης συνείδησης και της πραγματικής αφύπνισης.

Οι σοβαροί παίκτες του «Master Game» στην ιστορία, που ήταν παγιδευμένοι στο το matrix του Χριστιανισμού, βρέθηκαν φυλακισμένοι, καταδικασμένοι από την Ιερά Εξέταση, βασανισμένοι και σε χιλιάδες περιπτώσεις καμένοι ζωντανοί. Ο Τζιορντάνο Μπρούνο και ο Γαλιλαίος ήταν μόνο τα πιο γνωστά ονόματα των μεγάλων παικτών, που θυσιάστηκαν για την ανθρωπότητα και αντιστάθηκαν στην οπισθοδρομική σκέψη της μεσαιωνικής εκκλησίας και κοινωνίας.

Ένας μεγάλος παίκτης του «Master Game» ήταν επίσης και ο μεγαλοφυής Σέρβος εφευρέτης και επιστήμονας Νίκολα Τέσλα, που πάντα τόνιζε ότι όλο το έργο του οφείλεται στην μεγάλη του επιθυμία να βοηθήσει την ανθρωπότητα. Ο ίδιος δεν έκανε ποτέ και τίποτα για το προσωπικό του όφελος: «Παίζοντας το Master Game ο Τέσλα πόνταρε τα πάντα σε ένα στοίχημα. Ο στόχος του δεν ήταν τίποτα λιγότερο από το να μεταμορφώσει τον εαυτό του σε θεότητα» (Marc J. Seifer, Wizard, The Life and Times of Nikola Tesla).

Σήμερα είμαστε πολύ πιο τυχεροί γιατί δεν υπάρχει κανένας ουσιαστικός κίνδυνος από οποιαδήποτε «ιερά εξέταση». Η τυραννία των ιερέων έχει λίγο πολύ τελειώσει. Όμως, παρά το γεγονός ότι στις μέρες μας είναι ασφαλές να παίζει κανείς το Master Game, αυτό δεν βοήθησε στο να γίνει το πιο δημοφιλές παιχνίδι της ζωής. Στο δικό μας κόσμο είναι μόλις μερικά άτομα που το παίζουν. Ο σύγχρονος άνθρωπος, υπνωτισμένος από διάφορα αστραφτερά τεχνάσματα του κόσμου του, έχει πολύ μικρή επαφή με το εσωτερικό του κόσμο. Και όμως το Master Game παίζεται εντελώς στο εσωτερικό κόσμο, μέσα σε ένα τεράστιο σύνθετο χώρο για το οποίο ο μέσος άνθρωπος ακόμη γνωρίζει πολύ λίγα. Ο στόχος αυτού του παιχνιδιού είναι πραγματική αφύπνιση, η πλήρης εξέλιξη των κρυμμένων δυνάμεων μέσα του. Όταν κάποιος φτάσει μια φορά στο συμπέρασμα ότι η καθημερινή κατάσταση της συνείδησης δεν είναι το ψηλότερο επίπεδο της συνείδησης που είναι ικανός να έχει, μετά από αυτό δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχος. Τότε ανοίγουν μέσα του νέες ορέξεις: η πείνα για πραγματική αφύπνιση, για πλήρης συνειδητότητα. Καταλαβαίνει ότι αυτό που βλέπει και ακούει είναι μόνο ένα λεπτό κλάσμα από ότι θα μπορούσε να Δει, να Ακούσει και να Ξέρει. Ανακαλύπτει ότι μένει στο πιο φτωχό και άθλιο δωμάτιο του εσωτερικού του κάστρου και προχωρά με τις τολμηρές σκέψεις ότι θα μπορούσε να ανοίξει και τα άλλα δωμάτια, όμορφα και γεμάτα θησαυρούς. Ελπίζει ότι κάποια στιγμή θα μπορέσει συνειδητά να ανοίξει και τα εσωτερικά παράθυρα που κοιτούν έξω, προς το άπειρο και την αιωνιότητα…

H Μιλιτσα Κοσάνοβιτς (kosanovic@mail.com) είναι κλασική φιλόλογος, μεταφράστρια και συγγραφέας.

Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΤΑΞΙΔΙΩΤΗ

 

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΜΚΟΣ

 

Χρόνος είναι εις πάντα, και καιρός παντί πράγματι υπό τον ουρανόν.

Καιρός του γεννάσθαι, και καιρός του αποθνήσκειν·

καιρός του φυτεύειν, και καιρός του εκριζόνειν το πεφυτευμένον·

καιρός του αποκτείνειν, και καιρός του ιατρεύειν·

καιρός του καταστρέφειν και καιρός του οικοδομείν·

καιρός του κλαίειν, και καιρός του γελάν·

καιρός του πενθείν, και καιρός του χορεύειν·

καιρός του διασκορπίζειν λίθους, και καιρός του συνάγειν λίθους·

καιρός του εναγκαλίζεσθαι, και καιρός του απομακρύνεσθε από του εναγκαλισμού·

καιρός του αποκτήσαι, και καιρός του απολέσαι·

καιρός του φυλάττειν, και καιρός του ρίπτειν·

καιρός του σχίζειν, και καιρός του ράπτειν·

καιρός του σιγάν, και καιρός του λαλείν·

καιρός του αγαπήσαι, και καιρός του μισήσαι·

καιρός πολέμου, και καιρός ειρήνης.

 

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΗΣ, κεφ. γ: 1-8

 

 

Φαντάσου πως υπάρχει μια τράπεζα που κάθε πρωί πιστώνει στον προσωπικό σου  λογαριασμό το ποσό των 86.400 Ευρώ. Ωστόσο δεν μεταφέρει το υπόλοιπο σου από την μια μέρα στην άλλη. Κάθε βράδυ αυτή η τράπεζα διαγράφει όποιο μέρος του υπολοίπου δεν κατάφερες να εκμεταλλευτείς κατά τη διάρκεια της ημέρας. Τι θα έκανες σε αυτή τη περίπτωση; Μα φυσικά, θα έπαιρνες από εκεί και το τελευταίο σου λεπτό!

Ο καθένας μας διαθέτει μια τέτοια τράπεζα. Το όνομά της είναι ΧΡΟΝΟΣ. Κάθε πρωί σου δίνει πίστωση ίση με 86.400 δευτερόλεπτα. Κάθε νύχτα διαγράφει, ως απώλεια όποιο από αυτά δεν κατάφερες να επενδύσεις σε καλό σκοπό. Δεν μεταφέρει το υπόλοιπο. Δεν επιτρέπει επιταγές χωρίς αντίκρισμα. Κάθε μέρα ανοίγει ένα καινούργιο λογαριασμό για σένα. Κάθε νύχτα καταστρέφει τα υπόλοιπα της ημέρας. Αν δεν κατάφερες να εκμεταλλευτείς τα αποθέματα της ημέρας, εσύ έχασες! Δεν υπάρχει επιστροφή. Δεν υπάρχουν αποθέματα και σχέδια για το «αύριο». Πρέπει να ζεις στο παρόν, πάνω στα σημερινά αποθέματα. Επένδυσε τα έτσι ώστε να πάρεις το καλύτερο «βαθμό» στην υγεία, στην ευτυχία και στην ελευθερία. Το ρολόι τρέχει ασταμάτητα. Εκμεταλλεύσου την ημέρα σου, όσο το δυνατόν περισσότερο. Κι επειδή ο χρόνος είναι σε μεγάλο βαθμό υποκειμενικός, έχε υπόψιν σου τα εξής:

Για να καταλάβεις την αξία ενός ΧΡΟΝΟΥ, ρώτησε τον φοιτητή που έχασε το έτος του.

Για να καταλάβεις την αξία ενός ΜΗΝΑ, ρώτησε την μητέρα που γέννησε πρόωρα το μωρό της.

Για να καταλάβεις την αξία μιας ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ, ρώτησε τον αρχισυντάκτη ενός εβδομαδιαίου έντυπου.

Για να καταλάβεις την αξία μιας ΗΜΕΡΑΣ, ρώτησε τον διευθυντή μιας ημερήσιας εφημερίδας.

Για να καταλάβεις την αξία μιας ΩΡΑΣ, ρώτησε τους ερωτευμένους που περιμένουν για να συναντηθούν.

Για να καταλάβεις την αξία ενός ΛΕΠΤΟΥ, ρώτησε το άτομο που έχασε το τρένο.

Για να καταλάβεις την αξία ενός ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟΥ, ρώτησε το άτομο που μόλις απέφυγε το δυστύχημα.

Για να καταλάβεις την αξία ενός ΧΙΛΙΟΣΤΟΥ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟΥ, ρώτησε το άτομο που κέρδισε αργυρό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Αποθησαύρισε την κάθε στιγμή που έχεις. Και καν’ το περισσότερο, επειδή την μοιράζεις με κάποιον ιδιαίτερο άνθρωπο –αρκετά ιδιαίτερο ώστε να αξίζει να ξοδέψεις το χρόνο σου για αυτόν: τον εαυτό σου. Και να θυμάσαι πως ο χρόνος δεν περιμένει κανέναν. Το χθες είναι ιστορία. Το αύριο είναι μυστήριο. Το Σήμερα είναι δώρο –Για αυτό άραγε και στα αγγλικά η λέξη present εκτός από παρόν σημαίνει και δώρο;!

Πηγή: Μυστήρια του Χρόνου, Γιώργος Στάμκος, εκδ. Άγνωστο 2010

 

 

ΚΒΑΝΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ

 

ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΚΟ ΣΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ

Γράφει η Σάση Χότζογλου

 

Εμείς οι άνθρωποι είμαστε κάποιες παράξενες κι αλλόκοτες μηχανές, που τις τροφοδοτείς με ψωμί, κρασί, ψάρι, χόρτα και σου παράγουν έναν κόσμο γεμάτο αναστεναγμούς, γέλιο και όνειρα.

Νίκος Καζαντζάκης

Ο άνθρωπος από την εποχή που άρχισε να έχει κάποια στοιχειώδη αντίληψη για τον εαυτό του και την θέση του μέσα στο σύμπαν, έψαχνε να βρει την σχέση που διέπει την συμβίωση με τους ομοίους του και με το περιβάλλον του. Η ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας στις μέρες μας δίνει την δυνατότητα μιας χειροπιαστής απόδειξης πλέον ότι ο άνθρωπος επηρεάζει το περιβάλλον του μα  και επηρεάζεται από αυτό. Και η σύγχρονη εποχή αποτελεί ιστορική καμπή στην δομή και την λειτουργία της ανθρώπινης σκέψης και συμπεριφοράς.

Η επιστήμη, με την εξελικτική της πορεία, έφτασε στο σημείο της απόδειξης του αλληλοσυσχετισμού και της αλληλεπίδρασης των πάντων μέσα στο σύμπαν. Αυτό αποτέλεσε ένα μεγάλο βήμα των ερευνητών, γιατί προς αυτή την κατεύθυνση εξηγούνται πολλά φαινόμενα και δίνονται απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα, τα οποία μέχρι στιγμής θεωρούνταν θέματα της φιλοσοφίας ή της λεγόμενης «μεταφυσικής». Και αυτό το βήμα είναι πολύ παρήγορο για την πνευματική πορεία της ανθρωπότητας.

Η περίοδος πριν τον Αϊνστάιν χαρακτηρίστηκε από μια μονοδιάστατα «μηχανιστική» αντιμετώπιση κάθε μορφής ύλης. Και η κλασική μηχανική του Νεύτωνα προσέφερε άφθονη υποστήριξη στην ντετερμινιστική άποψη για τον κόσμο, μέσα από την οποία περιγραφόταν μια εικόνα που άφηνε ελάχιστα περιθώρια ελευθερίας ανθρώπινη συνείδηση. Από τις αρχές όμως του περασμένου αιώνα παρατηρήθηκε μια μεγάλη αλλαγή  στο χώρο της φυσικής, μια αλλαγή που εξακολουθεί να αναπτύσσεται στις σύγχρονες θεωρίες περί ύλης και ενέργειας.  Και στη νέα χιλιετία, οι άνθρωποι απελευθερωμένοι από τις παλιές προκαταλήψεις αυτού του μοντέλου που ευτέλιζε  συναισθήματα, διαίσθηση και φαντασία, αναζητούν, πλέον,  άλλα επίπεδα γνώσης.

Η Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν αλλάζει όλη την εικόνα του κόσμου. Ενώνει τον χώρο με τον χρόνο σε κάτι ενιαίο, τον 4-διάστατο χωροχρόνο  και κατόπιν εισάγει το Ενοποιημένο πεδίο που ενοποιεί τον χώρο, τον χρόνο, την ύλη και την ενέργεια. Η ύλη επίσης, είτε σαν σωματίδια είτε σαν πεδία(ενέργεια), γίνεται ιδιότητα του καμπύλου χωροχρόνου και έτσι, ο κόσμος αποκτά μια ενότητα. Ο δε χωροχρόνος και η ύλη-ενέργεια, έγινε γνωστό πως, άρχισαν να υπάρχουν με το big-bang-την μεγάλη έκρηξη, πριν από 15 περίπου δισεκατομμύρια χρόνια, και από τότε ο χώρος διαρκώς διαστέλλεται.

Κάνοντας ένα παραλληλισμό, θα μπορούσαμε να πούμε το ίδιο και για τη γνώση μας, της οποίας τα όρια -τα τελευταία χρόνια-  άρχισαν ¨διαστέλλονται¨ και αυτά, για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε καλύτερα την εικόνα του κόσμου στον οποίο υπάρχουμε. Ζούμε σε ένα διαρκώς συντελούμενο θαύμα, που η Φυσική απλώς περιγράφει αλλά αδυνατεί να εξηγήσει πλήρως. Η επιστημονική γνώση γίνεται πλέον ένα είδος θαυμαστής προφητείας. Μα το βάθος του ωκεανού παραμένει ακόμη απρόσιτο, γιατί η φύση έχει “μεγάλο βάθος” κι είναι αρκετά πολύπλοκη μέσα στην απλότητά της!

                                     

Το κάλεσμα της αφύπνισης

Παρ’ όλο που το θαύμα της ζωής συντελείται συνεχώς μπροστά μας, αρκετοί άνθρωποι δρουν ακόμη σα μηχανές, χωρίς να καταλαβαίνουν τι κάνουν. Και στις μηχανές δεν υπάρχει χώρος για συνειδητή εμπειρία. Άνθρωπος δε χωρίς αφυπνισμένο πνεύμα γίνεται ένα ον επικίνδυνο για τον εαυτό του αλλά και για τους άλλους. Και αυτό το βλέπουμε σήμερα, μιας και πάνω στη γη τα δύο τρίτα περίπου του κόσμου ζουν σε συνθήκες υπανθρώπινες, πείνας, δίψας, πολέμου, φτώχειας, χωρίς αυτό να απασχολεί τους υπόλοιπους.

Ακόμη και στις προοδευμένες χώρες πολλά εκατομμύρια ανθρώπων ζουν μέσα σε χαρτοκούτια ή κάτω από γέφυρες ή μέσα στον υπόγειο σιδηρόδρομο. Αυτό είναι ένα σημάδι για το πόσο λίγο έχουμε προοδεύσει ως ανθρώπινη κοινωνία και ως αφυπνισμένα όντα. Εάν όμως αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε ότι πράγματι υπάρχει κάποιο κενό στη σχέση μας με τον κόσμο, τότε έχουμε κάνει βήματα στο να αποκτήσουμε μια γνώση που δεν διατυπώνεται με λόγια. Έχουμε αλλάξει σ’ ένα βαθύτερο επίπεδο!

«Αυτός ο άλλος τρόπος σκέψης που θα μας βοηθήσει να αλλάξουμε και καταδεικνύεται μέσα από την κβαντομηχανική, λέει πως ο κόσμος δεν είναι μια καλοκουρδισμένη μηχανή, αλλά ένας ζωντανός οργανισμός που εκτείνεται μέσα στο χώρο και τον χρόνο. «Έτσι, από μια πολύ βασική άποψη που έχει να κάνει με κανόνες και ηθική, ό,τι σκέφτομαι, επηρεάζει τον κόσμο. Και αυτό αποτελεί πραγματικά το κλειδί του, γιατί η αλλαγή της κοσμοθεώρησης είναι σημαντική», γράφει ο  Dean Radin(Ph.D), επιστήμονας στο Ίδρυμα Νοητικών Επιστημών στο βιβλίο Τι στο μπιιιπ ξέρουμε. Στο ίδιο βιβλίο ο θεολόγος Miceal Ledwith(L., L.,D.D.)προσθέτει πως: «Το θέμα είναι ότι βρισκόμαστε εδώ για να κάνουμε κάτι με τους εαυτούς μας. Είμαστε εδώ για να εξερευνήσουμε τα πλήρη όρια της δημιουργίας˙ είμαστε εδώ για να καταστήσουμε το άγνωστο γνωστό»!

Από την ύπαρξη, λοιπόν, ενός Κρίσιμου Πλήθους ανθρώπων που βιώνουν τη ζωή τους ως ένα περιπετειώδες ταξίδι -στο οποίο οδηγούμαστε όλοι μας προς τα εμπρός μέσα από νέες και μυστηριώδεις ανακαλύψεις- ξεκίνησε ένα είδος αφύπνισης. Αυτή η αφύπνιση αντιπροσωπεύει τη δημιουργία μιας νέας πληρέστερης κοσμοθεωρίας, η οποία αντικαθιστά την μέχρι πρότινος ενασχόλησή μας με την εξασφάλιση ανέσεων. Έτσι, οι νέες αντιλήψεις της φυσικής άρχισαν να προκαλούν μια εκ θεμελίων μεταβολή στην άποψή μας για τον κόσμο, μιας και η μηχανιστική ερμηνεία του κόσμου εγκαταλείφθηκε, για να υιοθετηθεί η ολιστική και οικολογική άποψη. Άποψη, που έχει διατυπωθεί ήδη από τους μυστικιστές όλων των εποχών και όλων των παραδόσεων! Και όπως γράφει γνωστός φυσικός ο Τζ. Ρ. Οπενχάιμερ στην Επιστήμη και Κοινή Κατανόηση «οι γενικές ιδέες για την ανθρώπινη κατανόηση, που απεικονίζονται στις ανακαλύψεις της ατομικής φυσικής, δεν είναι από φύση τους άγνωστες, ανήκουστες ή νέες. Ακόμη και στο δικό μας πολιτισμό έχουν μια ιστορία, ενώ στη βουδιστική και ινδουιστική σκέψη κατέχουν αξιοσημείωτη και κεντρική θέση. Σε τέτοιες ιδέες θα βρούμε εξηγήσεις, ενθάρρυνση και διύλιση της παλιάς σοφίας».

Η μεταβολή αυτή προς έναν άλλο τρόπο σκέψης δεν έγινε καθόλου εύκολα στην επιστημονική κοινότητα, εξαιτίας του ότι αρκετοί επιστήμονες δεν αποδέχονταν αυτή την νέα άποψη του φυσικού κόσμου. Η διερεύνηση, όμως, του ατομικού και υποατομικού κόσμου τους έφερε σε επαφή με μια παράξενη και απρόσμενη πραγματικότητα, κάτω από την πίεση της οποίας υποχρεώθηκαν επίπονα να συνειδητοποιήσουν, ότι οι βασικές αρχές τους και ο τρόπος της σκέψης τους, δεν διέθεταν την ικανότητα να περιγράψουν τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε, και για αρκετά χρόνια υπήρξε μεγάλη κρίση στους πανεπιστημιακούς κύκλους. Μάλλον, είχε έρθει ο καιρός να αμφισβητήσουν το παλιό μοντέλο μέσα από το οποίο εξηγούσαν την ύπαρξη της ζωής.

Οι καρποί της αμφισβήτησης

Από τελευταίες δεκαετίες, όμως, του περασμένου αιώνα οι προσπάθειες των ερευνητών -απ’ όλες πανεπιστημιακές κατευθύνσεις- ανταμείφθηκαν με μια βαθύτερη γνώση της φύσης της ύλης, της σχέσης της με τον ανθρώπινο νου και το σύμπαν. Και η αναθεώρηση έδωσε τους καρπούς της! Σήμερα, όλα δείχνουν ότι το μέλλον ανήκει σε μια νέα εικόνα του τρόπου που εκφράζεται η ζωή.  Και όπως λέει ο μυθολόγος οραματιστής Τζόζεφ Κάμπελ: «Το να αφήνεις τον οριοθετημένο κόσμο μέσα στον οποίο  μεγάλωσες…να προχωρείς πέρα από όσα γνωρίζουν οι άνθρωποι…σε τομείς υπέρβασης… μετά να βρίσκεις αυτό που λείπει και επιστρέφεις με αυτό το δώρο, αυτό είναι το πνεύμα της μεγάλης ανθρώπινης περιπέτειας που λέγεται Ζωή.»!

Η «επιστροφή με το δώρο», ως μια άλλη έκφραση της εξέλιξης της ζωής, μας δίνεται από τον κόσμο της σύγχρονης φυσικής, όχι μόνο για χρήση στα μεταπτυχιακά και στις έδρες των πανεπιστημίων, αλλά και για την αλλαγή της ανθρώπινης συμπεριφοράς μέσα στην καθημερινότητα. Γιατί, δεν αρκεί μόνο ο εντοπισμός του νοήματος επάνω στο “τι είναι σύγχρονη φυσική και τι κάνουν τα κβάντα” στα πειράματα και τις αίθουσες διδασκαλίας. Επιβάλλεται η μετουσίωση του νοήματος αυτού στην  καθημερινή πραγματικότητα. Καλούμαστε όλοι μας να αναπτύξουμε τα δώρα της πνευματικότητάς μας και να μάθουμε πως γινόμαστε αποτελεσματικοί δημιουργοί.«Αν δε αλλάξουμε κατεύθυνση, θα καταλήξουμε ακριβώς εκεί όπου κατευθυνόμαστε» λέει μια κινέζικη παροιμία, και δίνει το πρόσταγμα για σύμπλευση με τα σημάδια των καιρών.

Η ευρύτερη συνειδητοποίηση της ζωής και η με κάθε μέσο ενίσχυση της νέας διανοητικής στροφής συνθέτουν σήμερα το καθήκον κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου, γιατί, το σύνολο της κοινωνίας μας υφίσταται κι αυτό μια ανάλογη κρίση με αυτή των επιστημόνων. Μπορούμε να παρατηρήσουμε καθημερινά τις εκδηλώσεις αυτής της κρίσης στα δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης και στις εφημερίδες: Μεγάλη οικονομική κρίση, ανεργία, φτώχεια, ενεργειακή κρίση, έλλειψη κοινωνικής πρόνοιας, μόλυνση και άλλες περιβαλλοντολογικές καταστροφές, επικίνδυνη ανάπτυξη της βίας και της εγκληματικότητας και μέγα πλήθος ασθενειών.

Οι άνθρωποι της Δύσης άρχισαν να έρχονται, πλέον, σε επαφή με τις πραγματικές τους ανάγκες και την επιβίωσή τους, καθώς έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με το θηρίο του υπερκαταναλωτισμού και ωθούνται να βρουν νέους τρόπους για να δώσουν λύσεις στα προβλήματά τους, ώστε να αντιμετωπίσουν την παγκόσμια κατάρρευση παλιών αξιών. Βιώνουν τη ρευστότητα των γεγονότων γύρω τους παρ’ όλο που ορισμένα από αυτά είναι πλασματικά (όπως πχ. η τωρινή οικονομική κρίση), δεν αντέχουν όλο αυτό το βάρος, διαλύονται και αρρωσταίνουν. Ο πανικός και η ανασφάλεια ωθούν όλο και περισσότερους ανθρώπους να ορισθούνε σε νέες θέσεις και να αφυπνίσουν δυνάμεις που ήταν ναρκωμένες.

Αυτά τα φαινόμενα αντιπροσωπεύουν τα πολλαπλά πρόσωπα μιας μεγάλης κρίσης που φαίνεται πως είναι τελικά μια κρίση αντιλήψεων.  Όπως κι η κρίση στον χώρο της φυσικής τον περασμένο αιώνα, έτσι και τώρα προσπαθούμε ακόμη να εφαρμόσουμε τις αρχές μιας ξεπερασμένης άποψης του κόσμου σε μια πραγματικότητα που είναι αδύνατον πλέον να γίνει κατανοητή στα πλαίσια αυτών των αρχών. Ίσως έφτασε ο καιρός πια, όπου και η επιστήμη καλείται να  κάνει το άλμα της πλέον για τον άνθρωπο ολοκληρωτικά, και όχι για την επιστήμη την ίδια ή την κυριαρχία του πλανήτη!

                             

Αλλαγή πλεύσης σημαίνει ¨νέος σκοπός¨

«Υπάρχει, ακόμη, μια ολοκληρωτική ασυνέπεια ανάμεσα στην άποψη του κόσμου της σύγχρονης φυσικής και στην εικόνα που προσφέρει η σύγχρονη κοινωνία. Οι  δομές της σημερινής κοινωνίας είναι πλέον ξεπερασμένες και δεν αντανακλούν την αρμονική αλληλουχία που παρατηρούμε στη φύση. Πρέπει λοιπόν να αγωνιστούμε για την αποκατάσταση της δυναμικής αλληλουχίας και για να το πετύχουμε αυτό, χρειαζόμαστε μιαν εντελώς διαφορετική κοινωνική και οικονομική δομή και πρωτίστως, μια διαφορετική αντίληψη του εαυτού μας και του κόσμου γύρω μας» γράφει ο θεωρητικός φυσικός Fritjof Capra στην Κρίσιμη Καμπή και συνεχίζει λέγοντας «Αλλά, για να φτάσουμε εκεί είμαστε υποχρεωμένοι να περάσουμε από μια πολιτιστική επανάσταση, με το βαθύτερο νόημα της έννοιας. Η έκβαση αυτής της πολιτιστικής επανάστασης θα κρίνει και το αν θα καταφέρουμε να επιβιώσουμε σαν πολιτισμός.»

Μέχρι πρότινος είχαμε βολευτεί σ’ ένα χωριστικό μοντέλο του κόσμου, που φτιάξαμε για να εξυπηρετεί την ανθρώπινη ματαιοδοξία μας. Σήμερα, καλούμαστε να κατανοήσουμε ότι ζούμε σε έναν σφαιρικά διασυνδεδεμένο κόσμο, όπου όλα τα βιολογικά, ψυχολογικά, κοινωνικά και περιβαλλοντολογικά φαινόμενα αλληλοεξαρτώνται. Εμείς είμαστε εδώ για να κάνουμε κάτι γι’ αυτή την ζωή. Γιατί, σκοπός της ανθρώπινης ύπαρξης είναι να φθάσουμε στον παράδεισο πάνω στη γη, μιας και η αιωνιότητα δεν βρίσκεται στο επέκεινα, αλλά στο τώρα. Αν δεν τη βρούμε εδώ, δεν θα τη βρούμε πουθενά. Γι’ αυτό γινόμαστε καθημερινά, σε όλο και μεγαλύτερο εύρος, αποδέκτες και κομιστές γνώσης.

Με κέντρο την αντίληψη αυτή, έχουν αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια μία σειρά από επιστημονικούς τομείς, που ασχολούνται κυρίως με τον εγκέφαλο, προσεγγίζοντάς τον είτε σαν   μοντέλο, είτε σαν πεδίο μελέτης. Οι εξελίξεις στη Πληροφορική, στη Βιολογία, στη Γενετική, στην Ιατρική και στη Ψυχολογία εισάγουν συνεχώς νέα δεδομένα στην ερευνητική προσπάθεια των  επιστημόνων παγκοσμίως, αφού ο μοναδικός τρόπος για τη μετατροπή αυτών των δεδομένων σε γνώση γίνεται πλέον διαμέσου της αυξανόμενης χρήσης συστημάτων ηλεκτρονικών υπολογιστών και ειδικότερα των εφαρμογών πληροφορικής στις βιολογικές επιστήμες.

Αν και αυτή η απορρόφηση από την τεχνολογία ήταν ένα σημαντικό βήμα, η αναγνώριση και συνειδητοποίηση των καταστάσεων που συμβαίνουν στη ζωή μας, μας κάνει να ανοιχτούμε στο νέο σκοπό της ανθρώπινης ζωής πάνω σε αυτόν τον πλανήτη και την πραγματική φύση του σύμπαντος μέσα στο οποίο υπάρχουμε και εξελισσόμαστε. Ήδη, η αναδυόμενη μορφή της ανθρωπότητας άρχισε να αποκτά βαθύτερη αυτοκατανόηση και συνείδηση γνωρίζοντας περισσότερα πράγματα για τον εαυτό της και τον κόσμο που την περιβάλλει. Η λογική είναι πλέον πολυεπίπεδη, πιο ολοκληρωμένα ταυτόχρονη, και όχι γραμμική-σειριακή-διαζευκτική. Η δε αίσθηση της ταυτότητας γίνεται πιο περιεκτική-συλλογική και όχι απομωνομένη-ατομική. Βρισκόμαστε εδώ για να γίνουμε δημιουργοί και να διαποτίσουμε τον χώρο με σκέψεις, νέες ιδέες και συναισθήματα. Και η κβαντική θεωρία έχει θέσει πολλά αναπάντητα ερωτήματα στην επιστήμη, η οποία προσπαθεί να ξεπεράσει τον εαυτό της με «κβαντικά άλματα», σε νέα πεδία ¨δύναμης¨ προσιτά στον άνθρωπο.

     

                          Το σύμπαν είναι σκέψη

Κάποτε, οι εφημερίδες και επιστημονικά περιοδικά έγραφαν ότι μόνο δώδεκα άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο έχουν κατανοήσει τη θεωρία της Σχετικότητας. Ο θεωρητικός κβαντικός φυσικός Ρ. Φέϊνμαν υποστήριξε ότι εκείνοι που έχουν καταλάβει την παραπάνω θεωρία είναι πολύ περισσότεροι. Ωστόσο, ο ίδιος πρόσθεσε ότι «κανείς δεν είναι σε θέση να κατανοήσει πλήρως την κβαντομηχανική επειδή αυτή εκτείνεται πέρα από τα όρια της ανθρώπινης λογικής». Και εδώ αρχίζουν να περιπλέκονται τα πράγματα με τρόπο συναρπαστικό φτάνοντας στην  περίφημη διατύπωση του αστρονόμου Τζέημς Τζηνς ο οποίος είπε πως:«Το σύμπαν πλέον αρχίζει να μοιάζει περισσότερο σαν μια τεράστια σκέψη παρά σαν μια μεγάλη μηχανή».  Και αυτή η σκέψη δείχνει πως το κβαντικό άλμα μπορεί να συμβεί κάθε στιγμή και όχι μόνο στον κόσμο των ηλεκτρονίων, αλλά και στον ενεργειακό κβαντικό κόσμο της ανθρώπινου μυαλού!

Γνωρίζουμε πλέον, ότι ο κόσμος μας δεν είναι μόνο μια επαναλαμβανόμενη ρουτίνα, γιατί με την παρατήρησή μας αλλάζουμε τον εαυτό μας μα και κάθε τι γύρω μας. Μάθαμε πως η καθημερινότητά μας δεν είναι πια ευτελής, μα είναι μια δυνητικά δυναμική πραγματικότητα. Και αντιλαμβανόμαστε πλέον το γεγονός ότι, τίποτε δεν είναι πραγματικό και ότι δεν ζούμε μέσα σ’ ένα υλικό σύμπαν, αλλά σε ένα σύμπαν δυναμικής ενέργειας!

Η θεωρία της Πολυπλοκότητας, που ακόμη διαμορφώνεται, μας δείχνει ότι ένα φυσικό σύστημα είναι ένα όλον το οποίο δεν εξηγείται από τα μέρη του και επίσης, ότι το σύμπαν και ο κόσμος δημιουργούνται συνεχώς, όχι με τυχαίο τρόπο, αλλά με μια μαθηματική και μη αναγωγική νομοτέλεια. Τα δε σωματίδια είναι νέφη πιθανότητας που διαρκώς δημιουργούνται από το κβαντικό κενό, όπως αυτό περιγράφεται με την εξίσωση του Έρβιν Σρέντινγκερ και την Κβαντική Θεωρία Πεδίου. Και η ύλη δεν είναι και τόσο υλική όσο επίσης πιστεύαμε. Τα γεγονότα στον κόσμο της ύλης δεν είναι υλιστικά˙ είναι τελετουργικές πράξεις μέσα στο ναό της ζωής και μόνο ο τρόπος, που σκεπτόμαστε γι’ αυτά, έχει δημιουργήσει τον υλισμό. Τα δε όντα είναι μορφές μέσα σε μορφές, λόγοι μέσα σε λόγους και το σύμπαν γίνεται τελικά ένα ποίημα που διαρκώς “γράφεται”, οι δε λέξεις του είναι οι κοσμικές μορφές από το μικροσκοπικό μέχρι το μακροσκοπικό επίπεδο! Τίποτα δεν είναι τυχαίο και συγχρόνως τίποτα δεν είναι προκαθορισμένο.Το μέλλον δημιουργείται και είναι διαρκώς νέο ενώ εμπλουτίζει τον κόσμο με οντολογική καινοφάνεια, έτσι ώστε το μέλλον να μην ταυτίζεται με το παρελθόν και να μην μπορεί να αντιστραφεί ο χρόνος. Αυτό είναι, επίσης, και το βαθύτερο νόημα της Αρχής της Εντροπίας στην Θερμοδυναμική. Εντέλει, η κάθε χρονική στιγμή είναι κάτι το μοναδικό και ανεπανάληπτο, όπως και κάθε φυσική ύπαρξη, με κορύφωση τον άνθρωπο. Όλα αυτά δείχνουν την ενότητα του κόσμου, μολονότι αυτός αποτελείται από πολλά επιμέρους υλικά σωματίδια. «Εν τω παν», λοιπόν, και «εν τω παντί το Εν»!

                                           

Κβαντική συνειδητότητα

Οι ολοφάνερες, λοιπόν, ομοιότητες ανάμεσα στη δομή της ύλης και στη δομή του νου δεν θα πρέπει να μας εκπλήττουν, εφόσον η ανθρώπινη συνείδηση παίζει κρίσιμο ρόλο στη διαδικασία της παρατήρησης. Και στα πλαίσια της ατομικής φυσικής η συνείδηση καθορίζει ως έναν μεγάλο βαθμό τις ιδιότητες των παρατηρούμενων φαινομένων.Κανένα φαινόμενο, είτε συμβαίνει τώρα, είτε συνέβη στις πρώτες στιγμές της δημιουργίας του Σύμπαντος, δεν συνιστά φαινόμενο ώσπου να παρατηρηθεί. Γιατί, τα σωματίδια του μικρόκοσμου δεν υπάρχουν αλλά γίνονται! Δηλαδή, σύμφωνα με την Κβαντική Θεωρία τα πράγματα στο μικροσκοπικό επίπεδο δεν υπάρχουν με αντικειμενικό τρόπο αλλά διαρκώς δημιουργούνται και περνούν από την δυνατότητα στην πραγματικότητα. Αυτό είναι μια από τις πολλές παραδοξότητες της θεωρίας αυτής, όπως επίσης και το φαινόμενο  στο οποίο δύο σωματίδια όσο μακριά και αν βρεθούν διατηρούν μια εκπληκτική ενότητα μέσω ατοπικών (δηλαδή μη χωρικών–τοπικών) αλληλεπιδράσεων.

Το δε κρίσιμο χαρακτηριστικό αυτής της θεωρίας δεν είναι μόνο η απαίτηση της παρουσίας του παρατηρητή προκειμένου να εντοπιστούν οι ιδιότητες ενός ατομικού φαινομένου, αλλά κι επίσης προκειμένου να εκδηλωθούν αυτές οι ιδιότητες. Σε υποατομικό επίπεδο υπάρχει μόνο πιθανότητα αλλά όχι προβλεψιμότητα και το αποτέλεσμα αλλάζει αναλόγως τον παρατηρητή και το παρατηρούμενο. Με άλλα λόγια, η συνειδητή μου απόφαση να παρατηρήσω, για παράδειγμα, ένα ηλεκτρόνιο, θα προσδιορίσει ως ένα σημείο και τις ιδιότητες του ηλεκτρονίου αλλά και την δική μου κατάσταση. Αν του υποβάλλω πχ. μια σωματιδιακή ερώτηση, θα μου δώσει μια σωματιδιακή απάντηση. Αν του υποβάλλω μια κυματική ερώτηση, θα μου δώσει και κυματική απάντηση. Κανείς και τίποτα δεν διαθέτει αντικειμενικές ιδιότητες ανεξάρτητες από τον νου μου. Για να περιγράψει κανείς τι συνέβη στο παράδειγμα, θα πρέπει να απορρίψει την παλιά λέξη “παρατηρητής” και να βάλει στη θέση της τη νέα λέξη “συμμέτοχος”. Ο μέχρι πρότινος, λοιπόν, καρτεσιανός διαχωρισμός ανάμεσα στον νου και την ύλη, ανάμεσα σε παρατηρητή και παρατηρούμενο παύει να ισχύει και ο κόσμος μας δεν θα είναι ποτέ πλέον ο ίδιος!

Είναι αδύνατο πια να μιλάμε για τη φύση, αν ταυτόχρονα δεν αναφερόμαστε και στον εαυτό μας.Η κβαντική θεωρία αναγνωρίζει ότι η πράξη της παρατήρησης αλλάζει την κατάσταση του παρατηρούμενου συστήματος. Ωστόσο, δεν καταπιάνεται με ερωτήματα που έχουν να κάνουν με την φύση του παρατηρητή: Ποιοι είμαστε εμείς οι παρατηρητές; Από πού προερχόμαστε; Γιατί είμαστε εδώ; Πώς σχετιζόμαστε με τον Φυσικό Κόσμο; Κάποιοι φυσικοί πάντως ισχυρίζονται πως το γεγονός ότι ατενίζουμε τον έναστρο ουρανό ίσως να είναι τόσο σημαντικό, που η ίδια η προέλευση του κόσμου να εξαρτάται από αυτό. Και εδώ, έρχεται η θεωρία της Ανθρωπικής Αρχής να μας οδηγήσει στην απλή διαπίστωση, ότι δεν θα κατανοήσουμε ποτέ το φυσικό σύμπαν αν δεν συνδέσουμε τις θεωρίες μας με την ύπαρξη συνειδητών όντων και της ίδιας της συνειδητότητας.

Θεωρούμε, συνήθως, ότι το εξελισσόμενο ή αναπτυσσόμενο σύμπαν συμβαίνει αντικειμενικά, ανεξάρτητα από την ανθρώπινη εξέλιξη, μα στο σύμπαν υπάρχουν χωροχρονικές μη-τοπικότητες οι οποίες συνδέουν τα πάντα μεταξύ τους. Με την έννοια αυτή γίνεται περισσότερο κατανοητό γιατί η αιώνια φιλοσοφία επιμένει, ξανά και ξανά, στο ίδιο σημείο: Παρελθόν και μέλλον είναι ψευδαισθήσεις˙^. μόνο το Αιώνιο Παρόν υπάρχει και σ’ Αυτό εμπεριέχονται τα πάντα! Οι καθολικές συσχετίσεις των σωματιδίων, που αποδείχτηκαν και στο εργαστήριο, οδηγούν στη Συμπαντική Ενότητα και άρα στη Συμπαντική Ολότητα. Τα είδη όντως εξελίσσονται, παράλληλα, όμως εξελίσσεται και το Οικοσύστημα της Γης ως μονάδα. Πως, λοιπόν, να διαχωρίσουμε τον άνθρωπο από τον Κόσμο του;

                   

          Το σαρδόνιο χαμόγελο του εγκεφάλου 

Όλες οι παραπάνω ιδέες που παρουσιάζονται στη νέα φυσική και άλλες τόσες, ίσως να φαίνονται στην αρχή παράξενες για το δυτικό νου και ο άνθρωπος αισθάνεται μεγάλη δυσκολία με τις περίεργες αυτές τις απόψεις. Μάλλον ο νους μας δειλιάζει, ακόμη, στην προσδοκία των καμπυλωμένων διαστημάτων ή των περιοχών που βρίσκονται πέρα από το χωροχρόνο, και να σκέπτεται σε παραπάνω από τις τέσσερεις διαστάσεις. Την ίδια ίσως δειλία νιώθει να αντιμετωπίσει τις 26 διαστάσεις της θεωρίας των Υπερχορδών, ή που καλείται επίσης να κατανοήσει έννοιες όπως την “επαλληλία”, που σημαίνει ότι ένα σωματίδιο αν δεν παρατηρηθεί μπορεί να βρίσκεται σε δύο ή περισσότερα μέρη ταυτόχρονα καταστάσεων.Πολλές φορές όμως η φύση των πραγμάτων το απαιτεί! Αυτό ισχύει όταν μελετάμε ατομικά ή υποατομικά φαινόμενα και από ό, τι φαίνεται πλέον και φαινόμενα του εγκεφάλου! Γιατί, και ο εγκέφαλος είναι ένα φυσικό σύστημα κι όλοι οι βασικοί νόμοι της φύσης και των βασικών συστημάτων που την διέπουν είναι συμπαντικής εμβέλειας.

Η κβαντική θεωρία του εγκεφάλου δεν έρχεται σε αντίθεση με τις ανακαλύψεις της νευροβιολογίας. Απλά δίνει στους νευρώνες τη δυνατότητα μίας ταχύτατης επικοινωνίας, ώστε να λειτουργούν ταυτόχρονα διαφορετικά μέρη του εγκεφάλου, Και οι θεωρητικοί φυσικοί έχουν υποστηρίξει ότι η λειτουργία μακρο-μοριακών συστημάτων, όπως οι πρωτεΐνες, σχετίζονται άμεσα με τις κβαντικές διαδικασίες. Σωματίδια, επίσης, που χωρίζονται από αχανείς χωροχρονικές αποστάσεις γνωρίζουν το ένα τι κάνει το άλλο. Όταν δηλαδή ένα ηλεκτρόνιο πηδάει σε μια νέα τροχιά στο εξωτερικό ενός ατόμου, το αντι-ηλεκτρίνιο(ή ποζιτρόνιο) που είναι ¨ζευγάρι¨ μαζί του πρέπει να αντιδράσει, όπου κι αν ζει μέσα στο σύμπαν. Ουσιαστικά,  αυτό το μνημονικό δίκτυο απλώνεται σε όλο το σύμπαν, συνδέει τα πάντα και τα επεκτείνει.

Η πιθανότητα λοιπόν ότι κάθε άνθρωπος είναι ένα άπειρο ον γίνεται όλο και πιο πραγματική τώρα. Προικισμένοι με πλήρη προσαρμοστικότητα στο νευρικό μας σύστημα, έχουμε όλοι την επιλογή να υψώσουμε τα όρια ή να τα γκρεμίσουμε. Κάθε άνθρωπος συνεχώς κατασκευάζει μια εντυπωσιακή παράθεση σκέψεων, αναμνήσεων, επιθυμιών και αντικειμένων. Αυτά τα ερεθίσματα, που κυματίζουν μέσα στον ωκεανό της συνείδησης, γίνονται και η πραγματικότητά μας. Αν ξέραμε πώς να ελέγχουμε τη δημιουργία των ερεθισμάτων της διάνοιας θα ήμασταν ικανοί όχι μόνο να δημιουργήσουμε νέους νευρώνες αλλά και οτιδήποτε άλλο! «Ό,τι βλέπουμε, γινόμαστε και ότι σκεφτούμε μπορεί να γίνει»: είναι μια αλήθεια που διαμορφώνει ολόκληρη τη φυσιολογία, περιλαμβανομένου και του εγκεφάλου.

Ο αιώνας που πέρασε μπορεί να έδωσε μια μεγάλη αύξηση του ανθρώπινου πληθυσμού πάνω στον πλανήτη, ταυτόχρονα όμως μας σημάδεψε και με πολλούς θανάτους. Έτσι, η ανθρωπότητα μπήκε στον πειρασμό να κατανοήσει πιο έντονα την θνητή της φύση και αυτό εξανάγκασε τον ανθρώπινο εγκέφαλο να προβάλει την ύπαρξή του στο μέλλον, ούτως ώστε να μπορέσει να συναντήσει τον εαυτό του αύριο.

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος εκτός από την ικανότητά του να δημιουργεί μια εικόνα του μέλλοντος, μέσω μιας διεύρυνσης της νοητικής λειτουργίας, είχε ανάγκη να δημιουργήσει μια εικόνα του μέλλοντος που ανοιγόταν μπροστά του, εν είδη υπόσχεσης πως η τελευτή δεν θα τον άγγιζε. Γιατί, μια βασική και βαθιά επέκταση της συνειδητότητας επιτρέπει στον άνθρωπο να αποκτήσει καθαρότερη εικόνα του μέλλοντος και επομένως να καλλιεργήσει την προσωπικότητά του ως προς αυτό. Ως έκφραση, λοιπόν, τόσο της αναπτυσσόμενης συνειδητότητάς του ο άνθρωπος, όσο και της «κρίσης» θανάτου ή άρνησης της τελευτής του, πρόβαλλε  το κβάντο ως αντικείμενο «καλλιέργειας» για να μπορέσει να τραφεί η ανθρώπινή του ύπαρξη μέσα  από το Συλλογικό ασυνείδητο. Και απ’ ότι βλέπουμε, η ανθρωπότητα αρχίζει σιγά-σιγά να παραδίδει εθελούσια τις ατομικές υλιστικές ικανοποιήσεις του παρόντος, προκειμένου να καλλιεργήσει μια πνευματική πίστη στο αύριο, και επομένως να «εξαγοράσει χρόνο», για να αποφύγει την τελευτή της νέας και ανώτερης αίσθησης του συλλογικού εαυτού.

Και ο Dr. Ervin Laszlo, ο διακεκριμένος επιστήμονας, φιλόσοφος και πρόεδρος της Λέσχης της Βουδαπέστης (η οποία είναι μια ένωση ηθικών και υπεύθυνων ηγετικών προσωπικοτήτων από διάφορα μέρη του κόσμου που πιστεύουν ότι υπάρχει άμεση ανάγκη να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλάζοντας πρωτίστως τον εαυτό μας) στο βιβλίο του Η Μεγάλη Κβαντική Αλλαγή, μας λέει: «Ο παγκόσμιος εγκέφαλος είναι το ημι-νευρωνικό δίκτυο επεξεργασίας ενέργειας και πληροφοριών που δημιουργείται από εξίμισι δισεκατομμύρια ανθρώπους πάνω στον πλανήτη, οι οποίοι αλληλεπιδρούν με πολλούς τρόπους ιδιωτικούς και δημόσιους, και σε πολλά επίπεδα, τοπικά και παγκόσμια. Μια κβαντική μεταστροφή στον παγκόσμιο εγκέφαλο είναι ένας ξαφνικός και θεμελιακός μετασχηματισμός στις σχέσεις ενός σημαντικού μέρους των εξίμισι δισεκατομμυρίων ανθρώπων τόσο μεταξύ τους όσο και με τη φύση –μια μακρομεταστροφή στην κοινωνία- και ένας επίσης ξαφνικός και θεμελιακός μετασχηματισμός στις πιο προηγμένες αντιλήψεις για τη φύση της πραγματικότητας –μια μεταστροφή παραδείγματος στην επιστήμη. Οι δυο μεταστροφές μαζί αποτελούν μια πραγματική “επανάσταση της πραγματικότητας” τόσο στην επιστήμη όσο και στην κοινωνία.» Έτσι, μέσα από την «κρίσιμη μάζα» ο εγκέφαλος μας χαμογελάει κλείνοντάς μας πονηρά το μάτι, και το μικροσκοπικό κβάντο γίνεται η ελπιδοφόρα οδός για μια ειρηνική και βιώσιμη ανθρώπινη πορεία μέσα στο σύμπαν!

                     

Η ΣΑΣΗ ΧΟΤΖΟΓΛΟΥ είναι ψυχολόγος και ερευνήτρια εναλλακτικών μεθόδων θεραπείας.

ΘΩΡΑΚΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΜΥΝΑ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΣΑΣ

ΑΠΑΛΛΑΓΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ

ΜΕ ΤΗΝ ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΠΟΡΦΥΡΗ

ΠΛΑΚΕΤΑ ΤΕΣΛΑ

ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΩ ΤΗΝ ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΠΟΡΦΥΡΗ ΠΛΑΚΕΤΑ ΤΟΥ ΤΕΣΛΑ;

 

Η Πλακέτα Τέσλα σας αποστέλλεται με Αντικαταβολή στη διεύθυνσή σας.

Τηλεφωνείστε τώρα στο

2311.270832

ή στο 6945354443

ή στείλτε στον ίδιο αριθμό SMS με τα στοιχεία σας (Ονοματεπώνυμο, Διεύθυνση, Ταχυδρομικός Κώδικας και Τηλέφωνο).

Μπορείτε επίσης να δώσετε την παραγγελία σας και τα στοιχεία σας στο mail: tesla.plate.gr@gmail.com

● Η κάθε Πλακέτα του Τέσλα κοστίζει 24 ευρώ (συν έξοδα αποστολής/αντικαταβολής 5  ευρώ).  Για κάθε επιπλέον Πλακέτα Τέσλα παραγγείλετε, ισχύει έκπτωση 10%.

 

ΚΑΝΤΕ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΩΡΟ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΤΕ. ΕΝΑ ΔΩΡΟ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ ΚΑΙ ΕΝΙΣΧΥΕΙ ΤΗΝ ΑΜΥΝΑ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΜΑΣ.

Επισκεφτείτε τα

http://www.orgonodrome.gr/

«Η ανακάλυψη της οργόνης έγινε μέσω της συνεπούς και λεπτομερούς μελέτης των ενεργειακών λειτουργιών, πρώτα στον ψυχικό τομέα και αργότερα στον τομέα των βιολογικών λειτουργιών. Δεν υπάρχει αμφιβολία για την ύπαρξη μιας ενέργειας που κατέχει μια εξαιρετικά υψηλή βιολογική δραστηριότητα. Μένει μόνο να ανακαλυφθεί ποιά είναι η φύση της και πως μπορεί να μετρηθεί.»  Wilhelm Reich

«Ο καλύτερος οργονίτης είναι αυτός που φτιάχνεις μόνος σου, αλλά η εμπειρία δείχνει πως ο καλύτερος οργονίτης είναι ο λειτουργικός οργονίτης   …και μόνο κάποιος που ξέρει πως λειτουργεί κάτι, ξέρει και πως να το φτιάξει!» Ion Maggos

http://miastala.com/s/