Η «17 Νοέμβρη» και ο Ανταγωνισμός των Μυστικών Υπηρεσιών

Η «17 Νοέμβρη»

και ο Ανταγωνισμός των Μυστικών Υπηρεσιών

TA ΑΓΝΩΣΤΑ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Γράφει ο ΣΑΚΗΣ ΠΕΧΛΙΒΑΝΗΣ

 

Η επαναστατική οργάνωση «17 Νοέμβρη» (17Ν) δημιούργησε έναν αληθινό μύθο δρώντας και παραμένοντας ασύλληπτη και ανεξιχνίαστη για 27 ολόκληρα χρόνια. Δολοφόνησε πάνω από 20 ανθρώπους, επιτέθηκε σε αστυνομικούς, επιχειρηματίες, πολιτικούς, ξένους διπλωμάτες, τοποθέτησε βόμβες, λήστεψε τράπεζες, έκλεψε πυρομαχικά και όπλα από το στρατό, χρησιμοποίησε ρουκέτες και παγιδευμένα αυτοκίνητα, γελοιοποίησε δε τους διώκτες της. Συνήθιζε δε να στέλνει πολυσέλιδες προκηρύξεις σε εφημερίδες, όπου εξέφραζε την ιδεολογία της και τους στόχους της.

Μυστικές Υπηρεσίες Πίσω από την Πρώιμη Δράση της 17 Ν;

Από την αρχή της δράσης της, τη δεκαετία του 1970, άρχισε να κυκλοφορεί η άποψη, πως πίσω από τους τρομοκράτες βρίσκονταν ξένες μυστικές υπηρεσίες. Η εκδοχή αυτή γεννήθηκε όχι μόνο από το πολιτικό κλίμα της εποχής αλλά και επειδή πρώτο θύμα της υπήρξε ο Αμερικανός διπλωμάτης Ρίτσαρντ Γουέλς, που χαρακτηρίσθηκε επικεφαλής κλιμακίου της CIA στην Ελλάδα. Ο Ρίτσαρντ Γουέλς δολοφονήθηκε το Δεκέμβριο του 1975 και οι εφημερίδες έγραψαν τότε πως πρόκειται για «πόλεμο ξένων μυστικών υπηρεσιών». Ακόμη και όταν οι τρομοκράτες έστειλαν, μετά από λίγες ημέρες, την πρώτη προκήρυξη τους κανείς δεν τους πίστεψε. Όλοι θεώρησαν πως η 17 Ν είναι ένα είδος «βιτρίνας» ξένων πρακτόρων. Όπως ήταν φυσικό, οι πρώτες υποψίες των αρχών αλλά και των αμερικανών, έπεσαν τότε στους Σοβιετικούς και την KGB. Θεωρήθηκε πως μόνον η σοβιετική είχε την ικανότητα και το θάρρος να δολοφονήσει έναν αμερικανό πράκτορα-διπλωμάτη στην Αθήνα, την επαύριο της πτώσης της Χούντας.

Ένα χρόνο αργότερα όμως, η 17 Ν ξαναχτύπησε. Ο απότακτος αξιωματικός της αστυνομίας Ε. Μάλλιος, γνωστός βασανιστής επί Χούντας, δολοφονήθηκε με το ίδιο όπλο το Δεκέμβριο του 1976. Η κοινή γνώμη δεν θρήνησε καθόλου την εκτέλεση του θύματος, αλλά στην κηδεία του έγιναν σοβαρά επεισόδια, όταν ακροδεξιοί χτύπησαν δημοσιογράφους.

Η 17 Ν με προκήρυξη της ανέλαβε την ευθύνη. Τον Ιούλιο του 1978 δολοφονείται ο απότακτος αστυνομικός και γνωστός βασανιστής επί Χούντας Μπάμπαλης. Την ευθύνη ανέλαβε με προκήρυξη η οργάνωση «Ιούνης 1978» που δεν επανεμφανίσθηκε. Επρόκειτο πάλι για τη 17 Ν με άλλο όνομα. Το φθινόπωρο  του 1980, πυρπολώντας και καταστρέφοντας μία σειρά από πολυκαταστήματα όπως ο Κατράντζος, το Μινιόν, ο Κλαουδάτος κτλ. Την ευθύνη αναλαμβάνει η οργάνωση «Οκτώβρης 80’» που δεν επανεμφανίσθηκε.

Η Νέα Γενιά των Μελών της 17 Ν και η Δολοφονική Δράση της

Τον Ιανουάριο του 1981 δολοφονείται ο υποδιοικητής των ΜΑΤ Πέτρου, μαζί με τον οδηγό του Σταμούλη. Η 17 Ν με προκήρυξη αναλαμβάνει την ευθύνη και ως δικαιολογία προβάλλει τον φοβερό ξυλοδαρμό διαδηλωτών από ΜΑΤ την νύχτα της 17 Νοεμβρίου 1980 με δεκάδες τραυματίες και δύο νεκρούς. Ως τις αρχές της δεκαετίας του 1980 λοιπόν η 17 Ν είχε δολοφονήσει 5 άτομα. Η έντονη δράση της όμως επρόκειτο να αρχίσει την αμέσως επόμενη χρονιά χάρη στη στρατολόγηση μίας νέας γενιάς μελών όπως οι αδελφοί Ξηρού, ο Κουφοντίνας και άλλοι. Η νέα περίοδος(επίσημης) δράσης της 17 Ν εγκαινιάστηκε στις 17 Νοεμβρίου 1983 με τη δολοφονία του Ελληνοαμερικανού πλοιάρχου των ΗΠΑ Τζωρτζ Τσάντες. Έξι-Επτά μήνες νωρίτερα όμως, είχε δολοφονηθεί μέσα στο γραφείο του ο εκδότης της Βραδυνής Γ. Αθανασιάδης. Τότε την ευθύνη είχε αναλάβει η οργάνωση «Αντιστρατιωτική Πάλη» που δεν επανεμφανίσθηκε.

Το καλοκαίρι του 1984 η 17 Ν πυροβόλησε και τραυμάτισε τον Αμερικανό λοχία Ρόμπερτ Τζάντ της αμερικάνικης υπηρεσίας JUSMAG. Τον Απρίλιο του 1985 η 17 Ν δολοφονεί τον εκδότη της Απογευματινής και πρώην πολιτικό συνεργάτη της Χούντας Ν. Μομφεράτο και τον οδηγό του . Το Νοέμβριο ανατινάζει ένα λεωφορείο των ΜΑΤ με θύμα έναν αστυνομικό. Τον Απρίλιο του 1986 δολοφονείται ο ιδιοκτήτης της Χαλυβουργικής Δημ. Αγγελόπουλος, της γνωστής οικογένειας επιχειρηματιών. Ο κατάλογος των θυμάτων πλέον μεγαλώνει συνεχώς: ο βιομήχανος Μποδοσάκης (1988), ο αμερικανός ναυτικός ακόλουθος Νορντίν(1988), οι εισαγγελείς Ανδρουλιδάκης και Ταρασουλέας(1989), ο βουλευτής Μπακογιάννης(1989), δύο τούρκοι διπλωμάτες το 1991 και το 1994, ο Ρ.Στιούαρτ, ένας ακόμη αμερικανός στρατιωτικός, ο τραπεζίτης Βρανόπουλος(1994), ο εφοπλιστής Περατικός (1997) και τελευταίος ο βρετανός Ταξίαρχος Σώντερς. Επιπλέον, από απόπειρες δολοφονίας της 17 Ν σώθηκαν ο βουλευτής Γ. Πέτσος, ο υπουργός Παλαιοκρασσάς και ο βιομήχανος Βαρδινογιάννης…

Θεωρίες Συνωμοσίας για τη 17 Ν

Εκτός από όλα αυτά, η 17 Ν εισέβαλλε σε αστυνομικό τμήμα το 1988, αφοπλίζοντας το προσωπικό και έκλεψε όπλα. Το 1990 δε, έκλεψε αντιαρματικά Μπαζούκας από το πολεμικό μουσείο και ρουκέτες από στρατόπεδο της Λάρισας(!) τις οποίες χρησιμοποίησε σε πολλές επιθέσεις στα επόμενα χρόνια. Η δράση της 17 Ν έφερε την αστυνομία και τις ελληνικές κυβερνήσεις σε πολύ δύσκολη θέση. Οι ΗΠΑ πίεζαν για την σύλληψη των δραστών αλλά τη δεκαετία του 1980, στην πρώτη περίοδο του ΠΑΣΟΚ, οι ελληνο-αμερικανικές σχέσεις δεν ήταν καθόλου καλές. Άρχισε τότε να κατηγορείται το ΠΑΣΟΚ για συνέργια ή συγκάλυψη των τρομοκρατικών ενεργειών. Κύκλοι της Δεξιάς έλεγαν πως η 17 Ν είναι συνέχεια του ΠΑΚ, της παλιάς αντιδικτατορικής οργάνωσης που είχε ιδρύσει  το 1968 ο Ανδρέας Παπανδρέου. Οι κομμουνιστές πάλι υποστήριζαν πως πρόκειται για προβοκάτσιες της CIA κτλ. αλλά μία τέτοια άποψη δεν φαινόταν καθόλου λογική. Άλλοι υποψιάζονταν την KGB και οι πιο ακροδεξιοί την ισραηλινή MOSSAD ή τους Άραβες. Γενικά, πολλοί λίγοι μπορούσαν να παραδεχθούν ότι πρόκειται για μία αριστεριστική εξτρεμιστική οργάνωση διότι υπερτιμούσαν τις ικανότητες των διωκτικών αρχών και υποτιμούσαν τις ικανότητες των αριστεριστών τρομοκρατών. Αν η 17 Ν είναι απλώς τρομοκράτες, έλεγαν, πως είναι δυνατόν να μην τους είχε εντοπίσει η πανίσχυρη CIA, η ΚΥΠ και η ασφάλεια; Όσο δε τα χτυπήματα γινόταν πιο θεαματικά με τις ρουκέτες και τα παγιδευμένα αυτοκίνητα, τόσο αυξανόταν η αμηχανία και το μυστήριο. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη το 1990-1993 που είχε υποσχεθεί την πάταξη της τρομοκρατίας, δεν πέτυχε τίποτα απολύτως. Οι θεωρίες περί σχέσεως του ΠΑΣΟΚ με την 17 Ν άρχισαν πια να  καταρρέουν. Επιπλέον, με την πτώση και διάλυση της ΕΣΣΔ το 1991, έγινε φανερό πως ούτε η KGB μπορούσε να είναι πίσω από την 17 Ν. Το μυστήριο λοιπόν γινόταν όλο και πυκνότερο μετά το 1990, οι Αμερικανοί ήταν εξοργισμένοι και οι αρχές έπεφταν σε γκάφες. Προσπάθειες που έγιναν να διαπιστωθεί, αν η 17 Ν συνδέει με ευρωπαϊκές τρομοκρατικές οργανώσεις όπως οι Ερυθρές Ταξιαρχίες στην Ιταλία και η RAF στην Γερμανία, δεν απέδωσαν. Η 17 Ν δεν φαινόταν να έχει δεσμούς ούτε με τις μυστικές υπηρεσίες(STASI) της Ανατολικής Γερμανίας, ούτε με Άραβες τρομοκράτες. Η μόνη πιθανή διασύνδεση με αλλοδαπές ομάδες, ήταν με τούρκους ακροαριστερούς, εξαιτίας της δολοφονίας δύο τούρκων διπλωματών το 1994 και το 1994 από τη 17 Ν.

Οι αρχές διατυπώσει τότε τη θεωρία των συγκοινωνούντων δοχείων, σύμφωνα με την οποία η 17 Ν και όλες οι άλλες εγχώριες τρομοκρατικές ομάδες όπως ο ΕΛΑ, η 1^η Μάη, συνδέονταν μεταξύ τους. Οι τρομοκράτες όμως χρησιμοποιούσαν ένα πλήθος από ονομασίες οργανώσεων για να προκαλέσουν σύγχυση στις αρχές και για να φαίνονται… πολλοί. Η Ασφάλεια λοιπόν, πίστευε πως υπάρχει ένας κεντρικός κορμός- πυρήνας με πολλά παρακλάδια. Οι αναλύσεις όμως  του κειμένου που έστελναν οι εξτρεμιστές σε εφημερίδες έδειχναν σημαντικές διαφορές. Το πιο πιθανό ήταν πως υπήρχαν λίγες ανεξάρτητες μεταξύ τους τρομοκρατικές ομάδες που συχνά χρησιμοποιούσαν και άλλα ονόματα. Από την αρχή υπήρχε έντονη πεποίθηση πως οι τρομοκράτες θα έπρεπε να έχουν κάποιες επαφές με τους κύκλους των αναρχικών και των αριστεριστών, στον οποίο από παράδοση η αστυνομία προσπαθούσε να διοχετεύσει πράκτορες και να βρει πληροφοριοδότες.

Η Ελληνική Αστυνομία Έστησε Ψεύτικες «Τρομοκρατικές Οργανώσεις» για να Ανακαλύψει την Αληθινή!

Σύμφωνα με αρκετές μαρτυρίες οι διωκτικές αρχές χρησιμοποίησαν αθέμιτους τρόπους –εκτός από τις κλασικές παρακολουθήσεις– στήνοντας… ψεύτικες τρομοκρατικές ομάδες(!), που τοποθέτησαν βόμβες και έστειλαν προκηρύξεις, προκειμένου να έρθουν σε επαφή με τους αληθινούς τρομοκράτες. Μία τέτοια οργάνωση δόλωμα ήταν οι «Αντιεξουσιαστικές Μάζες» που έστειλε μία προκήρυξη όπου κατηγορούσε τους πολιτικούς ότι μετέτρεψαν τον ιερό χώρο του κοινοβουλίου σε καφενείο. Μία εφημερίδα έγραψε τότε αστειευόμενη πως υπάρχουν «κεντρώοι τρομοκράτες»(!).

Το 1993 σε ένα βιβλίο που εξέδωσε ο γνωστός βουλευτής της ΝΔ Πάνος Καμμένος, συνέδεε τη 17 Ν με το παλαιό ΠΑΚ και υποδείκνυε σαν αρχηγό της τον Μιχάλη Ράπτη ή Πάμπλο, γνωστό τροτσκιστή, 82 ετών τότε. Ο Μ. Ράπτης είχε δράσει και συμμετάσχει σε πολιτικούς αγώνες σε διάφορες χώρες του εξωτερικού όπως η Αλγερία, η Πορτογαλία και  η Χιλή. Ο Π. Καμμένος έμπλεξε βέβαια με αγωγές στα δικαστήρια. Ο Μ. Ράπτης απεβίωσε τελικά το 1995.

Η Καθοριστική Εμπλοκή της Σκότλαντ Γιάρντ και της ΜΙ 6

Το τελευταίο μεγάλο χτύπημα της 17 Ν υπήρξε η δολοφονία του Βρετανού στρατιωτικού ακόλουθου ταξίαρχου Στ. Σώντερς στις 8 Ιουνίου 2000. Η δολοφονία αυτή έφερε μία καμπή στις διωκτικές έρευνες. Για πρώτη φορά είχε δολοφονηθεί Βρετανός και η αγγλική κυβέρνηση, απαίτησε πλήρη συνεργασία από τις ελληνικές αρχές. Στελέχη της Σκότλαντ Γιαρντ αλλά και της ΜΙ 6 στάλθηκαν στην Αθήνα για έρευνες. Οι Βρετανοί είχαν μεγάλη πείρα σε ζητήματα τρομοκρατίας, εξαιτίας της μακροχρόνιας αντιπαράθεσης τους με τον IRA όχι μόνο στην Ιρλανδία αλλά και στην ίδια την Αγγλία. Όταν έφθασαν στην Ελλάδα οι Βρετανοί πράκτορες, διαπίστωσαν πολύ γρήγορα τις μεγάλες αδυναμίες των ελληνικών διωκτικών αρχών και αποφάσισαν να πάρουν οι ίδιοι την πρωτοβουλία. Το βασικό σκεπτικό ήταν πως έπρεπε να αρχίσουν μία μακρόχρονη έρευνα από την αρχή, από το 1975 που πρωτοεμφανίσθηκε η 17 Ν. Άρχισαν να αναζητούν και να προσεγγίζουν όλους όσους είχαν αναπτύξει  παράνομη δράση κατά της Χούντας με συστηματικό τρόπο θεωρώντας πως κάποιοι από αυτούς γνώριζαν τους ιδρυτές της 17 Ν. Επανεξέτασαν επίσης όλα τα στοιχεία που διέθεταν οι ελληνικές αρχές.

Υπήρχε πράγματι ένας αριθμός αντιδικτατορικών αγωνιστών που αργότερα είχε παραμείνει στην αφάνεια, δίχως να γνωστοποιηθούν τα ονόματα τους. Σ’ αυτούς τους ανθρώπους αναζήτησαν οι Βρετανοί την προέλευση της 17 Ν. Έψαξαν να βρουν ποιοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι, τι απέγιναν στην  συνέχεια και που βρίσκονταν. Πήραν πληροφορίες επίσης από παλιούς αξιωματικούς της αστυνομίας επί Χούντας. Βρήκαν πολλούς από αυτούς τους ανθρώπους και τους ζήτησαν φιλικά πληροφορίες. Είχε μεγάλη σημασία να εξασφαλίσουν την φιλική συνεργασία τους και όχι να τους τρομοκρατήσουν. Αν λοιπόν τα ίχνη ορισμένων από αυτούς είχαν χαθεί όλα αυτά τα χρόνια, αυτομάτως θεωρούνταν πιο ύποπτοι. Οι Έλληνες αντιχουντικοί επί δικτατορίας είχαν ορμητήριο πολλές ευρωπαϊκές χώρες, όπως τη Γερμανία, τη Γαλλία, τη Σουηδία, την Ολλανδία, την Αυστρία, την Ιταλία, το Βέλγιο. Οι αστυνομίες των χωρών αυτών είχαν φροντίσει να ενημερώνονται για ανατρεπτικές ενέργειες που προετοιμάζονταν από τους εξόριστους, όσο μπορούσαν. Αυτές τις πληροφορίες που είχαν παραμείνει στα αρχεία των ευρωπαϊκών αστυνομιών αναζήτησαν οι Βρετανοί. Διαθέτοντας κύρος πολύ μεγαλύτερο των ελληνικών αρχών πέτυχαν την πλήρη συνεργασία των υπηρεσιών των χωρών της Ευρώπης. Έτσι μπόρεσαν να εντοπίσουν τα ονόματα κάποιων, τα ίχνη των οποίων «χάθηκαν» μετά το 1974. Ένας από αυτούς ήταν ο Αλεξάνδρος Γιωτόπουλος, που είχε αλλάξει όνομα σε Μισέλ Οικονόμου. Ο Γιωτόπουλος ήταν μέλος αντιχουντικής ομάδας ως φοιτητής στη Γαλλία. Είχε έλθει παράνομα στην Ελλάδα επί Χούντας και ξαναέφυγε χωρίς να συλληφθεί. Οι Βρετανοί αναζήτησαν τους τότε συνεργάτες του οι οποίοι βεβαίωναν πως είχαν πολλά χρόνια να τον δουν έκτοτε. Αυτό αρκούσε για να θεωρηθεί βασικός ύποπτος. Οι υποψίες όμως δεν αποτελούν και νομικές αποδείξεις και γι’ αυτό επιδίωξαν τον εντοπισμό και την παρακολούθηση του. Όταν έσκασε η βόμβα στα χέρια του Σάββα Ξηρού, οι αρχές ήταν ήδη κοντά στον Αλέκανδρο Γιωτόπουλο, στις 29 Ιουνίου 2002. Από τις ομολογίες του αδελφού Ξηρού, μέσα σε 2-3 εβδομάδες η 17 Ν εξαρθρώθηκε. Ο Γιωτόπουλος συνελήφθη μαζί με άλλα 16 άτομα. Είχαν τότε  πει ότι η ομολογία του Σάββα Ξηρού οφειλόταν σε ψυχοφάρμακα που του έδωσαν. Κάτι τέτοιο όμως δεν ερμηνεύει καθόλου την ομολογία του αδελφού του Χριστόδουλου Ξηρού.

Γιατί Ομολόγησε Τόσο Εύκολα ο Σάββας Ξηρός;

Η αλήθεια στο ζήτημα αυτό είναι κάπως πιο απλά. Ο Σάββας Ξηρός τραυματίσθηκε σοβαρά και έχασε την όραση του. Στους σοβαρά τραυματίες, οι θεράποντες δίνουν πάντα διάφορα φάρμακα. Στους τραυματίες πολέμου έδιναν παλιά μορφίνη. Τα φάρμακα αυτά έχουν επίδραση ηρεμιστική και αγχολυτική και ουσιαστική. Δρουν όπως τα ναρκωτικά. Άρα επηρέασαν σημαντικά τη διάθεση του Σάββα Ξηρού. Εκτός όμως από τα φάρμακα σημασία έχει και η ψυχολογία του ανθρώπου που είναι βαριά τραυματίας και έχει χάσει το φως του, νιώθοντας απροστάτευτος. Ένας άνθρωπος σε τέτοια κατάσταση δεν διαφέρει πολύ από κάποιον που βρίσκεται στον καναπέ ενός ψυχαναλυτή(!). Οφείλουμε να τονίσουμε επίσης πως ο Σάββας Ξηρός ως υιός ιερέα-και μάλιστα πρώην παλαιοημερολογίτη είχε λάβει από μικρός αυστηρή θρησκευτική αγωγή. Η αγωγή αυτή άφησε έντονα τα ίχνη της  επάνω του, αν κρίνουμε από το γεγονός ότι ασχολούνταν με αγιογραφίες. Άλλωστε η ψυχολογία των φανατικών της άκρας Αριστεράς είχε πολλά κοινά σημεία με την εσχατολογική νοοτροπία των θρησκόληπτων. Πιθανότατα δε, ίσως και λόγω ηλικίας, ο Σάββας Ξηρός σκεφτόταν να αποσυρθεί από την ενεργό δράση όπως και ο αδερφός του. Ο τραυματισμός από την έκρηξη λοιπόν, μαζί με τα αναγκαία ηρεμιστικά φάρμακα και την απώλεια όρασης, είχαν ένα καταλυτικό ψυχολογικό αποτέλεσμα. Ο φόβος έφερε το συναίσθημα της ενοχής στην επιφάνεια και την ανάγκη της εξομολόγησης ως κάθαρση. Πρόκειται για πολύ γνωστό ψυχολογικό φαινόμενο. Τα είπε όλα και ένοιωσε καλύτερα. Φυσικά, όταν βελτιώθηκε η κατάσταση του αργότερα, αρνήθηκε πως η ομολογία του ήταν εκούσια, γιατί ντράπηκε τους συντρόφους του και τη γυναίκα του. Πρόκειται επίσης για φυσιολογική αντίδραση.

Η Απομυθοποίηση της 17 Ν

Η κοινή γνώμη, ο τύπος, οι πολιτικοί, οι αναλυτές εξεπλάγησαν όχι μόνο από την ταχύτατη εξάρθρωση της 17 Ν, αλλά και από την αποκάλυψη των μελών της. Το μυστήριο 27 ετών διαλύθηκε, παίρνοντας μαζί τη γοητεία που δημιουργεί κάθε τέτοια υπόθεση. Ώστε λοιπόν ήταν απλώς μιάμιση ντουζίνα από συνηθισμένους ανθρώπους αυτοί που είχαν φέρει σε απόγνωση την αστυνομία, την ΚΥΠ, την ίδια την CIA; Πολλοί δεν θέλησαν να δεχθούν αυτή την εκδοχή και επιμένουν πως υπάρχουν και άλλοι, ασύλληπτοι. Όμως στις 5 Σεπτεμβρίου ο Δημήτρης Κουφοντίνας παραδόθηκε από μόνος του, βάζοντας τέρμα σε αυτέ στις φημολογίες. Τι απογοήτευση όμως(!). Ούτε ένοπλη αντίσταση προέβαλαν οι τρομοκράτες, ούτε έπεσαν ηρωικά, ούτε πράκτορες ήταν, ούτε υπεράνθρωποι, ούτε σημαντική μόρφωση είχαν. Μεγάλη απομυθοποίηση όλων των θεωριών συνομωσίας που είχαν αναπτυχθεί ως τότε. Οι ίδιοι οι συλληφθέντες μάλιστα δεν φαίνονταν και πολύ έξυπνοι, αλλά το αντίθετο. Πίσω λοιπόν από μία τρομοκρατική οργάνωση δεν βρισκόταν κάποιος «σατανικός εγκέφαλος» αλλά αφελείς άνθρωποι.

Οι οπαδοί των θεωριών συνωμοσίας όμως επέμεναν πως υπάρχουν και άλλοι πιο σημαντικοί πίσω από τους συλληφθέντες. Άλλωστε, το 1975-1976 όλοι σχεδόν ήταν έφηβοι ή παιδιά. Ήταν μόνος λοιπόν ο Γιωτόπουλος τότε(;) όταν δολοφονήθηκαν οι Μάλλιος και Γουέλς. Σύμφωνα με το συλληφθέντα Παύλο Σερίφη, στον αρχικό πυρήνα υπήρχαν τέσσερα άτομα, κι ανάμεσα τους ο ίδιος, ο τότε συνδικαλιστής Γιάννης Σερίφης, που συνελήφθη το 1997 αλλά αθωώθηκε, ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος και κάποια γυναίκα η οποία πιθανώς ονομαζόταν Άννα. Ο Γιάννης  Σερίφης παραπέμφθηκε ξανά σε δίκη, αλλά αθωώθηκε λόγω έλλειψης αποδείξεων. Ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος καταδικάστηκε, δίχως να παραδεχθεί ποτέ την ενοχή του που οι περισσότεροι από τους άλλους ομολόγησαν. Από τα όσα έχουν προκύψει και από τις προσωπικότητες των συλληφθέντων-καταδικασθέντων, το σενάριο περί ξένων μυστικών υπηρεσιών που ήταν πίσω από τη 17 Ν φαίνεται να καταρρίπτεται εντελώς. Αυτοί οι άνθρωποι είχαν υποκινηθεί από προσωπικά ιδεολογικά κίνητρα. Μπορούν να χαρακτηρισθούν εγκληματίες και φανατικοί ανόητοι, αλλά όχι πράκτορες. Άλλωστε, ποιων μυστικών υπηρεσιών όργανα να ήταν, αφού είχαν χτυπήσει Αμερικανούς, έναν Άγγλο, δύο Τούρκους και το σπίτι του Γερμανού πρέσβη; Ποιες άλλες χώρες έχουν ισχυρές μυστικές υπηρεσίες που ενδιαφέρονται για την Ελλάδα; Ο μόνος από τους καταδικασθέντες που ενδεχομένως μπορεί να συνδέεται με κάποιες μυστικές υπηρεσίες, έμμεσα, είναι ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος, που έχει ζήσει και στο εξωτερικό. Εδώ όμως αρχίζει μία νέα θεωρία συνωμοσίας.

 

Ο Άνθρωπος Από τη Γαλλία…

Η 17 Ν έστειλε την πρώτη της προκήρυξη, μετά την δολοφονία του Ρ. Γουέλς το 1975, όχι στην Ελλάδα αλλά στη Γαλλία! Η πρώτη προκήρυξη της 17 Ν, δημοσιεύτηκε τότε στη γαλλική αριστερή εφημερίδα Liberation, που είχε ιδρύσει το 1968 ο διάσημος φιλόσοφος Ζαν Πωλ Σάρτρ (1900-1980). Ο Σάρτρ αρνήθηκε να αποκαλύψει πως έφτασε εκείνη η επιστολή στη Liberation.  Όπως είναι γνωστό όμως, ο Αλ. Γιωτόπουλος γεννήθηκε στη Γαλλία το 1944, αργότερα βρέθηκε στη Γαλλία για σπουδές, παρουσιαζόταν ως Ελληνο-Γάλλος με το γαλλικό όνομα Μισέλ και συζούσε στην Ελλάδα με μία Γαλλίδα τη Μαρί Τερέζ Πεϊνό του γαλλικού ινστιτούτου. Αν λοιπόν εμπλέκονται ξένες μυστικές υπηρεσίες στην υπόθεση 17 Ν έχουμε κάθε λόγο να πιστέψουμε πως είναι οι… γαλλικές (των οποίων το όνομα δεν είναι και πολύ γνωστό). Πολλά χρόνια αργότερα ανακαλύφθηκε πως την πρώτη προκήρυξη της 17 Ν μετέφερε στη Liberation ένας Γάλλος δημοσιογράφος. Η πληροφορία αυτή δεν θα είχε πολύ ενδιαφέρον, αν αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν πολύ σημαντικός, όπως αποδείχθηκε. Όμως αυτός ο Γάλλος δημοσιογράφος έπειτα από λίγα χρόνια τοποθετήθηκε από τον Πρόεδρο της Γαλλίας Φρανσούα Μιτεράν στην ηγεσία των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών! Επί χρόνια δε, φαίνεται πως οι γαλλικές αρχές αρνούνταν να δώσουν πληροφορίες στις ελληνικές αλλά και στις αμερικανικές Αρχές για τη 17 Ν.

Ο Μιτεράν εξελέγη Πρόεδρος το 1981, ο δημοσιογράφος ανέλαβε ηγετικό στέλεχος στις μυστικές υπηρεσίες το 1982 και η 17 Ν από το 1983 άρχισε πυκνή δράση. Είναι δύσκολο να θεωρηθούν όλα αυτά απλές συμπτώσεις. Πιο λογικό είναι να συμπεράνουμε πως ο Γιωτόπουλος ήταν ο σύνδεσμος ανάμεσα στην 17 Ν και τους Γάλλους, ενώ τα άλλα μέλη δεν γνώριζαν τίποτα. Πιθανότατα στη διάρκεια της επταετούς δικτατορίας, όταν ήταν στη Γαλλία, είχε έλθει σε επαφή –άγνωστο πως– με τις μυστικές υπηρεσίες. Ίσως ακόμη και να τον εκβίαζαν, αλλά το ζήτημα αυτό δεν είναι τόσο σημαντικό. Το σημαντικό είναι πως εδώ και πολλά χρόνια υπάρχει, όπως φαίνεται, ένας άγνωστος πόλεμος Γαλλίας-Αγγλίας-ΗΠΑ που αποτελούν τις ισχυρότερες χώρες του Δυτικού Κόσμου.

Ο Άγνωστος Πόλεμος Γαλλίας-Αμερικής

Οι σχέσεις της Γαλλίας με την Αγγλία χαρακτηρίζονταν από παλιά από ανταγωνισμό, παρά τη συμμαχία τους στη διάρκεια των δύο παγκοσμίων πολέμων. Οι Γάλλοι νιώθουν μειονεκτικά που υποσκελίσθηκαν πρώτα από την Αγγλία και έπειτα από τις ΗΠΑ και από το ότι η αγγλική γλώσσα έγινε οικουμενική αντί της γαλλικής.

Προπολεμικά, η γαλλική επιρροή στην Ελλάδα ήταν μεγάλη, αλλά εξαιτίας της γαλλικής ήττας του 1940 από τον Χίτλερ περιορίσθηκε. Έτσι μεταπολεμικά κυριάρχησε στην Ελλάδα η αγγλο-αμερικανική επιρροή για πολλά χρόνια. Κύριος πυλώνας της αγγλικής επιρροής υπήρξε φυσικά το παλάτι. Ο μεγάλος Γάλλος ηγέτης Σαρλ Ντε Γκωλ ήδη στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου είχε έρθει αρκετές φορές σε προστριβές με τους Άγγλους και τους Αμερικανούς. Ο στρατηγός Ντε Γκωλ έγινε πρωθυπουργός το 1944, αλλά παραιτήθηκε το 1946. Εκείνη την εποχή είχε αρχίσει ο πόλεμος της Ινδοκίνας(πρώτος πόλεμος του Βιετναμ). Η Γαλλία προσπαθούσε να καταπνίξει το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα των Βιετμίνχ και να κρατήσει την Ινδοκίνα ως κτήση της. Οι ΗΠΑ όμως ήταν αντίθετες στη διατήρηση των αποικιών και αρνήθηκαν να συνδράμουν στους Γάλλους συμμάχους τους. Έτσι εκείνος ο πόλεμος έληξε το 1954 με την αποχώρηση των Γάλλων και το διαμελισμό του Βιετνάμ.

Το 1956 η Γαλλία και η Αγγλία επενέβησαν στρατιωτικά στην Αίγυπτο για να αποτρέψουν την εθνικοποίηση της διώρυγας του Σουέζ, αλλά η Ουάσιγκτον καταδίκασε την ενέργεια αυτή που κατέληξε σε αποτυχία. Από το 1954 είχε ξεσπάσει μία επανάσταση στην Αλγερία που ήταν γαλλική αποικία από το 1830. ΟΙ ΗΠΑ και πάλι αρνήθηκαν να βοηθήσουν. Το 1958 ο Σαρλ Ντε Γκωλ έγινε πρόεδρος της Γαλλίας με νέο σύστημα που του έδινε αυξημένες εξουσίες. Ο στρατηγός Ντε Γκωλ(1890-1970) ήταν αποφασισμένος να δώσει νέα αίγλη στη Γαλλία και έτσι εγκατέλειψε την Αλγερία. Ας σημειωθεί πως εκείνη την εποχή η Γαλλία, εξόπλιζε το… Ισραήλ. Το 1960 ο Ντε Γκωλ ανακοίνωσε μία νέα εθνική πολιτική για τη Γαλλία που απέκτησε πια και πυρηνικά όπλα. Η πολιτική του Ντε Γκωλ στρεφόταν εναντίον των… ΗΠΑ και της Αγγλίας(!). Η Γαλλία αρνήθηκε την είσοδο της Βρετανίας στην Κοινή Αγορά που είχε ιδρυθεί το 1957 και ανακοίνωσε την πρόθεση της να αποχωρήσει από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ στα επόμενα χρόνια, προκαλώντας μεγάλο ρήγμα στη Δυτική Συμμαχία. Το Παρίσι όμως ενδιαφέρθηκε και να ανακτήσει την παλιά επιρροή που είχε στην Ελλάδα.

 

Ένας Φίλος από τα Παλιά…

Το 1960 στην Ελλάδα πρωθυπουργός ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Είχε τοποθετηθεί στη θέση αυτή το 1955 από το Βασιλιά Παύλο. Αν και είχε θεωρηθεί αρχικά από τους πολιτικούς αντιπάλους του όργανο της μοναρχίας, ο δυναμικός χαρακτήρας του έφερε τον πρωθυπουργό σε προστριβές με το θρόνο. Αιτία ήταν τα τεράστια έξοδα της βασιλικής οικογένειας, οι πολιτικές επεμβάσεις της και η αλαζονική συμπεριφορά της. Ειδικά με το νεαρό διάδοχο Κωνσταντίνο και τη μητέρα του Βασίλισσα Φρειδερίκη, οι σχέσεις τους δεν ήταν καθόλου καλές. Οι Γκλύξμπουργκ επέμεναν να θεωρούν τον Καραμανλή… υπάλληλο τους! Δυστυχώς για την Ελλάδα, πρωθυπουργό το παλάτι είχε την υποστήριξη των Αγγλο-αμερικανών. Όμως η άνοδος του προέδρου Κένεντι στις ΗΠΑ το 1960 έφερε αλλαγές. Η νέα αμερικανική κυβέρνηση προσανατολιζόταν προς την ανάδειξη μίας νέας κυβέρνησης στην Ελλάδα, από τον κεντρώο χώρο, με επικεφαλής τον Γεώργιο Παπανδρέου, του οποίου ο υιός Ανδρέας, καθηγητής από χρόνια στην Αμερική, διατηρούσε φιλική σχέση με τους Κένεντι.

Ο Καραμανλής αντιλήφθηκε πως οι Αμερικανοί ευνοούν τους πολιτικούς του αντιπάλους και δυσαρεστήθηκε πολύ τόσο μ’ αυτούς όσο και με τους Βρετανούς προστάτες του παλατιού. Τότε γύρω στο 1962, άρχισε να στρέφεται προς τη Γαλλία του Ντε Γκωλ. Την Άνοιξη του 1963 ο Ντε Γκωλ επισκέπτεται επισήμως την Ελλάδα. Αμέσως ακολουθεί η ρήξη του Καραμανλή με τους Βασιλείς, η παραίτηση του και η αναχώρηση του για το Παρίσι (φυσικά) με ψεύτικο όνομα! Διαδόθηκε τότε, πως κατά τη διάρκεια οξύτατης λογομαχίας, ο πρωθυπουργός χαστούκισε τη Βασίλισσα Φρειδερίκη και πως ο διάδοχος απείλησε να βάλει να τον δολοφονήσουν.

Ο Καραμανλής έζησε στη Γαλλία τα επόμενα έντεκα χρόνια ως το 1974. Σ’ αυτά τα έντεκα χρόνια (1963-1974),συνέβησαν πολλές εξελίξεις στην Ελλάδα και στον κόσμο. Η γαλλο-αμερικανική διαμάχη άρχισε να λαμβάνει διαστάσεις. Το 1966 η Γαλλία αποχώρησε από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Το αρχηγείο του ΝΑΤΟ, που έδρευε ως τότε στο Παρίσι, αναγκάστηκε να μεταφερθεί στις Βρυξέλλες. Ο Ντε Γκωλ δεν υποστήριξε την αμερικανική εκστρατεία στο Βιετνάμ και απαίτησε να ανταλλάξουν οι ΗΠΑ σε χρυσάφι τα δολάρια που είχε συγκεντρώσει η Τράπεζα της Γαλλίας(!) απειλώντας άμεσα τη σταθερή νομισματική συμφωνία του Μπρέτον Γουντς(1944).

Στην Ουάσιγκτον αποκαλούσαν «τρελόγερο»τον Ντε Γκωλ. Ο Στρατηγός κυβέρνησε τη Γαλλία ως το 1969 και απεβίωσε το 1970, αλλά η πολιτική που είχε χαράξει συνεχίσθηκε από τους διαδόχους του στην προεδρία για πολλά χρόνια.

Το 1974 η ελληνική δικτατορία καταρρέει και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επιστρέφει ως σωτήρας με το προσωπικό αεροπλάνο του Γάλλου προέδρου Ζισκάρ Ντ’ Εσταίν. Εξαιτίας της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, ο Καραμανλής αποφασίζει στις 16 Αυγούστου 1974, την αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ (όπως είχε κάνει και η Γαλλία). Οι σχέσεις Ελλάδας-ΗΠΑ επιδεινώνονται αλλά και με την Αγγλία επίσης που αρνήθηκε να αποτρέψει την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, όπου διατηρεί βάσεις. Τόσο η ελληνική κοινή γνώμη όσο και οι εθνικόφρονες Δεξιοί πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες εξοργίζονται με τη στάση της Αμερικής και της Αγγλίας στο Κυπριακό και στρέφονται ενάντια στις Η.Π.Α. Ο Γάλλος πρόεδρος Ζισκάρ Ντ’ Εσταίν έρχεται στην Ελλάδα το Σεπτέμβριο του 1974 και προσφέρει οικονομική και στρατιωτική βοήθεια. Ακούγεται το σύνθημα Ελλάς-Γαλλία Συμμαχία. Ιδρύεται το ΠΑ.ΣΟ.Κ, νομιμοποιείται το Κ.Κ.Ε. και καταργείται με δημοψήφισμα η μοναρχία…

Η αμερικανο-βρετανική επιρροή στην Ελλάδα δέχθηκε τεράστιο πλήγμα με την αποχώρηση από το ΝΑΤΟ και την κατάργηση της μοναρχίας. Φαίνεται όμως πως οι Άγγλο-Αμερικάνοι δεν ήθελαν να δεχθούν την ήττα τους στην Ελλάδα. Ο Κ. Καραμανλής έγραψε στα απομνημονεύματα του που εκδόθηκαν το 1997, πως ο βασιλιάς Κωνσταντίνος σχεδίαζε πραξικόπημα για να επανέλθει στο θρόνο. Ο βασιλιάς είχε διαφύγει στο εξωτερικό από το Δεκέμβριο του 1967 μετά από τη ρήξη του με τη Χούντα. Φυσικά, το σχεδιασμένο πραξικόπημα για το 1975 θα γινόταν με την καθοδήγηση των Αμερικανών. Δεν έγινε κανένα πραξικόπημα το 1975, δολοφονήθηκε όμως ένας Αμερικανός διπλωμάτης, ο Ρ. Γουέλς που εφέρετο να είναι αρχηγός κλιμακίου της C.I.A. Άρα τα αγγλοαμερικανικά σχέδια για την επαναφορά της μοναρχίας απέτυχαν με την παρέμβαση «τρίτων».

Η κυβέρνηση Καραμανλή, αν και Δεξιά, περιέργως στράφηκε εναντίον του επιχειρηματικού ομίλου του βιομηχάνου-εφοπλιστή-τραπεζίτη Στρατή Ανδρεάδη (Ιονική-Λαϊκή Τράπεζα), που ήταν γνωστός φιλοβασιλικός. Πολλές επιχειρήσεις του Ανδρεάδη, όπως η τράπεζα του και τα ναυπηγεία του …κρατικοποιήθηκαν! Έγινε τότε λόγος για… σοσιαλμανία της κυβερνήσεως Καραμανλή. Επρόκειτο όμως για ένα πλήγμα σ’ ένα όμιλο συμφερόντων… φιλοβρετανικό.

Και η Συνωμοσιολογία των Ελληνοτουρκικών Σχέσεων

Ο Ζισκάρ Ντ’ Εσταίν «έβαλε»την Ελλάδα το 1979 στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Το 1981 η πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα συνέπεσε με την πολιτική αλλαγή στη Γαλλία. Ο νέος σοσιαλιστής Γάλλος πρόεδρος Μιτεράν δημιούργησε στενότατες σχέσεις με τον Ανδρέα Παπανδρέου (αν και η Ελλάδα είχε επιστρέψει το 1980 στο ΝΑΤΟ). Η Ελλάδα άρχισε στενή στρατιωτική συνεργασία με την Γαλλία, που φυσικά περιλάμβανε μεγάλες αγορές όπλων (αεροπλάνα, άρματα, πύραυλοι, εξοπλισμός, ραντάρ). Το 1983 η κυβέρνηση Παπανδρέου αγόρασε 40 αεροπλάνα Μιράζ μαζί με 40 F-16, δείχνοντας πως διατηρούσε μία ισορροπία ανάμεσα σε Γαλλία και ΗΠΑ. Αρχικά βέβαια ο Α. Παπανδρέου δεν ήθελε να αγοράσει παρά μόνο γαλλικά αεροπλάνα. Η Ουάσιγκτον όμως απείλησε πως θα αναγνωρίσει την τουρκική κυριαρχία στη βόρεια Κύπρο και έτσι η ελληνική κυβέρνηση συμβιβάστηκε αγοράζοντας τα μισά αεροπλάνα από τις ΗΠΑ. Συγχρόνως υπογράφηκε και μία νέα συμφωνία επταετούς διάρκειας για τις αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα. Στις 15 Νοεμβρίου έκλεισε αυτή η συμφωνία. Την ίδια μέρα δολοφονήθηκε ο Αμερικανός Αντιπλοίαρχος Τζώρτζ Τζάντες, ελληνικής καταγωγής, στην Αθήνα. (Συμπτώσεις που μείνανε… συμπτώσεις).

Ανάμεσα στα θύματα της 17 Ν ήταν οι επιχειρηματίες Μομφεράτος, Αγγελόπουλος, Αθανασιάδης, Μποδοσάκης. Όλοι τους φιλοβασιλικοί Δεξιοί και άρα αγγλόφιλοι. Επίσης δολοφονήθηκε ο εφοπλιστής Περατικός, του οποίου οι επιχειρήσεις του οποίου οι επιχειρήσεις είχαν έδρα το Λονδίνο. Η δολοφονία δύο Τούρκων διπλωματών το 1991 και το 1994 ματαίωσε προσπάθειες προσέγγισης με την Τουρκία και στις δύο περιπτώσεις. Το 1991 η κυβέρνηση Μητσοτάκη και η κυβέρνηση Γιλμάζ είχαν αρχίσει διπλωματικές επαφές. Το 1994 ο ίδιος ο αρχιστράτηγος της Τουρκίας, Καρανταγί, επιδίωξε προσέγγιση επισκεπτόμενος την ελληνική πρεσβεία στην Άγκυρα για την επέτειο της… 25^ης Μαρτίου! Πρωτοφανής ενέργεια για Τούρκο στρατηγό. Όταν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις επιδεινώνονται τίθεται θέμα εξοπλισμών και διπλωματικής υποστήριξης. Αλλά επειδή στην Αθήνα γνώριζαν πως η Ουάσιγκτον μπορεί να κρατήσει φιλοτουρκική στάση, επιζητούσαν βοήθεια από την Ευρώπη δηλαδή από τη Γαλλία (π.χ. αγορά αεροπλάνων, πυραύλων θάλασσας, έξοσετ, Αρμάτων κτλ.)

Πιθανότατα, μετά την κρίση στα Ίμια, να μεταβλήθηκε σημαντικά η κατάσταση υπέρ των Αμερικανών αλλά δεν είναι σίγουρο. Η αγγλική επιρροή στην Ελλάδα πάντως ενισχύθηκε επί κυβερνήσεων Σημίτη και Μπλαίρ. Όταν τον Ιούνιο του 2000 δολοφονήθηκε ο ταξίαρχος Στήβεν Σόντερς, στην Αθήνα βρισκόταν η υφυπουργός άμυνας της Βρετανίας βαρόνη Σίμονς. Το αγγλικό ενδιαφέρον εστιαζόταν, μεταξύ άλλων, στην προμήθεια αρμάτων για τον ελληνικό στρατό. Εκτός από τα άρματα όμως, γινόταν συζήτηση και για άλλα εξοπλιστικά προγράμματα. Ανάμεσα σ’ αυτά, κυρίαρχη θέση είχε το ζήτημα της προμήθειας πολεμικών αεροπλάνων. Δύο ήταν οι επικρατέστεροι τύποι αεροσκαφών: το Eurofighter(αγγλο-γερμανικό) και το Rafal(γαλλικό). Ο τότε υπουργός Άμυνας Άκης Τσοχατζόπουλος προτιμούσε το Eurofighter. Η αγορά τελικά τότε αναβλήθηκε για οικονομικούς λόγους(μόνον;)και ο υπουργός αντικαταστάθηκε.

Φυσικά, όλα όσα προαναφέρθηκαν για σχέση της 17 Ν με τις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες θα μπορούσε να είναι ένα πολύ καλό σενάριο συνομωσιολογίας. Αλλά οι συνομωσίες δεν λείπουν όταν τίθεται θέμα ανταγωνισμού μεγάλων δυνάμεων, ούτε όμως εξαρτώνται όλα από τις συνωμοσίες. Άλλωστε στην ακατάσχετη συνωμοσιολογία, προσφεύγουν συνήθως τα αυταρχικά καθεστώτα, οι αδαείς και οι φανατικοί κάθε είδους.