ΑΥΤΟΝΟΜΙΣΤΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ
Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ ΜΙΚΡΟ-ΕΘΝΙΚΙΣΜΩΝ
Πόσο εύθραυστο είναι το εθνολογικό μωσαϊκό της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
ETHNIC REVIVAL?

GAELIC REVIVAL (ΚΕΛΤΙΚΗ ΑΝΑΒΙΩΣΗ) # ΓΛΩΣΣΙΚΗ ΕΥΡΩ-ΒΑΒΕΛ # ΤΟ ΕΘΝΟ-ΜΩΣΑΪΚΟ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ # ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΗ ΓΑΛΛΙΑ # ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΞΕΡΑΜΕ # ΑΥΤΟΝΟΜΙΣΤΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ
“Τα σύνορα υπάρχουν χάριν των ανθρώπων που τα υφίστανται και όχι, αντιστρόφως, οι άνθρωποι χάριν των συνόρων. Τα σύνορα δεν είναι ούτε αιώνια ούτε αμετάβλητα, για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν είναι ούτε αιώνιοι ούτε αμετάβλητοι οι λαοί που περιέχουν. Και μια σύγχρονη δημοκρατία (πρέπει να) μπορεί να διαχειρίζεται ακόμη και μια τέτοια δοκιμασία”.
Δρ. Αθανάσιος Αναγνωστόπουλος

Γράφει ο Γιώργος Στάμκος (stamkos@post.com)
Από την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας η ιστορία της Ευρώπης είναι μια ιστορία σκλαβιάς και όχι ελευθερίας. Οι λαοί της ποτέ δεν ήταν απολύτως ελεύθεροι. Υπήρξαν πάντα σκλάβοι του «παγκόσμιου μύθου» της Pax Romana, που συνεχίστηκε με το Χριστιανισμό, το Διαφωτισμό, τον Κομμουνισμό και τον Φιλελευθερισμό. Υπήρξαν σκλάβοι ισχυρών αυτοκρατοριών, αλλά και συγκεντρωτικών εθνικιστικών κρατών.
Η ιστορία της σκλαβιάς των Ευρωπαίων συνεχίζεται ως σήμερα. Τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας (ΜΜΕ) τους λένε πως να ζήσουν και τι ν’ αγοράσουν, οι εκκλησίες τι να πιστεύουν και να ελπίζουν, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια τους λένε τι είναι αληθινό, οι νόμοι τι είναι «πολιτικώς ορθό», το ΔΝΤ, το ΝΑΤΟ και οι διάφορες ντιρεκτίβες γραφειοκρατών αποφασίζουν πως οι χώρες τους πρέπει να κυβερνούνται.
Αντίθετα απ’ ότι πιστεύεται οι σημερινοί Ευρωπαίοι δεν έχουν παρά ελάχιστη δόση ελευθερίας: σκεφτείτε απλά το πόσο θάρρος χρειάζεται για να διαφωνήσει κανείς με την κυρίαρχη άποψη που προβάλλουν τα ΜΜΕ. Κάτι τέτοιο ισοδυναμεί με «αυτοκτονία». Πολλοί ακροδεξιοί λαϊκιστές κι ορκισμένοι εχθροί της παγκοσμιοποίησης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.), προβάλλουν την άποψη ότι απέναντι στο ανελέητο σύγχρονο πρόσωπο της σκλαβιάς των Ευρωπαίων απαιτείται μια ευρωπαϊκή “εθνική αναγέννηση”. Γι’ αυτούς η μόνη Ευρώπη που μπορεί να υπάρξει είναι η «Ευρώπη των Εθνών», η «Ευρώπη των Πατρίδων» (Europe des patries) και όχι μια γραφειοκρατική και οικονομοκεντρική Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι ίδιοι απορρίπτουν την ΕΕ ως εχθρό των εθνών και ιδιαίτερα των εθνών-κρατών, επιδιώκοντας την επιστροφή σε προγενέστερες μορφές εθνικής κυριαρχίας.
Στα πλαίσια ωστόσο των κρατών-μελών, που συγκροτούν την Ε.Ε. δραστηριοποιούνται αυτονομιστικά και χωριστικά κινήματα που στρέφονται τόσο ενάντια στα σύγχρονα συγκεντρωτικά έθνη-κράτη της Ευρώπης, όσο κι ενάντια στο απρόσωπο γραφειοκρατικό μοντέλο της Ε.Ε. Τα κινήματα αυτά είναι περισσότερο αυτονομιστικά παρά χωριστικά. Οι οπαδοί τους επιθυμούν την απόκτηση πολιτισμικής, κοινωνικής και οικονομικής αυτονομίας, παραμένοντας ωστόσο μέσα στο πολιτικό-στρατιωτικό πλαίσιο του κράτους, στο οποίο ζουν εδώ και αιώνες. Επιδιώκουν την αναγνώριση της ξεχωριστής εθνικής τους ταυτότητας εντός όμως του πλαισίου της κρατικής-εδαφικής οντότητας όπου ανήκουν και η οποία δεν μπορεί εύκολα να διαρραγεί εξ αιτίας τόσο των κοινών ιστορικών μνημών, όσο και για λόγους οικονομικού συμφέροντος. Ορισμένες φορές συμβαίνει τα κινήματα αυτά να μην είναι εχθρικά με την ιδέα της Ε.Ε: την αναγνωρίζουν ως αναγκαίο κακό για την επίτευξη συνεργασίας μεταξύ των εθνών, και βλέπουν με καλό μάτι το όραμα μιας ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, εφόσον οι περισσότεροι αυτονομιστές είναι ταυτόχρονα και οπαδοί της ομοσπονδίας (euro-federalists).

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟΥΣ ΕΘΝΟΤΙΚΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ
Καθώς λοιπόν η Ευρωπαϊκή Ένωση επιχειρεί να μετασχηματιστεί σταδιακά σε ομοσπονδία, δεκάδες αυτονομιστικά και χωριστικά κινήματα απειλούν, αν εκφραστούν με βίαιο τρόπο, να τινάξουν στον αέρα τα έθνη-κράτη από τα οποία συντίθεται. Αυτή η νέα «εθνική αφύπνιση» παρατηρείται κυρίως σε βιομηχανικές κοινωνίες, στους κόλπους ισχυρών και καλά οργανωμένων κρατών με υψηλό βιοτικό επίπεδο. Ξεκίνησε τη δεκαετία του 1960, αν και σε ορισμένες περιπτώσεις (π.χ. Ιρλανδία, Σκοτία και Καταλανία) προϋπήρχε. Βασική αιτία ήταν η αίσθηση παραμέλησης ή καταπίεσης της μειονοτικής ταυτότητας από το συγκεντρωτικό κράτος. Η αφύπνιση αυτή εκφράστηκε με το συλλογικό αίτημα της εθνοτικής αυτονομίας, και στηρίχτηκε στην πολιτιστική, λογοτεχνική, γλωσσική, και ιστορική αναγέννηση. Για την πολιτικοποίηση των ευρύτερων στρωμάτων της εθνοτικής κοινότητας βασικό ρόλο έπαιξε η ιντελιγκέντσια, δηλαδή οι «επαγγελματίες διανοούμενοι», που ξαναζωντάνευσαν τα έθιμα, τις γλώσσες, ανακάλυψαν την εθνοτική ιστορία, επανακαθιέρωσαν τελετουργίες και παραδόσεις, προσδίδοντας σ’ όλα αυτά εθνικό πολιτικό νόημα.
Βρισκόμαστε σε μια νέα φάση της διαδικασίας λαϊκών κινητοποιήσεων υπέρ της πολιτισμικής ιδιαιτερότητας στην Ευρώπη, κατά την οποία το άτομο πολιτικοποιείται προς την κατεύθυνση της δημιουργίας μιας πολιτισμικά διακριτής «εθνοτικής ομάδας». Δεν πρέπει ωστόσο να μας διαφεύγει ότι αυτές οι κινητοποιήσεις παραμένουν στην ουσία τους κινήματα «υποτελών λαών», που στρέφονται ενάντια στα κυρίαρχα έθνη και στα «ξένα» κράτη και βεβαίως στις ελίτ που τα κυβερνούν.
Αυτή σύγχρονη αναβίωση του εθνοτικού εθνικισμού, που σαρώνει τις βιομηχανικές κοινωνίες των χωρών της Ε.Ε., εκφράζεται μέσω της επιστροφής στο παρελθόν του «επίδοξου έθνους». Εκεί η κοινότητα ανακαλύπτει ένα πνευματικό πλαίσιο, κι ένα χώρο για τους ανέστιους πόθους της. Αυτό το «ωραιοποιημένό παρελθόν» καλείται να διδάξει στις σημερινές γενιές τις αρετές των «ηρώων» προγόνων και θα υπενθυμίσει τα σημερινά της καθήκοντα. Να αποκαλύψει την αληθινή φύση, τα αυθεντικά βιώματα και το μυστικό πεπρωμένο της αφυπνισμένης εθνότητας. Έτσι η εθνότητα ανακαλύπτει και πάλι την ιδιαίτερη ταυτότητα της μέσω της ταύτισης με το τοπίο, την ιστορία, την αναβίωση εξαφανισμένων εθίμων, τελετουργιών και γλωσσών.

GAELIC REVIVAL: Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΚΕΛΤΩΝ
Συχνά η νέα εθνική κοινότητα αναγκάζεται να «επινοήσει» ένα μεγάλο κομμάτι του «εαυτού» της, προκειμένου να διεκδικήσει τη θέση της στην ιστορία. Ταυτιζόμενη με το τοπίο και την ιστορικότητα του, η εθνότητα απαιτεί από τους άλλους να τη θεωρούν «αυτόχθονα», άσχετα αν δεν υπάρχουν αδιάψευστα στοιχεία που συνηγορούν στην ύπαρξη συνέχειας. Η εθνότητα επιχειρεί την «πνευματική χαρτογράφηση» της πατρίδας, που αποτελεί και την «ιστορική γη» των προγόνων της. Πρόκειται για τον τόπο στον οποίο η μορφολογία του εδάφους και οι άνθρωποι έχουν ασκήσει αμοιβαία κι θετική επίδραση ο ένας στον άλλον επί αιώνες. Έτσι, ακόμη και τα μνημεία π.χ. το Στόουνχετζ, «πολιτογραφούνται» ως φυσικά στοιχεία, συνδέονται με το τοπίο και θεωρούνται ένα μ’ αυτό! Η πατρίδα γίνεται θησαυροφυλάκιο ιστορικών μνημών και συνειρμών, ο τόπος όπου οι «δικοί τους» σοφοί, άγιοι και ήρωες έζησαν, έδρασαν και προσευχήθηκαν. Τα βουνά, τα ποτάμια, οι ακτές, οι λίμνες και οι πόλεις γίνονται «ιερά» –τόποι λατρείας και ανάτασης στα εσωτερικά νοήματα των οποίων μπορούν να εμβαθύνουν μόνον οι μυημένοι, δηλαδή τα συνειδητοποιημένα μέλη της εθνότητας, που αποτελούν και την ιντελιγκέντσια της.
Η αφύπνιση των εθνοτικών εθνικισμών στη Δυτική Ευρώπη στηρίχτηκε και στους μύθους. Οι μύθοι είναι «ιστορίες χωρίς τέλος» και γι’ αυτό κάθε εποχή αφηγείται ξανά τους μύθους της. Οι μύθοι υπηρετούν τη συνεχή πίστη στην επικαιρότητα του παρελθόντος. Οι μύθοι είναι κι ένα ταξίδι στο χρόνο: ο αφηγητής ταξιδεύει σε εποχές όπου οι θεοί ήταν ακόμη ζωντανοί. Το παγανιστικό παρελθόν αναβιώνει ενισχύοντας με τη σειρά του τη νεότευκτη εθνοτική ταυτότητα.

Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί η λεγόμενη «Γαελική (κέλτικη) αναβίωση» (Gaelic Revival), που εκδηλώθηκε αρχικά στην Ιρλανδία του 19ου αιώνα για να εξαπλωθεί στη συνέχεια σ’ όλες τις περιοχές με κέλτικο εθνολογικό υπόστρωμα και παρελθόν. Υπήρξε βασικά ένα κίνημα για την αναβίωση του κέλτικου πολιτισμού με την αναζωογόνηση του ενδιαφέροντος για την αρχαία ιρλανδική γλώσσα, λογοτεχνία και ιστορία. Κυρίαρχο στοιχείο αποτελούσε ο «λογοτεχνικός μεσαιωνισμός», που παρακινούσε στην επιστροφή στα αρχαία κελτικά έπη όπως π.χ. στον Κύκλο του Ώλστερ κ.α. Στα πλαίσια αυτής της αφύπνισης έχουμε και την αναβίωση του χέρλινγκ, του ιρλανδέζικου χόκεϊ καθώς και των παραδοσιακών τραγουδιών στη Βρετάνη.
Το όραμα της «Γαελικής αναβίωσης» περιέκλειε τόσο στοιχεία παγανιστικά όσο και χριστιανο-καθολικά, καθώς οι οπαδοί αυτού του «πολιτισμικού» εθνικισμού τόνιζαν τη «χρυσή» ιρλανδική εποχή των Βασιλέων του Τάρα, αλλά και του άγιου Πατρικίου, όπως αυτή παρουσιάζονταν στον Κύκλο του Ώλστερ. Στο έπος αυτό περιγράφεται μια ωραιοποιημένη αριστοκρατική πολεμική κοινωνία αποτελούμενη από συντροφιές πολεμιστών (φιάνα) και πρόσχαρων βάρδων (φίλιντ), γεμάτη πνευματική σοφία, που ζούσε ελεύθερα στην καταπράσινη ύπαιθρο. Για άλλους ήταν μια εποχή φημισμένη για τα μοναστήρια, την κέλτική τέχνη και τη χριστιανική παιδεία, όταν η Ιρλανδία διατηρούσε μόνη της τη φλόγα του πολιτισμού μέσα στην βαρβαρική Δύση! Έχουμε δηλαδή τη λατρεία τόσο Κελτών ηρώων, όσο και χριστιανών λογίων-ιεραποστόλων, ένας συνδυασμός που ενίσχυσε την νέα ιρλανδική ταυτότητα.
Πέρα από τον κέλτικο κόσμο ο «λογοτεχνικός μεσαιωνισμός», εμποτισμένος στη λατρεία της αγροτικής ζωής και του τοπικισμού, εκδηλώθηκε τον 19ο αιώνα και στο γερμανικό χώρο μέσω της «γοτθικής αναβίωσης» και του Sturm und Drang (Θύελλα και Ορμή), που ήταν μια αντίδραση στη λατρεία του Διαφωτισμού και του ορθολογισμού που προωθούσε. Στα πλαίσια αυτής της αναβίωσης έχουμε και την ανακάλυψη της Έδα (Edda), μιας συλλογής της αρχαίας ισλανδικής λογοτεχνίας του 800 με 1000 μ.Χ., που αποτελεί τη βάση του θρύλου του Νιμπελούγκεν και κύρια πηγή της γερμανικής μυθολογίας. Επίσης την ίδια εποχή έχουμε και τη σύνθεση της Καλεβάλα, ενός φιλανδικού έπους που εξιστορούσε περιπέτειες από την «Γη των Ηρώων» του 1ου μ.Χ. αιώνα, και χρησιμοποιήθηκε ως πρότυπο από την αναγεννημένη Φιλανδία ενάντια στη σουηδική πολιτιστική κυριαρχία και στη ρωσική πολιτική εξουσία. Η αναβίωση προγενέστερων επών συνέβαινε σχεδόν πάντα στα πλαίσια «πολιτισμικών πολέμων» που αποσκοπούσαν μακροπρόθεσμα στην ανεξαρτησία των υποτελών και καταπιεσμένων ευρωπαϊκών εθνοτήτων.

ΜΙΑ ΓΛΩΣΣΙΚΗ ΕΥΡΩ-ΒΑΒΕΛ
Καθώς διανύουμε τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα γινόμαστε μάρτυρες μιας κοσμοϊστορικής μεταστροφής από τον συγκεντρωτισμό στην αποκέντρωση. Για περισσότερο από δύο αιώνες στην ευρωπαϊκή ήπειρο η ισχύς κατευθύνονταν από τις περιφέρειες προς τα κέντρα. Σήμερα όμως η κατεύθυνση είναι αντίστροφη. Η ισχύς ρέει πλέον μακριά από τα κέντρα, κυρίως στα ομόσπονδα κράτη, και μετακυλά στις περιοχές, στην τοπική αυτοδιοίκηση, και τελικά στους ίδιους τους πολίτες. Αρκετοί αναλυτές επισημαίνουν αυτή την κατεύθυνση, ενώ άλλοι πιο συντηρητικοί, όπως ο Αμερικανός δημοσιογράφος Robert D. Kaplan, κάνουν λόγο για «επερχόμενη παγκόσμια αναρχία». Όπως και να ‘χει το η νέα τάση της αποκέντρωσης ενισχύει όσο τίποτε άλλο τις αυτονομιστικές και αποσχιστικές τάσεις πολλών εθνοτικών κινημάτων στην Ε.Ε. Ποια είναι όμως αυτά τα κινήματα, και ποιες γλώσσες μιλούν οι οπαδοί τους;
Σε πολλές περιοχές των κρατών μελών της Ε.Ε. υπάρχουν αυτόχθονες ομάδες που μιλούν κάποια γλώσσα διαφορετική από εκείνη της πλειοψηφίας. Υπολογίζονται σε 40 εκατομμύρια οι πολίτες της Ε.Ε. που μιλούν σε καθημερινή βάση όχι μόνον την επίσημη γλώσσα του κράτους τους αλλά και τη γλώσσα της περιοχής ή της μειονότητας στην οποία ανήκουν, η οποία και μεταδόθηκε από γενιά σε γενιά.
Ορισμένες απ’ αυτές τις γλώσσες είναι ευρύτατα διαδεδομένες, ενώ κάποιες άλλες απειλούνται με εξαφάνιση. Τα καταλανικά για παράδειγμα μιλιούνται από επτά με δέκα εκατομμύρια ανθρώπους στην Ισπανία, στη Γαλλία και στην Ιταλία (Σαρδηνία). Άλλες «ανεπίσημες» γλώσσες που μιλιούνται στην Ε.Ε. είναι τα βασκικά στην Ισπανία, τα βρετονικά, τα κορσικανικά και τα ακουϊτανικά στη Γαλλία, τα γαλικιανικά στην Ισπανία, τα φρισιακά στην Ολλανδία και Γερμανία, τα γαελικά και τα ουαλικά στο Ηνωμένο Βασίλειο, τα σορβικά στην (ανατολική) Γερμανία, τα γκρίκο (ελληνική διάλεκτος) στη νότιο Ιταλία κ.α.
Μια άλλη κατηγορία γλωσσικών κοινοτήτων στην Ε.Ε. αποτελούν οι μειονότητες των γειτονικών κρατών, όπως για παράδειγμα οι γερμανόφωνοι της Γαλλίας (Αλσατία), της Δανίας (Σλέσβικ), του Βελγίου, και της Ιταλίας (νότιο Τυρόλο). Συνολικά υπάρχουν στο χώρο της Ε.Ε. 40 αυτόχθονες τοπικές ή μειονοτικές γλωσσικές κοινότητες, που αποτελούν ένα πραγματικό πολιτιστικό θησαυρό για τις χώρες που τις φιλοξενούν.
Μολονότι η ακριβής κατάσταση και θέση των γλωσσικών κοινοτήτων δεν είναι η καλύτερη δυνατή, ένας αριθμός από κοινά συμφέροντα συνδέει τα μέλη αυτών των ομάδων που βρίσκονται σε διαφορετικές χώρες της Ένωσης. Κάποιες κοινότητες συνδέονται μέσα από τα σύνορα των κρατών-μελών, όπως οι Βάσκοι της Ισπανίας που συνδέονται εύκολα με τους ομοεθνείς τους της Γαλλίας. Άλλοι πάλι έχουν κοινή παραδοσιακή κουλτούρα και ιστορικούς δεσμούς, όπως οι κέλτικες γλωσσικές ομάδες στη Γαλλία, την Ιρλανδία και στο Ηνωμένο Βασίλειο.

ΘΑ ΔΙΑΛΥΘΕΙ Η ΠΟΛΥΧΡΩΜΗ ΙΤΑΛΙΑ;
Τα περισσότερα κινήματα προτιμούν, όπως προαναφέραμε, την αυτονομία από την απόσχιση. Οι οπαδοί τους καλλιεργούν μια διττή ταυτότητα: την τοπική πολιτισμική-εθνοτική (π.χ. βρετονική) και την κρατική πολιτική-εθνική (π.χ γαλλική). Ωστόσο αρκετοί πολιτικοί φορείς αυτών των εθνοτήτων προσβλέπουν απροκάλυπτα στην ανεξαρτησία και την απόσχιση, απειλώντας με διάλυση μια σειρά από μεγάλα έθνη-κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τα σημαντικότερα χωριστικά πολιτικά κόμματα στην Ε.Ε., που ανήκουν στην Ελεύθερη Ευρωπαϊκή Συμμαχία των Δημοκρατικών Κομμάτων των Ευρωπαϊκών Λαών (European Free Alliance Democratic Party of the European Peoples) είναι τα εξής: Scottish National Party (Σκοτία), Plaid Cymru (Ουαλία), the Flemish VollksUnie (Βέλγιο), The Partito Sardo d’Azione (Σαρδηνία), Union Valdotaine, The Basque Eusko Alkartasuna (Χώρα των Βάσκων), the Blocque Nacionalista Galego (Γαλικία).
Ένα από τα πιο ευάλωτα στις αποσχιστικές και αυτονομιστικές τάσεις έθνη-κράτη της Ε.Ε. είναι αναμφίβολα η Ιταλία. Στη γειτονική μας χώρα δραστηριοποιούνται δεκάδες κινήματα, πολιτικοί φορείς και ομάδες, που επιδιώκουν την ομοσπονδιοποίηση ή ακόμη και τη διάλυση της. Αυτές οι φυγόκεντρες τάσεις δεν πρέπει να μας παραξενεύουν, εφόσον μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα η Ιταλία δεν ήταν παρά ένα συνοθύλευμα μικρών βασιλείων και πόλεων-κρατών με υψηλό τοπικιστικό φρόνημα. Δεν υπήρχε κοινή ιστορία (με εξαίρεση τη ρωμαϊκή), κοινή καταγωγή, ούτε καν κοινή γλώσσα. Οι κάτοικοι του Πεδεμοντίου και οι Λομβαρδοί ήταν διαφορετικοί λαοί με διαφορετικές πολιτικές και ιστορικές εμπειρίες από τους Τοσκανούς, του Αιμιλιάνους, τους Σικελούς, τους Ναπολιτάνους κλπ. Μόνον το 2.5 % του πληθυσμού της χερσονήσου ήξερε Τοσκανικά την περίοδο της ενοποίησης, τη σημερινή επίσημη γλώσσα της Ιταλίας. Στη σημερινή Ιταλία τα λεγόμενα ΠαδανικάΙ, δηλαδή οι βόρειες ιταλικές γλώσσες (Λομβαρδικά, Βενετικά, Πεδεμοντιακά κ.α.), που είναι πλησιέστερα προς τη γαλλική γλώσσα, κοντεύουν να εξαφανιστούν εξ αιτίας της καθιέρωσης της τοπικής γλώσσας της Τοσκάνης (τα γνωστά μας ιταλικά) ως την επίσημη γλώσσα της χερσονήσου.
Την περίοδο του Μουσολίνι το φασιστικό καθεστώς επιχείρησε να εξαλείψει τις τοπικές ιδιαιτερότητες και ταυτότητες και να ομογενοποιήσει τη χώρα. Δεν το κατόρθωσε. Το 1948 αποφασίστηκε ο διοικητικός διαχωρισμός της Ιταλίας σε είκοσι επαρχίες, εκ των οποίων οι τέσσερις είχαν καθεστώς «ειδικής αυτονομίας» (Σικελία, Σαρδηνία, Κοιλάδα της Αόστα, και Τρεντίνο). Το 1963 περιλήφθηκε στο ίδιο ειδικό καθεστώς και η περιοχή Friuli-Venezia Giulia. Δεν ήταν μόνον πολιτικοί λόγοι που υπαγόρευσαν το καθεστώς αυτονομίας σ’ αυτές τις περιοχές, αλλά κυρίως η ύπαρξη εθνικών μειονοτήτων (Τρεντίνο) ή ισχυρών αυτονομιστικών τάσεων (Σαρδηνία).
Η τοπικιστική και εθνικιστική Λίγκα του Βορρά (Lega Nord), που δημιουργήθηκε στη Λομβαρδία στα τέλη της δεκαετίας του 1980, πρότεινε τη μετατροπή της χώρας σε ομοσπονδιακό κράτος, που θα αποτελείται από τρεις μεγα-περιφέρειες ή Δημοκρατίες (βόρεια, Κεντρική και Νότια), κάθε μια εκ των οποίων θα είναι ομοιογενής από οικονομική και κοινωνική άποψη. Το ομοσπονδιακό κράτος θα ήταν υπεύθυνο για την εξωτερική πολιτική, την άμυνα, τη δικαιοσύνη, την οικονομία και την ανώτατη εκπαίδευση. Η Λίγκα έδωσε βεβαία έμφαση στη δημιουργία μιας «Βόρειας Δημοκρατίας» 35 εκατομμυρίων κατοίκων, που θα περιλάμβανε τη Λομβαρδία, το Πεδεμόντιο, τη Βενετία, τη Λιγουρία, την Αιμίλια-Ρομάνα και την Τοσκάνη, και η οποία θ’ αποτελεί το πιο προηγμένο κομμάτι της Ιταλίας σε αντίθεση με τον φτωχό, υπανάπτυκτο, διεφθαρμένο και γραφειοκρατικό ιταλικό νότο.
Όπως έγραψε χαρακτηριστικά το 1992 στην αυτοβιογραφία του ο ηγέτης της Λίγκας, Ουμπέρτο Μπόσσι: «Τι σημαίνει να υπάρχουν σύνορα μεταξύ Πεδεμοντίου και Σαβοίας ή μεταξύ Νοτίου Τυρόλου και Αυστρίας; Από κοινωνικο-πολιτιστική άποψη τίποτε δεν ενώνει το Τρεντίνο ή τη Λομβαρδία με την Καλαβρία ή την Καμπανία. Γιατί να μην αντικαταστήσουμε τα διακρατικά σύνορα και τον συγκεντρωτισμό των ενιαίων κρατών μ’ ένα διοικητικό σύστημα που θα χαρακτηρίζεται από πλουραλισμό; Γιατί να μην εξαφανίσουμε, με άλλα λόγια τα τεχνητά σύνορα ανάμεσα σε παρόμοιες πραγματικότητες, για παράδειγμα μεταξύ Λομβαρδίας και Μπαβιέρας, που βρίσκονται περισσότερο κοντά απ’ ότι η Βόρεια από τη Νότια Ιταλία;» Σύμφωνα με τον ίδιο ο «φυσικός χώρος» της βόρειας Ιταλίας είναι η Μεσευρώπη (Mitteleuropa), και όχι το ιταλικό έθνος-κράτος.
Το Μάιο του 1994 μια ομάδα μελών της Λίγκας του Βορρά αποφάσισε να εγκαταλείψει τη Λίγκα, επειδή τάχθηκε εναντίον της συνεργασίας με την κυβέρνηση Μπερλουσκόνι. Αυτά τα νεαρά κυρίως πρώην μέλη της Λίγκας ίδρυσαν ένα νέο κίνημα στη Μπολόνια, που ονομάστηκε Nazione Emilia. Το κίνημα αυτό τάχθηκε εξ αρχής υπέρ της ομοσπονδίας, της αυτονομίας και της τοπικής αυτοδιοίκησης της περιοχής Αιμίλια. Τα μέλη αυτού του αυτονομιστικού κινήματος αισθάνονται τον εαυτό τους περισσότερο ως πολίτη της Αιμίλια, παρά Ιταλό ή «Παδανό», όπως θέλει ο Ουμπέρτο Μπόσι. Διεκδικούν κυριαρχία και τοπική κυβέρνηση στην Αιμιλία στα πλαίσια μιας ομοσπονδιακής ή συνομοσπονδιακής Ιταλίας. Την αναγνώριση της Αιμιλίας και την εκπροσώπηση της σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Την προστασία της τοπικής κουλτούρας, παράδοσης και γλώσσας, και την επίσημη αναγνώριση της από την Ιταλία και την Ευρωπαϊκή Ένωσης.
Παρόμοια αυτονομιστική τάση έχει αναπτυχθεί τελευταία κι από τους κατοίκους της Βενετίας, που επιδιώκουν την ανασύσταση της «Γαληνοτάτης Δημοκρατίας» στα πλαίσια μιας ιταλικής ομοσπονδίας. Το κίνημα των Βενετών εθνικιστών επιχειρεί να αποϊταλοποιήσει την ιστορία και παράδοση της πόλης και να επαναφέρει τα παλιά εμβλήματα και τις σημαίες της περιοχής, συνδέοντας μάλιστα την Βενετία με το Βυζάντιο!
Στον αντίποδα της Λίγκα του Βορρά, που είναι μια «πολιτική λέσχη πλούσιων εθνικιστών» των βιομηχανικών πόλεων της κοιλάδας του Πάδου, αναπτύχθηκε η λεγόμενη Λίγκα του Νότου (Lega Sud), που συσπειρώνει μια σειρά από εθνικιστικά και τοπικιστικά κινήματα της νότιας Ιταλίας και βασίζεται στην ένδοξη ιστορία του «Βασιλείου των Δύο Σικελιών». Η Λίγκα αυτή περιλαμβάνει Σικελούς εθνικιστές (Legge Siciliana), το κίνημα Cassa per il Mezzogiorno, Ναπολιτάνους τοπικιστές ακόμη και γκρίκο (ελληνόφωνους) του Σαλέντο και της Καλαβρίας! Τα εμβλήματα της είναι πολλά και εμπνέονται από το ελληνορωμαϊκό παρελθόν, το Βυζάντιο, τις νορμανδικές και ισπανικές επιρροές. Οι εχθροί πάντως της Λίγκας υποστηρίζουν ότι πρόκειται για μια κλίκα μαφιόζων και γαιοκτημόνων, που βλέπουν τα συμφέροντα τους να θίγονται από ενδεχόμενη ομοσπονδιοποίηση της Ιταλίας. Με βάση λοιπόν αυτά τα δεδομένα είναι θαύμα αν η Ιταλία συνεχίσει να υπάρχει ως έθνος-κράτος τα επόμενα είκοσι χρόνια…

Η ΔΙΑΙΡΕΜΕΝΗ ΓΑΛΛΙΑ ΕΙΝΑ ΑΔΙΑΙΡΕΤΗ!
Για ν’ αποφύγουν τη διάλυση τους τα εθνικά κράτη της Δυτικής Ευρώπης έχουν κάνει ορισμένα βήματα όσον αφορά την εδαφική αυτονομία των περιοχών όπου κατοικούν γλωσσικές μειονότητες και εθνότητες. Η Ελβετία αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα σεβασμού των μειονοτικών γλωσσών, καθώς κάθε ελβετικό καντόνι έχει τη δική του επίσημη γλώσσα. Η Ισπανία, αν και επί δικτατορίας του Φράνκο καταπίεζε τις γλωσσικές μειονότητες, κατόπιν έδωσε μεγάλο βαθμό αυτονομίας στην Καταλονία. Η Ιταλία ανταποκρίνεται κι αυτή με τη σειρά της στις απαιτήσεις των κατοίκων της Παδανίας (βόρεια Ιταλία). Εντούτοις αρκετές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με χαρακτηριστική περίπτωση τη Γαλλία, αρνούνται να δώσουν δικαιώματα στις γλωσσικές κι εθνικές τους μειονότητες, φοβούμενες την «βαλκανοποίηση» της Ευρώπης. Η Γαλλία, αν και αποτελεί ένα καλά εγκαθιδρυμένο έθνος-κράτος, συνεχίζει να βασίζεται στην εθνικιστική αρχή «ένα Κράτος–ένα Έθνος–μια Θρησκεία».
Κι όμως η Γαλλία κάθε άλλο παρά ομοιογενής χώρα είναι. Μέσα στο γεωγραφικό χώρο που καταλαμβάνει η σημερινή Γαλλία, ένα κράτος που προωθεί τη γλωσσική ομοιογένεια, το λιγότερο επτά εθνότητες και μειονότητες προσπαθούν να διατηρήσουν τη γλώσσα και τον πολιτισμό τους. Πρόκειται για τους Αλσατούς, τους Βάσκους, τους Βρετονούς, τους Καταλανούς, τους Κορσικανούς, τους Φλαμανδούς και τους Ακουϊτανούς. Ως γνωστόν, για το σύγχρονο Δυτικό κόσμο «η γλώσσα αποτελεί το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό προσδιορισμού της εθνικότητας». Το 1918 η Συνθήκη των Βερσαλιών έβαλε τα θεμέλια για τη συγκρότηση μιας σειράς εθνικών κρατών στο χώρο της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης, με βάση γλωσσικά κριτήρια. Αυτό όμως δεν ισχύει για τη Γαλλία καθώς εκεί το σύνθημα La France Une et Indivisible(Η Γαλλία Είναι Μία και Αδιαίρετη) συνεχίζει να κυριαρχεί, παραγκωνίζοντας την ανάγκη για τοπική αυτονομία.
Χαρακτηριστική περίπτωση γλωσσικής καταπίεσης και ομογενοποίησης στη Γαλλία αποτελεί η εξαφάνιση σχεδόν της ακουϊτανικής γλώσσας, που κάποτε μιλιόταν σε όλο το γαλλικό νότο. Οι Ακουϊτανοί εθνικιστές ισχυρίζονται ότι αποτελούν διαφορετικό λαό από τους Γάλλος, και αναζητούν τις ρίζες τους στους Κελτο-βησιγότθους και στους Αλβηγίνους(Καθαρούς) ή “Βογόμιλους της Δύσης”, που ζούσαν κάποτε στις περιοχές τους. Ως τα μέσα του 20ου αιώνα η Ακουϊτανία ήταν ένας μύθος. Σήμερα κοντεύει να γίνει πραγματικότητα, χάρη στην πολιτιστική και γλωσσική αναβίωση που συμβαίνει εκεί. Αν και η παλιά γλώσσα της περιοχής κοντεύει να εξαφανιστεί πολλοί Ακουϊτανοί μιλούν τα λεγόμενα «Francitan», δηλαδή γαλλικά με ακουϊτανική προφορά. Το σύνθημα τους είναι Αναγνώριση και Αυτονομία, αποφεύγοντας ακόμη κάθε ιδέα απόσχισης και ανεξαρτησίας.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΞΕΡΑΜΕ;
Αντίθετα με τους φιλειρηνικούς γείτονες τους της Ακουϊτανίας, οι Βάσκοι παρακινούνται από το σύνθημα που συμπυκνώνεται στα αρχικά SAI (Separation, Autonomy, and Independence – Χωρισμός, Αυτονομία και Ανεξαρτησία). Αρχαιολογικά και εθνογραφικά ευρήματα θέλουν τους Βάσκους να κατάγονται από τον άνθρωπο του Κρο-Μανιόν, που έζησε στην περιοχή πριν από 40.000 χρόνια. Ο αρχαιολόγος Luis Michelena αναφέρει ότι η Βασκική γλώσσα ομιλούνταν το 6.000 π.Χ. στη νότια Ακουϊτανία και στην Καταλονία. Τον 6ο αιώνα π.Χ. η Ινδο-Ευρωπαϊκή κουλτούρα εξαφάνισε όλες τις προ-ινδοευρωπαϊκές γλώσσες από την Ευρώπη εκτός από τα βασκικά. Οι Βάσκοι λοιπόν υπήρχαν από τους προϊστορικούς χρόνους. Αποκαλούσαν τους εαυτούς τους Euskaldunak και τη χώρα τους Euskalerria. Η πολύ ιδιαίτερη γλώσσα έδωσε στους Βάσκους την αίσθηση της κοινής ταυτότητας, την αίσθηση ότι αποτελούν ξεχωριστό λαό. Επιβίωσαν από την κατοχή των Ρωμαίων, των Βησιγότθων και των Αράβων, για να υποταχθούν στη συνέχεια στους Ισπανούς. Σήμερα είναι περισσότεροι από δύο εκατομμύρια και ζούνε σε τέσσερις ισπανικές επαρχίες, διεκδικώντας όχι μόνον την αυτονομία αλλά και την ανεξαρτησία.

Τα σκήπτρα του κινήματος για την ανεξαρτησία ωστόσο κατέχουν οι Καταλανοί, που διαθέτουν πλέον και το ισχυρότερο αυτονομιστικό και χωριστικό κίνημα στην Ισπανία. Με έκταση 32.000 τ.χλμ. και πληθυσμό 7,5 εκατομμυρίων, η Καταλονία έχει ιστορικά σύνορα από το έτος 988 μ.Χ., έχει δική της γλώσσα, είναι οικονομικά ισχυρή, παράγοντας το 20% του ΑΕΠ του ισπανικού κράτους, και έχει υποστεί στο παρελθόν την καταπίεση της συγκεντρωτικής Μαδρίτης. Ο καταλανικός εθνικισμός αντιλαμβάνεται κατά διαφορετικό τρόπο την εθνική κυριαρχία, δηλαδή ως κυριαρχία του καταλανικού λαού να αποφασίζει δημοκρατικά για το μέλλον του εντός ή εκτός της Ισπανίας, εξού και η θερμή υποστήριξή του στο δημοψήφισμα περί ανεξαρτησίας που έλαβε χώρα στις 1 Οκτωβρίου του 2017.
Όχι μακριά από τη Χώρα των Βάσκων οι κάτοικοι της Αστουρίας επιδιώκουν κι αυτοί, όχι την ανεξαρτησία, αλλά την αυτονομία τους από τη Μαδρίτη. Η Αστουρία είναι μια μικρή ευρωπαϊκή χώρα, που βρίσκεται στο βορειοδυτικό άκρο της ισπανικής χερσονήσου. Υπήρξε για τρεις αιώνες (μεταξύ 7ου και 10ου αιώνα μ.Χ.) ανεξάρτητο κράτος, κι από τότε οι κάτοικοι της συνεχίζουν τον αγώνα τους για αναγνώριση της κυριαρχίας και της αυτοδιάθεσης τους, απέναντι στο ισπανικό κράτος.
Στα Βρετανικά νησιά το κίνημα των Σκοτσέζων για ανεξαρτησία έχει ωριμάσει, παράλληλα με την αναβίωση της κέλτικης παράδοσης και του πολιτισμού, υποβοηθούμενη κι από την επιτυχία ρομαντικών «εθνικιστικών» ταινιών όπως το Brave Heart του Μελ Γκίμπσον. Η Σκοτία έχει ήδη τοπικό κοινοβούλιο και μεγάλο βαθμό αυτονομίας, αλλά για τους εθνικιστές η μόνη λύση είναι η οριστική απαλλαγή από τον αγγλοσαξονικό ζυγό! Προωθείται λοιπόν η υπόθεση της ελεύθερης και ανεξάρτητης Σκοτίας, με κάθε μέσο και κυρίως μέσα από τις θέσεις του Εθνικού Κόμματος της Σκοτίας (SNP), θερμός υποστηρικτής του οποίου είναι και ο διάσημος ηθοποιός Σον Κόνερι: «Η δική μας κυρίαρχη εθνότητα επιβίωσε για χιλιάδες χρόνια. Πρωταρχικά είμαστε Βρετανοί και όχι Σκοτσέζοι, ότι κι αν σημαίνει αυτό… Οι Σκοτσέζοι πρέπει μόνοι τους ν’ αποφασίσουν για το μέλλον τους. Να επιβιώσουν ως ανεξάρτητο έθνος ή να καταπνιγούν από την αγγλοσαξονική κουλτούρα. Αlba Saor!» Ωστόσο, στο σχετικό δημοψήφισμα που έλαβε χώρα το 2014, οι κάτοικοι της Σκωτίας, έστω και με μικρή πλειοψηφία αποφάσισαν να συνεχίσουν την παραμονή τους στο Ηνωμένο Βασίλειο. Όμως το δημοψήφισμα που έγινε τον Ιούνιο του 2016, όπου επικράτησε οριακά το Brexit, πυροδότησε και πάλι την ένταση, καθώς η πλειοψηφία των Σκοτσέζων είχε ψηφίσει για την παραμονή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι Σκοτσέζοι εθνικιστές ωστόσο θα ήθελαν να πάρουν τη ρεβάνς μετά το 2019, με νέο δημοψήφισμα στο οποίο θα μπορούσε να επικρατήσει το αίτημα για ανεξαρτησία, καθώς δε συμφωνούν με το Brexit και όλο και περισσότεροι βλέπουν με καλό μάτι μια ανεξάρτητη Σκωτία, ενταγμένη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, παρά να συνεχίσουν να βρίσκονται υπό την κυριαρχία ενός όλο και πιο σολοψιστικού Λονδίνου.
Αλλά και η φιλήσυχη Σκανδιναβική χερσόνησος δεν στερείται αυτομικιστικών κινημάτων. Η Σκάνια βρίσκεται στο νότιο άκρο της Σκανδιναβικής χερσονήσου, καταλαμβάνει έκταση 21.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων και κατοικείται από 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους. Η γλώσσα των κατοίκων της Σκάνιας, που δεν αναγνωρίζεται από τη Σουηδία, είναι διαφορετική από τα Σουηδικά και πλησιέστερη προς τα Δανικά. Για μεγάλο διάστημα η Σκάνια ήταν ανεξάρτητη, αλλά υπήρξε για οκτώ αιώνες τμήμα της Δανίας. Ως το 1658 η Σκάνια αποτελούσε τμήμα του Βασιλείου της Δανιμαρκίας και οι κάτοικοι της δεν είδαν με καλό μάτι τη Σουηδική κατοχή. Κατά τη διάρκεια της σουηδικής εισβολής του 1658 τα μεγαλύτερα και τα σημαντικότερα καλλιτεχνικά έργα της Σκάνιας μεταφέρθηκαν από τους Σουηδούς για να στολίσουν αρκετά παλάτια και μουσεία στη Στοκχόλμη. Σήμερα οι κάτοικοι της Σκάνιας επιδιώκουν αναγνώριση και αυτονομία, προσβλέποντας ωστόσο σε μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία των περιφερειών.
Αποτελεί παράδοξο αλλά το όραμα της ομοσπονδιακής Ευρώπης φαίνεται πως συνενώνει τις επιδιώξεις αρκετών αυτονομιστικών και αποσχιστικών κινημάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως για παράδειγμα εκείνο των Σκοτσέζων του SNP (Εθνικό Κόμμα Σκωτίας). Ο ηγέτης της Λίγκας του Βορρά Ουμπέρτο Μπόσσι στο καταιγιστικό βιβλίο του The Revolution: The United States of Europe επισημαίνει τη σημασία αυτού του οράματος: «Αφήστε το όνειρο να ζήσει: θα πρέπει η Ευρωπαϊκή Ένωση, μετά τη διάλυση των εθνών-κρατών (Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία), να βασιστεί σε μια ομοσπονδία των περιοχών. Κατόπιν το έθνος-κράτος, ως μια τεχνητή ιστορική κατασκευή, θα πάψει να υφίσταται.» Άραγε το μέλλον βρίσκεται στην «Ευρώπη των Περιφερειών»; Το μόνο σίγουρο είναι ότι τις επόμενες δεκαετίες ο θεσμός του έθνους-κράτους στην Ε.Ε. θα δεχτεί πολύ ισχυρά πλήγματα από το εσωτερικό και το εξωτερικό του και είναι ζήτημα αν κατορθώσει να επιβιώσει…

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Antony D. Smith, Εθνική Ταυτότητα, Οδυσσέας 2000
Gelner Ernest, Έθνη και Εθνικισμός, Αλεξάνδρεια 1992
Anderson Benedict, Φαντασιακές Κοινότητες, Νεφέλη
Garvin T., Ethnic Makers, Modern Nationalism and the Nightmare of History, Hitzroth, 1993
Γιώργος Στάμκος, Γεωπολιτική του Αρχιπελάγους: Ελληνική Γεωφιλοσοφία και οι Προκλήσεις της Παγκοσμιοποίησης, Αρχέτυπο 2000, Επανέκδοση Άγνωστο 2008.
Γιώργος Στάμκος & Μίλιτσα Κοσάνοβιτς, Στοιχειωμένα Βαλκάνια, εκδ. Άγνωστο 2006, επανέκδοση εκδ. Πύρινος Κόσμος 2017.
Σάμιουελ Χάντινγκτον, Η Σύγκρουση των Πολιτισμών και ο Ανασχηματισμός της Παγκόσμιας Τάξης, TERZOBOOKS 1998

ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΥΣ
Ελληνική Γεωφιλοσοφία και οι Προκλήσεις της Παγκομιοποίησης

ΠΩΣ MΠΟΡΩ ΝΑ ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΩ ΤΗ«ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΥΣ»;
To βιβλίο στοιχίζει 18 ευρώ και σας αποστέλλεται άμεσα (μέσω ΕΛΤΑ) στη διεύθυνσή σας με ΔΩΡΕΑΝ τα έξοδα αποστολής και αντικαταβολής.
Τηλεφωνείστε ΤΩΡΑ στο
2392.110215
ή στο 6945522050
ή στείλτε στον ίδιο αριθμό μήνυμα (SMS) με τα στοιχεία σας (Ονοματεπώνυμο, Διεύθυνση, Ταχυδρομικός Κώδικας και Τηλέφωνο) γράφοντας “Γεωπολιτική του Αρχιπελάγους”.
Μπορείτε επίσης να δώσετε την παραγγελία σας και τα στοιχεία σας στο mail: stamkos@post.com

ΠΡΟΣΟΧΗ: ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΧΕΙ ΕΞΑΝΤΛΗΘΕΙ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΑ ΜΟΝΟΝ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΑ ΑΝΤΙΤΥΠΑ!
Κάνε Like στο:
Μου αρέσει! Φόρτωση...